CONAN THE DESTROYER : Η Καμήλα εκδικείται επιτέλους τον Βάρβαρο…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

‘Conan mourned his lost Valeria. At length he sought adventure in distant lands and trod the jeweled thrones of the earth beneath his sandaled feet. Until at last, he found his own kingdom and wore his crown upon a troubled brow…’

Κάθε σπουδαίο Έπος για να μείνει χαραγμένο στην ιστορία έχει ανάγκη από δυο πράγματα :

Έναν γενναίο πολεμιστή που θα κατορθώσει κάτι το μεγαλειώδες μέσα από τις περιπλανήσεις και τις μάχες του και έναν ικανό και ταλαντούχο ποιητή / βάρδο που θα φροντίσει ώστε ο Θρύλος του ήρωα και των κατορθωμάτων του όχι μονάχα να βρει τον δρόμο του προς ένα ακροατήριο αλλά και θα εξασφαλίσει ότι το ακροατήριο αυτό ποτέ του δεν θα ξεχάσει τον Θρύλο.

Το CONAN THE BARBARIAN του 1982 βρήκε τον πολεμιστή/ήρωα του επάνω στις στιβαρές πλάτες και το Απολλώνιο παρουσιαστικό του πρωταγωνιστή του Arnold Schwarzenegger και αντίστοιχα τον ποιητή / βάρδο του στο πρόσωπο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου John Milius.

Οι δυο αυτοί ψυχωμένοι άντρες φρόντισαν να γράψουν ένα κινηματογραφικό Έπος που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να συναρπάζει όλους εκείνους τους τολμηρούς θεατές που τολμούν να το εξερευνήσουν ή απλά να του ρίξουν μια ακόμη επανάληψη. Δίνοντας μας να λύσουμε το ‘αίνιγμα του ατσαλιού’ ηθοποιός και σκηνοθέτης μας επέτρεψαν να δούμε ένα μικρό ψήγμα από την ευαισθησία που κρύβεται στην καρδιά ενός Βάρβαρου όμως παράλληλα μας δίδαξαν και ότι ένας γνήσιος Βάρβαρος δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από μια ασταμάτητη μηχανή του θανάτου που δεν δείχνει κανένα έλεος στους αντιπάλους της, μια μηχανή που δεν σκέφτεται αλλά μονάχα πράττει και που οι πράξεις της εκδηλώνονται αποκλειστικά μέσα από το ατσάλι και τα γυμνά παραφουσκωμένα μπράτσα . 

Το 1984 αυτός ο πρώτος Θρύλος έμελλε να αποκτήσει και μια συνέχεια μέσα από το κεφάλαιο με τίτλο CONAN THE DESTROYER. Όμως να που η νέα ιστορία των χρονικών ενός Βάρβαρου, που από απλός κλέφτης θα εξελισσόταν σε Βασιλιά, στο τέλος απλά φάνηκε ‘λίγη‘ και κρίθηκε ως ‘αδύναμη‘ ώστε να σηκώσει επάνω της το βάρος του Θρύλου.

Το THE DESTROYER βρίσκει τον Conan να περιπλανιέται σε χώρες μακρινές έχοντας ξεπεράσει επιτέλους τον τραγικό χαμό της Valeria, της μοναδικής γυναίκας που αγάπησε και η οποία θυσίασε την ζωή της σε αντάλλαγμα της δικής του. Όμως φτάνοντας στο επιβλητικό αλλά και πληγωμένο Βασίλειο Shadizar ο Κιμμέριος Βάρβαρος θα αντικρίσει την Βασίλισσα Taramis και εκείνη θα του προσφέρει μια αποστολή :

Να βοηθήσει την , παρθένα, ανιψιά της να ανακτήσει ένα πολύτιμο πετράδι μέσα από τα χέρια ενός πανάρχαιου και ραδιούργου Μάγου.

Ο Conan αρχικά αρνείται όμως όταν η Βασίλισσα του τάζει ότι θα αναστήσει την αγαπημένη του Valeria σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του ο σκληροτράχηλος Βάρβαρος λυγίζει και αποδέχεται την πρόταση της…

Το THE DESTROYER δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο του περιλάμβανε στο cast του μια ομάδα από ηθοποιούς και αστέρες ‘θηρία‘. Πέραν του ‘τιτάνα‘ Arnold εδώ πετυχαίνουμε κυριολεκτικά δυο τιτάνες καθώς έχουμε τον μπασκετμπολίστα Wilton Chamberlain να ενσαρκώνει έναν μοχθηρό βασιλικό φρουρό που εδώ θα λειτουργήσει ως ένας αντίπαλος που μπορεί να παίξει στα ίσα τον Βάρβαρο μας. Η τεράστια ειρωνεία που συναντάται εδώ είναι ότι ο Chamberlain που ισχυριζόταν ότι στην προσωπική του ζωή είχε πάει με πάνω από είκοσι χιλιάδες γυναίκες στο THE DESTROYER αναλαμβάνει τον ρόλο του σωματοφύλακα που θα κληθεί να υπερασπιστεί με κάθε κόστος την ‘αγνότητα‘ μιας γοητευτικής και νεαρής ιέρειας…

Ο ρόλος του σωματοφύλακα μπορεί να μην δικαίωσε τον αθλητή για την επιλογή του να στραφεί στην υποκριτική όμως από την άλλη η μονομαχία του με τον Conan αποτελεί μια από τις λιγοστές μάχιμες Action σκηνές του φιλμ.

Φαντάζομαι ότι η μουσική που συνοδεύει την αναμέτρηση ανάμεσα στους δυο τιτάνες το κάνει ξεκάθαρο ότι ο Βασίλης Πολυδούρης επέστρεψε ώστε με τις συνθέσεις του να βελτιώσει κάπως αυτή την συνέχεια…

Από την άλλη ο πελώριος αθλητής της Αμερικάνικης πάλης Andre ‘The Giant’ παίζει τον τερατόμορφο Θεό Dagoth σε έναν ρόλο που είναι ραμμένος κυριολεκτικά στα μέτρα του !

To μόνο κακό είναι ότι τόσο τα προσθετικά όσο και τα ψηφιακά εφέ που επιστρατεύτηκαν ώστε να ‘αναστήσουν‘ τον Dagoth δεν ήταν και ότι καλύτερο στο μάτι…

Ανάμεσα τους πετυχαίνουμε την μορφάρα Grace Jones να υποδύεται την Zula, μια Αμαζόνα που είναι η τελευταία ζωντανή πολεμίστρια της φυλής της και που πίσω από το σχεδόν πρωτόγονο παρουσιαστικό της κυλάει το ‘γαλάζιο‘ αίμα μιας αριστοκράτισσας. Στο πλευρό του Conan επανέρχεται ο Γιαπωνέζος ηθοποιός Mako ως εκκεντρικός Μάγος Akiro αλλά και ο βετεράνος Tracey Walter που υποδύεται τον κλεφτή και συνεργάτη του Conan, Malak.

Εδώ αξίζει να δώσουμε τα εύσημα στην Jones που παρά την μηδαμινή ‘ανάπτυξη‘ του χαρακτήρα της έδωσε το σώμα και την ψυχή της στον ρόλο που κλήθηκε να φέρει εις πέρας. Η τύπισσα πέρασε από εκπαίδευση διάρκειας...18 μηνών (!?!) ώστε να φαντάζει φονική με ένα κοντάρι στα χέρια της ενώ κατέληξε , άθελα της, να στείλει και δυο άτυχους και ανυποψίαστους κασκαντέρ στο νοσοκομείο ύστερα από ένα ατύχημα που είχε με το ίδιο κοντάρι !

Η Grace Jones δεν είχε και την καλύτερη συνεργασία με τον Chamberlain και μάλιστα ο δεύτερος συνεχώς της έλεγε να χαμηλώνει ή να κλείνει το…  boom box της ώστε να συγκεντρωθούν στα γυρίσματα !

Λογικά ο Wilt επιβίωσε τότε μόνο και μόνο επειδή η Grace δεν είχε κάπου κοντά το ματσούκι της…

Όλοι αυτοί οι ηθοποιοί , επαγγελματίες και μη, είναι τόσο μεγάλες και χαρακτηριστικές μορφές που με την παρουσία τους και μόνο φροντίζουν οι χαρακτήρες τους να σου μείνουν αξέχαστοι. Δυστυχώς τόσο για εκείνους όσο και για εμάς από πίσω τους δεν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που θα λειτουργήσει ως ο ποιητής / βάρδος που θα κάνει τα κατορθώματα τους εδώ να διακρίνονται από μια δυναμική και να ασκούν κάποια ουσιώδη επίδραση επάνω σου.

Μια τόσο κρίσιμη απουσία έχει ως θλιβερό αποτέλεσμα στο φινάλε της ταινίας να θυμάσαι ως την μοναδική πραγματικά επική στιγμή την ύπαρξη αυτής της υπέροχης φωτογραφίας από τα παρασκήνια των γυρισμάτων του THE DESTROYER…

Στο πρώτο CONAN η δημιουργική συνύπαρξη των John Milius και Oliver Stone (δυο σκηνοθετών / σεναριογράφων που οι εντελώς αντίθετες αντιλήψεις τους επάνω σε κοινωνικοπολιτικά θέματα λειτούργησαν ως το πλέον κατάλληλο ‘μέταλλο‘ ώστε το CONAN THE BARBARIAN να σφυρηλατηθεί σε μια πραγματικά σπουδαία ταινία) έδωσε στον Βάρβαρο μια πρόκληση αντάξια του μεγέθους και των ικανοτήτων του. Το ίδιο ισχύει και για τον ηθοποιό James Earl Jones που μέσα από την αινιγματική και ‘αιρετική‘ περσόνα του Thulsa Doom χάρισε στον Conan έναν αντίπαλο που θα τον έσπρωχνε μέχρι τα όρια του. Όμως στο THE DESTROYER κανείς από αυτούς τους τρεις άντρες δεν επιστρέφει με αποτέλεσμα να έχουμε ένα δεύτερο κεφάλαιο που απλά αδυνατεί να επεκτείνει το Έπος του CONAN με τον τρόπο που του αρμόζει.

Η άρνηση του John Milius να ξανακαθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη πληγή για το sequel. Τον ‘θρόνο‘ του διαδέχτηκε ο συνάδελφος του Richard Fleischer όμως τελικά φάνηκε ‘λίγος‘ ώστε να καλύψει το κενό που άφηνε πίσω του ο Milius. Και έτσι εκεί που το πρώτο φιλμ μας χάρισε ορισμένες από τις πιο βίαιες και ψυχαγωγικές ξιφομαχίες και σφαγές στην ιστορία του σινεμά στο THE DESTROYER καταλήξαμε να βλέπουμε σκηνές ‘δράσης‘ σαν και αυτή…

Και ενώ το THE DESTROYER είχε ακριβώς το ίδιο μπάτζετ με το THE BARBARIAN, ίσως και κάνα δυο εκατομμύρια παραπάνω, η ταινία αυτή απέτυχε παταγωδώς να μας παρουσιάσει σκηνικά , τέρατα και μάχες που θα αιχμαλώτιζαν τα μάτια μας και θα διέγειραν τις αισθήσεις μας.

Διάολε απλά θυμήσου τον φτωχό και παντελώς γελοίο σχεδιασμό του Κακού Μάγου της ιστορίας…

Πέραν της ‘φτωχής‘ και άτολμης σκηνοθεσίας το THE DESTROYER το σενάριο του THE DESTROYER δεν φρόντισε να δώσει στον Βάρβαρο / Ήρωα και μια περιπέτεια που θα είναι αντάξια του Θρύλου και των ικανοτήτων του.

Μάλιστα οι συγγραφείς/σεναριογράφοι Roy Thomas και Gerry Conway ήταν τόσο δυσαρεστημένοι από την ‘αναθεώρηση‘ που έκανε στο αρχικό τους σενάριο ο συνάδελφος τους Stanley Mann που λίγο καιρό μετά αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα comic με τίτλο Conan: The Horn of Azoth (σε σχέδιο του Michael Dochery) μέσα από τις σελίδες του οποίου η ιστορία τους θα αποδίδονταν ‘σωστά‘. Πριν την εκδώσουν φρόντισαν να αλλάξουν και τα ονόματα όλων των χαρακτήρων πέραν εκείνου του κεντρικού ήρωα…

Μετά την άρνηση του Milius να επιστρέψει στο βάρβαρο σύμπαν του CONAN το δεύτερο μεγάλο πλήγμα , εντελώς ειρωνικά, συναντάται στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου που αποτέλεσε έναν από τους βασικούς στυλοβάτες της επιτυχίας, σε όλα τα επίπεδα, του CONAN THE BARBARIAN.

Ύστερα από την επιτυχία της πρώτης ταινίας, που καπάρωσε πάνω από 130 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις στο Box Office του 82, ο παραγωγός ‘θρύλος‘ Dino De Laurentiss γλυκάθηκε από το χρήμα και έκρινε ότι το sequel θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή την επιτυχία και να βγάλει ακόμη περισσότερα χρήματα αν ο CONAN ‘απελευθερώνονταν‘ από το R-Rating που είχε λάβει την πρώτη φορά. Ο παραγωγός έδωσε εντολή στον σκηνοθέτη να ‘νερώσει‘ αισθητά το αίμα και να περιορίσει τις βίαιες σκηνές ώστε ο δεύτερος CONAN να ‘καλπάσει‘ προς ένα ευρύτερο και νεώτερης ηλικίας κοινό.

Ω ναι ο γαμημένος ο De Laurentiss εκείνη την εποχή ήταν πεπεισμένος απόλυτα ότι αφαιρώντας το αίμα και την ‘ακραία‘ βία από την ιστορία ενός Βάρβαρου/πολεμιστή θα κατόρθωνε να παρουσιάσει στο κοινό μια ακόμη στιβαρή ταινία και να καρπωθεί το αντίτιμο των εισιτηρίων.

Σε αυτή του την επιλογή συνέβαλλε και ένας ‘εξωγήινος‘ καθώς την ίδια περίοδο ο E.T. του Steven Spielberg ‘προσγειώθηκε‘ στις κινηματογραφικές αίθουσες και σάρωνε το Box Office.

To πρόβλημα ήταν ότι ένας χαρακτήρας σαν τον Conan απλά ΔΕΝ έχει την παραμικρή σχέση με έναν ‘χαριτωμένο’ εξωγήινο που απευθύνονταν αποκλειστικά σε οικογένειες και παιδάκια…

Και κάπως έτσι το νέο ‘αίνιγμα του ατσαλιού’ απέτυχε να προκαλέσει τους θεατές των 80s και κατά συνέπεια έβγαλε μόλις 30 και κάτι μύρια σε εισπράξεις. Ένα ποσό που φαντάζει πενιχρό μπροστά στην επιτυχία του πρώτου φιλμ.

Πάντως το THE DESTROYER δικαίωσε στο έπακρο τον τίτλο του καθώς αυτό το γαμημένο sequel κατέστρεψε ολοσχερώς τις όποιες ελπίδες άφηνε εκείνο το υπέροχο και διαχρονικό πρώτο φιλμ γύρω από μια ταινία ‘KING CONAN’…

O Arnold Schwarzenegger διακρίνοντας το πόσο ζημιογόνα υπήρξε για την ταινία του η παρεμβατικότητα του Dino De Laurentiss και της εταιρείας παραγωγής του πάλεψε με όλο του το είναι να πείσει τους παραγωγούς να ‘πετάξουν το παιδιάστικο σενάριο’ του THE DESTROYER στον κάλαθο των αχρήστων και να κατευθυνθούν σε πιο ώριμα και σοβαρά μονοπάτια.

Εκείνοι όμως τον έγραψαν στα αρχίδια ξίφη τους .

Η εμπορική αποτυχία αλλά και η ψυχρή αντιμετώπιση των οπαδών απέναντι στην ταινία σε καμία περίπτωση δεν ‘έσφαξαν‘ την καριέρα του πρωταγωνιστή της. Στην επόμενη ταινία του ο Arnold από κλέφτης και Βάρβαρος εξελίχθηκε σε έναν ‘Εξολοθρευτή’ και από κει και ύστερα η ιστορία είναι γνωστή σε όλους μας. Όμως ακριβώς αυτή η αποτυχία του THE DESTROYER οδήγησε τον ηθοποιό στην απόφαση να μην υποδυθεί ποτέ του ξανά τον εμβληματικό ρόλο που αποτέλεσε την εκκίνηση μιας τιτάνιας καριέρας…

Πάντως παρά την απογοήτευση και την πικρία του ο Arnold έκανε και ένα πέρασμα ως Kalidor  ‘ο Μονομάχος’ στο Red Sonja του 1985.

Το πόσο άτολμο και αδύναμο υπήρξε το CONAN THE DESTROYER ως μια συνέχεια του THE BARBARIAN διακρίνεται με τον πλέον θλιβερό τρόπο στα θανατικά της ταινίας που πρέπει να μην ξεπερνούν τα 60 και που φαντάζουν όλα τους παντελώς αναίμακτα. Που να πάρει η οργή η πολεμίστρια της Grace Jones ‘σκοτώνει‘ τους αντιπάλους της χτυπώντας τους με ένα…κοντάρι στα κεφάλια τους…Όταν το κορυφαίο ‘Kill‘ της ταινίας σου μετουσιώνεται σε μια σκηνή όπου ο Βάρβαρος σου ‘σκοτώνει‘ έναν…γαμημένο καθρέφτη ε τότε έχεις αποτύχει πλήρως σαν σκηνοθέτης και σεναριογράφος.

Α και αυτή τη φορά ο Arnold όχι μόνο ρίχνει ξανά μπουκέτο σε μια καμήλα ( για την ακρίβεια στην ίδια ακριβώς καμήλα !…)_αλλά βάζει στο στόχαστρο του και ένα άλογο !

Επίσης οι δημιουργοί αυτής της ταινίας πασχίζουν μάταια να μας πείσουν ότι εδώ ο Βάρβαρος μας θα κληθεί να συνοδέψει μια παρθένα σε μια μεγάλη περιπέτεια και ότι επιστρέφοντας από αυτή η τύπισσα θα εξακολουθεί να παραμένει παρθένα…

Διάολε αυτή η ταινία ήταν τόσο ‘φλώρικη‘ που μέχρι και ο μακαρίτης και διαβόητος κριτικός Roger Ebert την εξύμνησε τότε γράφοντας :

‘Conan the Destroyer” is more cheerful than the first Conan movie, and it probably has more sustained action, including a good sequence in the glass palace. Compared to its predecessor, which was rated R for some pretty gruesome violence, this one is milder. That’s part of the idea, I think: They’re repackaging Conan as your friendly family barbarian.’

Να που τελικά παρά όλη του την δημιουργική ατολμία και τις τεχνικές του αδυναμίες το CONAN THE DESTROYER κατόρθωσε να δώσει στον Βάρβαρο Κιμμέριο μας έναν εχθρό που εκείνος απλά δεν μπόρεσε να τον νικήσει στα ίσα :

Τους άπληστους, αμείλικτους και παντελώς ανίδεους παραγωγούς του Hollywood…

Βαθμολογία : Μα τον μέγα Κρόμ με αυτή την ταινία η Καμήλα πήρε επιτέλους την πολυπόθητη εκδίκηση της από τον Βάρβαρο μας…