MANIAC COP #2 & 3 : Κατακόρυφη άνοδος αστυνομικής βίας και ο (δεύτερος) “θάνατος” ενός καταραμένου μπάτσου.

By Αντρέι Κοτσεργκίν

Το πρώτο MANIAC COP λειτούργησε ως ένα απόλυτα στιβαρό και απρόσμενα μινιμαλ Action / “Slasher” φιλμ (το Slasher σε εισαγωγικά διότι το αίμα και η βία σερβίρονταν σε μετρημένες δόσεις) που κέρδιζε τον θεατή με την Neon ατμόσφαιρα του και με την παρουσία ενός Μανιακου μπάτσου / Εξολοθρευτή / Jason Voorhees, ο οποίος γέμιζε την οθόνη με το επιβλητικό του παρουσιαστικο και το ακόμη πιο επιβλητικό πιγούνι του Robert Z’Dar.

Η ταινία των William Lusting (σκηνοθεσία) και Larry Cohen (σενάριο) έφερε επάνω τις άφθονες επιρροές από το FRIDAY THE 13th και μερικές “THE TERMINATOR” τζούρες.

Το sequel πάλι, με τον λακωνικό τίτλο MANIAC COP #2, χώνει τον “ζόμπι” / μανιακό μπάτσο Matthew Cordell σε φουλ mode “Εξολόθρευσης“…

Η σεκάνς όπου ο απέθαντος μπάτσος εισβάλλει σε ένα αστυνομικό τμήμα και ξεκληριζει τους πρώην συνεργάτες του μας φανερώνει τις προθέσεις των δημιουργών :

“Μεγαλύτερο και καλύτερο.”

Εδώ ο παράγοντας του Action εκτοξεύεται κατακόρυφα. Πλέον ο Slasheρας μπάτσος αφήνει ανεξέλεγκτη την φονική του επιθυμία και πέραν των, πελώριων, χεριών του και του εμβληματικου γκλομπ / ματσετα επιστρατεύει μέχρι και περίστροφα για να ” εξαγνίσει ” την πόλη της Νέας Υόρκης αλλά και για να πάρει εκδίκηση για τις αδικίες που υπέστη όσο ήταν ακόμη ένας κοινός Θνητος.

Το sequel είναι σαφέστατα “μεγαλύτερο” από τον προκάτοχό του. Το αν είναι και “καλύτερο” εναποκειται στην κρίση του εκάστοτε θεατή. Προσωπικά προτιμώ το ορίτζιναλ διότι είχε μια πιο “νουάρ” και σκοτεινή ατμόσφαιρα και ανάμεσα στα (μετρημένα αλλά αμείλικτα) Kills του πασχίζε να χτίσει ένα μυστήριο και μια μυθολογία γύρω από τον φονιά και την υπερφυσική φύση του.

Εδώ ο σκηνοθέτης προς το φινάλε στέλνει τον Cordell πίσω στο μέρος όπου “αναγεννήθηκε“, τις φυλακές Sing Sing. Παράλληλα ο φονιάς αποκτάει και έναν “sidekick” στο πρόσωπο του Steven Turkell, τον οποίο ενσαρκώνει ένας απόλυτα γλιτσερος και ανώμαλος Leo Rossi. O Turkell περνάει τις νύχτες του στραγγαλιζοντας στριπερς και σε μια από τις “ιερές αποστολές” του θα πέσει επάνω στον θηριώδη “ζόμπι” / μπάτσο. Ανάμεσα τους σχηματίζεται ένας “δεσμός” μιας και ο Turkell χρίζει τον Cordell ως το “όργανο” που θα τον βοηθήσει να “καθαρίσει ” την πόλη.

Στην τελική όμως τόσο η επιστροφή του Cordell στις φυλακές όσο και η παρουσία του δεύτερου φονιά χρησιμεύουν απλά ως αφορμές για να μας δώσει ο σκηνοθέτης περισσότερα Kills. Κατά συνέπεια η μυθολογία του MANIAC COP μένει στάσιμη αλλά οκ κακά τα ψέματα εξαρχής δεν προσφέρονταν για “βαθυστόχαστη ανάπτυξη“.

Πέραν του Robert Z’Dar και του θρυλικού πιγουνιου του, εδώ έχουμε και την επιστροφή των δύο ηρώων της πρώτης ταινίας. Οι μπάτσοι Laurene Landon και Bruce Campbell έχοντας αποκαταστησει τα ονόματα τους, στο φινάλε της πρώτης ταινίας, επιστρέφουν στην ενεργό δράση και κατευθείαν ρίχνονται στην αναζήτηση του φονιά, ώστε αυτή τη φορά να δώσουν ένα οριστικό “τέλος” στα εγκλήματα του. Όμως το σχέδιο τους δεν πάει και τόσο καλά και έτσι μέσα από ένα βίαιο, και μάλλον απρόσμενο, plot twist ο Lusting μας συστήνει σε δύο νέους χαρακτήρες.

Προς τεράστια απογοήτευση μου το plot twist αυτό ΔΕΝ εξέλιξε τον Bruce Campbell στον επόμενο Maniac Cop, αλλά οκ καλά να πάθω που έχω την τάση να κρίνω τον κόσμο από το μέγεθος του πιγουνιου του…

Τι παραπάνω μας πρόσφερε το, άμεσο, sequel του MANIAC COP?

Περισσότερη δράση, φονικό και τρελά. Εξέλιξε / παραμόρφωσε τον φονιά του ώστε να μοιάζει ακόμη περισσότερο με τον Jason Voorhees. Μας παρουσίασε έναν δεύτερο, άκρως ανώμαλο και παλαβό, Killer μέσω του Leo Rossi. Βλέποντας τον να στραγγαλίζει μια στριπερ, ενώ ταυτόχρονα ουρλιάζει “I feel like John fuckin’ Wayne”, μέσα σου σχεδόν παρακαλάς για ένα MANIAC STRANGLER spinoff φιλμ!

O Rossi για να μπει στο creepy πετσί του stalker / στραγγαλιστη επισκέφτηκε μερικά στριπτιτζαδικα ώστε να κάνει “την έρευνα του”. Σε ένα από αυτά κατέληξε να τον αρπαξουν οι πορτιέρηδες και να τον σουταρουν έξω από το club. Αιτία στάθηκε το ότι “κοίταζε επίμονα τα κορίτσια και τους προκαλούσε τρόμο…“.

Διαολε εδώ έχουμε method acting υψηλού επιπέδου!

Α και αυτή τη φορά έχουμε και ένα… Ραπ τραγούδι να ντύνει την όλη φάση, με έναν τρόπο που είναι εντελώς Campy αλλά και κάπως γαματος…

Στα αρνητικά της ταινίας πιστωνουμε έναν Bruce Campbell που δεν φαίνεται να διασκεδάζει και πολύ με τον ρόλο του, ένα γεγονός εξαιρετικά σπάνιο. Ο Bruce εκείνη την περίοδο έπαιρνε διαζύγιο και δεν είχε όρεξη για πολλά, πολλά και κάπως έτσι η σήμα κατατεθέν ενέργεια και το χαρακτηριστικό χαμόγελο του απουσιάζουν αισθητά από την οθόνη.

Επίσης η ηθοποιός Claudia Christian κατά την διάρκεια ενός stunt απέβαλε όμως δεν αποζημιώθηκε διότι οι παραγωγοί ισχυρίστηκαν ότι ποτέ της δεν δήλωσε την εγκυμοσύνη της, ενώ υπέγραφε το συμβόλαιο συνεργασίας…

Σε αντίθεση με το αυθεντικό MANIAC COP (που σημείωσε μια σχετική επιτυχία στο Box Office) το sequel βγήκε κατευθείαν σε VHS, το 1990. Το φιλμ απέκτησε επίσης ένα Cult στάτους αλλά οι κριτικές ήταν εξαιρετικά διφορούμενες. Κάποιοι το έχρισαν “ανώτερο” από τον προκάτοχό του ενώ άλλοι πάλι το έθαψαν χαρακτηριζοντας το ως :

“A brutal, stupid ‘zombie’ film in which the style almost redeems the sleaze.”

Εγώ πάλι θα λεγα ότι “συμπληρώνει” ιδανικά και υπερβιαια (μιας και το BodyCount εδώ εκτοξεύεται στα ύψη) την πρώτη ταινία αλλά αποτυγχάνει να προσδώσει έξτρα στρώσεις ενδιαφέροντος στον φονιά του.

Όπως έγραψα πιο πάνω το sequel σεταρει δύο νέους ήρωες. Ένας από αυτούς είναι ο Robert Davi.

Ανέκαθεν γούσταρα τον συγκεκριμένο ηθοποιό λόγω του σκληροτραχηλου ύφους και της “αυλακωμενης” φάτσας του και η προοπτική να τον δω κόντρα στον Z’Dar με εξιταρε. Ο Davi ενσαρκώνει έναν macho και νουάρ ντετέκτιβ “παλαιάς κοπής” που παίρνει τα ηνία από τον Campbell και προσπαθεί να “τερματίσει” την φονική “περιπολο” του Cordell. Όμως τελικά ο χαρακτήρας αυτός μάλλον χαραμίζεται καθώς δείχνει να περιορίζεται σε ρόλο παρατηρητή.

Πάντως ο Robert Davi θα επέστρεφε σε κεντρικό ρόλο, μερικά χρόνια αργότερα, μέσω του MANIAC COP #3 : Badge of Silence…

Ω ναι, το MANIAC COP εξελίχθηκε σε τριλογία!

Οι Lusting, Cohen, Z’Dar και Davi μπορεί να επέστρεψαν όμως το τρίτο κεφάλαιο του απέθαντου μπάτσου / Slasheρα εξελίχθηκε σε απόλυτο φιάσκο.

Ο Cohen αποφάσισε να “εμπλουτίσει” την μυθολογία του Cordell καταφευγοντας στο… βουντού …

Το “σενάριο” του τρίτου MANIAC COP δεν βγάζει το παραμικρο νόημα. Το BodyCount πέφτει πολλά επίπεδα και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την ατμόσφαιρα και το στιλ της ταινίας. Επίσης η παραγωγή ζεχνει από “φτήνια” πιο έντονα και από το σαπισμενο κορμί του Cordell.

Ο Cohen εδώ μάλλον πήγε να ξεπατικωσει το CHILD’S PLAY του Don Mancini ενώ προς το φινάλε χώνει και BRIDE OF FRANKENSTEIN πινελιές δίνοντας στο Τέρας του μια “νύφη“…

Το BADGE OF SILENCE είναι ένα απογοητευτικα βαρετό και αναίμακτο sequel. Σε αυτό τσονταραν και τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά την διάρκεια της παραγωγής.

Το αυθεντικό σενάριο ήθελε ως κεντρικό ήρωα έναν Αφροαμερικανο ντετέκτιβ. Όμως οι Ιάπωνες διανομείς της ταινίας (που είχαν εξασφαλίσει τα δικαιώματα της διανομής του φιλμ πριν αυτό γυριστεί διότι μάλλον στην Ιαπωνία γουστάρουν τρελά MANIAC COP! ) απλά δεν ήθελαν έναν “μαύρο” στον πρωταγωνιστικο ρόλο…

Αντίθετα ήθελαν τον Robert Davi.

“Ξαφνικά είχαμε στα χέρια μας ένα σενάριο που δεν έβγαζε το παραμικρο νόημα.”, δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα ο σκηνοθέτης αλλά μεταξύ μας πιστεύω ότι εξαρχής το σενάριο του BADGE OF SILENCE ήταν ξεπέτα…

Εξαιτίας αυτής της αλλαγής ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να κάνει σημαντικές αλλαγές στο σενάριο. Όμως ο Larry Cohen απαίτησε να πληρωθεί για την έξτρα δουλειά κάτι που οι παραγωγοί αρνήθηκαν να το κάνουν. Και κάπως έτσι ο Lusting ξεκίνησε να “ράβει και να ξηλώνει” το σενάριο και να αυτοσχεδιαζει σκηνές .

Το αυθεντικό cut του σκηνοθέτη ήταν μόλις 51 λεπτά σε διάρκεια. Οι παραγωγοί απαίτησαν να γυρίσει μερικές έξτρα σκηνές που θα λειτουργούσαν ως “fillers” και προς τιμήν του ο Lusting τους έγραψε στον πουτσο στο… γκλομπ του και παραιτήθηκε. Ο παραγωγός Joel Soisson ανέλαβε να γυρίσει αυτές τις σκηνές και ο Lusting φρόντισε σε αυτές τις “Extended” κόπιες να μπει στα credits με το περίφημο ψευδώνυμο Alan Smithee.

Το BAGE OF SILENCE αποτέλεσε ένα απογοητευτικό κλείσιμο για τον μύθο του MANIAC COP ενώ φρόντισε να “τερματίσει “, για αρκετά χρόνια, την καριέρα του ηθοποιού Jackie Earle Haley.

O Haley εδώ κάνει ένα σύντομο αλλά φουλ Campy πέρασμα ως τζανκης / πιστολας / σφαγεας ο οποίος σκορπά ΜΑΚΕΛΕΙΟ μέσα σε ένα Σούπερ μάρκετ…

Ύστερα από την συμμετοχή του σε αυτό το φιλμ η καριέρα του ηθοποιού πήρε την κάτω βόλτα. Μάλιστα για κάτι παραπάνω από δεκαετία ο Haley παράτησε εντελώς την υποκριτική. Έκανε δουλειές του ποδαριού, το πάλεψε με την σκηνοθεσία. Τελικά επέστρεψε στην υποκριτική ύστερα από προτροπή του Sean Penn. Λατρευτηκε ως Rorschach στους WATCHMEN του Zack Snyder και έφτασε να προταθεί μέχρι και για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου στο Little Children, του σκηνοθέτη Todd Field.

Πλέον το Hollywood τον χαραμιζει σε άθλια remakes τύπου ROBOCOP και A NIGHTMARE ON ELM STREET αλλά οκ τουλάχιστον εξακολουθεί να βγάζει μεροκάματα.

Η παρουσία του Jackie Earle Haley αποτελεί ίσως το μοναδικό Highlight του BADGE OF SILENCE. Τα άλλα δύο πράγματα που ξεχωρίζω από το τρίτο αυτό κεφάλαιο είναι η σύντομη συμμετοχή του Robert Foster αλλά και το ότι η τρίτη πράξη του φιλμ γυρίστηκε μέσα στην ίδια “εκκλησία” όπου γύρισε ο John Carpenter το THE PRINCE OF DARKNESS.

Tα part II και ΙΙΙ του MANIAC COP όχι μόνο δεν εξέλιξαν τον μύθο του ορίτζιναλ φιλμ αλλά διαστρεβλωσαν και το “μήνυμα ” του. Θα λέγαμε ίσως ότι το έριξαν στην πυρά…

Αν φυσικά υπήρξε όντως κάποιο μήνυμα .

Το πρώτο MANIAC COP μέσα από τα αποτρόπαια εγκλήματα ενός τρελού μπάτσου βύθισε μια ολόκληρη κοινωνία σε ένα κλίμα δυσπιστίας και τρομοκρατίας. Η αστυνομική βία αυτής της ταινίας σήμερα φαίνεται να έχει την σημασία της. Αντίθετα οι συνέχειες μας παρουσιάζουν macho μπάτσους που μάχονται με όλο τους το είναι να “εξαγνισουν” την κοινωνία μας από το “Κακό” όμως πέφτουν συνεχώς επάνω σε “εμπόδια“.

Τα μίντια, οι φιλελεύθεροι, οι δικαστές και οι δικηγόροι… όλοι είναι εναντίον τους. Σε αυτή την πόλη κάνεις δεν δείχνει κατανόηση και εκτίμηση για έναν μπάτσο που επιθυμεί απλά να επιτελέσει το “ιερό έργο” που απαιτεί ο Νόμος από εκείνον…

Όλο αυτό εκφράζεται κυρίως μέσα από τις ατάκες του αγανακτισμενου ντετέκτιβ Robert Davi.

Η ολική αναστροφή της “θεματολογίας” του MANIAC COP δεν νομίζω να οφείλεται σε κάποια “ατζέντα” του σκηνοθέτη ή του σεναριογράφου. Λογικά είναι η συνέπεια ενός σεναρίου που γράφτηκε βιαστικά και υπό πίεση.

Η ίσως έτσι το προτιμούσαν οι γαμημενοι οι Ιάπωνες…

Το φινάλε του MANIAC COP : Badge of Silence μας άφηνε με την υπόσχεση ότι στο επόμενο κεφάλαιο θα βλεπαμε μια μανιακή μπατσινα. Τελικά η υπόσχεση αυτή δεν μετουσιωθηκε ποτέ της σε εικόνα μιας και το φιλμ αυτό έριξε “ταφόπλακα” επάνω στο Franchise.

Επιτέλους ο βασανισμένος και οργισμένος Matthew Cordell μπορούσε να αναπαυτεί.

Τουλάχιστον μέχρι ο σκηνοθέτης Nicolas Winding Refn να αποφασίσει να βάλει μπρος το remake που μας έταξε πριν από μερικά χρόνια…