Οι ταινίες της δεκαετίας που μας έμειναν για καλό και για ‘κακό’ …#2010

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Το κινηματογραφικό 2019 μας αποχαιρετά έχοντας αφήσει παρακαταθήκη ορισμένες εξαιρετικές ταινίες, κάθε είδους και που απευθύνονται σε όλα τα γούστα. Και όμως κάνοντας μια αναδρομή στην αφετηρία της δεκαετίας προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι το ξεκίνημα δεν ήταν και το πλέον ποιοτικό… 

Πραγματικά σκρολάροντας όλες τις κυκλοφορίες του 2010 έπιασα τον εαυτό μου να ‘ζορίζεται‘ στην προσπάθεια να ξεχωρίσω έστω και μια δεκαριά ταινίες που βλέποντας τες στο φινάλε να ένιωσα ότι κάτι είχαν να μου πουν ή έστω να αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος για τα λεφτά που έσκασα για το εισιτήριο , τις κοακόλες ή τις μπύρες που θα με συνόδευαν στην προβολή. Τελικά αυτή μου η προσπάθεια σκόνταψε επάνω σε ένα κινηματογραφικό πανί που εκείνη την χρονιά θύμιζε περισσότερο έναν ετοιμόρροπο , μουντό και θλιβερό τοίχο. 

Η παρακάτω λίστα απαρτίζεται από 13 ταινίες που παρακολουθώντας τες πέρασα ευχάριστα έως και υπέροχα όμως οι μισές και βάλε από αυτές σε καμία περίπτωση δεν μου έδωσαν αυτό το ‘κάτι‘ που θα με αναγκάσει να τις θυμάμαι για το υπόλοιπο της ζωής μου και να τους ρίχνω συστηματικά και καμιά επανάληψη. Διάολε ορισμένες από αυτές τις έχωσα με το ‘ζόρι‘ επειδή απλά έπρεπε να ‘γεμίσω‘ την λίστα. Και ναι αυτές οι ταινίες σίγουρα έθρεψαν την ψυχαγωγία μου όμως στο τέλος η μοναδική περίπτωση για να τις ξαναδώ είναι να τις πετύχω σε καμία μεταμεσονύχτια προβολή του STAR. 

Και αν αναλογιστούμε ότι το κανάλι πλέον φαίνεται να παίζει μονάχα κάτι ριάλιτι με κώλους και μαγείρους και από έργα σου χώνει τις πιο τυπικές και κλισέ περιπέτειες του Liam Neeson ε τότε μάλλον οι όποιες επαναλήψεις θα μπουν για αρκετό καιρό στο ‘ψυγείο‘. 

Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε το τοπίο ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε ! 

13. PIRANHA 3D by Alexander Aja…

SEA, SEX AND…BLOOD.

Το πόστερ της Comedy/Horror ταινίας του Alexander Aja κρίνεται απόλυτα τίμιο ως προς τις προθέσεις του σκηνοθέτη εδώ καθώς το PIRANHA 3D αποτελείται αποκλειστικά από τεράστια σαρκοβόρα ψάρια με εξίσου τεράστια σαγόνια και είναι φίσκα στα βυζιά…

Προσωπικά η παραπάνω εικόνα δεν με χάλασε καθόλου τότε !

Πρόσθεσε σε αυτή την αιματηρή και υπερσεξουαλική εξίσωση έναν κομμένο παργαλάτσο να καταβροχθίζεται από ένα πεινασμένο και αμείλικτο πιράνχας , την παρουσία του geek ειδώλου Christopher Lloyd στο cast αλλά και το πέρασμα λατρεμένων μορφών όπως είναι οι Ving Rhames και Dina Meyer και έχεις μια ταινία που αν και βυθίζεται εντελώς στην γραφικότητα και την ηλιθιότητα στο τέλος μονάχα με άνοστο κομμάτι σούσι δεν φαντάζει !

Όλοι οι χαρακτήρες εδώ λειτουργούν ως κινούμενα στερεότυπα και έτοιμα για μαζική κατανάλωση. Εδώ έχουμε έναν ‘βρώμικο‘ σεκιουριτά που πίνει μπύρες κατά την διάρκεια της δουλείας και προς το τέλος εξελίσσεται σε έναν απόλυτο ήρωα. Σχεδόν όλες οι γυναίκες λειτουργούν ως στυγνό οφθαλμόλουτρο . Μάλιστα μια από αυτές έχει τόσο μεγάλες κάψες που όταν ένα , σεβαστού μεγέθους, πιράνχας εισβάλλει στο μουνί της εκείνη δεν το παίρνει καν χαμπάρι…

A επίσης η ταινία αυτή περιλαμβάνει τον ‘σκηνοθέτη’ (χεχ !) Eli Roth να κάνει cameo ως φοιτητής σε περίοδο ανοιξιάτικων διακοπών αλλά και γύρω στα 600 φονικά ! Πείτε με ρηχό άνθρωπο αλλά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες ανέκαθεν με κέρδιζαν ως θεατή !

12. MACHETE by Robert Rodriquez…

Όσο απολαυστικό και αν κατέληξε να φαντάζει το GRINDHOUSE εγχείρημα / φόρος τιμής των Tarantino και Rodriquez στο τέλος εκείνο που θυμόμασταν όλοι μας από το PLANET TERROR του δεύτερου δεν ήταν άλλο παρά εκείνο το ψεύτικο τρέιλερ μιας ACTION B-MOVIE εξτραβαγκάντζας που είχε για πρωταγωνιστή της τον κοντό ‘Τιτάνα‘ Danny Trejo…

Και να που μερικά χρόνια μετά ο σκηνοθέτης υποκύπτει στις πιέσεις των οπαδών του και δίνει στο κοινό μια ταινία MACHETE !

Το ACTION / EXPLOITATION φιλμ των δυο Μεξικανών σε καμία περίπτωση δεν λαμβάνει δάφνες ποιότητας και πρωτοτυπίας όμως από την άλλη κανένας υγιής σινεφίλ δεν είχε παράλογες απαιτήσεις γύρω από μια τέτοια εξέλιξη εκείνη την εποχή. Τα μοναδικά πράγματα που ζητούσαμε τότε ήταν ξέφρενη δράση, άφθονο αίμα και εντόσθια , υπέρμετρα γραφικές σκηνές σεξ και έναν αντιήρωα με τον οποίο θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε μιας και θα άνηκε στους περιθωριακούς της κοινωνίας μας…

Τελικά λάβαμε όλα αυτά και ως ‘μπόνους‘ απολαύσαμε και τις συμμετοχές των Robert DeNiro και Charlie Sheen σε ρόλους κυβερνητικών λαμογίων αλλά είδαμε και τον Steven Seagal σε ρόλο ναρκέμπορα !

Σήμερα το MACHETE των Rodriquez και Trejo παραμένει μια επιτηδευμένη , δήθεν, B-Moviα που αφού σε ξεκοιλιάσει με μια πελώρια ματσέτα, ή και ένα κατάνα, στην συνέχεια σε γραπώνει από τα άντερα και τα στρίβει τόσο έντονα που απλά δεν γίνεται να μην νιώσεις ένα ευχάριστο γαργαλητό μέσα στα σπλάχνα σου.

Επίσης επιτέλους μια ταινία που σου δίνει μια ολοκληρωμένη και σταράτη εικόνα για την ψυχοσύνθεση του ήρωα της !

11. JACKASS 3D by Jeff Tremaine…

To ‘φιλμ‘ αυτό λειτούργησε ως η πλέον υπέροχη υπενθύμιση του γιατί ως πιτσιρικάδες πασχίζαμε μανιωδώς να εφαρμόσουμε τα stunts / καφρίλες που βλέπαμε να εκτυλίσσονται στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του MTV πίσω στις αρχές των 00s, και ας συνοδεύονταν αυτά πάντα από μια ‘DON’T TRY THIS AT HOME ! ‘ ταμπέλα…

Και αυτή τη φορά σε φάση 3D μάλιστα !

Όμως το πιο θεαματικό ‘επίτευγμα‘ των παλαβών και προβληματικών συντελεστών αυτής της ταινίας αποτελεί το γεγονός ότι σε ορισμένα ‘ήρεμα‘ σημεία η παρέα του JACKASS σου βγάζει ένα απόλυτα γνήσιο και ψυχαγωγικό χιούμορ.

Παράλληλα το JACKASS 3D σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής που διακρίθηκε από παράτολμη ηλιθιότητα αλλά και την διάλυση της παρέας μιας ομάδας καμμένων ‘κασκαντέρ‘ που έφτασαν μέχρι το σημείο να χώνουν παιχνίδια – αμαξάκια στον πισινό τους ώστε να εξυπηρετήσουν την ανάγκη μας για ‘βρώμικη‘ ψυχαγωγία !

10. TUCKER & DALE vs EVIL by Eli Craig…

‘Oh hidy ho officer, we’ve had a doozy of a day. There we were minding our own business, just doing chores around the house, when kids started killing themselves all over my property. ‘

O Eli Craig επιστρατεύει δυο αφελείς αμερικανόβλαχους ώστε να σατιρίσει και να πετσκοκόψει αποτελεσματικά τα γελοία στερεότυπα και κλισέ που συναντώνται παραδοσιακά στις ταινίες ‘τρόμου‘ που απευθύνονται κυρίως σε εφήβους.

Αυτή η ταινία / παρωδία αναβιώνει το Slapstick χιούμορ με τόσο ανελέητο και θεοπάλαβο τρόπο που θα έκανε τους Sam Raimi και Bruce Campbell εξαιρετικά υπερήφανους !

9. MONSTERS by Gareth Edwards…

• 

Έχοντας ένα πενιχρό μπάτζετ στην διάθεση του ο πρωτάρης Gareth Edwards στρώνει ένα Road Movie επιστημονικής φαντασίας που φαντάζει ‘μεγάλο‘. Εδώ τα τέρατα που σπρώχνουν την ανθρωπότητα προς την καταστροφή σπανίως κάνουν την εμφάνιση τους και όμως η απειλή που εκπέμπει η ιδέα και μόνο της ύπαρξης τους επάνω στον πλανήτη μας μπορεί να σε κλονίσει.

Στο MONSTERS ο σκηνοθέτης αντλεί έμπνευση από τις διδαχές του H.P.Lovecraft γύρω από τον Τρόμο που μας έρχεται από το άγνωστο κατορθώνει να στήσει ένα απόλυτα στιβαρό φιλμ. Ένα , σπάνιο στις μέρες μας, παράδειγμα σχετικά με το πως μπορείς να ξεπεράσεις σαν σκηνοθέτης την έλλειψη χρηματοδότησης αν έχεις την ικανότητα και το μεράκι να χτίζεις στιβαρούς χαρακτήρες και μια ατμόσφαιρα σαγηνευτική και τρομαχτική ταυτόχρονα.

8. KICK ASS by Matthew Vaughn…

Η ταινία που έδωσε την δυνατότητα στον σκηνοθέτη Matthew Vaughn να αναγεννήσει το franchise των X-MEN μέσα από τις θλιβερές στάχτες ενός ολότελα αποτυχημένου Φοίνικα και στην συνέχεια να μας συναρπάσει στο έπακρο με μια ακόμη κινηματογραφική μεταφορά ενός comic όπως είναι το KINGSMAN.

Και ναι μπορεί το ίδιο φιλμ να κρίνεται ως βασικός υπεύθυνος για το γεγονός ότι η Chloe Moretz κατέληξε να παραδίδει σκατένιες ερμηνείες σε τουλάχιστον δυο ταινίες τον χρόνο όμως παρά αυτό το ατυχές γεγονός βρίσκει τον δρόμο για την λίστα μας χάρη σε τρία άκρως ηρωικά κατορθώματα της :

A. Το KICK ASS από την μια αποτελεί μια καυστική και υπερβίαιη σάτιρα απέναντι στην κουλτούρα των comics και των nerd θιασωτών / καταναλωτών της όμως ταυτόχρονα φαντάζει και ως η πιο ‘ρομαντική’ εξύμνηση τους.

Β. Στο KICK ASS ο Nic Cage κατόρθωσε επιτέλους να παίξει τον Batman ! (Η τουλάχιστον έφτασε αρκετά κοντά σε αυτό τον στόχο …)

Γ. Η ταινία αυτή μας έπεισε ότι αξίζει να κυνηγήσουμε το όνειρο μας να γίνουμε Superheroes. Αρκεί φυσικά να ΜΗΝ θέλουμε να γίνουμε ένας από εκείνους ‘που πετάνε’…

7. THE TOWN by Ben Affleck…

Και κάπου εδώ επιτέλους η λίστα μας μπαίνει σε σοβαρά μονοπάτια…

Με το THE TOWN ο Ben Affleck όχι μόνο πιστοποιεί ότι ως ηθοποιός μπορεί να παραδώσει απόλυτα στιβαρές ερμηνείες, όχι μόνο θέτει τις βάσεις ώστε στο μέλλον να καπαρώσει ένα Όσκαρ καλύτερης ταινίας και να εξελιχθεί σε έναν αρκετά δυναμικό σκηνοθέτη αλλά παράλληλα μας δίνει μια ταινία που μπορούμε να την δούμε παρέα με τον κάγκουρα φίλο μας και να την απολαύσουμε εξίσου το ίδιο !

Το THE TOWN αποτελεί τον ορισμό του διασκεδαστικού Heist Movie αλλά και στο ενδιάμεσο δεν αμελεί να μας παρουσιάσει χαρακτήρες που πέραν της Βοστονέζικης τσογλανιάς τους διακρίνονται και από μια εξαιρετικά δυνατή τραγικότητα.

Μπορεί ο Affleck να διακρίθηκε επίσημα μέσα από το ARGO φιλμ του μερικά χρόνια αργότερα όμως μέχρι και σήμερα το THE TOWN σηματοδοτεί την πιο ολοκληρωμένη και ψυχαγωγική δουλεία του ως σκηνοθέτης.

6. TOY STORY #3 by Lee Unkrich...

Ξέφρενο γέλιο, αβάσταχτο κλάμα και τούμπαλιν …

Στο τρίτο κεφάλαιο του TOY STORY τα πλαστικά παιχνίδια , ενός πιτσιρικά που αφού μεγάλωσε δεν τα είχε πια ανάγκη, καταλήγουν να φαντάζουν ‘More Human Than Human‘ που έλεγε και το μότο μιας εταιρείας την οποία συναντήσαμε σε μια σπουδαία ταινία του παρελθόντος.

Πραγματικά εδώ έχουμε το σπάνιο αλλά και πολύτιμο παράδειγμα ενός τρίτου sequel που όχι μόνο διατηρεί την ψυχαγωγική αξία και το γνήσιο συναίσθημα των προκατόχων του αλλά καταλήγει και να ενισχύει την ένταση τους !

5. BLACK SWAN by Darren Aronofsky…

Αν υπάρχει ένας γαμημένος σκηνοθέτης που θα κατορθώσει να κάνει έναν μαντράχαλο να φρικάρει αλλά και να συγκινηθεί γύρω από την ιστορία μιας…μπαλαρίνας ε τότε αυτός δεν είναι άλλος από τον Darren Aronofsky.

Στο BLACK SWAN η μπαλαρίνα της Natalie Portman ακολουθεί μια πορεία ματαιοδοξίας και παράνοιας που μοιάζει ως το ιδανικό αντίθετο από εκείνη του Παλαιστή του Mickey Rourke στην αμέσως προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη. Εδώ η Portman σταδιακά υποκύπτει ολοένα και περισσότερο στην πίεση της επιτυχίας και πέφτει θύμα της ακόρεστης ματαιοδοξίας της αλλά και μιας τέχνης που πλέον δεν λειτουργεί ως τίποτε περισσότερο από μια αμείλικτη και αδηφάγα βιομηχανία υποσχέσεων και θεάματος…

H Portman ελίσσεται και χορεύει με απόλυτη μαεστρία και μεθοδικότητα ανάμεσα σε δυο κύκνους διαφορετικών αποχρώσεων και στο φινάλε καταλήγει να χαθεί μέσα στις σκοπιμότητες που στιγματίζουν ένα όνειρο ζωής. Στον αντίποδα ο Vincent Cassel διδάσκει το πως οφείλει κανείς να υποδύεται έναν στυγνό και εμμονικό Μπάσταρδο και μέχρι και η Mila Kunis μας ξεγελά ότι μπορεί να είναι καλή ηθοποιός !

Όμως καθώς η αυλαία πέφτει και τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα σβήνουν οι αισθήσεις φρίκης , υποκρισίας και απόλυτης ματαιότητας που εισβάλλουν στα σωθικά σου, όλες τους ουρλιάζουν απεγνωσμένα το όνομα του σκηνοθέτη αυτής της ταινίας…

4. I SAW THE DEVIL by Kim Jee-woon…

O σκηνοθέτης Kim Jee-woon συνεχίζει την περαιτέρω εξέλιξη του Κορεάτικου σινεμά αλλά και την εισβολή του σε νέα κοινά και αγορές. Από την άλλη ο Choi Min-sik αποδεικνύει ότι η ερμηνεία του ως θνητό και γελαστό ‘Τέρας‘ στο OLDBOY μονάχα ως ‘φωτοβολίδα‘ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

To I SAW THE DEVIL έφερε τους θεατές του αντιμέτωπους με έναν διάολο που ενώ διακρίνεται από ανθρώπινη σάρκα και οστά ταυτόχρονα καταλήγει να φαντάζει ως μια τέλεια πηγή σαδισμού και μοχθηρίας η οποία ξεβράστηκε στον κόσμο μας μέσα από μέρη που δεν γίνεται να κατανομαστούν.

Με αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης μας δείχνει ότι ένα ‘torture porn’ φιλμ μπορεί να διακρίνεται από στιβαρά νοήματα αλλά και να φαντάζει στο μάτι σαν μια υπέρμετρα σκληρή αλλά και πανέμορφη έκφραση της τέχνης.

3. SCOTT PILGRIM vs THE WORLD by Edgar Wright...

O Edgar Wright δίνει κίνηση και ‘ζωή‘ σε ένα comic που ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξη του.

To SCOTT PILGRIM είναι εναλλακτικό και μοναδικό. Είναι meta και αξιοποιεί την έννοια του αυτοσαρκασμού στο έπακρο. Όμως πάνω απ’όλα είναι μια ταινία που αν και στην εποχή της αγνοήθηκε επιδεικτικά και εγκληματικά με τον τρόπο της κατέληξε να λειτουργεί ως σύμβολο και σημείο αναφοράς μέσα στην σημερινή εποχή που διακρίνεται από μια θλιβερή ατολμία απέναντι στην τέχνη του κινηματογράφου και ειδικά των comic μεταφορών στην μεγάλη οθόνη. Διόλου αμελητέο επίτευγμα για ένα κινηματογραφικό ‘φλοπ‘…

Η απόσταση από το Cult μέχρι το γνήσιο κλασσικό μπορεί τις περισσότερες φορές να φαντάζει δύσκολη και χαοτική όμως εδώ ο Wright τολμά να τα βάλει κυριολεκτικά με ολόκληρο τον κινηματογραφικό κόσμο και να κάνει την ίδια ακριβώς απόσταση να φαντάζει ως ένα απλό αλματάκι !

2. VALHALLA RISING by Nicolas Winding Refn…

Η μοναξιά ενός Παγανιστή πολεμιστή ποτέ της δεν φάνταζε πιο έντονη και επίπονη απ’ότι στο VALHALLA RISING του Nicolas Winding Refn.

Εδώ ο Refn αποτυπώνει τα τοπία στα οποία περιπλανιέται ο πολεμιστής του σαν έναν πίνακα του Γκόγια και αφήνει τα περιττά λόγια στην άκρη. Ότι έχει να πει μας το λέει μέσα από την βλοσυρή παρουσία του μονόφθαλμου παγανιστή , τις βίαιες πράξεις του και τα οράματα που τον κατατρέχουν αλλά και μέσω των μυσταγωγικών πλάνων του.  Κατά συνέπεια τα μηνύματα της ταινίας μοιάζουν να χάνονται κάπου ανάμεσα στην Βαλχάλα, τις εκτάσεις που καταπατούν οι ‘φρέσκοι‘ και λαίμαργοι Χριστιανοί αλλά και στην ανάγκη για οπτική έκφραση του σκηνοθέτη. Και όμως βρίσκονται πάντα κάπου μέσα εκεί έτοιμα να σε σφάξουν με την δυναμική τους.

Εντελώς ειρωνικά ο βασικός εκφραστής τους εδώ είναι ένας θηριώδης και βλοσυρός Mads Mikkelsen που αν και ‘βουβός‘ και παντελώς ανέκφραστος κατορθώνει να μας ‘μιλήσει‘ με έναν τρόπο που άλλοι συνάδελφοι του δεν θα τον κατόρθωναν ούτε μέσα από μια ολόκληρη καριέρα !

Αν βρεις τα κότσια να παρακολουθήσεις το φιλμ του Refn σε καμία περίπτωση μην περιμένεις ένα μάθημα ιστορίας. 

Το Valhalla Rising είναι μια αιματηρή Οδύσσεια στο άγνωστο και το ξεχασμένο όπου οι ήρωες της καλούνται να συναντήσουν την καταδίκη ή το πεπρωμένο τους. Κάποιοι από αυτούς θα αντικρίσουν μια αληθινή Κόλαση μέσα στην νέα γη την οποία καλούνται να εξερευνήσουν ενώ για άλλους το χώμα της απλά σηματοδοτεί την μετάβαση τους στο πολυπόθητο πάνθεον των πολεμιστών. 

1. ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ του Γιώργου Λάνθιμου…

Η στιγμή που ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος αποδεικνύεται ένας σύγχρονος ‘Αίσωπος‘ του σινεμά καθώς στήνοντας τους δικούς του θεοπάλαβους μύθους καταλήγει να σατιρίζει και να μας προβληματίζει γύρω από τα , όχι και τόσο καλά, κρυμμένα μυστικά της τόσο προβληματικής κοινωνίας μας.

Ανησυχητικός, δυσάρεστος αλλά συνάμα και ξεκαρδιστικός ο ‘Κυνόδοντας‘ του Γιώργου Λάνθιμου κατόρθωσε να φέρει ξανά στο προσκήνιο το παρηκμασμένο Ελληνικό Σινεμά βρίσκοντας τον δρόμο του στις υποψηφιότητες της 83ης απονομής των Όσκαρς , στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας , αλλά και κερδίζοντας το βραβείο Un Certain Regard στο διεθνές φεστιβάλ των Καννών.

Καθόλου άσχημα για ένα φιλμ που στα μέρη μας κρίθηκε ως εξαιρετικά αμφιλεγόμενο και που ευθύνεται για ένα μικρό εθνικό διχασμό – παροξυσμό γύρω από το όνομα του σκηνοθέτη του. Διάολε όταν βλέπεις στο διαδίκτυο κοσμάκη να ‘σκοτώνεται‘ λεκτικά σχετικά με το αν ο Λάνθιμος είναι ο ‘επόμενος Κιούμπρικ’ και ο ‘ Σωτήρας του Ελληνικού Κινηματογράφου’ ή αν απλά είναι ‘ δήθεν‘ και ‘ψευτοκουλτούρα‘ αλλά και να δημιουργούνται χιουμοριστικές ομάδες στο Facebook με ονομασίες τύπου ‘ Λάνθιμος Χούλιγκανς’ οι οποίες τα βάζουν με τους ‘ Alfonso Cuaron Ultras’ τότες δεν γίνεται να μην παραδεχτείς ότι ως σκηνοθέτης τούτος ο τύπος κάτι κάνει σωστά.

Όπως και να χει πλέον αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Βλέπεις ο Γιώργος Λάνθιμος αποφάσισε εδώ και πολύ καιρό να ‘σπάσει τον κυνόδοντα του’ και να μας αποχαιρετήσει αναζητώντας την καλλιτεχνική του ελευθερία σε πολύ καλύτερα μέρη. Στο μεταξύ ας κάτσουμε όλοι εδώ εμείς να ζούμε στον μικρόκοσμο μας και να παριστάνουμε την γάτα…Predator. 

Αυτές λοιπόν ήταν οι ταινίες που ξεχωρίσαμε μέσα από το , κινηματογραφικά, ‘φτωχό‘ έτος του 2010. Ορισμένες μας προβλημάτισαν για το αν όντως αξίζει να μπουν σε μια τέτοια λίστα ενώ άλλες διευκόλυναν ευχάριστα την όλη διαδικασία και θα τις ευγνωμονούμε και τιμούμε για πάντα σχετικά με αυτό.

Όμως τι αξία θα είχε η τέχνη του κινηματογράφου αν και δεν μας ‘εξόργιζε‘ ή μας ‘ξενέρωνε‘ και καμία φορά ?

Προσωπικά ποτέ μου δεν κατάλαβα και προφανώς ούτε συμμερίστηκα απόψεις τύπου ‘βαρέθηκα και έχασα τον χρόνο μου…’ που πολλές φορές συνοδεύουν ένα φιλμ.Για μένα ακόμη και οι ‘κακές‘ και ‘απογοητευτικές‘ ταινίες κρύβουν μέσα τους μια αξία καθώς με τον τρόπο τους επεκτείνουν τις εμπειρίες μου ως θεατή.

Και κάπως έτσι επέλεξα να παραθέσω και ως μπόνους ορισμένες ταινίες που με απογοήτευσαν οικτρά το 2010 . Μάλιστα αρκετές από αυτές κρίνονται και ως ‘αριστουργήματα‘ από μια τεράστια μερίδα του κοινού και η παρουσία τους σε αυτή την ‘Shitlist‘ ίσως ξενίσει και εξοργίσει αρκετούς από εσάς…Προφανώς και αυτή η οργή αποτελεί δικαίωμα σας !

Όμως μιας και αυτή είναι η δική μου λίστα το θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα μου να τις χώσω εδώ μέσα ώστε να λειτουργήσουν ως τα ‘δοχεία‘ μέσα από τα οποία θα σας εκφράσω τις αρνητικές σκέψεις και εντυπώσεις μου γύρω από αυτές.

Πάμε να ξεμπερδέψουμε λοιπόν με αυτή την άκομψη όμως και, για μένα, απαραίτητη διαδικασία :

JONAH HEX by Jimmy Hayward…

Το JONAH HEX αποτυγχάνει παταγωδώς να κριθεί ως μια πετυχημένη και άξια μεταφορά του ομώνυμου comic της εκδοτικής DC ενώ παράλληλα αδυνατεί να λειτουργήσει και αυτόνομα ως ένα γουέστερν της προκοπής.

Η άνευρη και διόλου ‘σκονισμένη‘ σκηνοθεσία αλλά και το άτσαλο και ισχνό σενάριο καταλήγουν να σπαταλήσουν ένα απόλυτα στιβαρό cast που αποτελείται από καλούς ηθοποιούς και μορφάρες όπως είναι οι Josh Brolin, John Malkovich, Michael Fassbender , Michael Shannon και Wes Bentley. Μα τον Μανιτού η ταινία αυτή είναι τόσο πεζή και αδιάφορη που κατέληξε να σημαδευτεί από το τρίπτυχο κοινό, κριτικοί, Box Office ως μια κολοσσιαία αποτυχία…

A NIGHTMARE ON ELM STREET by Samuel Bayer…

Μέσα σε ένα Hollywood που εδώ και δεκαετίες ολόκληρες κατακλύζεται και μαστίζεται από ανούσια , αποστειρωμένα και βλάσφημα remakes το A NIGHTMARE ON ELM STREET του Samuel Bayer κατορθώνει να φαντάζει ως ένα από τα χειρότερα…

Ιδού ένα ‘Slasher‘ φιλμ στο οποίο ΔΕΝ διακρίνουμε το παραμικρό Slashing και που έριξε την ,τόσο υποσχόμενη, καριέρα του πρωταγωνιστή Jakcey Earl Haley σε μια απόλυτη ‘λίμπο‘ μέτριων έως κακών επιλογών.

Αυτή η ‘αναθεώρηση‘ όχι μόνο αποτυγχάνει να ανταγωνιστεί την αυθεντική ταινία του Wes Craven αλλά αδυνατεί να παίξει στα ίσα ακόμη και τις συνέχειες της…

CLASH OF THE TITANS by Louis Leterrier…

Μια ακόμη παταγώδης αποτυχία του Hollywood να ‘αναβιώσει‘ το ένδοξο παρελθόν του , να καπηλευθεί την νοσταλγία μας και να μας πείσει (μάταια) ότι ο Sam Worthington θα αποτελέσει τον επόμενο μεγάλο και εμπορικό ‘ACTION αστέρα’ της βιομηχανίας του θεάματος.

Α επίσης ‘RELEASE THE KRAKEN !‘…

THE BOOK OF ELI…by The Hughes Brothers…

Ποτέ μου δεν κατανόησα και ούτε συμμερίστηκα τον παροξυσμό γύρω από την αξία και την σημασία αυτού του ‘ιερού βιβλίου’ που άνοιξαν μπροστά μας τότε οι αδελφοί Hughes και ο πρωταγωνιστής τους Denzel Washington.

Οπτικά το BOOK OF ELI διακρίνεται από μια δήθεν ‘σκοτεινή‘ αισθητική και από μια δράση που το ανέμπνευστο στιλιζάρισμα της θα έκανε τον ‘δάσκαλο‘ Zack Snyder να αισθάνεται εξαιρετικά υπερήφανος τότε…

Εξίσου υπερήφανος θα ένιωθε και για το δήθεν ‘βαθύ και ουσιώδες μήνυμα’ της πλοκής , που στην πραγματικότητα δεν διακρίνεται από την παραμικρή δυναμική και ανθρωπιά και που εκφράζεται μέσα από δυο …ποζεροερμηνείες των Washington και Gary Oldman.

Το φιλμ αυτό μας δίδαξε ότι τα σκονισμένα και ερειπωμένα τοπία μιας Wasteland απλά ΔΕΝ γίνεται να αποδοθούν με τον τρομερό, εχθρικό αλλά και συνάμα επιβλητικό τρόπο που τους αρμόζει μονάχα μέσα από ‘σέπια‘ φίλτρα κάμερας και την κακή χρήση του CGI…

SHUTTER ISLAND by Martin Scorsese…

Όσο και αν εκτιμώ / λατρεύω τον ‘γκάνγκστερ‘ του κινηματογράφου η μετάβαση του Scorsese στο Horror σινεμά ποτέ της δεν είχε κάποιο αληθινό αντίκτυπο επάνω μου.

Κόβοντας βόλτες επάνω σε μια βραχονησίδα και ανάμεσα στους ‘Καταραμένους‘ του δεν μπόρεσα να βρω αυτό το κάτι, θεματολογικά και οπτικά, που θα με αναγκάσει να επενδύσω συναισθηματικά σε αυτή την ταινία του σκηνοθέτη ενώ εξαρχής πρόβλεψα και ένα Plot Twist που από πολλούς κρίθηκε ως ‘ανατρεπτικό‘ και ‘ευρηματικό‘…

Το Shutter Island του Martin Scorsese για την πλειοψηφία των θεατών ίσως να αποτελεί μια ευπρόσδεκτη και αξιοθαύμαστη κινηματογραφική εμπειρία και ευλογία. Για μένα πάλι αυτό το Καταραμένο Νησί συμβολίζει μονάχα μια ενοχλητική βραχονησίδα την οποία καλούμαι να προσπεράσω κάθε φορά που αρμενίζω μέσα στην τόσο πλούσια και συναρπαστική φιλμογραφία του δημιουργού της.

Στο φινάλε για μένα το Shutter Island λειτουργεί απλά σαν κάποιο από εκείνα τα αστεία και ελαφρώς ψυχαγωγικά ‘ψυχολογικά τεστ’ τα οποία συναντάμε στα διάφορα περιοδικά ποικίλης ύλης και ως τίποτα περισσότερο πέρα από αυτό. ‘Someone Is Missing…’ μας δηλώνει το πόστερ της ταινίας. Ναι όντως εδώ λείπει ο πραγματικά ανατρεπτικός Martin Scorsese … 

IRON MAN #2 by Jon Favreau…

Εκεί που το πρώτο IRON MAN αποτέλεσε τον θεμελιώδη λίθο του αδιανόητα πελώριου οικοδομήματος που είναι σήμερα το MCU το sequel του κόντεψε να διακριθεί ως ο απόλυτος εκφυλισμός του.

Εδώ έχουμε ξεκάθαρα μια συνέχεια που γράφτηκε και στήθηκε ‘στο πόδι’ έχοντας ως αποκλειστικό στόχο να επωφεληθεί την απρόσμενη επιτυχία του προκατόχου της.

Πάντως κανείς δεν λέει την φράση ‘ I Want MY Biiirdd’ όπως το κάνει ο ‘Ρώσος‘ Mickey Rourke !

Πάλι καλά που το πρώτο φιλμ σφυρηλάτησε με τόση προσήλωση και αποτελεσματικότητα τις βάσεις του κινηματογραφικού σύμπαντος της MARVEL και δεν επέτρεψε σε αυτό το sequel την ευκαιρία να το αποκαθηλώσει τόσο πρόωρα…

PREDATORS by Nimrod Antal...

Ναι το PREDATORS σαφώς και είχε τον χαβαλέ του αλλά ειλικρινά ποτέ μου δεν κατάλαβα τι νόημα και αξία μπορεί να έχει μια ταινία που στην τελική λειτουργεί μονάχα ως το άνευρο ‘ξεπατίκωμα’ μιας πρώτης και σαφώς ανώτερης ταινίας…

RESIDENT EVIL : AFTERLIFE by Paul W.S. Anderson...

H Mila αποκτά κλώνους και εντελώς συμβολικά κάθε νέα ταινία του κινηματογραφικού RESIDENT EVIL φαντάζει ως το θλιβερό κακέκτυπο της αμέσως προηγούμενης.

Α και ο Wentworth Miller εδώ καπηλεύεται στυγνά την επιτυχία του τηλεοπτικού PRISON BREAK…

WALL STREET : MONEY NEVER SLEEPS by Oliver Stone…

Ξεπεσμένος Oliver Stone πασχίζει απεγνωσμένα να εξαργυρώσει την φήμη και την επιτυχία μιας πρώτης και σαφώς καλύτερης ταινίας γυρνώντας ένα sequel που πέρα από παντελώς αχρείαστο φαντάζει να βρίσκεται και εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.

Ο πιο σκληρός εκφυλισμός τον οποίο θα μπορούσε να υποστεί ο τόσο εμβληματικός, άπληστος και αμείλικτος Gordon Gekko του Michael Douglas.

Αλλά οκ τουλάχιστον στον υπότιτλο ο σκηνοθέτης αποδείχθηκε απόλυτα τίμιος απέναντι στο κοινό του όσον αφορά τις προθέσεις του σε αυτό το φιλμ :

Money Never Sleeps…

THE SORCERER’S APPRENTICE by John Turtletaub…

Είσαι ο Nicolas Cage και επιθυμείς διακαώς να εξερευνήσεις τον κόσμο της Μαγείας και να κάνεις μια μελέτη των μυστών της ?

Φυσικά και να το κάνεις !

Αλλά έπρεπε να γίνει μέσω αυτής της γαμημένης ταινίας ?…

ROBIN HOOD by Ridley Scott…

H αμήχανη στιγμή που τα γηρατειά αρχίζουν εμφανώς να ζημιώνουν το όραμα και την τεχνική ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.

Το ROBIN HOOD αν και ως φιλμ φαντάζει εντελώς άνευρο και αδύναμο τα καταφέρνει τελικά να σημαδέψει και να πετύχει κατακούτελα τον δημιουργό του Ridley Scott.

THE KARATE KID by Harald Zwart…

Η αμήχανη στιγμή που ένας παντελώς ατάλαντος ‘διάδοχος‘ πρήζει τα ριπαπά του δημοφιλή πατέρα του ώστε να του ‘χαρίσει‘ τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια ταινία και στην συνέχεια ρίχνει όλες τις ‘λάθος κλωτσιές’…

Στο The Karate Kid του 2010 ο σκηνοθέτης όχι μόνο αδυνατεί να μας δώσει χαρακτήρες της προκοπής αλλά προτιμά κιόλας να μας μπουκώσει σε κάτι εντελώς ψεύτικες και εξωφρενικές σκηνές ‘Kung-Fu’ που θα έμοιαζαν αφύσικες ακόμη και αν διαδραματίζονταν σε κάποια ταινία του The Matrix.

Στο τέλος το μοναδικό θετικό που αποκόμισα από αυτή την ‘αναβίωση‘ είναι η αξιοθαύμαστη ‘μάχη‘ του Jackie Chan να δώσει μια στιβαρή και τίμια ερμηνεία που θα ξεπεράσει τους ‘αντιπάλους‘ του που εδώ μεταφράζονται σε ένα υποτυπώδες σενάριο, μια ‘επαγγελματική‘ σκηνοθεσία και έναν απαράδεκτο πιτσιρικά που όλοι πασχίζουν να ικανοποιήσουν το καπρίτσιο του να γίνει με το ζόρι ηθοποιός.

THE LAST AIRBENDER by M.N.Shyamalan…

Ιδού λοιπόν το ‘σημείο μηδέν’ , το τελευταίο και ύψιστο πλήγμα , για έναν σκηνοθέτη που όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο προσκήνιο μας έκανε να τον βλέπουμε ως τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους Χίτσκοκ και Spielberg…

INCEPTION by Christopher Nolan…

Μιας και δεν είμαι ανώμαλος ούτε και ηλίθιος (τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω…) προφανώς και αναγνωρίζω το μεγαλείο του INCEPTION.

Τουλάχιστον στο οπτικό κομμάτι…

Σκηνοθετικά το INCEPTION λειτούργησε σαν ένας τεχνικός ‘Παρθενώνας‘ για το σινεμά και γέννησε αμέτρητους επίδοξους μιμητές. Ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης του παντρεύει τα πρακτικά εφέ και τις τοποθεσίες με το CGI είναι απλά υποδειγματικός και θα έπρεπε να διδάσκεται μέσα σε κάθε τάξη.

Αλλά εκεί που τραβάω ζόρι είναι με το σενάριο αυτής της ταινίας ή πιο σωστά με την κατάληξη της. Ως θεατής παρακολούθησα με απόλυτη προσήλωση το φιλμ μέχρι και τη τρίτη πράξη του όμως κάπου εκεί κατέληξαν να χαθώ ανάμεσα στα ‘χιόνια‘ και μέχρι και σήμερα δεν βρίσκω την δύναμη να απεγκλωβιστώ από αυτά…

Το INCEPTION λόγω της ανεπανάληπτης τεχνικής του και της ευρηματικής του θεματολογίας άνετα θα μπορούσε να κλέψει την σινεφίλ καρδία μου εις την αιωνιότητα. Όμως η επιμονή / εμμονή του δημιουργού του να προσθέτει και να μας παρουσιάζει συνεχώς ‘στρώσεις επάνω σε στρώσεις’ μου στερεί τελικά μια τέτοια εξέλιξη. Εδώ ο Nolan μοιάζε λες και ξεφλουδίζει και μας αποκαλύπτει συνεχώς ‘στρώσεις ‘ των ικανοτήτων και της γαματοσύνης του , μια συνταγή που από πολύ νωρίς με έκανε να χάσω το ενδιαφέρον μου για αυτή του την ταινία.

Και ναι προφανώς το INCEPTION θα ήταν εξαιρετικά άδικο να κριθεί από μένα ως ‘Κακή ταινία’ όμως ποτέ μου δεν θα ισχυριστώ ότι είναι ακριβώς μια τέτοια ταινία. Η παρουσία του σε αυτή την λίστα οφείλεται καθαρά και μόνο στην τεράστια απογοήτευση που ένιωσα καθώς ζύγωνα προς το φινάλε. Απαιτήσεις που πήγαζαν από τις προσδοκίες που άφηνε στην οθόνη η ίδια η ταινία. Το ξεκαθαρίζω αυτό ώστε να προλάβω σχόλια τύπου ‘ΜΑ ΚΑΛΑ ΡΕ ΛΑΚΑΜΑ ΜΠΑΤ ΕΒΑΛΕΣ ΤΑ ΠΙΡΑΝΧΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΛΙΑΣΕΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ?! .

Βλέπεις αγαπητέ μου αναγνώστη από τα επικίνδυνα πιράνχας αλλά και τα ριψοκίνδυνα ρεμάλια των δυο τρισδιάστατων ταινιών που καταλαμβάνουν τις χαμηλότερες θέσεις τις λίστας μου ποτέ μου δεν είχα την πλάνη να απαιτήσω από τους δημιουργούς του να μου προσφέρουν ‘περισσότερα‘ ή κάτι το διαφορετικό από όλα εκείνα που διακρίνονταν ξεκάθαρα τόσο στους τίτλους, τα τρέιλερ, τις αφίσες όσο και τα σχόλια ή τις κριτικές που τις συνόδευαν. Αντίθετα το INCEPTION τόσο με το ύφος όσο και την θεματολογία αλλά και την καθολική επιτυχία που σημείωσε προσφέρονταν ως η ιδανική ταινία ώστε να ικανοποιήσει τις περισσότερες από τις απαιτήσεις μου, μονάχα που ποτέ του δεν κατάφερε να το κάνει.

Το ξέρω ότι το συγκεκριμένο φιλμ κατέχει περίοπτη θέση στις καρδιές αμέτρητων θεατών που αυτή την στιγμή με βρίζουν εξαιτίας της αντιμετώπισης που έχω απέναντι του. Οκ το δέχομαι αυτό. Κλείνοντας όμως να θυμήσω ότι ο καθένας μας μπορεί να ερμηνεύσει τα ‘όνειρα‘ με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο…

Και αν όλα όσα έγραψα εδώ γύρω από το INCEPTION φαντάζουν στα μάτια σας ως ο ύψιστος και χειρότερος ‘εφιάλτης‘ ε τότε μπορείτε απλά πάντα να ρίξετε την σβούρα σας επάνω στο τραπέζι και να περιμένετε να δείτε ποία θα είναι η τελική έκβαση αυτού του ‘τεστ‘ !

Τέλος θα κλείσω αυτή μου την ανασκόπηση του 2010 με ένα φιλμ που με την κυκλοφορία του κατόρθωσε να αποτελέσει αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης και παρανόησης. Μια ταινία που εξακολουθεί μέχρι σήμερα να προκαλεί , να διχάζει , να σοκάρει και να αηδιάζει το κοινό της.

Τουλάχιστον εκείνο το κοινό που δεν έχει την διάθεση να δει τίποτε που να τολμά να επεκταθεί ή να μείνει μακριά από τον mainstream κινηματογράφο…

Α SERBIAN FILM by Srđan Spasojević …

• 

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Για μένα το A SERBIAN FILM δεν αποτελεί ούτε κάποιο ‘προβοκατόρικο και γεμάτο μηνύματα’ φιλμ , ούτε και κάποιο ‘αρρωστημένο έκτρωμα που το βάφτισαν έργο τέχνης…’.

Ανέκαθεν αντιμετώπιζα το ‘πόνημα‘ του Spacojevic ως μια ταινία που έχει τον χαβαλέ της και τίποτε περισσότερο από αυτό. Ως θεατής πάντοτε έβρισκα ψυχαγωγική ή συναρπαστική την κινηματογραφική βία επειδή αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι είναι ψεύτικη. Κακά τα ψέματα ζούμε σε έναν κόσμο που αν ανοίξεις την τηλεόραση θα βρεθείς αντιμέτωπος σε καθημερινή βάση με αληθινά περιστατικά ακραίας και κάθε λογής βίας που θα σε κάνουν να σιχαθείς τον κόσμο που ζούμε. Έτσι για μένα ανέκαθεν η κινηματογραφική βία ήταν ευπρόσδεκτη καθώς τρέφει εκείνο το ‘ένοχο‘ και ‘κρυμμένο‘ βίαιο κομμάτι της φύσης μας. Ένα κομμάτι που υπάρχει μέσα σε όλους μας. Και το τρέφει δίχως να υπάρχει κάποια απώλεια ή κάποιο ‘κόστος‘. Δεν υπάρχουν συνέπειες.

Το να μεγαλώνεις βλέποντας μανιωδώς ‘βίαιες ταινίες’ λειτουργεί ως ευχή και κατάρα ταυτόχρονα. Η ευχή είναι ότι άμα κάτσεις με την παρέα σου να δείτε κάνα υπερβίαιο ή τρομαχτικό φιλμ δεν θα καταλήξεις να βγάζεις τσιρίδες και να δηλώνεις ‘σοκαρισμένος από το ακραίο περιεχόμενο’ ή να κατηγορείς τον σκηνοθέτη για ‘τα χυδαία μηνύματα αδικαιολόγητου μίσους και βίας που πάει να περάσει’ λες και είσαι κάνας λούλης…Η κατάρα πάλι είναι ότι από ένα σημείο και ύστερα χτίζεις τόσο μεγάλες αντοχές που θα καταλήξεις να αντιμετωπίζεις με απάθεια ή και να διασκεδάζεις με εκείνες τις βίαιες και τρομακτικές σκηνές σε ταινίες που επιθυμούν να έχουν την ακριβώς αντίθετη επίδραση επάνω σου. Και κάπως έτσι όταν σκάει μύτη κάνας σκηνοθέτης τύπου Ari Aster και μου γαμάει τον εγκέφαλο και την ψυχολογία με σκηνές σαν και αυτή με το ‘τροχαίο ατύχημα’ που είδαμε στο εξαιρετικό HEREDITARY πραγματικά η παρουσία τους για μένα είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη !

Στο A SERBIAN FILM o Spacojevic απέτυχε να μου το δώσει αυτό μιας και σκηνοθετικά και θεματολογικά πάσχιζε τόσο μανιωδώς να φανεί ακραίος και προβοκάτορας που στο τέλος το φιλμ του απλά μου βγάζει την αίσθηση δηθενιάς και γραφικότητας. Ακριβώς αυτή η δηθενιά είναι που με εμποδίζει και να εκλάβω το φιλμ του και ως μια στιβαρή ψυχαγωγία. Αν ο σκηνοθέτης απλά μου έδειχνε όλα όσα μας έδειξε μέσω του A SERBIAN FILM και παράλληλα δεν υπέκυπτε στην ανάγκη να ‘δικαιολογήσει‘ όλη του την ‘ακρότητα‘ ή να της βάλει ένα περιτύλιγμα υποτιθέμενης ‘ουσίας‘ και ‘κοινωνικοπολιτικού μηνύματος‘ θα μπορούσα άνετα να την αράξω και να κάνω τον χαβαλέ μου βλέποντας όλα όσα διαδραματίζονται σε αυτό το φιλμ. Και να όμως που σε μια σκηνή είναι λες και βγαίνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης ώστε να πασχίσει με το ζόρι να πείσει το κοινό του ότι όλη η βία και η ανωμαλία που θα παρακολουθήσουν κρύβει από πίσω της ένα ‘μήνυμα‘ με βάθος και αξία. Προφανώς κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει μιας και ο ίδιος αδυνατεί να υποστηρίξει ή να αναδείξει οτιδήποτε από τα παραπάνω…

Πραγματικά πρέπει να είσαι ένας εξαιρετικά δυνατός σκηνοθέτης ώστε να βγάλεις κάποιο αληθινό μήνυμα ή έναν δυνατό συμβολισμό μέσα από τέτοιου ύφους ταινίες και η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Spacojevic δεν λέει και πολλά πράγματα ούτε σαν σκηνοθέτης αλλά ούτε και ως σεναριογράφος. Αν αποδεχόταν τις αδυναμίες του και μου παρουσίαζε το A SERBIAN FILM ως ένα σταράτο Exploitation movie ε τότε θα μπορούσα να απολαύσω το ‘πόνημα‘ του στο έπακρο. Από την στιγμή όμως που δεν έχει το ταλέντο και την ικανότητα να μας δώσει κάτι το ουσιώδες αλλά ούτε τα αρχίδια ώστε να μας πει ευθέως ‘έβγαλα μια αρρωστημένη ταινία γιατί έτσι γουστάρω και επειδή υπάρχει κοινό που διασκεδάζει με τέτοιες ταινίες !’ για μένα το A SERBIAN FILM θα φαντάζει για πάντα ως ‘α εκείνη η ταινία που σοκάρει όλους εκείνους που δεν έχουν μπει στον ‘κόπο’ να δουν οτιδήποτε πέρα από αυτά που παίζουν στα Village και το Netflix…’.

• 

Όπως και να χει η παρουσία του A SERBIAN FILM ήταν απαραίτητη μέσα σε αυτή την αναδρομή μιας και , είτε εσκεμμένα είτε άθελα του, ο Spacojevic μας υπενθύμισε το πόσο δήθεν μπορούμε καμιά φορά να είμαστε ως θεατές, αλλά και σαν σκηνοθέτες, και το πόσο υποκριτικά αντιμετωπίζουμε τον κινηματογράφο και την τέχνη γενικότερα.