Γράψαμε και δεύτερο αφιέρωμα στο PREDATOR ώστε να μην καταλήξουμε να σπρώχνουμε μολύβια για την CIA…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

‘ Get To The Choppa ! ‘

Η παραπάνω ατάκα και ο τρόπος που την ξεστόμισε ο Arnold Schwarzenegger , με την τόσο χαρακτηριστική προφορά του, στο PREDATOR του σκηνοθέτη John McTiernan μπορεί με τα χρόνια να εξελίχθηκε σε meme , αλλά και σε τραγούδι, όμως πέραν του αστείου της υπόθεσης στην ταινία του 1987 τα λόγια αυτά εκδήλωναν ένα ξεκάθαρο συναίσθημα :

Εκείνο της απόλυτης αγωνίας.

Το αυθεντικό PREDATOR μέσα από μια καταιγιστική σεκάνς μακελειού στην πρώτη του πράξη μας σύστησε σε μια ομάδα Ultimate Badass Κομάντο η οποία αποτελούνταν από σύγχρονους τιτάνες όπως είναι οι Arnold, Carl Weathers, Jesse Ventura και ο μακαρίτης Sonny Landham. Όλοι αυτοί οι τύποι , πέρα από τα παραφουσκωμένα μπράτσα , διακρίνονται από διαφορετικά χαρακτηριστικά που μας φανερώνουν το πόσο macho είναι. Ο καθένας τους έχει από ένα σήμα κατατεθέν όπλο και από μια ή και παραπάνω ατακάρες. Βλέποντας και ακούγοντας τον ηγέτη Dutch να μας δηλώνει με στόμφο ‘If it Bleeds , We Can Kill it‘ δεν γίνεται παρά να πιστέψεις σε εκείνον.

Οι άντρες αυτοί ‘ζέχνουν‘ από τεστοστερόνη και αυτή η μυρωδιά μας φανερώνεται μέσα από τις μικρές τους ρουτίνες. Ο Dutch καπνίζει ένα πελώριο πούρο που φαντάζει ως μια προέκταση της τεράστιας πούτσας του, ο Mac ‘ξυρίζεται‘ μέσα στην ζούγκλα και χωρίς αφρό, ο θηριώδης και μουστακλής Blain μασάει τομπάκο και κραδαίνει ένα εξίσου πελώριο mini-gun , που κανένας κοινός θνητός δεν θα μπορούσε να το σηκώσει με τα γυμνά του χέρια…

…o Ινδιάνος Billy είναι μια κινούμενη ‘μηχανή‘ επιβίωσης και ενστίκτου , ο Hawkins πετάει πρόστυχα καλαμπούρια και μέχρι και ο φαινομενικά αδιάφορος Poncho διακατέχεται από μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία.

Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας του ο McTiernan μας δείχνει ξεκάθαρα το πόσο καλά εκπαιδευμένοι, ευρηματικοί, σκληροτράχηλοι είναι αυτοί οι στρατιώτες αλλά και το πόσο δεμένοι είναι μεταξύ τους. Καθώς τους παρακολουθούμε να ξεκληρίζουν ένα μικρό χωριό γεμάτο με αντάρτες και Σοβιετικούς Κατασκόπους ως θεατές έχουμε πειστεί απόλυτα ότι δεν υπάρχει τίποτε μέσα στις ζούγκλες που να μπορεί να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι τους.

Και πάνω που αυτή η σιγουριά έχει εδραιωθεί να που ξαφνικά εμφανίζεται ένα τερατώδες χέρι και όλα όσα πιστεύαμε μέχρι τότε κλονίζονται ανεπανόρθωτα…

Όμως παρά την , εν μέρη, εμφάνιση του πλάσματος η πίστη σου επάνω στον Dutch και την ομάδα του δεν έχει εξανεμιστεί πλήρως. Στα μέσα των 80s o Arnold είχε ήδη ξεκινήσει να χτίζει την εικόνα του ανίκητου ήρωα χάρη σε ταινίες όπως ήταν τα CONAN , COMMANDO και RAW DEAL. Διάολε στο ενδιάμεσο διατέλεσε και χρέη ‘Εξολοθρευτή‘ ! Και στις τέσσερις αυτές ταινίες ο πρωταγωνιστής φάνταζε ακλόνητος και αήττητος. Ακόμη και ο ‘θάνατος‘ του στο THE TERMINATOR προήλθε δια πυρός και , κυρίως, σιδήρου…

Από την εναρκτήρια κιόλας σκηνή του PREDATOR όπου ο Dutch προσγειώνεται στο μυθοπλαστικό κρατίδιο του Val Verde με ένα πούρο στο στόμα και να ανταλλάζει χειραψίες και προσβολές με τον τυπά που ενσάρκωσε τον Apollo Creed στις ταινίες του ROCKY ο χαρακτήρας αυτός φαντάζει απλά ανίκητος …

Ποτέ ξανά στην κινηματογραφική ιστορία δυο θνητά μπράτσα που συναντούν το ένα το άλλο δεν φάνταζαν τόσο ‘θεϊκά‘ ! Και να που στην δεύτερη πράξη άντρες που μέχρι πρότινος φάνταζαν στα μάτια μας ως ‘ημίθεοι‘ καταλήγουν να διαστρεβλωθούν σε φοβισμένα θηράματα.

Καθώς ακούς τον Mac του βλοσυρού Bill Duke να τραυλίζει επάνω στην ,μάταιη, προσπάθεια του να περιγράψει στους συντρόφους του τον αόρατο τρόμο που ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα από τα δέντρα και τις φυλλωσιές θα πιάνεις τον εαυτό σου ολοένα και περισσότερο να αγχώνεται για όλα αυτά που θα ακολουθήσουν. Και πάλι όμως τίποτε δεν σε προετοιμάζει για την ανελέητη σκηνή κυνηγητού που ακολουθεί.

Για πρώτη φορά στην ζωή τους ως στρατιώτες οι άντρες αυτοί νιώθουν παντελώς ανήμποροι και φοβισμένοι μπροστά στην σκιά μιας απειλής που πλανάται συνεχώς επάνω από τα κεφάλια τους. Για πρώτη φορά όλη τους η εκπαίδευση , οι ικανότητες και τα όπλα τους δεν έχουν την παραμικρή αξία. Που να πάρει η οργή ο εξωγήινος Κυνηγός του σκηνοθέτη φαντάζει τόσο μεθοδικός και αμείλικτος που θα καταλήξεις να εύχεσαι να είχε κάτσει ο Dillon πίσω στο γραφείο του στην μαμά Αμερική και να έσπρωχνε μολύβια για την CIA παρά να βρίσκεται στο στόχαστρο ενός τέτοιου πλάσματος. Και όλο αυτό το νιώθεις ενώ εξαρχής αντιπαθείς σφοδρά τον συγκεκριμένο χαρακτήρα !

Παρά τον φόβο που κατακλύζει εκείνον και τους συντρόφους του ο Dillon υπακούοντας σε έναν άγραφο κώδικα τιμής και αφοσίωσης των στρατιωτών τρέχει μέσα στην ζούγκλα αναζητώντας τον επίδοξο φονιά τους και γυρεύοντας εκδίκηση ενώ παράλληλα πασχίζει να βοηθήσει και τον Mac που επίσης βρίσκεται χαμένος κάπου εκεί.

Φυσικά κάθε προσπάθεια του για αντεπίθεση είναι χαμένη από χέρι…

Και όμως παρά τις ξεκάθαρες διαφορές σε εξοπλισμό και δύναμη οι Κομάντο του Dutch μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο με τον αόρατο διώκτη τους :

Είναι όλοι τους Κυνηγοί.

Το Predator πιστοποιεί αυτή τους την ιδιότητα καθώς τους παρακολουθεί στις αρχές να σφαγιάζουν μεθοδικά και ανελέητα τους στόχους τους μέσα στο χωριό / βάση. Αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή που το πλάσμα Κυνηγός ταυτίζεται απόλυτα με τον Dutch και τους άντρες του. Αναγνωρίζει τις τακτικές τους και παραδέχεται την αξία τους. Αυτή η παραδοχή στην συνέχεια τους εξελίσσει και στους πιο ποθητά θηράματα για έναν διαγαλαξιακό Κυνηγό που μέσα από το κυνήγι πασχίζει να αποδείξει την δική του αξία τόσο στο σινάφι του όσο και στον ίδιο του τον εαυτό.

To σενάριο περιγράφει τον Κυνηγό να ‘χαϊδεύει‘ ένα από τα κρανία / τρόπαια του λες και χαϊδεύει κάποιος την αγαπημένη του γάτα και μέσω αυτής της περιγραφής μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο σημαντικά είναι για εκείνον τα θηράματα του…

Το τι ωθεί αυτόν τον Κυνηγό στο μακάβριο ‘σπορ‘ του είναι ξεκάθαρο :

Η παράδοση της φυλής του και οι τιμές που την συνοδεύουν.

Μονάχα σκοτώνοντας και συλλέγοντας ‘άξιους‘ αντιπάλους μπορεί αυτός ο Κυνηγός να αποδείξει στο είδος του ότι έχει και εκείνος μια αξία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ένα από τα ‘αγαπημένα‘ του κρανία / τρόπαια είναι εκείνο του Billy, δηλαδή του άντρα που πρώτος αισθάνθηκε την παρουσία του μέσα στις ζούγκλες του Val Verde και του πρώτου που είχε τα κότσια να σταθεί απέναντι του δίχως να φορά μια στολή / πανοπλία και να κραδαίνει ένα πολυβόλο στο χέρι.

Η σειρά με την οποία σκοτώνει τα θηράματα του ο Κυνηγός μόνο τυχαία δεν είναι. Ξεκινά με τον αδύναμο ηλίθιο ασυρματιστή που λέει ανέκδοτα και σταδιακά ανεβαίνει προς την ιεραρχία, το κυρίαρχο αρσενικό, που εδώ συναντάται στο πρόσωπο του Dutch. Παρά όλες τις διαφορές τους Dutch και Κυνηγός διακρίνουν την κοινή τους ιδιότητα. Το Predator μπορεί να είναι ένας εξωγήινος οργανισμός που η παρουσία του είναι πρωτόγνωρη για το ανθρώπινο είδος παρόλα αυτά ο Dutch αναγνωρίζει τις τακτικές που ακολουθεί εκείνο καθώς εξοντώνει τους άντρες του συστηματικά. Εδώ η ιδιότητα του κυνηγού παραμερίζει πλήρως τις διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση , τον εξοπλισμό και την καταγωγή ανάμεσα σε δυο αντιπάλους και δημιουργεί έναν ξεκάθαρο παραλληλισμό ανάμεσα τους. Ο Dutch μόλις αποκρυπτογραφήσει το πως ο διώκτης του παραμένει ‘αόρατος‘ και ξεφεύγει συνεχώς από το έμπειρο μάτι του κατευθείαν υιοθετεί μια παρόμοια τακτική προς όφελος του.

Και ναι το δικό του καμουφλάζ προκύπτει μέσα από μια στιγμή απόλυτης κωλοφαρδίας και λειτουργεί περισσότερο ως μια σεναριακή διευκόλυνση που θα επιτρέψει σε έναν κινηματογραφικό ήρωα δράσης να μπορέσει να σταθεί απέναντι στο τέρας που τον καταδιώκει αλλά και πάλι αυτή η εξέλιξη φαντάζει απόλυτα ευπρόσδεκτη μιας και σε συνεφέρει κάπως από την ολική απόγνωση στην οποία μας είχε ρίξει ο σκηνοθέτης από την μέση και μετά της ταινίας του…

Αυτή η τυχαία ανακάλυψη θα θέσει αυτομάτως σε λειτουργία το μεγαλύτερο ‘όπλο‘ του Κομάντο :

Την προσαρμογή σε ένα εχθρικό περιβάλλον.

Καθώς καλύπτει όλο του το κορμί με την παγωμένη λάσπη ο Dutch όχι μόνο αχρηστεύει το πιο χρήσιμο όπλο του εχθρού του αλλά παράλληλα το επιστρατεύει ο ίδιος για λογαριασμό όχι μονάχα της επιβίωσης του αλλά και της αντεπίθεσης του.

Και διάολε τι Επική αντεπίθεση ήταν αυτή ?!

H κραυγή του Dutch στην τρίτη πράξη δεν εκφράζει αγωνία, πόνο ή απόγνωση. Αντίθετα λειτουργεί ως το κτηνώδες κάλεσμα απέναντι στον Κυνηγό ώστε οι δυο τους να δώσουν ένα φινάλε στο παιχνίδι που έστησε τόσο μαεστρικά ο δεύτερος. Στο τέλος ο Dutch συνειδητοποιεί ότι ένα θήραμα όσες φορές και αν γλιτώσει από το αρπακτικό που το καταδιώκει ποτέ του δεν θα είναι ασφαλές όσο αυτό το αρπακτικό βρίσκεται στο περιβάλλον του. Και κάπως έτσι ένας θνητός άντρας αποφασίζει να υιοθετήσει τις τακτικές του απόκοσμου πλάσματος που τον κυνηγά ώστε να λυτρωθεί για πάντα από εκείνο.

Παρά τις αδιανόητες αποστάσεις που χωρίζουν τον κόσμο μας από εκείνον του Predator και όλες μας τις διαφορές το έθιμο του κυνηγιού λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο έστω και αν αλλάζει ο εξοπλισμός του εκάστοτε κυνηγού. Διακρίνοντας την τεχνολογική ανωτερότητα του Predator ο Dutch προσαρμόζει τα δικά του όπλα και εργαλεία με τον ανάλογο τρόπο. Η λάσπη εξελίσσεται στο καμουφλάζ του και τα αυτοσχέδια βέλη και οι παγίδες λειτουργούν ως το δικό του ‘λέιζερ‘. Αυτές οι αλλαγές λειτουργούν ως ένα κρίσιμο πλεονέκτημα για τον στρατιώτη καθώς είναι άγνωστες για το Predator. Επί ώρες ολόκληρες το πλάσμα μελετούσε τα όπλα και τις τακτικές του Dutch και των αντρών του και σχεδίαζε με βάση αυτά την τακτική που θα ακολουθούσε κατά την διάρκεια του κυνηγιού του. Και να που τώρα καλείται να παλέψει στα τυφλά, κυριολεκτικά και μεταφορικά…

Όμως όσα όπλα και γκάτζετ και αν έχει ένας Κυνηγός στην διάθεση του στο τέλος το μεγαλύτερα ‘όπλα‘ του είναι η ψυχραιμία και η μεθοδικότητα του. Με την απρόσμενη αντεπίθεση του ο Dutch κλονίζει και τα δυο για τον Κυνηγό και ρίχνοντας του μερικά χτυπήματα κατορθώνει να κάνει το πλάσμα να εκδηλώσει την οργή του. Ακριβώς αυτή η οργή είναι που θολώνει πραγματικά τον Κυνηγό. Το Predator μπόρεσε να ξεκληρίσει ολόκληρη την ομάδα του Dutch κυρίως χάρη στην ικανότητα του να προσαρμόζεται και να καμουφλάρεται στο περιβάλλον γύρω του. Όμως αυτή η ικανότητα για να λειτουργήσει αποτελεσματικά απαιτεί υπομονή από τον κάτοχο της και εδώ πλέον το πλάσμα φαίνεται να έχει χάσει παντελώς την δική του.

Η στιγμή που ο εξωγήινος αποφασίζει τσαντισμένος να αφήσει κάτω τα όπλα του και να παίξει μπουνιές με το θήραμα του λειτουργεί και ως η αρχή της καταδίκης του…

Στην μεγαλύτερη διάρκεια του κυνηγιού το Predator φρόντιζε να σκοτώνει γρήγορα και μεθοδικά τα θηράματα του. Ναι καμία φορά ‘έπαιζε‘ μαζί τους όμως το ‘παιχνίδι‘ αυτό γινόταν με αποκλειστικό στόχο να τα κάνει να χάσουν την ψυχραιμία τους ώστε να γίνουν πιο απρόσεκτα και ευάλωτα στις επιθέσεις του. Όμως η αντεπίθεση του Dutch φαντάζει στα μάτια του Predator ως μια πρόκληση που λειτουργεί ταυτόχρονα και σαν μια ύψιστη προσβολή. Ο ‘άγραφος‘ κανόνας του κυνηγιού λέει ότι ένα θήραμα μονάχα τρέχει να γλιτώσει και ποτέ του δεν τολμά να αντιστρέψει τους ρόλους και να πάρει εκείνο την θέση του κυνηγού. Εδώ ο Dutch σπάει τον κανόνα και κατά συνέπεια εξοργίζει τον διώκτη του. Και κάπως έτσι το τσαντισμένο Predator πετάει στον βρόντο όλα όσα γνώριζε γύρω από την τέχνη του κυνηγιού και επιλέγει να πλακώσει μέχρι θανάτου το θήραμα του με …’Street Fight‘ τεχνικές ώστε να βγάλει το άχτι του…

Το Predator βγάζει το προστατευτικό του κράνος, αρχίζει να ρίχνει μπουκέτα στον Dutch και όταν πια τον έχει υπό το έλεος του αντί να ρίξει το τελειωτικό χτύπημα, όπως θα έκανε σε άλλες περιπτώσεις, προτιμά τελικά να τον χλευάσει. Υποκύπτοντας στην ίδια του την έπαρση το πλάσμα καταλήγει να υποκύψει στην συνέχεια στα χτυπήματα του Dutch.

Φυσικά η κίνηση του Predator να βγάλει το κράνος του μπορεί να ερμηνευτεί και ως μια έκφραση σεβασμού απέναντι στον αντίπαλο του. Στο κάτω, κάτω και οι δυο τους διακρίνονται από μια απαράβατη αίσθηση τιμής έστω και αν ο καθένας τους την εκφράζει με τον τρόπο του.

Μιλώντας περί ‘έπαρσης‘ υπάρχει μια υπέροχη θεωρία ότι τα μέλη της ομάδας του Dutch βρίσκουν όλα τους θανάτους οι οποίοι καυτηριάζουν συμβολικά την υπερπροσπάθεια τους να φανούν όσο πιο macho γίνεται στις αρχές της ταινίας !

Η θεωρία αυτή έχει μια βάση αν θυμηθούμε και εξετάσουμε όλους τους θανάτους των αντρών του Dutch :

Hawkins…

Ο τυπάς που στις αρχές πετάει δυο πρόστυχα και σεξιστικά ανέκδοτα καταλήγει να κείτεται γυμνός και ξεντεριασμένος.

Blain…

Ο αθυρόστομος άντρας που ισχυρίζεται ότι ‘δεν έχει χρόνο ώστε να αιμορραγήσει’ στην συνέχεια καταλήγει έχοντας μια τεράστια τρύπα στο στήθος του. Βέβαια αυτή η αιματηρή κατάσταση δεν κρατά για πολύ μιας και το λέιζερ καυτηριάζει την πληγή. Τελικά όντως ο Blain υπήρξε απόλυτα ειλικρινής απέναντι μας !

Poncho…

Στην εναρκτήρια μάχη ο Poncho ρωτάει με ειρωνικό ύφος τον Blaine ‘αν έχει χρόνο ώστε να σκύψει’ και στο τέλος εξίσου ειρωνικά πεθαίνει επειδή δεν προλαβαίνει να σκύψει ώστε να αποφύγει τα πυρά από το λέιζερ του Κυνηγού…

Mac…

Έχοντας χάσει τον ‘μοναδικό του φίλο’ , Blaine, o Mac ορκίζεται ότι θα ‘χαράξει το όνομα του επάνω στο πετσί‘ του νεκρού φονιά. Τελικά εκείνος είναι που θα καταλήξει ‘χαρακωμένος‘ από το λέιζερ στόχαστρο του Predator.

Billy…

Το μοναδικό μέλος της ομάδας του Dutch που έχει τα τεράστια αρχίδια να αντικρίσει κατάμουτρα τον αόρατο διώκτη τους και να τον αντιμετωπίσει στα ίσα. Μια επίδειξη ανυπέρβλητου ανδρισμού που στην συνέχεια κλονίζεται ανεπανόρθωτα από μια εντελώς θνητή κραυγή. Όπως και να χει ο Ινδιάνος χάρη στην γενναιότητα του εξασφάλισε τον μοναδικό έντιμο θάνατο της ιστορίας.

Dillon…

H χειραψία του Dillon με τον Dutch στις αρχές του φιλμ πλέον συμβολίζει μια από τις πιο macho σεκάνς του 80s Action σινεμά. Να όμως που ο σαδιστής Κυνηγός φρόντισε να μην έχει ποτέ του ξανά ο Dillon μια τόσο macho στιγμή…

Στο τέλος ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο γεγονός ότι ο ένας που επέζησε ήταν και εκείνος που διατήρησε χαμηλό προφίλ από την αρχή μέχρι και το φινάλε. Αντίθετα με τους συμπολεμιστές του ο Dutch απέφυγε τα μεγάλα λόγια και τις εκφράσεις αστείρευτου machismo. Ο άντρας αυτός κράτησε μέσα του όλο του τον , γνήσιο, ανδρισμό και τον επιστράτευσε μονάχα όταν υπήρχε πραγματική ανάγκη να το κάνει κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει για τους κάγκουρες συντρόφους του. Προς το φινάλε και ενώ ο Κυνηγός στριμώχνει τον Dutch ακούμε τον δεύτερο να βογκά και να κραυγάζει. Μια απόλυτα λογική και θνητή αντίδραση που όμως ποτέ δεν την είδαμε να εκδηλώνεται και από τους χαμένους συντρόφους τους καθώς κλήθηκαν και εκείνοι να αντιμετωπίσουν τον θάνατο τους.Ακόμη και ο Mac που αντίκρισε πρώτος τα μάτια του τέρατος δεν τόλμησε να αποδεχθεί πλήρως τον φόβο που ένιωσε στην θέα του και προτίμησε να πασχίζει να τον ερμηνεύσει και να τον αντιμετωπίσει. Αντίθετα με τον Dutch όλοι αυτοί οι άντρες επέλεξαν να παραμείνουν πιστοί στις σκληροτράχηλες περσόνες τους γεγονός που θόλωσε παντελώς το ένστικτο επιβίωσης τους και κατά συνέπεια τους οδήγησε στον χαμό τους.

Στην τελική ο Dillon ποτέ του δεν μπόρεσε να αποδεχθεί το γεγονός ότι πλέον ήταν ικανός μονάχα ώστε να ‘σπρώχνει μολύβια για την CIA’. O άντρας αυτός επάνω στην μανία του να αποδείξει ότι είναι δυνατός και ‘άξιος‘ κατέληξε να βρει την πιο σκληρή καταδίκη. Στον αντίποδα ο Dutch αποδεχόμενος πλήρως τις αδυναμίες και την θνητότητα του βρήκε τον τρόπο ώστε να προσαρμοστεί και να επιβιώσει…

Φυσικά στο τέλος ο Dutch υποκύπτει πλήρως στην δική του τεστοστερόνη ώστε να τα καταφέρει να βγει νικητής. Μονάχα που η δική του τεστοστερόνη δεν τον κάνει να συμπεριφέρεται και να δείχνει σαν μια Action καρικατούρα αλλά τον σπρώχνει κατευθείαν προς την πρωτόγονη μορφή του είδους μας. Τον στέλνει πίσω σε μια ξεχασμένη εποχή όπου ένας άντρας επιβίωνε αποκλειστικά με τα ένστικτα του και όχι με το να δείχνει μονίμως σκληρός.

Ασχέτως αν αυτοί οι συμβολισμοί όντως αποδίδονται μέσα από την ταινία του McTiernan ή αποτελούν απλά μια ακόμη θεωρία το PREDATOR στην εποχή του πραγματικά ήταν η ταινία που αποκαθήλωνε το γραφικό machismo που διέκρινε την πλειοψηφία των Action ταινιών των 80s.

Στο PREDATOR ο John McTiernan έσπασε τον άγραφο κανόνα του Hollywood που ήθελε όλους τους ήρωες δράσης να είναι άφθαρτοι και όσο πιο macho γίνεται και μέσω αυτής της προσβολής κατόρθωσε να χτίσει μια από τις πιο αγωνιώδεις και συναρπαστικές περιπέτειες στην ιστορία του σινεμά.

‘If It Bleeds, We Can Kill It.’

Ναι στο φινάλε η ατάκα του Dutch αποδείχθηκε πέρα για πέρα αληθινή. Δεν ήταν όμως η επιβεβαίωση της εκείνη που κατέστησε το PREDATOR μια τόσο σπουδαία και μοναδική ταινία.

Η συνειδητοποίηση ότι και ο ήρωας της μπορούσε και να αιμορραγήσει και να πεθάνει ήταν που έκανε την διαφορά…

Βαθμολογία : Σχεδόν 40 χρόνια μετά το PREDATOR παραμένει η απόλυτη εξύμνηση του ανδρισμού έστω και αν το επιτυγχάνει μέσα από την αποκαθήλωση του.