UNDERWATER : Το κάλεσμα της Αβύσσου και του υδάτινου τρόμου των 80s

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Το UNDERWATER , ένα φιλμ του σκηνοθέτη Willian Eubank που παράλληλα αποτελεί και την τελευταία επίσημη κυκλοφορία της Fox πριν εξαγοραστεί από την σατανική αυτοκρατορία της Disney, ήταν ένα κινηματογραφικό γεγονός που το περίμενα με μια σχετική ανυπομονησία.

Από το τρέιλερ κιόλας μας έγινε ξεκάθαρο ότι το UNDERWATER είναι μια sci-fi / Horror ταινία που αντλεί έμπνευση και αισθητική από μεγαθήρια του 80s παρελθόντος , όπως είναι τα ALIENS και THE ABYSS του James Cameron αλλά και από cult B-Movies όπως ήταν το άκρως γραφικό και απολαυστικό LEVIATHAN του δικού μας George P. Cosmatos…

Ως θεατής γαλουχήθηκα με τέτοιου είδους ταινίες και κάθε επιστροφή σε αυτές και τις διδαχές τους γύρω από τον απόκοσμο τρόμο, το συμπαντικό μυστήριο και τον αγώνα για την θνητή μας επιβίωση είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.

Επίσης σίγουρα στην προσμονή μου τσόνταρε τα μέγιστα και το γεγονός ότι το UNDERWATER θεματολογικά και αισθητικά θυμίζει πολύ και το comic THE WAKE , που γράφτηκε και σχεδιάστηκε από τους Scott Snyder και Sean Murphy για λογαριασμό της εκδοτικής Vertigo και το οποίο αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα των τελευταίων ετών…

Τεσπα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ως θεατής σε καμία περίπτωση δεν είχα την απαίτηση από τον σκηνοθέτη να ανακαλύψει έναν νέο τροχό για το σινεμά υποβρύχιου τρόμου και επιβίωσης αλλά απλά να μας δώσει ένα στιβαρό και αρχιδάτο φιλμ του είδους που θα σου βγάζει σασπένς, θα διακρίνεται από τέρατα που θα είναι φριχτά και γοητευτικά ταυτόχρονα , που θα μας χαρίσει έστω και έναν δυναμικό ήρωα αλλά και μερακλίδικο Gore και φονικό.

Και ναι το UNDERWATER σου δίνει λίγο απ ‘ όλα . Δυστυχώς όμως το κάνει χωρίς το παραμικρό ‘ βάθος’…

H εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας λειτούργησε ως ένας εκκωφαντικός ‘ υποβρύχιος δυναμίτης‘ που πραγματικά με έβαλε για τα καλά μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης αγωνίας και θνητής απόγνωσης. Όμως πολύ γρήγορα ο σκηνοθέτης χάνει αυτόν τον δυναμισμό και καταλήγει να ξεβράζει στην οθόνη τα παλιά γνώριμα κλισέ όμως χωρίς να μπορεί να τα αναδείξει με έναν δικό του τρόπο, να τα εξελίξει / αναθεωρήσει κάπως ή έστω να μας ψυχαγωγήσει με αυτά.

Η ταινία αυτή δεν έχει την ωμότητα και την αποτελεσματικότητα ενός ALIEN, ούτε το οπτικό μεγαλείο της Αβύσσου του Cameron αλλά ούτε και την cultίλα κάποιου αντίστοιχου μιμητή των 80s. To UNDERWATER σεναριακά και οπτικά στροβιλίζεται συνεχώς γύρω από άλλες ταινίες με αποτέλεσμα ποτέ του να μην ξεφεύγει από την στάθμη της μετριότητας.

Εξίσου ρηχή είναι και η πλειοψηφία των χαρακτήρων της πλοκής. Όλοι τους αποκτούν ένα τυπικό χαρακτηριστικό ώστε να ξεχωρίζουν κάπως μεταξύ τους αλλά με εξαίρεση την πρωταγωνίστρια Kristen Stewart ποτέ τους δεν θα σε κερδίσουν με τις πράξεις ή τα λόγια τους. Ειλικρινά δεν έδωσα ούτε ένα δολάριο για τις μοίρες και την επιβίωση τους αλλά ούτε καν διασκέδασα τους θανάτους ορισμένων μιας και ο σκηνοθέτης απέτυχε να μου δώσει κάποια αξιομνημόνευτα φριχτή ή γαμάτη σκηνή Gore και θανατικού. Από το πλήρωμα πέραν της Stewart διασώζεται κάπως ο Vincent Cassel αλλά αυτό δεν οφείλεται τόσο στην απόδοση του χαρακτήρα του αλλά κυρίως στην γενική παρουσία του ηθοποιού. Στον αντίποδα έχουμε τον T.J.Miller να παίζει τον γνωστό comic relief χαρακτήρα που έπαιζε και στα DEADPOOL όμως ο τυπάς απλά καταλήγει να σου σπάει τα αρχίδια…

Η Stewart εδώ αν και ξεκάθαρα ‘ δανείζεται‘ τον δυναμισμό , την εξυπνάδα αλλά και τα… εσώρουχα της εμβληματικής Ellen Ripley κατορθώνει να μας χαρίσει μια σύγχρονη Action ηρωίδα που με τις πράξεις της θα κερδίσει την εκτίμηση σου.

Η Stewart μπορεί να εξακολουθεί να τρώει κράξιμο από αρκετούς για το ‘Twilight‘ παρελθόν της όμως ακριβώς όπως και ο Robert Pattinson συνεχίζει να βουλώνει στόματα με τις ερμηνείες της σε ρόλους της προκοπής.

Θεματολογικά το φιλμ κατακλύζεται από έναν μηδενισμό που άλλες φορές λειτουργεί στα υπέρ του σεναρίου ενώ άλλες πάλι πνίγει τους χαρακτήρες του. Η ιστορία ρίχνει μπηχτές στην τεχνολογική μας εξέλιξη και την ακόρεστη δίψα μας για περισσότερο πλούτο , μια επιθυμία που έρχεται πολλές φορές σε άμεση σύγκρουση με την ηθική μας αλλά και κλονίζει ανεπανόρθωτα την ισορροπία της φύσης και του πλανήτη μας. Μια κόντρα που φυσιολογικά θα έχει ολέθριες συνέπειες απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Το κρίμας είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν τολμά να βουτήξει πιο βαθιά στην θεματολογία του.

Πάντως εκεί που διασώζεται ο Eubank είναι στον σχεδιασμό των αιμοβόρων πλασμάτων της Αβύσσου του, στο χτίσιμο μιας κλειστοφοβικής και απόκοσμης ατμόσφαιρας κάτω από το νερό αλλά και σε ένα ‘ κάλεσμα‘ που κάνει στο φινάλε προς τις ιερές διδαχές του συγγραφέα H.P.Lovecraft σχετικά με τους τρόμους που μας έρχονται από το απόλυτο άγνωστο και που δεν μπορούμε να τους αντικρίσουμε δίχως να κλονιστεί η εύθραυστη λογική του θνητού μας νου…

To πρόβλημα είναι ότι αυτό το ‘ κάλεσμα‘ αργεί τόσο πολύ να έρθει και καταλήγει να ακούγεται κάπως ισχνό και δεν καταφέρνει να επαναφέρει πλήρως το χαμένο ενδιαφέρον σου επάνω στην ιστορία και τους χαρακτήρες του UNDERWATER. Σίγουρα πάντως διασώζει τον σκηνοθέτη και την ιστορία του από έναν άδοξο ‘ πνιγμό‘. Τουλάχιστον στα μάτια του θεατή γιατί σε επίπεδο εμπορικής και κριτικής αποδοχής η φάση δεν εξελίχθηκε και τόσο καλά…

Στο UNDERWATER o σκηνοθέτης ενώ σε καμία περίπτωση δεν κλήθηκε να μας ξεναγήσει σε κάποια αχαρτογράφητη Άβυσσο και πάλι απέτυχε να ρίξει έστω και λίγο ‘ φως‘ ώστε να αντικρίσουμε για τα καλά τους ξεχασμένους τρόμους της, να ανακαλύψουμε μια φρέσκια φρίκη, και να κοκαλώσουμε μπροστά στην επιβλητική και φριχτή θέα τους.

Όπως έγραψα και στην αρχή ποτέ μου δεν είχα την απαίτηση από το UNDERWATER να λειτουργήσει ως το νέο ορόσημο του υποβρύχιου σινεμά τρόμου και επιστημονικής φαντασίας αλλά απλά να μου δώσει μια γερή και τίμια αναβίωση εκείνων των στοιχείων που με έκαναν να αγαπήσω αυτού του είδους τα έργα. Και ναι ενώ υπάρχουν κάνα δυο τέτοιες στιγμές εδώ μέσα απλά στο τέλος σχεδόν καμία από αυτές δεν αποτυπώθηκε ανεξίτηλη στα μάτια και το υποσυνείδητο μου.

Στην τελική μάλλον έτσι ένιωσαν και τα στελέχη της Fox καθώς ανέσυραν ένα φιλμ που είχε γυριστεί το 2017 και το έριξαν στον ωκεανό του Box Office ύστερα από τρία χρόνια , και Γενάρη μήνα όπου τα στούντιο παραδοσιακά ξεφορτώνονται τα πρότζεκτ που κρίνονται ως ‘αποτυχημένα‘ , και χωρίς ένα ‘ σωσίβιο‘ με αποτέλεσμα αυτό να πνιγεί εισπρακτικά.

Βαθμολογία : Ένα τυπικό φιλμ υδάτινου τρόμου που θα ανταποκριθώ ξανά στο κάλεσμα του μονάχα αν αυτό ακουστεί μέσω κανενός STAR ή του Netflix.