Execute Order #66 : Μερικές σκέψεις με SPOILERS γύρω από το The Rise of Skywalker…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

ΠΡΟΣΟΧΗ : Σε περίπτωση που δεν το πήρατε πρέφα από τον τίτλο ακολουθούν SPOILERS.

Το STAR WARS : The Rise of Skywalker είναι η κρίσιμη στιγμή που ο J.J. Abrams διατάζει την εφαρμογή της ‘εντολής #66’ πασχίζοντας έτσι να ‘σβήσει‘ και να γειώσει τον Rian Johnson επειδή εκείνος τον έγραψε στο ριπαπά ‘φωτόσπαθο‘ του και πάσχισε μέσω του The Last Jedi να πάει κόντρα στο Status Quo και να οδηγήσει το διαστημόπλοιο του franchise σε νέες ,ανατρεπτικές αλλά και αμφιλεγόμενες πορείες.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω αν η αλλαγή πλεύσης που πήγε να κάνει ο Johnson ήταν για ‘καλό‘ ή για ‘κακό‘ διότι πλέον τέτοιες αναλύσεις για μένα ελάχιστη αξία έχουν και αυτή μου η αίσθηση οφείλεται αποκλειστικά στον χυδαίο και κτητικό τρόπο που αντιμετωπίζουν οι ‘οπαδοί‘ το ίδιο ακριβώς franchise που ισχυρίζονται ότι το στηρίζουν και το ‘υπερασπίζονται‘. Δεν έβαλα αποσιωπητικά στο στηρίζουν επειδή όντως το κάνουν αυτό. Οι ‘οπαδοί’ είναι εκείνοι που θα πάνε στο σινεμά να δουν ένα STAR WARS φιλμ τουλάχιστον από δυο φορές το κάθε ‘επεισόδιο‘. Είναι επίσης εκείνοι που κάθονται και αγοράζουν ότι υλική μαλακία μπορεί να φέρει επάνω της το λογότυπο του STAR WARS. Είναι αυτονόητο ότι δίχως το fandom του το franchise αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν τόσο ‘πλούσιο‘, διαχρονικό και επιτυχημένο.

Επίσης για μένα αυτό το fandom αποτελεί παράλληλα και την νούμερο ένα μάστιγα αυτού του franchise μιας και δίχως την τόσο ενεργή παρουσία τους ίσως να κατέληγε να φαντάζει σαφώς πιο ποιοτικό και πρωτότυπο όσον αφορά την πορεία του από τα prequels και μετά…

Εδώ και σχεδόν δυο δεκαετίες το να κάθεσαι και να συζητάς γύρω από κάποιο , είτε παλιό είτε φρέσκο, ‘επεισόδιο’ του STAR WARS φαντάζει μια διαδικασία υπερβολικά αμήχανη και ψυχοφθόρα. Ο αριθμός των ‘οπαδών‘ εκεί έξω που υποστηρίζουν ότι ‘ξέρουν‘ τι ‘πρέπει‘ και τι ‘ΔΕΝ πρέπει’ να διαδραματίζεται μέσα σε ένα φιλμ του ‘Έπους‘ είναι αδιανόητα μεγάλος. Οι τύποι αυτοί ως σπουδαίοι ‘μελετητές‘ έχουν διαβάσει ΟΛΑ τα βιβλία και ΟΛΑ τα comics, έχουν τερματίσει ΟΛΑ τα παιχνίδια και έχουν δει ΟΛΑ τα καρτούν και τις σειρές και πάει λέγοντας. Φυσικά έχουν δει κάθε ταινία πάνω από πέντε φορές ! Όλο αυτό τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να έχουν λόγο για οτιδήποτε συμβαίνει στο franchise και ότι μονάχα η δική τους άποψη έχει βαρύτητα. Δεν θα παίξω ‘βρώμικα‘ λέγοντας ότι ‘ΧΕΣΤΗΚΑ για τα comics και τα βιβλία που έχεις διαβάσει διότι και εγώ έχω διαβάσει μερικά αλλά οκ δεν τρώω όλο μου τον χρόνο εκεί επειδή ξέρω γω έχω γκόμενα και προσωπική ζωή αντίθετα με σένα !‘…Κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο και υποκριτικό από μέρος μου μιας και ο ίδιος ξέρω καλά τι σημαίνει να αφοσιώνεσαι σε κάτι που το αγαπάς και το γουστάρεις. Όμως αυτή η αφοσίωση δεν σε καθιστά και ειδήμονα επάνω σε αυτά που αγαπάς και μελετάς. Ειδικά μάλιστα όταν το βλέπεις ‘οπαδικά‘ το θέμα μπορεί άνετα να έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα καθώς πολλές φορές ‘τυφλώνεσαι‘ και αδυνατείς να διακρίνεις ξεκάθαρα ορισμένα πραγματάκια.

Το θέμα είναι ότι οι οπαδοί αυτοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια απόλυτη πλάνη που τους λέει ότι επειδή αφιερώνουν τόσο χρήμα και τόσο χρόνο στο ‘Έπος‘ τους και σε όλες τις εκφάνσεις του αυτό τους καθιστά τους μοναδικούς αρμόδιους ώστε όχι μόνο να κρίνουν/κριτικάρουν την πορεία του αλλά και να την ‘ορίζουν‘ οι ίδιοι…

Αυτό αποτελεί ύψιστο λάθος, ίσως και δείγμα ηλιθιότητας.

Όχι οι ταινίες STAR WARS δεν απευθύνονται αποκλειστικά στους οπαδούς και δεν οφείλουν να συνδέονται θεματολογικά με όλα τα spin-offs τους σε ότι εκδοχή και αν βγαίνουν αυτά.

Από την πρώτη κιόλας ταινία του 1977 το STAR WARS αποτελεί τον ορισμό μιας ταινίας που απευθύνεται σε όλους. Και δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτό σε αυτό. Αλλά το να πιστεύει κάποιος ότι η Disney κάθεται όντως και συμμερίζεται τα παράπονα και τις παρατηρήσεις των οπαδών επειδή νοιάζεται για εκείνους είναι απλά αστείο. Το μόνο που νοιάζει την Disney και την κάθε Disney είναι τα νούμερα στο Box Office. Για τα μεγάλα στούντιο δεν υπάρχουν ‘οπαδοί‘ αλλά μονάχα καταναλωτές.

Ίσως εκείνος που να έδινε μια δεκάρα να ήταν κάποτε ο George Lucas όμως προς τιμήν του ποτέ δεν έκατσε να στήνει κώλο στους οπαδούς εις βάρος της δημιουργικότητας του. Ο Lucas ήθελε να δώσει στο κοινό του ιστορίες που θα το συναρπάσουν, θα τους ‘χορτάσουν‘ και που θα τους μείνουν για πάντα, άλλες φορές τα κατάφερε υπέροχα ενώ άλλες όχι και τόσο, όμως αυτό το έκανε μένοντας πάντα πιστός στο δικό του όραμα. Βεβαίως ο Lucas είχε και την τύχη να γυρνά ταινίες και σε μια εποχή όπου τα Social Media δεν εξέφραζαν τόσο έντονα τις φωνές των ‘οπαδών’…

Το γεγονός ότι ως οπαδός έχεις ‘καεί‘ μελετώντας όλα όσα περιστρέφονται γύρω από έναν γαλαξία πέρα, πέρα μακριά σε καμία περίπτωση δεν σε καθιστά και έναν καλό ‘πιλότο‘ που θα μπορέσει να μας πετάξει μέσα σε αυτό το σύμπαν δίχως να φάμε τα μούτρα μας. Το ότι κάποιος ‘ξέρει‘ τα πάντα για την μυθολογία και τους χαρακτήρες του έπους ΔΕΝ σημαίνει ότι μπορεί να λειτουργήσει και σαν ένας ικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Διάολε συνήθως έχει και το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα μιας και οι περισσότεροι ‘οπαδοί‘ είναι τόσο κολλημένοι με το ένδοξο παρελθόν που αδυνατούν να το ξεπεράσουν και να τολμήσουν να δουν κάτι που θα προχωρά πέρα από αυτό. Οι τύποι αυτοί εξύμνησαν το The Force Awakens μόνο και μόνο επειδή λειτουργούσε ως ένα άτυπο ‘remake‘ του λατρεμένου A New Hope…

Από την άλλη καταδίκασαν το The Last Jedi επειδή ο δημιουργός του τόλμησε να να πει μια ιστορία με τον ανατρεπτικό τρόπο που εκείνος το ήθελε. Πραγματικά είναι άπειρες οι φορές που έχω ακούσει ή διαβάσει κάποιον να κράζει τον Johnson ότι :

‘ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ….’

Ε ξέρετε κάτι ?

Ναι το είχε.

Ας είμαστε ρεαλιστές το STAR WARS δεν ανήκει πια στον George Lucas.

Και ναι ο Lucas πούλησε το σύμπαν του στην Disney με την προσδοκία ότι έτσι θα συνεχιστούν οι ιστορίες του ώστε να βρίσκουν τον δρόμο τους προς ένα ευρύτερο κοινό και να διαδοθούν και στις επόμενες γενιές. Βέβαια μπορεί να τα πούλησε καθαρά για τα φράγκα ή επειδή, όπως ακούγεται, να ‘κουράστηκε‘ από την όλη πίεση που συνοδεύει πλέον το σύμπαν του. Όπως και να χει οι λόγοι δεν έχουν καμία σημασία καθώς κρατάμε μονάχα το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι ότι από την στιγμή που ο George Lucas ΔΕΝ είναι πλέον ο ‘πιλότος’ του διαστημόπλοιου’ ε τότε οι νέοι ‘πιλότοι‘ του σκάφους μπορούν να το στρέψουν προς όποια μεριά του γαλαξία εκείνοι γουστάρουν. Η δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη δεν πρέπει να έχει όρια και το να πασχίζει ένας εκτιμητής/καταναλωτής της τέχνης να του επιβάλλει όρια για μένα είναι κάτι το ξεδιάντροπο .

Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να κριτικάρει ένα έργο τέχνης βασιζόμενος στα ερεθίσματα που έλαβε από αυτό. Όχι όμως και να το κρίνει με βάση τα ερεθίσματα που θα ήθελε εκείνος να πάρει από αυτό…Διάολε είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αν ο Johnson απλά έκοβε την σκηνή όπου ο Luke πετάει με απαξίωση το φωτόσπαθο του και στο τέλος του έδινε όντως μια ‘μεγάλη μάχη’ με τον Kylo Ren όπου οι δυο τους θα επιστράτευαν την The Force ώστε να ρίχνουν Star Destroyers ο ένας επάνω στον άλλο και αν ο σκηνοθέτης μας έλεγε ότι ‘ναι η Rey κουβαλά μέσα της το αίμα του τάδε τύπου από εκείνο το παλιό ‘επεισόδιο !’ τότε οι αντιδράσεις των οπαδών απέναντι στο The Last Jedi θα ήταν αρκετά πιο ένθερμες. Και όμως μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι τύποι δεν έλαβαν από το φιλμ εκείνα που ήθελαν να λάβουν επέλεξαν να το απαξιώσουν και να το αντιμετωπίσουν μέχρι και με οργή. Και ναι βεβαίως και το The Last Jedi είχε τα θεματάκια του θεματολογικά. Που να πάρει η οργή η όλη υπόθεση με το διαστημικό καζίνο ακόμη μου φαίνεται εντελώς ανούσια και ότι ‘περίσσευε‘ μέσα στην υπόλοιπη ταινία. Όμως το γεγονός ότι ως θεατές δεν γουστάρουμε κάποια πράγματα από το σενάριο και την θεματολογία μιας ταινίας δεν σημαίνει αυτομάτως ότι πρέπει να την καταδικάσουμε εξ’ολοκλήρου. Πες ότι αρνητικό θες για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Johnson το ‘Έπος‘ όμως απλά δεν γίνεται να αγνοήσεις το γεγονός ότι το The Last Jedi ίσως είναι η πιο όμορφα γυρισμένη ταινία ολόκληρου του franchise. Παράλληλα το φιλμ διακρίνεται από τόλμη και ευρηματικότητα δίνοντας μας νέες πτυχές της The Force αλλά και των χαρακτήρων του STAR WARS. Επίσης σε σχέση με την υπόλοιπη τριλογία εδώ συναντάμε και τις καλύτερες ερμηνείες του cast. Ειδικά ο Adam Driver δίνει τα ρέστα του καθώς μοιάζει να μπαίνει σε σχεδόν Σαιξπηρικό mode προς το φινάλε. Ο χαρακτήρας του Kylo Ren στο The Last Jedi έχει μια στιβαρή , δραματική και ολοκληρωμένη ανάπτυξη.

Και τι κάνει ο J.J. Abrams στον ίδιο χαρακτήρα μέσα από την τρίτη και τελευταία ταινία ?

Τον βάζει να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του…

Στο Rise…ο Kylo συγκολλάει την μάσκα που ο ίδιος έσπασε, ξαναβρίσκει ένα αφεντικό σαν και αυτό που ο ίδιος σκότωσε στην προηγούμενη ταινία και ξεκινά να πράττει πάλι όλα εκείνα τα οποία ‘αποκήρυξε‘ λίγο καιρό πριν…Καμία ανάπτυξη και καμία εξέλιξη.

Μιλώντας για ‘αφεντικά‘ η επιστροφή του Αυτοκράτορα ήταν ότι πιο φτηνό και ηλίθιο μπορούσε να κάνει ο J.J….

‘Φτηνό’ για δυο λόγους :

• Η επιστροφή του Αυτοκράτορα αυτομάτως εκφυλίζει εκείνη την υπέρτατη θυσία του Darth Vader στο Return of The Jedi…

Πετώντας τον Αυτοκράτορα στο απόλυτο κενό ο Darth Vader δεν έσωσε μονάχα την ζωή του γιου του και έφερε την διαγαλαξιακή ειρήνη. Κατόρθωσε παράλληλα να κερδίσει μια κάθαρση καθώς απαλλάχθηκε επιτέλους από τα δεσμά της σκοτεινής πλευράς της ίδιας του της ψυχοσύνθεσης. Η κάθαρση αυτή τότε φάνταζε τόσο σπουδαία και πολύτιμη και να που μετά από χρόνια έρχεται ο J.J. για να μας πει ότι ‘οκ ναι μεν έγινε αλλά ο Αυτοκράτορας ήταν τόσο δυνατός που μπόρεσε να επιβιώσει και κατέληξε για τα επόμενα χρόνια να κρύβεται σε έναν απομονωμένο πλανήτη όπου κατασκεύαζε …κλώνους και έστηνε τα ραδιούργα και μοχθηρά σχέδια για την πολυπόθητη επιστροφή του’...

• Ο δεύτερος λόγος που η παρουσία του Αυτοκράτορα φαντάζει ‘φτηνή‘ οφείλεται στο γεγονός ότι ο J.J. επιστρατεύει τον χαρακτήρα του ώστε να ‘αντεπιτεθεί‘ στον ‘αναρχικό‘ και ‘βλάσφημο‘ προκάτοχο του ο οποίος τόλμησε να γράψει στα αρχίδια στο φωτόσπαθο του όλα του τα προσχέδια και τις συμβουλές και να προχωρήσει στην υλοποίηση του δικού του οράματος, όπως οφείλει να κάνει κάθε γνήσιος καλλιτέχνης.

Στο Rise…η πικρία και η τσαντίλα του J.J. απέναντι στον Johnson διακρίνονται σε αρκετές σκηνές οι οποίες έχουν στηθεί όχι επειδή εξυπηρετούν με ουσιώδη τρόπο την υπόθεση αλλά επειδή ο σκηνοθέτης τους επιθυμεί πρώτων να ‘διορθώσει‘όλα όσα θεωρεί ότι έκανε ‘λάθος‘ ο προκάτοχος του αλλά ταυτόχρονα και να του ‘την πει’ αλλά ΚΑΙ να δώσει στους οπαδούς τα ‘Greatest Hits’ που πιστεύει ότι θέλουν να δουν.

Και κάπως έτσι έχεις τις εξής αποκαλύψεις :

• O Snoke ήταν απλά ένας κλώνος του Αυτοκράτορα. Εδώ ο J.J. ουσιαστικά λέει στον Johnson : ‘Άντε γαμήσου που σκότωσες τόσο ψυχρά τον νέο Villain που πήγα να παρουσιάσω για την τριλογία…’.
• Η Rey είναι εγγονή του Αυτοκράτορα. Αντίθετα με τον Rian o J.J. το χει πάρει πρέφα ότι το fandom τρέφει μια αρρωστημένη εμμονή με τα γενεαλογικά δέντρα και τους δεσμούς αίματος των χαρακτήρων του STAR WARS και έτσι εδώ τους δίνει μια ακόμη συγγένεια ώστε να την καταβρούν. Και τι έγινε που στο The Last Jedi ‘μάθαμε‘ ότι η Rey ΄δεν είναι κάποια σημαντική…’ ? Εδώ ο J.J. μας λέει ότι αυτό ειπώθηκε επειδή οι γονείς της ‘επέλεξαν να μην είναι κάποιοι σημαντικοί καθώς απομακρύνθηκαν από την σατανική αγκαλιά του Αυτοκράτορα πατερούλη τους’…
• Η Rey από το πουθενά μεταμορφώνεται σε ‘Super Saiyan/Jedi Rey’ και κατατροπώνει τον ίδιο ‘πανίσχυρο‘ Αυτοκράτορα που ΔΕΝ πέθανε από τα χέρια κοτζάμ Darth Vader και που λίγες στιγμές πιο πριν έκανε ένα Sith λίφτινγκ στον εαυτό του απορροφώντας μέρος της δύναμης τόσο της ίδιας όσο και του Kylo.
• Προφανώς πλέον μιας και δεν υπάρχει η πιθανότητα οι Rey και Kylo να είναι αδέλφια ο J.J. τους κάνει ζευγάρι. Ο Johnson είχε στήσει με πολύ δημιουργικό τρόπο μια ‘σχέση‘ ανάμεσα στους δυο χαρακτήρες όμως εδώ ο J.J. τους επιβάλλει ένα ρομάντζο που μοιάζει βγαλμένο μέσα από φτηνιάρικο Άρλεκιν που πουλιέται με 1,5 ευρώ στα περίπτερα.
• Α και η Rey ‘βαφτίζει‘ τον εαυτό της ‘Skywalker‘ στο φινάλε επειδή μέχρι και ο J.J. συνειδητοποίησε ότι ένα cameo του Mark Hamill δεν αρκεί ώστε να δικαιολογήσει τον ‘πιασάρικο‘ τίτλο της ταινίας του !

Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα ως απλός και τίμιος ‘φίλαθλος‘ του STAR WARS, σε αυτό τον απέραντο και γεμάτο πιθανότητες και δυνατότητες γαλαξία πρέπει σώνει και καλά να είσαι ένας ‘Skywalker‘ ή έστω ένας ‘Solo‘ για να καταφέρεις να έχεις απήχηση στους οπαδούς ?

Και μην μου πείτε ότι ο Lucas ανέκαθεν ήθελε το ‘Έπος’ του να περιστρέφεται γύρω από μια συγκεκριμένη οικογένεια και μπλα μπλα μπλα, καθώς είπαμε δεν του πέφτει πια λόγος. Διαχρονικά πολλές ιστορίες κατορθώνουν να ξεφύγουν από τους δημιουργούς τους και να προχωρήσουν μπροστά στα χέρια άλλων και το STAR WARS πλέον είναι μια τέτοια ιστορία.

Πάντως μιας και πιάσαμε τον Lucas οφείλω να ομολογήσω ότι το Rise… με έκανε να τον εκτιμήσω κάπως περισσότερο. Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε κανένα από τα prequels και με εξαίρεση ίσως το τρίτο τα θεωρώ αρκετά αδύναμες ταινίες τόσο οπτικά όσο και θεματολογικά. Ειδικά σήμερα δυσκολεύομαι να κάτσω να δω αυτό τον καταιγισμό από όχι και τόσο πετυχημένο CGI και κακών έως μέτριων ερμηνειών και όχι και τόσο καλά γραμμένων διαλόγων.

Με λαμπρή εξαίρεση πάντοτε τον Ewan McGregor μιας και αυτό το ξέσπασμα απόγνωσης και απογοήτευσης στο φινάλε του Revenge of The Sith παραμένει μια από τις πιο τραγικές αλλά και σπουδαίες στιγμές ολόκληρου του Έπους…

Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο σπαραχτικό και τραγικό από το να βλέπεις έναν δάσκαλο να κλονίζεται μπροστά στην συνειδητοποίηση του ότι απέτυχε παταγωδώς να εκπαιδεύσει σωστά τον μαθητή του. Τι να κάνει ένας δάσκαλος μπροστά σε μια τέτοια έκβαση ? Να κατηγορήσει τον εαυτό του επειδή απέτυχε ο ίδιος ή να τα βάλει με τον μαθητή που αψήφησε εκείνες τις διδαχές τις οποίες έκρινε ως ‘ανούσιες‘ και κράτησε για τον εαυτό του μονάχα εκείνα τα ‘μαθήματα‘ που εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του ?

Όμως για ακόμη μια φορά ξεφεύγω από το θέμα μας…

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στο The Rise of Skywalker ο J.J. ποτέ του δεν λειτουργεί ως ένας ‘ποιητής‘ που θα εξελίξει το Έπος που ξεκίνησε κάποιος άλλος πριν από πολλά χρόνια. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να πάρει τα πιασάρικα σημεία αυτού του παλιού έπους και να κάνει μια σύγχρονη διασκευή τους και τίποτε περισσότερο. Για μένα δεν κατορθώνει να κάνει σωστά ούτε καν αυτό. Σκηνοθετικά το φιλμ αυτό με εξουθένωσε με το κάκιστο μοντάζ του και το ‘ομιχλώδες‘ CGI του φινάλε. Αντίθετα με τον Johnson ο J.J. δεν μπορεί και δεν ξέρει πως να στήσει μεγάλες σκηνές και ανοιχτά πλάνα και έτσι καταφεύγει στην φτηνή τεχνική του ‘κόβω και ράβω‘. Και επειδή αδυνατεί ή απλά βαριέται να κατασκευάσει αληθινά σκηνικά καταφεύγει αποκλειστικά στο CGI με αποτέλεσμα η ταινία του να χάνει κατά πολύ στο κομμάτι της εικόνας.

Όμως και θεματολογικά το φιλμ του είναι εξαιρετικά φτωχό και ας το τιγκάρει ο ίδιος με ‘μεγάλες αποκαλύψεις’ και ‘συνταρακτικές ανατροπές’ αλλά και με μια σωρεία από cameos…

Για ποίον λόγο έπρεπε να δούμε ΞΑΝΑ τον Harisson Ford να επιστρέφει σε αυτό το σύμπαν ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Ειδικά από την στιγμή που και ο ίδιος δηλώνει ότι έχει κουραστεί από τον συγκεκριμένο ρόλο εδώ και χρόνια. Μηδαμινή είναι και η συνεισφορά του Lando που απλά στοχεύει και αυτός την νοσταλγία μας. Τουλάχιστον η στιγμιαία επιστροφή των γαμημένων των Ewoks χαροποίησε την κοπέλα μου !

Προσωπικά πάντως ΜΙΣΩ τα γαμημένα τα Ewoks και θα σας πω ακριβώς το γιατί…

Και ναι προφανώς ΔΕΝ μισώ τα Ewoks λόγω της εμφάνισης τους. Διάολε πρέπει να είσαι ένα πραγματικό ΤΕΡΑΣ ώστε να απεχθάνεσαι μικρά χαριτωμένα αλλά ταυτόχρονα και εξαιρετικά Badass αρκουδάκια που φοράνε κουκούλες και κραδαίνουν μικρά ακόντια !

Το ζόρι που τραβάω με τα Ewoks έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Lucas πάσχισε στο Return…να μας πείσει ότι αυτά τα χαριτωμένα αρκουδάκια των δασών του Endor μπορούσαν να λιανίσουν με τα ακόντια, τις σφεντόνες και τα δίχτυα τους μια ολόκληρη στρατιά από Αυτοκρατορικούς Stormtroopers !

Ναι ΤΗΝ ΙΔΙΑ στρατιά που είχε κατορθώσει να κυριαρχήσει επάνω στον μισό και βάλε Γαλαξία χάρη στα ανεξάντλητα μέλη της . τον πανίσχυρο οπλισμό/εξοπλισμό της και τους μοχθηρούς και αμείλικτους διοικητές της και υπό τις διαταγές του πιο σκληρού Καργιόλη αυτού του Γαλαξία…

Όμως εντάξει μιας και το ζόρι που τραβάω με την αντεπίθεση των Ewoks είναι καθαρά δικό μου ζήτημα και για να αποφύγω τον κίνδυνο να κριθώ ως ‘ρατσιστής‘ απέναντι στην φυλή τους προσπερνάω και αυτό το θέμα και επιστρέφω στα cameos του The Rise…

Αντίθετα με εκείνα των Han και Lando το cameo του Luke Skywalker πέρα ως μια ακόμη fan service στιγμή τουλάχιστον έχει και ένα ξεκάθαρο νόημα. Καθώς ο Luke πιάνει το φωτόσπαθο που πάει να πετάξει η Rey στην φωτιά και της λέει ‘τι κάνεις μωρί εκεί ?!’ ουσιαστικά έχουμε μπροστά μας τον J.J. να λέει ένα μεγάλο ‘ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ !’ στον προκάτοχο του και παράλληλα ουρλιάζει με απόγνωση προς τους οπαδούς ‘ΕΙΔΑΤΕ ΠΑΣΧΙΖΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ‘ΛΑΘΗ’ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ !‘ .

Λες και στο φινάλε του The Last Jedi ο Luke δεν κατάλαβε από μόνος του ότι στην πραγματικότητα του ήταν αδύνατον να απαρνηθεί την Jedi κληρονομιά του και να ζήσει μακριά της….Λες και δεν την επιστράτευσε για μια τελευταία φορά ώστε να σώσει τα πρόσωπα που αγαπά…

Εδώ αντί για ‘διόρθωση‘ έχουμε τελικά κάτι ‘μπαλώματα‘ που αν και καλογυαλισμένα απλά αδυνατούν να καλύψουν τις πελώριες τρύπες που διακρίνονται σε αυτό το σκάφος/τριλογία. Και αυτό συμβαίνει επειδή τα μπαλώματα αυτά έχουν γίνει κυρίως εξαιτίας εγωιστικών και συμφεροντολογικών λόγων και όχι επειδή ήταν απαραίτητο να γίνουν.

Όσον αφορά την τελευταία εμφάνιση της Carrie Fisher στον εμβληματικό ρόλο της Leia Organa ομολογώ ότι βρήκα εντελώς κακόγουστη και αχρείαστη την παρουσία της εδώ από την στιγμή που η αγαπητή ηθοποιός μας αποχαιρέτησε. Η ‘θυσία‘ της Leia έγινε τόσο απότομα και πρόχειρα που δεν μου έβγαλε την παραμικρή συναισθηματική βαρύτητα. Θα προτιμούσα χίλιες φορές καλύτερα να μας ανακοινώνονταν ο θάνατος του χαρακτήρα μέσω των παραδοσιακών τίτλων στην αρχή της ταινίας. Η αποκάλυψη του θανάτου της Leia θα μας έριχνε εξαρχής σε ένα κλίμα απόγνωσης και κινδύνου γύρω από παρών και το μέλλον των γενναίων Rebels μας που εδώ θα καλούνταν να επιβιώσουν από ένα ακόμη τεράστιο πλήγμα. Αντί να κάνει αυτό ο J.J. προτίμησε για κάποιον ηλίθιο και ακατανόητο λόγο να μας …Spoiλάρει την επιστροφή του Αυτοκράτορα και τα σχέδια του από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της εισαγωγής…

Γενικότερα ότι είχε να κάνει με τον Αυτοκράτορα σε αυτό το κλείσιμο της τριλογίας αποτελεί τον ορισμό της κακής συγγραφής και των φτηνών κλισέ. Ειδικά στην τρίτη πράξη ο J.J. αδυνατώντας να σκεφτεί ένα πρωτότυπο φινάλε κάθεται και ξεπατικώνει σκηνές και ιδέες από ταινίες τύπου Χάρι Πότερ και AVENGERS. Βέβαια το τελευταίο ήταν απλά αναπόφευκτο μιας και πλέον σχεδόν κάθε νέα ταινία με την σφραγίδα της Disney πρέπει σώνει και καλά να έχει την ίδια δομή και αισθητική με την προηγούμενη. Διάολε ούτε καν το νεοαποκτηθέν franchise του THE TERMINATOR δεν γλίτωσε από αυτή την τακτική…

Για να μην το πάω και στα άκρα δηλώνοντας ότι εδώ ο Αυτοκράτορας ήταν ένα στυγνό ξεπατίκωμα του Channard Cenobite από το δεύτερο HELLRAISER !

Α επίσης τι διάολο έγινε με τον χαρακτήρα του Finn εδώ πέρα ?!

Ένα στοιχειό που εκτίμησα στις προηγούμενες δυο ταινίες είναι το πόσο καλά μας σύστησαν και στην συνέχεια ανέπτυξαν παράλληλα τους χαρακτήρες των Rey και Finn. Όπως και η αρχική τριλογία του Lucas που δεν ήταν μονάχα η ιστορία του Luke Skywalker αλλά ήταν η ιστορία και του Han Solo και της πριγκίπισσας Leia έτσι και εδώ τα The Force Awakens και The Last Jedi έδωσαν στον Finn τον χώρο και τον χρόνο ώστε να αναπτυχθεί σαν χαρακτήρας.

Στο The Force…τον παρακολουθήσαμε να προσπαθεί να αποδράσει από ένα αυταρχικό και απρόσωπο σύστημα και στο The Last Jedi έκανε επιτέλους την αντεπίθεση του απέναντι στους δυνάστες που τον ήθελαν να λειτουργεί μονάχα ως το άψυχο γρανάζι μιας μηχανής που δεν έδινε δεκάρα για τα αναρίθμητα ανταλλακτικά της. ‘Ανταλλακτικά‘ που αν και τα θεωρούσε αναλώσιμα στην μάχη ποτέ της δεν θα τους επέτρεπε να απομακρυνθούν από εκείνη με την βούληση τους…

Παράλληλα και οι δυο ταινίες έχτισαν μια σοβαρή και αινιγματική χημεία ανάμεσα στους Finn και Rey η οποία τελικά στο The Rise…δεν καταλήγει πουθενά. Ολόκληρη η ‘συνεισφορά‘ του Finn σε αυτό το τρίτο κεφάλαιο είναι απλά να προσπαθεί συνεχώς να ‘πει κάτι σημαντικό’ στην Rey και να που στο φινάλε ‘δεν λέει’ τίποτε σε κανέναν μας…

Διάολε χίλιες φορές καλύτερα να μας έδειχνε τουλάχιστον ο J.J. μια πιπεράτη εξέλιξη της σχέσης ανάμεσα στους Finn και Poe Dameron παρά να ρίξει στο απόλυτο τίποτα μιας θεματολογικής ‘ερήμου‘ τον χαρακτήρα του John Boyega…

Βέβαια για να είμαι απόλυτα δίκαιος και ο Rian Johnson σπατάλησε κάπως την δυναμική του συγκεκριμένου χαρακτήρα δίνοντας του το αδύναμο και αχρείαστο subplot με το space καζίνο στην δική του ταινία. Όμως που να πάρει η οργή τουλάχιστον του έδωσε ΚΑΤΙ να κάνει…

Εγκληματικά αδιάφοροι φαντάζουν και όλοι οι ‘φρέσκοι‘ χαρακτήρες καθώς δεν τους δίνεται τίποτε το δυναμικό ή ουσιώδες να πουν και να πράξουν ενώ οι ‘πάλιουρες‘ μπορεί να έχουν κάποια επίδραση επάνω μας μόνο και μόνο επειδή τους γνωρίζουμε από τις προηγούμενες ταινίες.

Όμως στο τέλος για μένα το μεγαλύτερο έγκλημα όσον αφορά το χτίσιμο των χαρακτήρων συναντάται στα πρόσωπα των Rey και Kylo Ren…

Η πρώτη ‘εξελίσσεται‘ από το πουθενά σε πανίσχυρο Superhero ενώ ο δεύτερος ανακυκλώνεται θεματολογικά ξανά και ξανά και ξανά με αποτέλεσμα να μην έχει την παραμικρή ταυτότητα σαν χαρακτήρας. Επιβάλλοντας ξανά στον Adam Driver να φορέσει μια συγκολλημένη μάσκα ο J.J. χαραμίζει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους ηθοποιούς και του στερεί την δυνατότητα να μας δώσει έναν σπουδαίο χαρακτήρα τον οποίο θα θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια. Όσον αφορά την Rey αυτό το ‘Skywalker‘ που υιοθετεί στο φινάλε για τον εαυτό της , όταν μια γρια την ρωτάει ‘τίνος είσαι συ κορίτσι μου ?’ για μένα είναι μια κίνηση που δεν διακρίνεται από την παραμικρή λογική ή αξία. Τουλάχιστον όσον αφορά την πλοκή της ταινίας και την επέκταση/εξέλιξη του ‘Έπους‘ διότι πρόκειται ξεκάθαρα για στυγνή τακτική στα πλαίσια του fan service από μεριάς του σκηνοθέτη.

Στην τελική ολόκληρη η νέα τριλογία του STAR WARS για μένα κρίνεται απόλυτα αποτυχημένη έστω και αν μου έδωσε μια δεύτερη ταινία την οποία πραγματικά εκτίμησα και αγάπησα. Στο φινάλε εδώ ένας γαλαξίας αμέτρητων και συναρπαστικών προοπτικών διαστρεβλώνεται σε ένα…σχολικό προαύλιο μέσα στο οποίο δυο ανώριμοι δημιουργοί καταλήγουν να ‘την λένε’ ο ένας στον άλλον με μια παθητική επιθετικότητα που φαντάζει θλιβερή και σχεδόν αστεία.

Η μόνη διαφορά μεταξύ τους ότι ο ένας πήγε να ‘την πει’ επιστρατεύοντας επιβλητικές εικόνες αλλά το πρωτότυπο , όχι όμως και αψεγάδιαστο, όραμα του ενώ ο δεύτερος το έκανε υπό τις ευλογίες αλλά και τις εντολές μιας εταιρείας / διευθύντριας. Γαμώτο το The Rise… είναι μια ταινία τόσο αποστειρωμένη και ‘γυμνή‘ που δεν κατόρθωσε καν να μου δώσει μια μεγάλη ξιφομαχία ή μια μάχη που θα μου μείνει χαραγμένη αφού θα έχω βγει από την κινηματογραφική αίθουσα. Μαζί με το Attack of The Clones είναι οι μοναδικές ταινίες ολόκληρου του Έπους που έχουν ‘κατορθώσει‘ κάτι τέτοιο και αυτό είναι απλά θλιβερό…

Προσωπικά μέσα σε όλο αυτό το χάος θα σταθώ στο πλευρό του Rian Johnson μόνο και μόνο επειδή ως θεατής μέσα στο The Last Jedi διέκρινα καλλιτεχνική ομορφιά και τόλμη. Δυο στοιχεία τα οποία τα θεωρώ απαραίτητα για την κινηματογραφική τέχνη και ειδικά στην σημερινή εποχή όπου σκηνοθέτες / διεκπεραιωτές/ πωλητές όπως είναι ο J.J. φαίνεται να ανθούν μιας και τα μεγάλα στούντιο προτιμούν να συνεργάζονται με τέτοιους στυγνούς επαγγελματίες που στο τέλος θα κάνουν απλά ότι τους πουν τα μεγάλα πορτοφόλια της βιομηχανίας.

Και κάπως έτσι με το The Rise of Skywalker ο J.J. έθεσε σε εφαρμογή την ‘εντολή #66’ ώστε να εκδικηθεί έναν προκάτοχο που θεωρεί ότι δεν τον σεβάστηκε αλλά και για να ικανοποιήσει τους θιγμένους οπαδούς του Έπους σερβίροντας τους απλόχερα μια σωρεία από ‘θεαματικά‘ κλισέ και επιστρατεύοντας τις παλιές , καλές και δοκιμασμένες συνταγές του ‘ένδοξου’ παρελθόντος.

Στην πραγματικότητα το μόνο που κατόρθωσε ήταν να γδύσει αυτή την τριλογία από κάθε αίσθηση συνοχής και ουσίας.

Πάντως παρά το γεγονός ότι εδώ είναι ο J.J. εκείνος που φαίνεται να δίνει την ‘εντολή #66’ στο τέλος ο ίδιος μονάχα ως ‘Αυτοκράτορας‘ δεν φαντάζει …

Στην τελική ο σκηνοθέτης αυτός είναι μονάχα ένας ακόμη αναλώσιμος αξιωματικός στα χέρια της Αυτοκρατορίας της Disney. Μια Αυτοκρατορία που θα πουλήσει στους οπαδούς του STAR WARS το παραμύθι ότι ‘νοιάζεται‘ για την γνώμη τους ενώ στην πραγματικότητα απλά θέλει να τους πουλήσει περισσότερες ταινίες και ακόμη περισσότερες υλικές μαλακίες.

Με αυτά και αυτά εδώ δίνουμε ένα τέλος στις αναφορές γύρω από το τελευταίο STAR WARS μιας και όπως έγραψα και στην αρχή πλέον η οποιαδήποτε ‘συζήτηση‘ γύρω από αυτό το franchise μοιάζει να γίνεται στα ίδια οργισμένα και κοντόφθαλμα πλαίσια με κάποιο ντέρμπι του Παναθηναϊκού / Ολυμπιακού με την εκλογική αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ / Ν.Δ. ή σε κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων.

Προσωπικά μπορώ να ζήσω για λίγο καιρό μακριά από τέτοιες ασήμαντες διαμάχες. Φυσικά επειδή δεν έχω την δυνατότητα να ταξιδέψω σε έναν ‘Γαλαξία πέρα, πέρα και μακριά‘ από όλα αυτά αναπόφευκτα κάποτε θα επιστρέψουμε ώστε να τσακωθούμε ξανά γύρω από το επόμενο κεφάλαιο του ‘Έπους‘. Μέχρι τότε όμως καλή καρδιά σε όλους μας !

Πάντως πόσο θλιβερή ειρωνεία είναι ένα κινηματογραφικό σύμπαν, γεμάτο συμπόνοια και ελπίδα, το οποίο πριν από χρόνια ο George Lucas το δημιούργησε για να μας ψυχαγωγήσει και να μας συγκινήσει σήμερα να αποτελεί ένα ακόμη αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης ? Επίσης πόσο τυχερά ‘κακομαθημένα παιδιά’ στάθηκαν οι J.J. και Johnson με αυτή την τριλογία τους ? Για πρώτη φορά στην κινηματογραφική και όχι μόνο ιστορία τόσα εκατομμύρια λεφτά να επενδύθηκαν σε ένα ‘καπρίτσιο‘ και τόσοι άνθρωποι κάθισαν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτό !