DEATH WISH V ‘The Face of Death’ : H Φονική Επιθυμία επιτέλους σβήνει…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Α το πέμπτο DEATH WISH…

Ιδού λοιπόν η θλιβερή και αναπόφευκτη στιγμή που η φονική επιθυμία θα έσβηνε παντελώς τόσο μέσα από τον πρωταγωνιστή Charles Bronson όσο και από τον εξίσου εμβληματικό βιτζιλάντη του που γνωρίσαμε μέσα από εκείνη την πρώτη ταινία του 1974.

To sequel αυτό δικαιολογεί απόλυτα τον υπότιτλο του μιας και όντως το πρόσωπο του Charles εδώ φαντάζει να είναι εντελώς ‘νεκρό‘ και από το παραμικρό συναίσθημα.

Το DEATH WISH V ‘The Face of Death’ αποτέλεσε μια δυσάρεστη πρωτιά για το Action / Thriller σινεμά των 90s καθώς μας παρουσίασε έναν Charles Bronson που για πρώτη φορά ως θεατές ΔΕΝ μπορέσαμε να διακρίνουμε μέσα του ούτε την δίψα για φονικό αλλά ούτε και κάποια ευχαρίστηση ύστερα από αυτό…

Στο πέμπτο DEATH WISH έχουμε μπροστά μας έναν ολοφάνερα κουρασμένο, γερασμένο και βαριεστημένο πρωταγωνιστή.

Ο Charles είναι εδώ μονάχα για να καπαρώσει τα πέντε εκατομμύρια που του έταξαν οι παραγωγοί και ειλικρινά δεν προσπαθεί καθόλου να αποκρύψει αυτή την σκληρή αλήθεια από το κοινό του. Ο ηθοποιός το είχε πάρει πρέφα ότι το franchise δεν τράβαγε άλλο και το αντιμετώπισε με τον ανάλογο τρόπο. Είναι λες και οι δημιουργοί αυτής της ταινίας να αισθάνθηκαν τότε την ολική έλλειψη πάθους του ηθοποιού και έτσι με την σειρά τους φρόντισαν να στήσουν το πιο άνευρο και αναίμακτο κεφάλαιο ολόκληρου του franchise. Και ναι στα 90s σίγουρα ακόμη και οι πιο ορκισμένοι οπαδοί του DEATH WISH δεν περίμεναν να δουν ένα νέο Shoot Em-Up ΜΑΚΕΛΕΙΟ τύπου DEATH WISH III από τον ‘αρχιτέκτονα του Θανάτου’ Paul Kersey όμως ειλικρινά η όλη φάση εδώ μυρίζει θλιβερή και φτηνή ξεπέτα…

Εδώ έχουμε την πρώτη DEATH WISH ταινία όπου καμία γυναίκα ΔΕΝ πέφτει θύμα κάποιου γραφικού βιασμού ενώ ο βιτζιλάντης μας σκοτώνει μετά βίας ...7 άτομα. Ένας εξαιρετικά φτωχός αριθμός για τα κυβικά του Paul Kersey και σίγουρα αποτελεί το μικρότερο Kill Count που έχει επιτύχει σε DEATH WISH ταινία του. O 7Oαρης Charles εδώ ζορίζεται ακόμη και να σκαρφαλώσει απάνω σε έναν γαμημένο φράχτη με αποτέλεσμα να διακρίνουμε ξεκάθαρα τον Stunt-Double που ανέλαβε να τον βγάλει από αυτή την ενοχλητική αγγαρεία.

Εντελώς συμβολικά ο χαρακτήρας του Paul εδώ φαντάζει εξίσου βαριεστημένος και κενός με τον άντρα που τον ενσαρκώνει. Διάολε είναι τόσο κουρασμένος από την όλη φάση που δεν μπαίνει καν στον κόπο να πιάσει το περίστροφο μέχρι την τρίτη πράξη της ταινίας. Αντίθετα διαπράττει τα πρώτα του φονικά επιστρατεύοντας το υδροκυάνιο αλλά και μια …τηλεκατευθυνόμενη μπάλα ποδοσφαίρου / βόμβα…

Βέβαια οφείλουμε να δικαιολογήσουμε κάπως τον Paul και την έλλειψη διάθεσης εκ μέρους του μιας και οι Villains αυτής της ταινίας παίζει να είναι οι πιο βαρετοί που έχει συναντήσει ο βιτζιλάντης σε ολόκληρη την σταδιοδρομία σου.

Ο , συνήθως εξαιρετικός, Michael Parks υποδύεται έναν Ιρλανδό Μαφιόζο που φαντάζει ως η σατανική εκδοχή του Elton John και έχει στο πλευρό του δυο παντελώς γραφικούς και ηλίθιους μπράβους αλλά και έναν δολοφόνο που υποφέρει από την…πιτυρίδα και αρέσκεται να μεταμφιέζεται σε …γυναίκα όταν διαπράττει τους φόνους του…

Ήταν άραγε το DEATH WISH V ένα …Stealth LGBTQ φιλμ της εποχής του ?

Ειλικρινά αμφιβάλω για αυτό.

Καταρχήν τέτοια μηνύματα υπέρ της διαφορετικότητας σε καμία περίπτωση ΔΕΝ είχαν θέση σε μια ταινία του Charles Bronson. Και δεύτερον η ιδέα του να ντύνεται ο δολοφόνος λες και είναι κυριλέ τρανσέξουαλ μάλλον ήταν το αποτέλεσμα της, αποτυχημένης, προσπάθειας του σκηνοθέτη Allan Goldstein να στάξει μαύρο χιούμορ στην ταινία του.

Μέχρι την συμμετοχή του σε αυτό το φιλμ ο Goldstein δεν είχε την παραμικρή σχέση με τον Action κινηματογράφο καθώς ειδικεύονταν στα… κοινωνικά δράματα. Η επιλογή του για την καρέκλα του σκηνοθέτη οφείλεται στο γεγονός ότι μάλλον ήταν ο πιο φτηνός σκηνοθέτης που είχε στην διάθεση του το νεοσύστατο στούντιο της 21st Century Film Corporation, μια εταιρεία παραγωγής που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες και τα αποκαΐδια της αδικοχαμένης CANNON FILMS…

Στα τέλη των 80s η THE CANNON GROUP τόλμησε να κοιτάξει τους κολοσσούς της βιομηχανίας του Hollywood γυρνώντας τα δικά της ‘έπη‘.

Τα πιο γνωστά από αυτά ήταν τα εξής :

• SUPERMAN IV : Quest For Peace… (Ένα εντελώς γραφικό και άθλιο φιλμ που κατόρθωσε να κάνει ότι δεν μπορούσε να κάνει επί τόσα χρόνια ο Lex Luthor , δηλαδή να ‘συντρίψει‘ ολοκληρωτικά τον Superman του Christopher Reeve…)

• LIFEFORCE… (ένα φιλόδοξο Sci-Fi / Horror φιλμ , σε σκηνοθεσία Tobe Hooper και σενάριο του Dan O’Bannon, που η CANNON πραγματικά το πίστευε ότι θα λειτουργούσε ως το δικό της ALIEN…)

• Το επικό, αλλά για όλους τους λάθος λόγους, MASTERS OF THE UNIVERSE…

• CYBORG … (η ύστατη προσπάθεια της εταιρείας να γλιτώσει από την χρεωκοπία σφυρηλατώντας μια ταινία από τα απομεινάρια των ακυκλοφόρητων ‘SPIDER-MAN’ και MASTERS OF THE UNIVERSE #2 πρότζεκτ της και στο οποίο ο αντέλλοντας αστέρας του σινεμά Jean Claude Van Damme υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε ως ο ‘Μεσσίας’ της CANNON…)

Οι ταινίες αυτές κόστισαν σοβαρά λεφτά, για τα πενιχρά δεδομένα της CANNON πάντοτε, και απέφεραν ελάχιστα σε εισπράξεις.

Το CYBORG μπορεί ουσιαστικά να ξεβράστηκε μέσα από την …ανακύκλωση της CANNON GROUP και να έβγαλε κέρδος στο Box Office όμως στην τελική δεν μπόρεσε να σώσει το στούντιο από την χρεωκοπία. Η εταιρεία κήρυξε πτώχευση και μπήκε στο στόχαστρο εφοριακής έρευνας ενώ οι συνιδιοκτήτες της  Menahem Golan και Yoram Globus κατέληξαν να πλακωθούν μεταξύ τους με αποτέλεσμα οι δρόμοι τους να χωρίσουν οριστικά. Και κάπως έτσι ο Golan αποφάσισε να ιδρύσει την 21st Century Film Corporation και μέσω αυτής να βγάζει φτηνιάρικα και αμφιβόλου ποιότητας B-Movies τα οποία αδυνατούσαν να ρεφάρουν ακόμη και τα πενιχρά μπάτζετ τους…

Έχωντας στριμωχτεί οικονομικά ο παραγωγός ξαφνικά ‘θυμήθηκε‘ ότι οι τρεις ταινίες DEATH WISH που ανήκαν στην CANNON εξακολουθούσαν να φέρνουν κάποια λεφτά μέσα από τις πωλήσεις VHS και τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Χωρίς πολλές σκέψεις ο Golan αποφάσισε να στήσει , πρόχειρα και βιαστικά, ένα πέμπτο DEATH WISH φιλμ που θα λειτουργούσε ως το ‘μπλοκμπάστερ‘ της εταιρείας του.

Φυσικά για να υπάρξει μια DEATH WISH ταινία η συμμετοχή του εμβληματικού Charles Bronson σε αυτή είναι αναγκαία υπόθεση. Ο Golan εκείνη την περίοδο βρισκόταν στα μαχαίρια με τον δημοφιλή ηθοποιό, για αδιευκρίνιστους λόγους, και μάλιστα οι δυο τους αρνούνταν ακόμη και να μιλήσουν ο ένας στον άλλον ! Τελικά ο Bronson πείστηκε να επιστρέψει για το sequel χάρη στον σκηνοθέτη Allan Goldstein, που λειτουργούσε ως ο διαμεσολαβητής ανάμεσα σε πρωταγωνιστή και παραγωγό, αλλά και επειδή του προσφέρθηκαν 5 εκατομμύρια δολάρια ώστε να παίξει ξανά τον πιο σήμα κατατεθέν ρόλο του. Υποτίθεται ότι άλλα 5 μύρια επενδύθηκαν στην παραγωγή της ταινίας όμως κρίνοντας με βάση το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά αμφιβάλω περί αυτού. Η φάση εδώ ουρλιάζει ‘ΞΕΠΛΥΜΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ’ κυριολεκτικά από παντού…

Βγαίνοντας στις αίθουσες, τον Γενάρη του 1994, το DEATH WISH V : The Face of Death πάτωσε. Και πάτωσε άσχημα.

Το φιλμ μετά βίας έβγαλε 1,7 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις ενώ πυροβολήθηκε ανελέητα από τους κριτικούς της εποχής. Η ‘ανακυκλωμένη πλοκή’ και η ‘ολοφάνερη βαριεστημάρα και τα γηρατειά’ του πρωταγωνιστή αποτέλεσαν τους βασικούς στόχους των αρνητικών κριτικών.

Μέχρι και σήμερα το The Face of Death κατέχει ένα 0% Rotten ποσοστό στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes και ειλικρινά το δικαιούται απόλυτα.

Μετά το ΚΑΖΟ που υπέστη η ταινία, σε όλα τα επίπεδα, ήταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι ΔΕΝ θα είχαμε κάποια συνέχεια. Το franchise του DEATH WISH φαινόταν να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του από την τρίτη κιόλας ταινία και πλέον δεν είχε ξεμείνει η παραμικρή σφαίρα στον γεμιστήρα του.

Εντελώς ειρωνικά στο φινάλε του The Face of Death παρακολουθούμε τον Paul Kershey του Charles Bronson να απομακρύνεται από το πλάνο, προς το απόλυτο σκοτάδι και να ξεστομίζει σε έναν μπάτσο και φίλο του την εξής ατάκα :

‘Hey Lieutenant, if you need any help, give me a call.’

Ω ναι ο ανίδεος ο Golan πραγματικά το πίστευε τότε ότι θα μπορούσε να ξεριζώσει από το franchise και μια έκτη ταινία !

Μάλιστα φημολογείται ότι θα είχε τον τίτλο DEATH WISH #6 : The New Vigilante και πως σε αυτή την συνέχεια θα γινόμασταν μάρτυρες του ερχομού ενός νέου εκδικητή που θα έπαιρνε τα ήνια από τον Charles Bronson…

Φυσικά ένα τέτοιο σενάριο δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Στο τέλος ο μοναδικός κερδισμένος από το όλο φιάσκο του DEATH WISH V υπήρξε ο Charles Bronson που βγάζοντας μια παντελώς ‘νεκρή‘ ερμηνεία κατόρθωσε να φύγει με πέντε εκατομμύρια στις τσέπες του.

Και όμως ακόμη και για εκείνον υπήρξε ένα βαρύτατο τίμημα το οποίο έπληξε κυρίως την υστεροφημία του. Βλέπεις το φιλμ αυτό σηματοδοτεί την τελευταία φορά που θα βλέπαμε τον τιτάνα Charles Bronson και το σήμα κατατεθέν μουστάκι του να πρωταγωνιστούν στην μεγάλη οθόνη. Και ναι τα επόμενα χρόνια ο Charles γύρισε μια ‘τριλογία‘ με τίτλο FAMILY OF COPS όμως πάντοτε στα πλαίσια της τηλεταινίας.

Το franchise του DEATH WISH ανέκαθεν υπήρξε αμφιλεγόμενο και προβληματικό. Όμως πάντοτε κατόρθωνε να ψυχαγωγεί τους θεατές του είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο και πάντα ο Charles είχε την ικανότητα να κερδίζει την καρδιά και την εμπιστοσύνη σου. Τουλάχιστον μέχρι να καταλήξουμε εδώ.

Το DEATH WISH V : The Face of Death είναι το σημείο μηδέν. Εδώ έχουμε τον βίαιο, ατιμωτικό και σε καμία περίπτωση αναπόφευκτο θάνατο της ψυχής ενός αγαπημένου κινηματογραφικού χαρακτήρα αλλά και τον απόλυτο εκφυλισμό της φονικής επιθυμίας που τον κατέστησε τόσο αμφιλεγόμενο αλλά και δημοφιλή αντιήρωα. Πλέον το franchise έμοιαζε εντελώς εκτός τόπου και χρόνου και θα έπρεπε να είχε τελειώσει μαζί με την προεδρία του Ρόναλντ Ρηγκαν.

Φυσικά η σπουδαία και βαρύτατη κληρονομιά που άφησε πίσω του ο Charles Bronson ΔΕΝ γίνεται να σπιλωθεί ανεπανόρθωτα από την επιλογή του να παίξει εδώ. Στην τελική το machsimo του ξεπερνάει κάθε άσχημη ή άτυχη στιγμή της καριέρας του.

Τουλάχιστον σε μια σκηνή αυτής της γαμημένης της ταινίας ο Charles μπόρεσε για μια στιγμή να βρει μέσα του την περίφημη φονική επιθυμία του ‘αρχιτέκτονα του Θανάτου’ Paul Kersey και να μας χαρίσει ένα τελευταίο απόφθεγμα γνήσιου βιτζιλαντισμού και αστικού εξαγνισμού :

‘No judge, no jury, no appeals, no deals.’

Να που για μια φευγαλέα στιγμή είχαμε ξανά μπροστά μας τον βιτζιλάντη που αγαπήσαμε.