CRY MACHO : Κάποια άλογα δεν τα σκοτώνουν όταν γεράσουν.

by Αντρέι Κοτσεργκιν

O Clint Eastwood έπρεπε να είχε ρίξει αυλαία με το GRAN TORINO….

Το φιλμ αυτό τον πέτυχε σε τοπ φόρμα ερμηνευτικά και σκηνοθετικά ενώ η θεματολογία του φαινόταν να εκφράζει απόλυτα τόσο τον δημιουργό όσο και τον άντρα Clint Eastwood.

Στο GRAN TORINO o Walt Kowalski ήταν ένας πεισματάρης και macho γέρος που ακολουθούσε μια ζωή την ίδια ρουτίνα. Απότομος, ίσως περισσότερο ειλικρινής από ότι πρέπει και με την old school “στα μούτρα σου” νοοτροπία μέσα από τη συνύπαρξη του με μια κοινότητα Χμονγκ έμαθε, έστω και στα γεράματα, να αποδέχεται και να σέβεται το διαφορετικό, δίχως όμως να θυσιάσει τα δικά του πιστεύω και το lifestyle του . Μάλιστα στο φινάλε πέθανε υπερασπιζομενος το διαφορετικό. Ο θάνατος αυτός εκείνη την εποχή έμοιαζε με ένα συμβολικό κλείσιμο καριέρας.

Το GRAN TORINO αντανακλά το ταλέντο ενός πάντοτε ψυχαγωγικού ηθοποιού που μέσα σε μια πορεία δεκαετιών όχι μονάχα το γύρισε στην σκηνοθεσία αλλά διέπρεψε κιόλας σε αυτήν. Είτε ως ηθοποιός, είτε σαν σκηνοθέτης ο Clint φρόντισε να χτίσει ένα τεράστιο κομμάτι του σινεμά που μας γαλουχησε και που το αγαπήσαμε παράφορα.

Ακόμη και ο ίδιος τότε είχε αφήσει υπόνοιες ότι το GRAN TORINO θα αποτελούσε την τελευταία ταινία της καριέρας του. Να όμως που τελικά ο Clint Eastwood αποδείχθηκε “πεισματαρικο μουλάρι“…

Οι ταινίες που ακολούθησαν δεν έπιασαν τα επίπεδα του GRAN TORINO. Μάλιστα μια από αυτές, το The 15:17 to Paris, παίζει να ναι η χειρότερη της φιλμογραφιας του Clint. Το φιλμ αυτό λειτουργεί περισσότερο σαν μια “τιμητική πλακέτα” απέναντι σε τρεις πεζοναύτες που απέτρεψαν ένα τρομοκρατικό χτύπημα μέσα σε ένα τρένο. Μάλιστα ο Clint έβαλε τους τρεις ήρωες να παίξουν τους εαυτούς τους στην ταινία, μια αρκετά κακή επιλογή. Επίσης σε ταινίες όπως το THE MULE ο σκηνοθέτης έμοιαζε να πέφτει στο σύνδρομο της επανάληψης θεματολογιων και ιδεών.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο CRY MACHO όπου ο Clint Eastwood, στα 90 του πλέον, μας λέει πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που μας είπε μέσω των THE MULE και GRAN TORINO…

Ο Mike Milo είναι ένας γερασμένος πρώην αστέρας του ροντέο. Στα νιάτα του μαγνητίζε τα πλήθη όμως αποσύρθηκε ύστερα από έναν τραυματισμό στην πλάτη και έπιασε δουλειά σε ράντσο όπου φρόντιζε τα άλογα. Τελικά εξαιτίας του (υπερβολικά) ευθύ χαρακτήρα του κατέληξε να απολυθεί.

Μία μέρα ο πρώην εργοδότης του τον επισκέπτεται και του ζητά να ταξιδέψει μέχρι το Μεξικό ώστε να του φέρει τον γιο του, με τον οποίον έχουν αποξενωθει. Παρακινουμενος από μια αίσθηση υποχρέωσης ο Mike δέχεται την δουλειά.

Φτάνοντας στο Μεξικό ο Καουμπόη διαπιστώνει ότι ο πιτσιρικάς έχει μπλεξίματα με τον υπόκοσμο. Τελικά τον πείθει να ταξιδέψει μαζί του μέχρι το Τέξας ώστε να συναντήσει τον πατέρα του.

Όμως ο νεαρός δέχεται υπό μια προϋπόθεση :

Να πάρει μαζί του τον κόκορα του, που τον προορίζει για κοκορομαχιες και τον αποκαλεί “Macho“…

Το CRY MACHO είναι ένα νεο~γουέστερν δράμα που ουσιαστικά λειτουργεί ως ένα υπαρξιακό Road Trip για τους δύο ήρωες της ιστορίας.

Οι δύο τους έχουν κοινό προορισμό όμως μέσα από το ταξίδι καλούνται να μάθουν και να ανακαλύψουν διαφορετικά πράγματα. Ο πιτσιρικάς καλείται να κάνει ένα ταξίδι ενηλικίωσης και να επιλέξει σε τι σόι άντρα θέλει να εξελιχθεί. Ο γερο Καουμπόη πάλι πρέπει να τα βρει επιτέλους με τα γηρατειά, να τολμήσει να αντικρυσει το παρελθόν και να συμβιβαστεί με τις επιλογές και τα λάθη που έκανε αλλά και με τις αδικίες ή τις ατυχίες που κατά καιρούς του χτύπησαν την πόρτα. Κυρίως όμως θα πρέπει να αποφασίσει πως θέλει να περάσει τον λιγοστό αλλά εξαιρετικά πολύτιμο χρόνο που του απέμεινε σε αυτή την ζωή. Επίσης σύντομα θα διαπιστώσει ότι για να δημιουργήσει έναν δεσμό εμπιστοσύνης ανάμεσα σε εκείνον και το αγόρι θα πρέπει να το προσεγγίσει με μια διαδικασία παρόμοια με αυτή που είχε απέναντι στα άλογα.

Στο φινάλε η διαδρομή δείχνει να ολοκληρώνεται μονάχα για έναν από τους δύο συντρόφους. Λογική κατάληξη καθώς ο νεώτερος τώρα ξεκινάει να γράφει τα δικά του κεφάλαια. Όμως η αλήθεια είναι ότι το σενάριο κάπως τα φέρνει “βολικά” τα πράγματα στο τέλος.

Στο CRY MACHO ο Clint Eastwood ξεκάθαρα θέλει να μας πει πράγματα αλλά το σενάριο δεν τον βοηθάει να τα αναπτύξει. Επίσης εδώ η αίσθηση που μου έμεινε είναι ότι αυτό το ταξίδι το είχε περισσότερη ανάγκη ο “οδηγός “σκηνοθέτης πάρα ο “συνεπιβάτης” θεατής.

Βέβαια σε αυτό ίσως να έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι ο Clint μας αφηγηθηκε παρόμοιες ιστορίες στα THE MULE και GRAN TORINO οπότε αυτή τη φορά δεν είχα διάθεση να ακούσω “μια από τα ίδια”.

Τουλάχιστον σε σκηνοθετικό επίπεδο το CRY MACHO είναι ανώτερο του THE MULE. Η φωτογραφία ειδικά σε κάποια σημεία είναι χάρμα οφθαλμών. Βέβαια αν μεγάλωσες στο σύγχρονο σινεμά που πλέον κινείται ολοένα και περισσότερο σε “Fast and Furious” ρυθμούς το αργόσυρτο και ανορθόδοξο “ροντέο” που ξετυλίγει εδώ ο σκηνοθέτης θα σου φανεί ως αβάσταχτο “καθαρτηριο“.

Ο Clint αφιερώνει πολύ χρόνο σε σκηνές όπου απλά παίρνει υπνακους (είναι αρκετές!), φροντίζει άλογα και άλλα ζωάκια και ζαχαρώνει gilf Μεξικανες. Το “γουέστερν Action” κομμάτι περιορίζεται σε έναν κόκορα που κάνει μια θρυλική επίθεση σε κάτι λεχριτες και σε έναν Clint που μαζεύει ότι δύναμη απέμεινε στα γέρικα κόκαλα του μέσα σε μια γροθιά ώστε να ξαπλώσει κάτω ένα, κατά πολύ νεώτερο του, κάθαρμα!

Η χημεία ανάμεσα σε γερο~Καουμπόη και ατίθασο νιάτο είναι κομπλέ. Ο πιτσιρικάς αρχικά θα σου σπάσει τα αρχιδια αλλά αυτό μάλλον οφείλεται σε πρόθεση του σεναρίου καθώς στην πορεία αρχίζεις να διακρίνεις τις αρετές του. Πάντως μετά τον Clint η δεύτερη και τελευταία ερμηνεία που θα σου μείνει εδώ είναι εκείνη του macho κόκορα.

Ανάμεσα σε όλα τα άλλα ο Eastwood εδώ προβαίνει σε μια αποδόμηση του machismo. Δεν το ξεγράφει ή το καταδικάζει αλλά ουσιαστικά μας λέει ότι το να δείχνεις και να συμπεριφερεσαι “macho” δεν έχει κάποια πραγματική αξία. Οι επιλογές και οι πράξεις σου είναι αυτά που σε καθιστούν άντρα.

Η ειρωνεία είναι ότι ακόμη και στα 90 του ο Clint Eastwood εξακολουθεί να φαντάζει φουλ macho! Μάλιστα εδώ δεν διστάζει να κάνει και meta σάτιρα ξεστομιζοντας την ατακαρα :

“Guy wants to name his Cock ‘Macho’, it’s OK by me.”

Το CRY MACHO είναι ένα φιλμ που κινείται στους ρυθμούς ενός 90χρονου Καουμπόη που είναι πεισματάρης αλλά και απόλυτα συνειδητοποιημενος ταυτόχρονα.

Ο Clint είχε ανάγκη να την κάνει αυτή την ταινία κυρίως για τον εαυτό του. Μάλιστα στα τέλη των 80s του είχε προταθεί να παίξει σε αυτή και τότε είχε αρνηθεί! Το σενάριο, που βρισκόταν στα σκαριά από τα 70s, περίμενε υπομονετικά τον Clint Eastwood να ωριμάσει και να φτάσει επιτέλους στο στάδιο όπου θα ήταν έτοιμος να το υποστηρίξει και να το αναδείξει.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω ή γνώμη μου παραμένει ακριβώς η ίδια :

Ο Clint Eastwood έπρεπε να σταματήσει με το GRAN TORINO.

Όμως όπως είχε πει και ένας από τους εμβληματικους του ήρωες :

“Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπιδες…”

Το να δηλώνεις με στόμφο την γνώμη σου για το τι “έπρεπε να κάνει ο Clint Eastwood” είναι ισάξιο του να πετάς βοτσαλακια στον Ωκεανό με την προσδοκία ότι θα προκαλέσεις τσουναμι.

Ο Clint Eastwood είναι υπερβολικά “μεγάλος” ώστε να κάτσει να ακούει τις μικρές απόψεις μας.

Στο τέλος θα πρέπει απλά να είμαστε ευγνώμονες που στα 90 του αντί να κάθεται να πίνει μπερμπον και να παίζει με τα άλογα του στο ράντσο του εκείνος συνεχίζει όχι μόνο να κάνει σινεμά αλλά να το κάνει και καλύτερα από αρκετούς νεώτερους συναδέλφους του.

Βαθμολογία : Το CRY MACHO τραβιέται αλλά με την βοήθεια καφέ.