The Living Daylights : Με μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στο έργο του Ian Fleming…

‘Whoever she was, I must have scared the living daylights out of her.’

Μετά τον George Lazenby ο Timothy Dalton είναι εκείνος ο 007 που μπήκε περισσότερο στο στόχαστρο των οπαδών του κινηματογραφικού JAMES BOND.

O Bond του Dalton λειτούργησε ως το απόλυτο αντίθετο από εκείνον του Roger Moore. Βλοσυρός, ωμός και βίαιος αλλά παράλληλα σου άφηνε την αίσθηση και ενός άντρα που μέσα του κουβαλούσε έναν ρομαντισμό και μια θνητότητα.

Στο The Living Daylights , του 1987, ο τσαχπίνης και swag ‘ γύπας ‘ Bond του Moore αποτελούσε πλέον οριστικά παρελθόν μιας και είχε έρθει η κρίσιμη στιγμή για τον 007 όχι μόνο να κοιτάξει μπροστά στο μέλλον αλλά και να θυμηθεί τις ρίζες του.

Και όταν λέω ‘ θυμηθεί ‘ δεν εννοώ να ξεπατικώσει εκείνον του καθολικά αγαπημένου Sir Sean Connery αλλά να κοιτάξει ακόμη πιο πίσω.

Με το The Living Daylights, του σκηνοθέτη John Glen, ο Timothy Dalton μας έδωσε έναν James Bond βγαλμένο κατευθείαν μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του Ian Fleming…

Πραγματικά όσο καν αν λατρεύω την εποχή Roger Moore, και ταινίες όπως τα Live and Let Die και The Man With the Golden Gun, η σκληρή αλήθεια είναι ότι μετά τα Moonraker και View to a Kill (που ήταν επίσης υπέροχα μέσα από την υπερβολή τους) το franchise είχε φτάσει στα όρια της παρωδίας ενώ κακά τα ψέματα στην τελευταία του ταινία ο τιτάνας Roger δεν σε έπειθε καν ότι θα μπορούσε να σκαρφαλώσει μια σκάλα…

Το 1985 το View to a Kill δεν απέδωσε τα αναμενόμενα σε κριτικές και κυρίως εισπράξεις . Ο Roger Moore διακρίνοντας ότι το κορμί του αδυνατούσε πλέον να αντεπεξέλθει πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου αποσύρθηκε , αν και ο παραγωγός Albert Broccoli υποστήριζε τότε ότι εκείνος τον απομάκρυνε. Τα casting ώστε να δοθεί η ‘ άδεια ‘ στον επόμενο 007 ξεκίνησαν και οι επικρατέστεροι υποψήφιοι ήταν οι Sam Neil, Pierce Brosnan και Timothy Dalton !

Νικητής της ‘ αναμέτρησης ‘ αρχικά βγήκε ο Brosnan όμως εκείνη την περίοδο δεν τα κατάφερε να μπει στο χλιδάτο σμόκιν και την σαγηνευτική Aston Martin μιας και δεσμεύονταν με συμβόλαιο από κάποια τηλεοπτική σειρά. Την θέση του καπάρωσε ο Dalton και ο συμπαθέστατος Pierce χρειάστηκε να την αράξει με ένα βότκα-μαρτίνι στο χέρι και να περιμένει καρτερικά μέχρι το 1995 και το GOLDENEYE ώστε να λάβει την δική του ‘ άδεια να σκοτώνει‘ .

Ο  Albert Broccoli αρχικά ήταν διστακτικός ως προς την πρόσληψη του Timothy Dalton καθώς δεν διέκρινε μέσα του τον παραμικρό ‘ ενθουσιασμό ‘ γύρω από τον ρόλο. Ο Broccoli παραδοσιακά ήθελε να συνεργάζεται με ηθοποιούς που θα έπαιζαν την περσόνα του James Bond τόσο επάνω στο πανί όσο και έξω στον αληθινό κόσμο. Ήθελε πρωταγωνιστές κομψούς και γοητευτικούς που θα έσπρωχναν τις ταινίες τους μέσα από συνεντεύξεις και χλιδάτες δεξιώσεις.

Αυτό που δεν καταλάβαινε τότε ο θρυλικός παραγωγός είναι ότι ο Timothy Dalton δεν φανέρωνε τον ενθουσιασμό του επειδή ήταν απόλυτα προσηλωμένος στον να αποδώσει τον φλεγματικό και εμβληματικό κατάσκοπο της Μεγάλης Βρετανίας ακριβώς με την ευθύτητα και την σοβαρότητα που άρμοζαν στις ρίζες του…

Στο The Living Daylights αναγκαστήκαμε να αναθεωρήσουμε πλήρως την εικόνα που μας είχε αποτυπωθεί για τον James Bond ύστερα από εφτά ολόκληρες ταινίες που είχαν ως πρωταγωνιστή τον Roger Moore.

Ο Bond του Dalton δεν είχε όρεξη για τσαχπινιές, ατακάρες , χιουμοράκι και για δυο ή και τρεις ερωτικές σκηνές σε κάθε του ταινία. Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα Bond βλοσυρό , φλεγματικό, ευθύ και βίαιο. Ο Dalton όντας νεώτερος και πιο γυμνασμένος έδωσε την δυνατότητα στον σκηνοθέτη του να γυρίσει ορισμένες εξαιρετικά στιβαρές σεκάνς δράσης. Το φιλμ αυτό περιλαμβάνει ορισμένα από τα κορυφαία Action Highlights ολόκληρης της κινηματογραφικής ιστορίας του 007 , με αποκορύφωμα ίσως την τελική αναμέτρηση του James με τον αμείλικτο φονιά , και πρώην πράκτορα της KGB , Necros…

Από την εισαγωγή του κιόλας το The Living… είναι ένα στιβαρό και πανούργο φιλμ που παντρεύει άριστα το Action με το κατασκοπικό στοιχείο. Η εναρκτήρια σεκάνς όπου ο Bond καλείται να φυγαδεύσει τον ‘ παλιόφιλο‘ του στρατηγό Koskov από την Μόσχα στην Αγγλία και να τον σώσει έτσι από τα χέρια της KGB είναι ο ορισμός του πως στήνεις μια γνήσια ιστορία κατασκοπίας.

Το φιλμ αυτό δεν έχει μονάχα στιβαρή και ρεαλιστική δράση αλλά είναι και άριστα δομημένο ως προς το μοντάζ , ενώ και ξεδιπλώνει την πλοκή του με ροή και φυσικότητα κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε με τις τελευταίες ταινίες του Roger Moore όπου διακρίνονταν μια ‘ τεμπελιά‘ από τους σκηνοθέτες όσον αφορά το μοντάζ , τις χορογραφίες δράσης και γενικότερα ότι είχε να κάνει με τα stunts.

Προς τιμήν του ο John Glen παρά τις απόλυτα σοβαρές του προθέσεις στο να δώσει στο κοινό μια 100% αυθεντική ιστορία κατασκοπίας ποτέ του δεν παγιδεύεται στην σοβαροφάνεια. Ο σκηνοθέτης διατηρεί και ένα μικρό στοιχείο υπερβολής καθώς μας μπάζει στα άδυτα της ΜΙ6 και αφήνει για ακόμη μια φορά τον εφευρέτη Q να κάνει τα δικά του !

‘Something we’re making for the Americans. It’s called a “Ghetto Blaster”.

Και αφού πιάσαμε το ‘BOOM-BOX ‘ να επισημάνω ότι το μουσικό εναρκτήριο κομμάτι των A-Ha, είναι ένα από τα αγαπημένα μου Bond themes…

Εξαιρετικές είναι και οι υπόλοιπες συνθέσεις που ακούγονται στην ταινία και αποτελούν προσφορά του βετεράνου συνθέτη John Barry (έγραψε μουσική για συνολικά 11 ταινίες του JAMES BOND) αλλά το εναρκτήριο τραγούδι με το New Wave ύφος του λειτουργεί ως η πλέον ιδανική εισαγωγή για τους θεατές στην νέα εποχή του 007 !

Το The Living… είναι ένα από τα πιο καλοσκηνοθετημένα Bond φιλμ . Ο Glen μας ταξιδεύει σε διάφορες τοποθεσίες που η καθεμία είναι πανέμορφη με τον τρόπο της. Από την Μόσχα στην επαρχιακή Αγγλία και από κει στην γοητευτική Βιέννη και στο φινάλε καταλήγουμε στις αρχέγονες και επιβλητικές ερήμους του Αφγανιστάν. Και όμως αντίθετα με τις περισσότερες κινηματογραφικές παραγωγές του σήμερα που μας πάνε μέσα από μια ταινία σε τέσσερις ή πέντε διαφορετικές χώρες μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσουν ή να ανοίξουν τον δρόμο για τις αγορές τους ( πχ βλέπε Κίνα…) εδώ τα ταξίδια του Bond δικαιολογούνται απόλυτα μέσα από το καλογραμμένο σενάριο.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στην απόδοση των χαρακτήρων πέραν του Bond. Οι τρεις Villains της πλοκής έχουν ο καθένας τα δικά του κίνητρα και χαρακτηριστικά αλλά ποτέ τους δεν λειτουργούν σαν καρικατούρες. Οι εποχές που οι κακοί που αντιμετώπιζε ο ήρωας … έσκαγαν σαν μπαλόνια ή ακόμη και άγγιζαν τα όρια του μεταφυσικού αποτελούν παρελθόν…

Το The Living…μας δίνει τρεις κακούς :

Έχουμε έναν Αμερικανόβλαχο έμπορο όπλων που έχει παρερμηνεύσει τον εαυτό του ως…‘ μεγάλο στρατηγό ‘ , έχουμε έναν Ρώσο αξιωματούχο που αφού γλυκάθηκε από τον Καπιταλισμό ‘ της απέναντι πλευράς ‘ απέκτησε μερικά πολύ ακριβά γούστα και έτσι αποφάσισε να προδώσει την πατρίδα και τις ιδεολογίες του και να παίξει ένα βρόμικο παιχνίδι σκοπιμοτήτων και παραπλάνησης, και τέλος έχουμε έναν φονιά και πρώην πράκτορα της KGB που λειτουργεί ως το πιο αμείλικτο και θανάσιμο πειθήνιο όργανο για τους άλλους δυο τύπους…

Και οι τρεις αυτοί χαρακτήρες χωρίς να εντυπωσιάζουν με την παρουσία τους δείχνουν να ταιριάζουν γάντι μέσα σε μια κατασκοπική ιστορία.

Όμως φυσικά εδώ την παράσταση αλλά και τις καρδιές μας έκλεψε η υπέροχη Maryam d’Abo…

James Bond:
Lovely girl with the cello.

Saunders:
Forget the ladies for once, Bond.

Παρά τις προτροπές του χαρτογιακά Saunders ούτε ο Bond αλλά ούτε και εμείς μπορέσαμε να ξεχάσουμε την τσελίστρια Kara της Maryam d’Abo. Η ηθοποιός εδώ δεν χαρίζει στο franchise ένα ακόμη ‘Bond Girl’ που θα διακρίνεται από απαράμιλλη φυσική ομορφιά αλλά και μια άξια σύμμαχο. Παρά το ντελικάτο παρουσιαστικό της η Kara αποδεικνύεται μια εξαιρετικά δυναμική γυναίκα που δεν θα κωλώσει να κρατήσει μέχρι και το Καλάσνικοφ και οδηγήσει μια στρατιά από Μουτζαχεντίν μέσα στην μάχη ενάντια στους Κομουνιστές εισβολείς !

Όμως το πιο σημαντικό γύρω από την παρουσία αυτού του χαρακτήρα είναι ότι μέσα από την συναναστροφή ανάμεσα στους James και Mara διακρίνουμε ότι ο πρώτος δεν είναι μονάχα ένας άριστα εκπαιδευμένος και αμείλικτος φονιάς  Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότης.

Αρχικά ο James Bond προσεγγίζει την Kara λειτουργώντας ως γνήσιος κατάσκοπος. Την παραπλανά και της λέει όλα τα ψέματα που εκείνη θέλει να ακούσει ώστε να της αποσπάσει τις πληροφορίες που του χρειάζονται. Όμως καθώς η σχέση τους διευρύνεται ένα γνήσιο ρομάντζο αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ τους.

Στο The Living… έχουμε μια από τις πραγματικά σπάνιες φορές όπου ο Bond φαίνεται να είναι πραγματικά ευτυχισμένος στο πλευρό μιας γυναίκας και όχι απλά να στήνει έναν ακόμη ‘ χορό ‘ κατασκοπίας και αποπλάνησης. Η τσάρκα τους στο Λούνα Παρκ είναι μια από τις πιο όμορφες ‘ ανάπαυλες‘ σε ολόκληρη την ιστορία του 007…

Η παρουσία της Kara ξεκλειδώνει μέσα από το ‘ σμόκιν‘ ενός πράκτορα και φονιά τον αληθινό άντρα που επί χρόνια ολόκληρα κρύβεται πίσω από αυτά τα δυο. Ναι ο James Bond ανέκαθεν ήταν ένα σύμβολο machismo όμως πίσω από τον ‘ υπερκατάσκοπο‘ και τον αμείλικτο φονιά κρύβεται ένας σύνθετος άντρας και εδώ επιτέλους έχουμε μια πιο λεπτομερή εικόνα του.

Τις ευαισθησίες του ‘ θνητού‘ James Bond τις είχαμε ανακαλύψει για πρώτη φορά στο, απίστευτα αρτιστικό και αδικημένο, On Her Majesty’s Secret Service του 1969, και εδώ οι Dalton και Glen τολμούν να συνεχίσουν την μελέτη μιας ανθρωπιάς που κρυβόταν πεισματικά επί δεκαετίες ολόκληρες πίσω από το machismo, τις φλεγματικές ατάκες και τα βόκτα-μαρτίνι.

Οι διδαχές που άφησαν εδώ οι Glen και Dalton γύρω από έναν Bond δυναμικό και ωμό αλλά και που παράλληλα θα είχε στρώσεις ψυχολογικού βάθους τις ακολούθησαν στο μέλλον τόσο ο Pierce Brosnan (που βρήκε μια ιδανική τομή ανάμεσα στο παλιό και το φρέσκο…) όσο και ο Daniel Craig που στο CASINO ROYALE ρίσκαρε και δικαιώθηκε με την αναθεώρηση αλλά και την εξέλιξη που έκανε στον δικό του 007.

Μονάχα που αντίθετα με τους άλλους δυο ο Timothy Dalton ούτε αγαπήθηκε αλλά ούτε και αναγνωρίστηκε από την πλειοψηφία των οπαδών και των κριτικών της εποχής του…

Μπορεί στο The Living Daylights να είχαμε την επιστροφή της αγαπημένης Aston Martin όμως η κινηματογραφική επανεμφάνιση του οδηγού της δίχασε αρκετά θεατές και οπαδούς.

Ορισμένοι εκτίμησαν αυτή την μεταστροφή από τις Action εξτραβαγκάντζες (με αρκετές δόσεις παρωδίας) του Roger Moore σε ένα σαφέστατα πιο ευθύ, Action και κατασκοπικό ύφος και το οποίο συμβάδιζε καλύτερα με τις επιταγές των late 80s. Άλλοι πάλι τα έβαλαν με την ταινία επειδή … ‘ ο νέος Bond ήταν υπερβολικά σοβαρός.΄…

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι όσο σκληρά και αν πάλεψαν οι Dalton και Glen να φέρουν τον 007 σε μια νέα εποχή ένα μεγάλο μέρος του κοινού απλά δεν ήταν έτοιμο να ξεχάσει την γκλαμουριά και τον χαβαλέ του παρελθόντος και να αποδεχτεί έναν νέο ηθοποιό για ένα τόσο εμβληματικό ρόλο και χαρακτήρα.

Παρά τις όποιες διαφωνίες και τις κατηγορίες σε βάρος τους οι Dalton και Glen εξασφάλισαν την συμμετοχή τους σε ένα ακόμη κεφάλαιο του JAMES BOND μέσα από το Licence to Kill που κυκλοφόρησε το 1989 και θα σηματοδοτούσε το πρόωρο τέλος του Timothy Dalton ως James Bond.

Πρόωρο αλλά σε καμία περίπτωση όχι και ανούσιο ή άδοξο.

Με τα χρόνια το φιλμ αυτό απέκτησε ένα ‘cult‘ στάτους όμως στην πραγματικότητα του αξίζει μεγαλύτερη αναγνώριση από αυτή καθώς η προσφορά του στο franchise αν και ‘ ξεχασμένη και αγνοημένη’ είναι εξαιρετικά κρίσιμη και πολύτιμη.

Με το The Living Daylights o Timothy Dalton δεν άφησε μονάχα μια σπουδαία παρακαταθήκη στους διαδόχους του Pierce Brosnan και Daniel Craig αλλά κατόρθωσε να τηρήσει απόλυτα, και ως γνήσιος τζέντλεμαν, την υπόσχεση που είχε δώσει στο κοινό του όταν ανέλαβε τον ρόλο του 007 και που αφορούσε την προσέγγιση που θα είχε απέναντι του :

΄Με μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στο έργο του Ian Fleming’…