TENET : Ο Χρόνος εξακολουθεί να καταδιώκει τον Nolan.

By Αντρέι Κοτσεργκιν

“I’ll See You At The Beginning, Friend.”

Ο χρόνος φαίνεται να “καταδιώκει” τον Christopher Nolan στο μεγαλύτερο κομμάτι της σκηνοθετικής του πορείας.

Αρκεί να ρίξει κάνεις μια ματιά στην φιλμογραφια του ώστε να διαπιστώσει ότι ο Nolan τρέφει μια εμμονή απέναντι στον χρόνο :

Στο MEMENTO o Guy Pearce είχε μόλις μερικά πεντάλεπτα την ημέρα ώστε να μπορέσει να συμπληρώσει την εικόνα ενός διαλυμένου παζλ το οποίο ήταν εξαιρετικά κρίσιμο και πολύτιμο για την ζωή του.

Ολόκληρη η τριλογία του DARK KNIGHT είναι ο Bruce Wayne aka The Batman που μάχεται ενάντια στον χρόνο ώστε να σώσει την πόλη του από μια κατάσταση τρομοκρατίας.

Ως μια αναμέτρηση κόντρα στον χρόνο λειτουργεί και το INTERSTELLAR καθώς βλέπουμε έναν αστροναύτη να “τρέχει” μπας και προλάβει να σώσει έναν ολόκληρο πλανήτη από τον αφανισμό και στην συνέχεια να επιστρέψει στην οικογένεια που άφησε πίσω του, πριν είναι αργά . Παράλληλα όμως εδώ ο χρόνος (ή πιο σωστά μια τρύπα μέσα του) είναι εκείνος ο πολύτιμος “σύμμαχος” που δίνει μια ευκαιρία στην ανθρωπότητα να σωθεί…

Στο INCEPTION ο χρόνος λειτουργεί και κυλάει με εντελώς διαφορετικούς τρόπους στον κόσμο των ονείρων από ότι στον αληθινό. Και στις δύο περιπτώσεις έχει τις επιπτώσεις του απέναντι στους χαρακτήρες της ιστορίας.

Με το DUNKIRK ο σκηνοθέτης απέδωσε τον χρόνο ως δυνάστη αλλά και σωτήρα ταυτόχρονα. Κάθε λεπτό που περνάει σε αυτή την ταινία παρασέρνει ένα ολόκληρο στράτευμα ένα βήμα και πιο κοντά στον θάνατο αλλά ταυτόχρονα φέρνει κοντά τους και την προοπτική μιας διάσωσης. Σε αυτό το φιλμ ο χρόνος είναι πραγματικά αδυσώπητος.

Ακόμη και στα INSOMNIA και THE PRESTIGE ο χρόνος παίζει τον ρόλο του. Στο πρώτο αρνείται πεισματικά να “κυλήσει” και καταλήγει να εγκλωβισει τον ντετέκτιβ του Al Pacino σε ένα φωτεινό “Καθαρτηριο” και του στερεί τον ύπνο του. Στο PRESTIGE πάλι γινόμαστε μάρτυρες της ιστορίας δύο εμμονικων αντρών που αφιερώνουν / αναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους στο να στήσουν και διατηρήσουν μια οφθαλμαπάτη και στην συνέχεια σε μια αναμέτρηση εγωισμων μεταξύ τους. Ειδικά ο χαρακτήρας του Hugh Jackman μοιάζει να σπαταλα τον χρόνο του αποκλειστικά στην εκδίκηση που θέλει να πάρει από τον ανταγωνιστή του…

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο TENET.

“Don’t Try To Understand It.”

Ένα φιλμ που ο χρόνος αποτελεί το Α και το Ω της ιστορίας του. Μια φυσική, αναπόφευκτη και υπέρμετρα Θεαματική εξέλιξη του προβληματισμού που έχει ένας σκηνοθέτης γύρω από τον χρόνο και του πως λειτουργεί αυτός αλλά και τις επιπτώσεις που έχει απέναντι στον άνθρωπο.

Έχω ακούσει / διαβάσει άπειρες φορές ότι οι ταινίες του Nolan είναι “δύσκολες“. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Ναι είναι “έξυπνες” και ευρηματικές όχι όμως με δυσνόητο τρόπο. Δεν απαιτούν από τον θεατή να λειτουργεί παράλληλα ως “επιστήμονας” ή “ψυχολόγος“. Το μοναδικό πράγμα που απαιτούν είναι να τους δώσεις την προσοχή σου.

Αν οι ταινίες του Nolan ήταν όντως “δύσκολες” τότε δεν θα είχαν κατορθώσει να απευθύνονται (και) σε ένα mainstream κοινό. Θα τις έβλεπαν μονάχα κάτι χιλιάδες ” geeks ” όπως πχ συμβαίνει με ταινίες τύπου PRIMER. Ο Nolan είναι αρκετά έξυπνος ώστε να γράψει και να γυρίσει απαιτητικές ταινίες που θα σε βάλουν να σκεφτείς όλα όσα βλέπεις σε αυτές όμως είναι επίσης αρκετά έξυπνος ώστε να μην “ζόριζει” υπερβολικά το κοινό του, με κίνδυνο να τους χάσει. Ακριβώς έτσι λειτουργεί και το TENET. Ο ένας δείκτης του ρολογιού μας στρέφει σε ένα, σύνθετο, sci~fi παζλ. Ο δεύτερος πάλι κυλάει στους ρυθμούς μιας εύπεπτης και γαματης κατασκοπικης ταινίας. Ενα ” ρολόι” που μπορείς άνετα να το δεις να κρέμεται στο γραφείο του ξιπασμενου “Αυτή η ταινία ΔΕΝ είναι για όλους…” (εντελώς άστοχη και ειρωνική δήλωση γύρω από έναν σκηνοθέτη που φροντίζει οι ταινίες του να απευθύνονται και στο mainstream κοινό) μαλακα “Σινεφίλ” αλλά και στην τουαλέτα ενός τύπου που πάει απλά στο σινεμά για να διασκεδάσει και να περάσει την ώρα του.

Πολλές από τις ταινίες του Nolan διακρίνονται από Exposition.

Στο PRESTIGE ο αφηγητής Michael Caine μας δίνει εξαρχής όλα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε ώστε να βρούμε το πως ακριβώς λειτουργεί μια ” οφθαλμαπάτη”.

Στο INTERSTELLAR υπάρχουν αρκετοί διάλογοι και μονόλογοι που μας εξηγούν όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε ώστε να μην νιώσουμε ότι χανόμαστε σε μια “μαύρη τρύπα”.

Στο INCEPTION η σκηνή όπου ο DiCaprio εκπαιδεύει την νέα του “Αρχιτέκτονα” είναι ουσιαστικά ο ίδιος ο Nolan που κάνει ένα σύντομο tutorial στους θεατές του ώστε να τους εξηγήσει το πως ακριβώς λειτουργεί το σύμπαν και οι κανόνες της ταινίας του.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες το Exposition στις ταινίες του Nolan προκύπτει μέσα από το σενάριο και παίζει ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Επιστρατευοντας το με ευρηματικους ή “ύπουλους ” τρόπους ο Nolan κατορθώνει να μην “χάσει” τους, λιγότερο υπομονετικους ή συγκέντρωμενους, θεατές του αλλά παράλληλα δεν σε κάνει να νιώθεις ότι σε αντιμετωπίζει λες και είσαι κάνας βλακας που πρέπει να του δίνονται όλα έτοιμα και σερβιρισμενα στο πιάτο.

Προσωπικά θεωρώ ότι, μέχρι τώρα, η μοναδική πραγματικά “ζόρικη” ταινία του Nolan υπήρξε το MEMENTO. Και αυτό κυρίως λόγω του σκηνοθετικου ύφους που εφάρμοσε σε αυτή ο σκηνοθέτης μιας και σε “αναγκάζει” να της ρίξεις και μια δεύτερη προβολή ώστε να συμπληρώσεις στο τελικό “παζλ” κάποια κομμάτια που σου ξέφυγαν την πρώτη φορά.

Και να που φτάνουμε στο TENET…

Σε αυτό το φιλμ ο Nolan εφαρμόζει ξανά την “tutorial” τακτική του INCEPTION. Σε μια σεκάνς εκπαίδευσης βλέπουμε μια επιστήμονα να εξηγεί στον κεντρικό ήρωα το “πως” και το “γιατί“. Και όμως στο τέλος της σκηνής ο Nolan φροντίζει να καλύψει τα νώτα του διότι αυτή τη φορά μας παρουσιάζει μια ιστορία αρκετά πιο εξεζητημένη σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του…

“Δεν χρειάζεται να το καταλάβεις. Απλά δέξου το. “

Ο Nolan αναγνωρίζει ότι το σενάριο του TENET όντως θα “ζορίσει” αρκετούς θεατές οπότε ουσιαστικά τους λέει :

“Οκ αν δεν καταλάβετε μερικά πραγματάκια δεν πειράζει. Απλά αράξτε και απολαύστε το θέαμα”!

Και μιας και πιάσαμε τα ” θεάματα ” το TENET πέρα από μια εξέλιξη της εμμονής του Nolan με τον χρόνο αποτελεί επίσης και ένα κράμα των σκηνοθετικων του ικανοτήτων, μιας και εδώ διακρίνουμε μαζεμένες τεχνικές που τις είχαμε δει σκόρπιες στις προηγούμενες ταινίες του.

Οπτικά το φιλμ είναι θεαματικό και ιντριγκαδορικο. Οι reversed σεκάνς ξύλου και οι καταδιώξεις με ψυχαγωγησαν στο έπακρο. Η τεχνική του Nolan δεν γίνεται να αμφισβητηθεί. Όμως όσον αφορά το υποτιθέμενο “Highlight του TENET, το περίφημο ” τρακάρισμα ” ενός τζετ, δεν μπορώ να πω ότι ” έπεσα από την πολυθρόνα μου ” καθώς το έβλεπα.

Ναι, ναι είναι μια στιβαρή και θεαματική σεκάνς αλλά ειλικρινά όλος αυτός ο ντόρος που ξέσπασε γύρω από το γεγονός ότι ο Nolan χρησιμοποίησε ένα αληθινό αεροπλάνο για να την γυρίσει εμένα μου ακούγεται σαν σκόρπιες νότες στον κατήφορο. Έχοντας γαλουχηθει με το σινεμά των 70s, 80s και 90s, δηλαδή εποχές όπου σκηνοθέτες όντως τρακαραν μεταξύ τους λεωφορεία, ανατιναζαν κτήρια, έκαιγαν ζούγκλες ή μετακινούσαν ολόκληρα καράβια μέσα από βουνά, δεν θεωρώ την σκηνή αυτή ως κάποια σπουδαία “καινοτομία” για το σύγχρονο σινεμά…

Αλλά.

Εκεί που παραδέχομαι, για ακόμη μια φορά, τον Nolan είναι στην επιλογή του να επιστρατεύει το CGI ως τις “πινελιές” που θα ολοκληρώσουν τα πρακτικά εφέ και τα σκηνικά του. Στο σύγχρονο σινεμά συναντάμε πολλούς σκηνοθέτες που αυνανιζονται μπροστά από μπλε και πράσινες οθόνες με αποτέλεσμα οι, δήθεν “Επικές” ταινίες τους να μοιάζουν περισσότερο με καρτούν. Κάτι που γίνεται σε πολλές περιπτώσεις όχι τόσο λόγω “άποψης και οράματος” αλλά εξαιτίας έλλειψης ικανοτήτων και διάθεσης. Υπάρχει μια τεμπελιά και ένα βόλεμα στο CGI σήμερα. Και να που έρχεται ο Nolan και με κάθε νέα του ταινία χαλάει την πιάτσα του mainstream σινεμά. Ένας πετυχημένος σκηνοθέτης που από την μία διατηρεί τις διδαχές του κλασσικου σινεμά όμως από την άλλη φροντίζει συνεχώς να εξελίσσει την κινηματογραφικη τέχνη.

Βγαίνοντας στις αίθουσες (τουλάχιστον σε όσες ήταν ανοιχτές τότε…) αρκετοί επέκριναν το TENET για τις ερμηνείες και τους χαρακτήρες. “Γιατί φαντάζουν τόσο άψυχοι και κενοί?”, ήταν το βασικό ερώτημα.

Εγώ πάλι θα το αντιστρέψω :

“Σε πόσες από τις ταινίες του Nolan δεν ήταν έτσι οι χαρακτήρες?”

Με μια γρήγορη σκέψη οι μοναδικοί εκφραστικοί χαρακτήρες σε ταινίες του Nolan ήταν ο αστροναύτης Matthew McConaughey στο INTERSTELLAR και ο ντετέκτιβ Al Pacino στο INSOMNIA. Ο πρώτος έχει ίσως την πιο συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή σε ολόκληρη την φιλμογραφια του Nolan. Η σεκάνς όπου ξεσπάει σε κλάματα βλέποντας το μήνυμα που του έστειλε η, ενήλικη πλέον, κόρη του είναι φίσκα στο μελόδραμα και το Overacting. Ομολογώ όμως ότι με συγκίνησε όπως και να χει. Ο Al Pacino πάλι εκ φύσης είναι ένας υπέρμετρα εκφραστικός ηθοποιός που δεν γίνεται να τον χαλιναγωγησεις με αποτέλεσμα ακόμη και όταν ενσαρκώνει ένας αϋπνο και βασανισμένο από τις ενοχές μπάτσο να φαντάζει και πάλι αρκετά συναισθηματικος.

Σε πολλές από τις ταινίες του Nolan οι ήρωες λειτουργούν ως “ρομπότ” με ανθρώπινη σάρκα που όμως τα έχουν απογυμνωσει από κάθε ίχνος ανθρώπινου συναισθήματος ή έκφρασης. Όμως όπως και το Exposition του σκηνοθέτη έτσι και αυτό το “ξεγυμνωμα” δικαιολογειται μέσα από σενάριο και χαρακτήρες.

Στο MENENTO o Pearce είναι ένας άντρας που υποφέρει από αμνησία. Μπορεί μονάχα να μαζέψει σκόρπιες εικόνες του παρελθόντος του και να τις κρατήσει στο μυαλό του μόλις για λίγα λεπτά. Προφανώς και θα μοιάζει εξίσου “κενός” με το κενό που έχει στο κεφάλι του.

Οι δύο ανταγωνιστές του PRESTIGE θυσιασαν την ανθρωπιά τους ώστε να θρέψουν τις εμμονές τους. Ο πρώτος θυσίασε την προσωπική του ζωή ώστε να χτίσει και να συντηρεί μια οφθαλμαπάτη ενώ ο δεύτερος αφιέρωσε όλο του το είναι στο να βρει την δική του και στην συνέχεια ώστε να πάρει την εκδίκηση του.

Ο Leonardo DiCaprio στο INCEPTION παίζει έναν τραγικό χαρακτήρα που έχασε την οικογένεια του και πλέον δεν μπορεί να διακρίνει τι είναι όνειρο και τι πραγματικότητα. Και αν κρίνω με βάση το φινάλε του φιλμ θα έλεγα ότι στο τέλος δεν τον νοιάζει κιόλας τι είναι αλήθεια και τι όχι. Καθώς αφήνει το ” τοτέμ” του να κόβει σβούρες σε ένα τραπέζι είναι λες και αποδέχεται την ιδέα ότι το μοναδικό πράγμα που επιθυμεί είναι να ξαναβρεθεί με τα παιδιά του, έστω και αν υπάρχει η πιθανότητα αυτό το reunion να είναι ένα ψέμα…

Και φυσικά έχουμε και το DUNKIRK. Μια ταινία στην οποία ο σκηνοθέτης σκοπίμως δεν εστιάζει την κάμερα του σε κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα και τα συναισθήματα του επειδή επιθυμεί να αποδώσει μια κατάσταση συλλογικής απόγνωσης.

Στο TENET θα έλεγα ότι οι “ρομποτικοι” ήρωες της ιστορίας δικαιολογούν την έλλειψη εκφραστικοτητας.

Ο J. D. Washington μπορεί να είναι βλοσυρος όμως στην τελική έτσι πρέπει να είναι. Ο χαρακτήρας του είναι ένας ειδικός, άριστα εκπαιδευμένος, πράκτορας που αναλαμβάνει μια πρωτόγνωρη και απίστευτα σημαντική αποστολή. Οφείλει να είναι απόλυτα συγκεντρωμενος σε αυτή και να μην επιτρέψει στα συναίσθημα να του σταθούν εμπόδιο. Και πάλι σε κάνα δυο σκηνές ο ηθοποιός μας ρίχνει φευγαλέες στιγμές συναισθήματος που μας βοηθάνε να διακρίνουμε ότι ο ήρωας του έχει καρδιά και έναν δικό του κώδικα τιμής. Έστω και αν είναι πρόθυμος να τα παρακουσει για να πετύχει ορισμένους από τους στόχους του.

Η Elizabeth Debicki εδώ μοιάζει με πραγματική “Ice Queen“. Και πάλι όμως η παγωμαρα της βγαίνει από το σενάριο. Εδώ βλέπουμε μια γυναίκα που αναγκάζεται για χρόνια ολόκληρα να ζει φυλακισμένη σε έναν γάμο που την καταπιέζει, την εκφοβιζει και την κακοποιει ψυχολογικά. Έχει να αντιμετωπίσει έναν αμείλικτο και εκδικητικό σύζυγο που δεν διστάζει να επιστρατευσει ακόμη και το ίδιο τους το παιδί ως το “λουρί” με το οποίο θα κρατάει στο πλευρό του μια γυναίκα που πλέον δεν τον αγαπάει αλλά ούτε και ο ίδιος αισθάνεται κάτι για εκείνη. Το κάνει μόνο και μόνο από εγωισμό.

Και φτάνουμε στον Robert Pattinson που ενώ μοιάζει ένα “κλικ” πιο εκφραστικός σε σχέση με τους άλλους δύο θα έλεγα ότι ο Nolan εδώ τον χαραμιζει. Τα τελευταία χρόνια έχει δοκιμαστεί σε αρκετές ταινίες (ειδικά στο Indie σινεμά) και μας απέδειξε ότι είναι πολύ δυνατός ηθοποιός. Να όμως που ο Nolan σε αυτό το φιλμ απλά τον χρησιμοποιεί ως “κινούμενο Exposition”. Ουσιαστικά ο χαρακτήρας του είναι αυτός ο τύπος που θα εξηγεί, σποραδικά και διακριτικά, πράγματα και καταστάσεις στον θεατή ώστε να μην νιώσει ότι “χάνεται” σε ορισμένες σκηνές. Χμ, ίσως τελικά ο Nolan να μην ήταν τόσο σίγουρος όταν μας έλεγε “απλά δέξου το!” …

Παραδόξως ο χαρακτήρας που δεν μου άρεσε καθόλου σε αυτό το φιλμ είναι ο μακράν πιο εκφραστικός σε ολόκληρη την ταινία!

Ο Kenneth Branagh είναι ένας έμπειρος και ικανότατος ηθοποιός αλλά εδώ μου έδωσε την εντύπωση ότι παίζει έναν 80s τυπικό Villain / έμπορο όπλων από κάνα campy φιλμ δράσης και κατασκοπίας. Κατανοώ τα κίνητρα του χαρακτήρα του όμως τα βρήκα κάπως κλισέ. Ιδού ένας ακόμη μεγαλομανής / μηδενιστης που επειδή έμαθε ότι θα πεθάνει αποφάσισε να πάρει ολόκληρο τον κόσμο μαζί του. Α και σου πετάει και μια δικαιολογία, τύπου Thanos, “ξέρεις είδα το μέλλον. Ο κόσμος μας πάει κατά διαόλου και έτσι αποφάσισα να τον αφανισω…”. Είναι ένα σενάριο και ένας Κακός που τα έχουμε δει άπειρες φορές στο παρελθόν. Οκ δεν με χαλάει αλλά θα προτιμούσα είτε κάτι πιο πρωτότυπο είτε να το είχαν αποδώσει καλύτερα.

Θεματολογικά πάντως η ιδέα ενός δυστοπικού κόσμου που ενώ πάει κατά διαόλου οι ανθρώπινες συγκρούσεις συνεχίζονται ακάθεκτες ενώ παράλληλα η πικραμένη “γενιά του μέλλοντος” βάζει στο στόχαστρο τους προκατόχους της, επειδή κληρονομησαν από αυτούς έναν πλανήτη “ερείπιο“, με εξιτάρει. Επίσης βλέποντας στο τέλος το πως λειτουργεί το όλο πράγμα με τον αλγόριθμο πραγματικά αμφιβάλω αν οι ήρωες του TENET πέτυχαν κάποια πραγματική “νίκη “εδώ. Έχω την εντύπωση ότι είναι καταδικασμενοι να δίνουν την ίδια μάχη ξανά και ξανά…

“What’s Happened, Happened, It’s An Expression Of Faith In The Mechanics Of The World, It’s Not An Excuse For Doing Nothing.”

Α Και φυσικά έχεις μια ακόμη ταινία στην οποία ο Nolan περιορίζει σπουδαίους ηθοποιούς όπως είναι ο Michael Caine ή στιβαρους και cult ηθοποιός σαν την Fiona Dourif σε Γ’ ρόλους…

Θεματολογικά, ερμηνευτικά και σκηνοθετικά το TENET είναι ένα φιλμ που με κράτησε. Με έβαλε να σκεφτώ, με “ανάγκασε” να εστιασω όλη μου την προσοχή επάνω του, με έσυρε σε ένα Sci-fi χορό κατασκόπων και με ψυχαγωγησε με θεαματικές και καινοτόμες Action σεκάνς. Δεν με συγκλόνισε. Δεν με έκανε να αναφωνήσω “Ο Nolan είναι ο Μεσσίας του σινεμά!” ( το σινεμά δεν έχει ανάγκη από μεσσίες. Υπάρχουν πολλοί καλοί σκηνοθέτες ακόμη εκεί έξω και ας μην έχουν την εμπορική απήχηση του Nolan.) Όμως κατόρθωσε να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μου.

Τουλάχιστον μέχρι την γαμημενη τρίτη του πράξη…

Η ένσταση που έχω γύρω από το TENET είναι η ίδια που είχα και στο INCEPTION. Ενώ απηλαυσα και εκτίμησα αρκετά πράγματα σε αυτές τις ταινίες στο τέλος ο Nolan τις φορτώνει υπερβολικά τόσο σεναριακα όσο και σε επίπεδο εικόνας. Οι σεκάνς με τα τανκς και τις μάχες στα χιόνια στο φινάλε του INCEPTION με έβγαλαν εντελώς εκτός κλίματος και με κούρασαν. Το ίδιο συνέβη και εδώ.

Στο κλείσιμο του TENET γίνεται της reversed πουτανας το κάγκελο. Για τα γούστα μου ήταν “more than meets the eye“, που λέει και ένα παλιό μότο, και τα μάτια μου από ένα σημείο και ύστερα δεν μπορούσαν, ή απλά δεν ήθελαν, να συγκρατησουν όλα όσα εκτυλίσσονταν στην οθόνη.

Πρόσθεσε σε αυτό και τον ήχο που μου έσπασε τα νεύρα και κάπως έτσι έχεις ένα grande κλείσιμο που αντί να με αφήσει άφωνο τελικά ζημίωσε , σε μεγάλο βαθμό, την εμπειρία αυτής της προβολής. Καταλαβαίνω ότι εδώ ο Nolan πήγε να ενσωματώσει τον ήχο όχι απλά ως ένα ένδυμα για την ταινία του αλλά ως βασικό γρανάζι της ιστορίας όμως για μένα η τακτική αυτή απλά δεν λειτούργησε θετικά. Μάλιστα ποτέ μου δεν γούσταρα το φετίχ του Nolan να ανεβάζει ι κατακόρυφα την ένταση στις περισσότερες ταινίες του διότι μου δίνει την αίσθηση ότι έτσι “πνίγει” χαρακτήρες και σκηνές.

Όποιος θέλει να δει μια ταινία όπου ο ήχος (ακόμη και η απουσία του) παίζει όντως καθοριστικό ρόλο στην πλοκή του προτείνω να δει το THE SOUND OF METAL.

Κάπου εδώ όμως ξεμενω από χρόνο οπότε περνάω στον επίλογο…

“We All Believe We’d Run Into That Burning Building. But Until We Feel That Heat, We Can Never Know. You Do.”

Το TENET με έκανε να αισθανθώ ότι σε αρκετά σημεία με αποζημίωσε για τον χρόνο που του αφιέρωσα (καλά δεν είναι ότι έχασα και κάνα εταιρικό meeting στην GIANT για να κάτσω να δω την ταινία!) όμως στο φινάλε έπιασα τον εαυτό μου σε κάνα δυο σκηνές να τσεκάρω να δω πόσα λεπτά απέμειναν σε αυτό το φιλμ, με την προοπτική να ξεμπερδευω μαζί του και να πάω να πιω μερικές μπύρες μπας και χωνέψω την ανεξέλεγκτη τρίτη πράξη του.

Ανεξέλεγκτος.

Κάπως έτσι μου φάνηκε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης εδώ. Παράδοξο μιας και συνήθως φαντάζει να λειτουργεί με απόλυτη μεθοδικοτητα.

Το TENET, στα μάτια και τα αυτιά μου, πάσχει από υπερβολική δόση Christopher Nolan. Όπως και στο INCEPTION έτσι και εδώ ο σκηνοθέτης μου δίνει την εντύπωση ότι στο τέλος πάει να σου πουλήσει μούρη γύρω από το πόσο “έξυπνος και ικανός” είναι. Και ναι είναι και τα δύο. Όμως θα προτιμούσα να με αφήσει να το διακρίνω μόνος μου αυτό και όχι να μου το τριψει μες την μούρη.

Όπως και να χει δεν νομίζω να χάλασε και ιδιαίτερα τους ελιτιστες / θιασώτες οπαδούς του σκηνοθέτη όλο αυτό! Για εκείνους ο Nolan παραμένει ο “Μεσσίας” του σινεμά και όταν αποφασίζει κάνεις να ακολουθεί και να προσκύνα έναν “Μεσσία” σε πολλές περιπτώσεις θα κληθεί να παριστάνει τον “τυφλό” που ξαναβρήκε το φως του.

Εγώ ως ένας απλός παρατηρητής και εκτιμητής της πορείας του Nolan στο σινεμά απλά θα κλείσω λέγοντας ότι εκτιμώ τόσο την “μάχη” που δίνει ο σκηνοθέτης κόντρα στον χρόνο, βγάζοντας τακτικά ταινίες που ψυχαγωγουν αλλά και προβληματιζουν τον θεατή, αλλά και ότι σέβομαι το γεγονός ότι ποτέ του δεν είναι βιαστικός όσον αφορά την συγγραφή των ιστοριών του και το στήσιμο των παραγωγών του.

Για να συνοψίσω την εμπειρία που είχα με την προβολή του TENET θα αντιστρέψω την ατάκα που παρέθεσα στον πρόλογο :

“Δεν νομίζω να σε (ξανά) δω στο ξεκίνημα φίλε.” Τουλάχιστον όχι σύντομα.

Με τα καλά αλλά και τα στραβά του το TENET αποτελεί μια ακόμη απόδειξη ότι ο Nolan συνεχίζει να γράφει τα δικά του κεφάλαια μέσα στην ιστορία του σινεμά και ότι αυτά τα κεφάλαια δύσκολα θα σβηστούν ή θα αλλοιωθουν με το, αναπόφευκτο, πέρασμα του χρόνου.

Βαθμολογία : Αφιερωμένο στον Μίστερ Νολαν.