RESIDENT EVIL #2 (2019) : Τελικά δεν φαντάζουν όλα τα Remakes ‘ πεθαμένα’ !

by Αντρέι Κοτσεργκίν

ΠΡΟΣΟΧΗ : Ακολουθούν μικρά SPOILERS.

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής απέναντι σας. Ως φίλος του σινεμά θεωρώ τα περισσότερα σύγχρονα remakes των παλιών καλών , ή και ‘κακών‘ , και αγαπημένων ταινιών μας από αχρείαστα και αδύναμα μέχρι και παντελώς ΣΚΑΤΑ.

Αιτία πίσω από αυτή μου την πεποίθηση είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους νέους σκηνοθέτες νομίζουν ότι εκείνο το συστατικό που θα κάνει τα remakes τους να λειτουργούν ως ‘καλές αναβιώσεις‘, και κατά συνέπεια και καλές ταινίες, είναι το CGI.

Προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.

Καταρχήν το καλό CGI ποτέ ΔΕΝ αποτελούσε προϋπόθεση ώστε ένα φιλμ να κριθεί ως καλό. Επίσης σε άπειρες περιπτώσεις έχουμε δει ότι το CGI, όσο σύγχρονο και στιβαρό και αν είναι, απλά αδυνατεί να υπερνικήσει τα μερακλίδικα και ευρηματικά πρακτικά εφέ του παρελθόντος. Ακόμη και οι τεχνικοί περιορισμοί που υπήρχαν ως προς το στήσιμο των πρακτικών εφέ ωθούσαν και προκαλούσαν τους σκηνοθέτες στο να γίνουν καλύτεροι σκηνοθέτες. Πχ ένας από τους λόγους που ο Ridley Scott ποτέ του δεν μας αποκάλυπτε ολόκληρο το τρομερό Xenomorph πλάσμα του σε εκείνο το σπουδαίο πρώτο ALIEN φιλμ του είχε να κάνει με το γεγονός ότι σε περίπτωση που αιχμαλώτιζε ολόκληρη την εικόνα του τέρατος με την κάμερα του εμείς ως θεατές θα είχαμε όλο τον χρόνο και τον χώρο ώστε να διακρίνουμε τα όποια ψεγάδια στον συνολικό σχεδιασμό του.

Με λίγα λόγια , αποκρύπτοντας μας το Xenomorph ο Ridley μας έπεισε ότι ένα τόσο απόκοσμο και αποκρουστικό τέρας θα μπορούσε να υπάρξει και στην πραγματικότητα ενώ η τακτική αυτή τσόνταρε τα μέγιστα ώστε να χτίσει ο σκηνοθέτης μια ατμόσφαιρα γεμάτη τρόμο και αμείωτο σασπένς…

Επίσης οι σκηνοθέτες των remakes συνήθως έχουν την λανθασμένη εντύπωση ότι το σύγχρονο CGI αρκεί από μόνο του ώστε να προσδώσει στις ταινίες τους μια αξία και γοητεία με αποτέλεσμα να ρίχνουν όλο το βάρος εκεί και να αμελούν τα σενάρια, τους χαρακτήρες αλλά και την γενικότερη ατμόσφαιρα των έργων τους.

Αντίθετα με την τέχνη του κινηματογράφου τα remakes των αγαπημένων μας Video Games φαίνεται να λειτουργούν με σαφώς πιο αποτελεσματικό τρόπο και πολλά από αυτά όχι μόνο δικαιολογούν απόλυτα την ύπαρξη τους αλλά καταλήγουν και να βελτιώνουν το ίδιο το αυθεντικό υλικό.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας και των γραφικών ενισχύει προς το καλύτερο τις gaming εμπειρίες μας. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι οι μοντέρνοι σχεδιαστές Video Games αρέσκονται στο να αντιμετωπίζουν τα δημιουργήματα τους με μια προσήλωση που μας παραπέμπει σε σπουδαίους και εμμονικούς σκηνοθέτες του παρελθόντος.

Στις μέρες μας οι σοβαρές εταιρείες παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών ΔΕΝ αρκούνται στα όμορφα και καλογυαλισμένα γραφικά. Αντίθετα δίνουν εξίσου βάση και στην συγγραφή σεναρίων και χαρακτήρων και στο χτίσιμο μιας στιβαρής ατμόσφαιρας. Που να πάρει η οργή ορισμένα από τα Video Games της νέας γενιάς κοστίζουν πολύ περισσότερα χρήματα και χρόνο για να φτιαχτούν από ότι ένα φιλμ.

Διάολε ορισμένοι δημιουργοί Video Games λειτουργούν περισσότερο ως σοβαροί σκηνοθέτες και μάλιστα τα παιχνίδια τους φαντάζουν σαφώς πιο κινηματογραφικά σε σύγκριση με όλα αυτά τα remakes που ξεβράζει το Hollywood επάνω στο πανί την τελευταία δεκαετία !

Το remake του RESIDENT EVIL #2 είναι ένα ιδανικό παράδειγμα αυτής της τακτικής καθώς εδώ οι μερακλήδες δημιουργοί του διατηρούν την B-Movie αισθητική του ένδοξου παρελθόντος όμως ταυτόχρονα στήνουν μια ιστορία που συμβαδίζει με τις επιταγές του σήμερα…

Όσοι μεγαλώσατε, ή έχετε ψαχτεί, με το αυθεντικό RE #2 ξεκινώντας αυτό το remake θα βρεθείτε αντιμέτωποι με γνώριμες απειλές και μπλεγμένοι σε εξίσου γνώριμες καταστάσεις.

Το παιχνίδι μας τοποθετεί στους ρόλους των Leon S.Kennedy και Claire Redfield. Δυο ξένοι που εν μέσω μιας νύχτας και καταιγίδας θα βρεθούν, ο καθένας για τους λόγους του, στην πόλη RACCOON που οι ανυποψίαστοι κάτοικοι της λίγες στιγμές πιο πριν κλήθηκαν να αντικρίσουν έναν αδιανόητο και απόκοσμο τρόμο.

Ένας τρόμος που οφείλεται στα ανεύθυνα πειράματα της πολυεθνικής με την ονομασία THE UMBRELLA CORPORATION…

Με το που εισέρχονται σε μια πόλη που βρίσκεται στα πρόθυρα της απόλυτης καταστροφής οι Leon και Claire διαπιστώνουν έντρομοι ότι τα σοκάκια και οι δρόμοι της έχουν κατακλυστεί από ‘ζωντανούς νεκρούς’ !

Ύστερα από ένα περιστατικό οι δυο τους χωρίζονται και εκείνη την στιγμή εσύ ως παίκτης καλείσαι να επιλέξεις ποίον από αυτούς θα καθοδηγήσεις όχι μονάχα στην μάχη του για την επιβίωση αλλά και στην προσπάθεια γύρω από την εύρεση της αλήθειας.

Αλλά αλίμονο οι αργοκίνητοι ‘ζωντανοί νεκροί’ δεν είναι τα μοναδικά επικίνδυνα και αποτρόπαια πλάσματα που αλωνίζουν μέσα στην πόλη…

To νέο RE #2 βελτιώνει και εμπλουτίζει το αυθεντικό game του 1998 σε όλα τα επίπεδα.

Προφανώς και οπτικά είναι κλάσης ανώτερο μιας και εδώ έχουμε next gen γραφικά στα καλύτερα τους. Ακόμη και η πιο μικρή λεπτομέρεια γράφει πανέμορφα στην οθόνη σου. Ο σχεδιασμός χαρακτήρων, τεράτων και τοποθεσιών εκπέμπει γνήσιο τρόμο και ρεαλισμό. Το μόνο αγκάθι που εντόπισα είναι ότι το παιχνίδι κατακλύζεται από μια μικρή θολούρα που δεν νομίζω ότι οφείλεται στις ρυθμίσεις που έκανα στα screen settings στην αρχή . Ειλικρινά δοκίμασα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και πάλι αυτή η θολούρα παρέμενε πάντα εκεί μπροστά μου. Πάντως δεν μπορώ να πω ότι ζημιώνει οπτικά το παιχνίδι. Ίσα, ίσα μόλις την συνηθίσεις καταλήγει κάπως να ενισχύει την όλη ατμόσφαιρα τρόμου και μυστηρίου !

Η πλοκή ακολουθεί σχεδόν πιστά την βάση του παλιού παιχνιδιού όμως υπάρχουν και μερικές μικρές αλλαγές που είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Κακά τα ψέματα πίσω στα 90s οι δημιουργοί Video Games δεν νοιάζονταν και τόσο , αλλά ούτε και είχαν την δυνατότητα, να προσδώσουν μια κινηματογραφική αισθητική στις ιστορίες και τους χαρακτήρες τους. Απλά συνέθεταν μια πλοκή που θα ήταν αρκετή ώστε να σε ‘βυθίσει‘ στον κόσμο του εκάστοτε Game, να σε κάνει να ‘δώσεις ένα δολάριο’ για τους ήρωες τους αλλά πάνω απ ‘ όλα ώστε να έχεις μια αφορμή να πας από το ένα επίπεδο στο άλλο.

Εδώ οι συγγραφείς προσαρμόζουν μια ιστορία του 1998 στα δεδομένα και τις απαιτήσεις του σήμερα. Προσθέτουν , αφαιρούν αλλά και αλλάζουν / εξελίσσουν πραγματάκια τόσο γύρω από την πλοκή όσο και τους χαρακτήρες. Προφανώς και ‘ξεχνούν‘ αρκετά από τα σημεία του παλιού παιχνιδιού που στις μέρες μας θα έμοιαζαν γραφικά, κλισέ ή αστεία ώστε να μην ζημιώσουν την ατμόσφαιρα φρίκης και αγωνίας που επιτυγχάνουν να χτίσουν σε αυτό το remake. Και όμως κάνα δυο ‘γελοίες‘ στιγμές , τόσο στα cut scenes όσο και τους διαλόγους των χαρακτήρων κάνουν την εμφάνιση τους μόνο και μόνο ώστε να λειτουργήσουν ως ένας ωραίος φόρος τιμής στην ανεμελιά και την αθωότητα μιας περασμένης δεκαετίας !

Επίσης αυτό το παιχνίδι κατορθώνει, με εξαιρετικά απλούς αλλά και ευρηματικούς τρόπους, να χτίσει τους χαρακτήρες του με σαφώς πιο γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο από ότι πασχίζουν να το κάνουν τα περισσότερα από τα σύγχρονα μπλοκμπάστερ φιλμ του κινηματογράφου…

Που να με πάρει ο Marvin παίζει να ναι ο πιο ανιδιοτελής και ηρωικός μπάτσος που έχω δει εδώ και χρόνια μέσα από οποιαδήποτε οθόνη !

Εκεί που χωλαίνει κάπως το παιχνίδι είναι όσον αφορά το χτίσιμο της σχέσης ανάμεσα στους δυο κεντρικούς ήρωες του αλλά και στην εξέλιξη των ιστοριών τους. Η CAPCOM μάλλον δεν είχε τον χρόνο, ή την διάθεση, να αναπτύξει δυο παράλληλες ιστορίες που όμως θα κινούνταν σε διαφορετικά μονοπάτια. Είτε επιλέξεις τον Leon είτε την Claire η κεντρική ιστορία του RE #2 είναι ακριβώς η ίδια. Αλλάζουν μονάχα κάποιες λεπτομέρειες και οι εξελίξεις που θα προκύψουν όταν συναντάς συγκεκριμένους χαρακτήρες και καμιά φορά θα βλέπεις τα cut scenes από μια διαφορετική σκοπιά. Και ναι ολοκληρώνοντας και τα δυο arcs του παιχνιδιού θα καταλήξεις να έχεις μια σαφώς μεγαλύτερη και πιο σύνθετη εικόνα για τους χαρακτήρες και τα γεγονότα της πλοκής όμως καθώς θα παίζεις για δεύτερη φορά το παιχνίδι, αυτή τη φορά ελέγχοντας τον άλλον ήρωα, μια αίσθηση επανάληψης αναπόφευκτα θα αρχίσει να πλανάται από επάνω σου.

Θα ήθελα οι συντελεστές να είχαν την τόλμη να αναθεωρήσουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ιστορία του RE #2 έτσι ώστε οι παλιοί παίκτες να βρεθούν μπροστά σε περισσότερες εκπλήξεις αλλά και για να εμπλουτιστεί / αναβαθμιστεί η μυθολογία του σύμπαντος του RESIDENT EVIL. Βέβαια από την άλλη είναι απόλυτα κατανοητό γιατί η CAPCOM δεν πήρε μεγάλα ρίσκα με την πλοκή μιας και το να πειραματίζεσαι με την νοσταλγία των οπαδών είναι μια υπόθεση αρκετά ριψοκίνδυνη όπως και να το κάνουμε.

Ουσιαστικά οι ιστορίες των Leon και Claire ενώ υποτίθεται ότι διαδραματίζονται ταυτόχρονα στο τέλος θα είναι λες και έπαιξες δυο φορές την ίδια ακριβώς ιστορία αλλά μέσα από ‘παράλληλες διαστάσεις’…

Επίσης το περίφημο , και καινοτόμο για την εποχή του, Zapping System έχει κάνει φτερά καθώς ότι επιλογές κάνεις ως Leon ή Claire δεν θα έχουν την παραμικρή συνέπεια απέναντι στον δεύτερο χαρακτήρα.

Προφανώς αυτή η διττότητα επηρεάζει και το Gameplay. Σε κάνα δυο σημεία έπιασα τον εαυτό μου πραγματικά να σπάει το κεφάλι μου για ώρες ώστε να καταλάβω πως μπορούσα να μπω σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο και τελικά , αφού αναγκάστηκαν να καταφύγω σε κάποιο Walkthrough του YouTube, πήρα χαμπάρι ότι ΔΕΝ μπορούσα να εισέλθω σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο ως Leon επειδή αυτό προοριζόταν για το arc της Claire.

Γενικά το RE #2 σε αναγκάζει να κάνεις πολλά πισωγυρίσματα ώστε να λύσεις γρίφους και να βρεις κλειδιά και αντικείμενα τα οποία είναι απαραίτητα ώστε να προχωρήσεις μπροστά το game. Όμως αντίθετα με άλλα παιχνίδια αυτό το πέρα , δώθε εδώ έχει λογική και σκοπιμότητα. Το παιχνίδι σχεδόν σε προτρέπει να μάθεις απ ‘ έξω κάθε τοποθεσία και διάδρομο ώστε να έχεις την ελπίδα ότι θα επιβιώσεις από τα ζόμπι και τις λοιπές απειλές που σε καραδοκούν εκεί μέσα. Η στρατηγική είναι απαραίτητο προσόν αν θες να επιβιώσεις και να φτάσεις στο φινάλε.

Σε επίπεδου χειρισμού οι παλιοί παίκτες του franchise θα επιστρέψουν στα γνώριμα μονοπάτια των RESIDENT EVIL 4,5 και 6. Η κάμερα τοποθετείται ξανά πίσω από τον ώμο του ήρωα και σε τρίτο πρόσωπο . Μπορεί το First Person πείραμα του RESIDENT EVIL #7 : BIOHAZARD να κρίνεται πέρα για πέρα πετυχημένο, μιας και έδωσε την αναγκαία ανάσα Horror φρεσκάδας σε ένα franchise που τα τελευταία χρόνια είχε διαστρεβλωθεί σε κάτι που θυμίζει Action εξτραβαγκάντσα του Michael Bay,όμως η επιστροφή στην παλιά κάμερα ήταν μια απαραίτητη κίνηση ώστε να διατηρηθεί η αισθητική του αυθεντικού RE #2. Προφανώς και ΔΕΝ θα μπορούσαμε να έχουμε ένα Gameplay πιστό σε εκείνο του 98 γιατί κακά τα ψέματα το να κάτσεις εν έτει 2020 και να προσπαθήσει να παίξει το παλιό RESIDENT EVIL #2 , με τον βασανιστικά αργό χειρισμό και τις ύπουλες κάμερες είναι μια κάπως ψυχοφθόρα υπόθεση !

Όσον αφορά την απόδοση της πολύπαθης RACCOON CITY τα σκηνικά εκπέμπουν κλειστοφοβία και θάνατο ενώ το Gore σερβίρεται σε ζουμερές και άφθονες ποσότητες…

O σχεδιασμός των εχθρών είναι αποτρόπαια υπέροχος αν και θα προτιμούσα να είχαμε μεγαλύτερη ποικιλία στα ζόμπι. Ειδικά μέσα στο αστυνομικό τμήμα πολλές φορές θα πετύχεις ακριβώς την ίδια φαλακρή ζομπόφατσα και άντε το πολύ πολύ σε καμιά φάση οι σχεδιαστές να μπήκαν στον ‘κόπο‘ να του φορέσουν κάνα κασκέτο. Πάντως τα ζόμπι εδώ μπορούν να διαμελιστούν από τις σφαίρες και το μαχαίρι σου γεγονός που, πέρα από το ότι γράφει υπέροχα στην οθόνη, σου επιτρέπει να καταστρώσεις διάφορες στρατηγικές ώστε να αντιμετωπίζεις τις ορδές από πεινασμένους απέθαντους δίχως να καταναλώσεις όλα σου τα πολύτιμα πυρομαχικά.

Άρτια δουλειά έχει γίνει και στο σύγχρονο ξεπατίκωμα και εκείνων των τεράτων του αυθεντικού παιχνιδιού και τα οποία στις μέρες μας εύκολα θα μπορούσαν να μας φανούν αστεία. Εδώ ακόμη και ένας μεταλλαγμένος αλιγάτορας αποκτά νέες και τρομακτικές διαστάσεις.

Όσον αφορά τα Bosses οι δυο Tyrants που σε καταδιώκουν, ή που τους συναντάς , σε μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού, θα εξελιχθούν στον απόλυτο εφιάλτη σου…

Αυτός Ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ Ο ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ ο Mister X θα σε καταδιώξει τόσο ανελέητα που γρήγορα θα σε κάνει να βλαστημάς το μέρος και την στιγμή όπου τον συνάντησες για πρώτη φορά…

Το θηρίο αυτό εμφανίζεται σε διάφορες τοποθεσίες και χρονικές περιόδους και κάνει τον Εξολοθρευτή του James Cameron να μοιάζει με άκακο κουρδιστό παιχνίδι …

‘It can’t be bargained with. It can’t be reasoned with. It doesn’t feel pity, or remorse, or fear. And it absolutely will not stop, ever, until you are dead.’

Οι διδαχές του Kyle Reese βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους επάνω σε αυτό το Κτήνος.

Όσες σφαίρες και αν του ρίξεις το πολύ, πολύ να τον καθυστερήσεις για μερικά δευτερόλεπτα από το να σε κάνει χαλκομανία. Το μόνο που μπορείς πραγματικά να κάνεις είναι να τρέξεις . Αλλά και πάλι η φυγή ΔΕΝ εγγυάται και σωτηρία μιας και το Κάθαρμα μπορεί να σε ακολουθήσει πίσω από πόρτες και μέσα σε δωμάτια που είχες την ψευδαίσθηση ότι θα σου εξασφαλίσουν την πολυπόθητη σωτηρία . Καθώς τρέχεις και παράλληλα ακούς τα βαριά του βήματα να σε ακολουθούν οι παλμοί της καρδιά σου θα θυμίζουν κομπρεσέρ που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο !

Το γεγονός ότι ο Mister X γουστάρει να ντύνεται σαν κάνας ανώμαλος επιδειξίας σίγουρα ΔΕΝ βοηθά στο να βελτιωθεί η ψυχολογική σου κατάσταση…

Η σχέση που θα αποκτήσεις με τον Mister X φαντάζει σχεδόν σαδομαζοχιστική. Από την μια η αδρεναλίνη σου θα εκτινάσσεται στα ύψη κάθε φορά που τον συναντάς όμως ταυτόχρονα η αγωνία και ο φόβος σου θα χτυπάνε κόκκινο.

Πάντως να πω την αμαρτία μου ο Villain που με τσάντισε περισσότερο δεν ήταν κάποιο αποκρουστικό και μεταφυσικό τέρας αλλά ένας παντελώς θνητός άνθρωπος που όμως εδώ φαντάζει πιο ‘γλιτσερός‘ και από το πιο σαπισμένο ζόμπι…

Ο αρχηγός Irons είναι ένα από τα μεγαλύτερα ΛΑΜΟΓΙΑ που έχουν εμφανιστεί σε βιντεοπαιχνίδι. Ο τύπος ζέχνει από απληστία και ανωμαλία. Σε μια φάση αναλαμβάνεις τον χειρισμό της πιτσιρικάς Sherry Birkin και καλείσαι να κρυφτείς ώστε να γλιτώσεις από τα σιχαμένα χέρια του. Την στιγμή που αυτός ο Ultimate Μπάσταρδος σε ψάχνει και σε καταδιώκει ο φόβος και το μένος που θα νιώσεις απέναντι του είναι απλά απερίγραπτα !

Μια παρόμοια σχέση σαδομαζοχισμού με του Mister X θα αναπτύξεις και με το Inventory σου…

Αλήθεια θυμάσαι ποτέ κάποιον λατρεμένο κινηματογραφικό Action ήρωα να κουβαλά συνεχώς μαζί του μια βαλίτσα γεμάτη εξοπλισμό και όπλα ?

ΟΧΙ. Πάντοτε κουβαλούν ότι μπορούν να κουβαλήσουν επάνω τους.

Στα Video Games πάλι τις περισσότερες φορές έχεις την άνεση να κουβαλάς ότι μαλακία χρειάζεσαι επάνω σου κάθε στιγμή και χωρίς συνέπειες. Ε το RE #2 έρχεται να κλονίσει , ξανά, την Gaming πραγματικότητα σου δίνοντας σου , ξανά, ένα εξαιρετικά στριμόκωλο Inventory…

Ο χώρος στις ‘αποσκευές‘ σου είναι τόσο περιορισμένος που ειλικρινά πολλές φορές θα σε βυθίσει στην απόλυτη απελπισία. Το game σε αναγκάζει να σκεφτείς τι θα πάρεις μαζί σου, τι θα πετάξεις και τι θα βάλεις στην ‘αποταμίευση‘ ώστε να μπορέσεις όχι μόνο να κρατηθείς ζωντανός αλλά και για να κατορθώσεις να το ολοκληρώσεις .

Και ναι αυτή η τακτική θα σε αναγκάσει επίσης να πηγαίνεις πέρα δώθε ώστε να πάρεις χρήσιμα / απαραίτητα εργαλεία, κλειδιά και κάθε λογής αντικείμενα τα οποία θα πάρουν τις θέσεις πολύτιμων και δυσεύρετων πυρομαχικών και βοτανιών αλλά κατά έναν ανώμαλο τρόπο όχι μόνο δεν ζημιώνει το gameplay αλλά ίσα, ίσα αυξάνει την ένταση και την γοητεία του.

Το RESIDENT EVIL #2 κάνει τα πάντα ώστε να σου δώσει την αίσθηση μιας ρεαλιστικής Survival / Horror εμπειρίας και το καταφέρνει άψογα αυτό.

Οπτικά, τεχνολογικά και θεματολογικά το RESIDENT EVIL #2 δεν είναι το ‘τέλειο‘ Video Game όμως διάολε σίγουρα αγγίζει τα επίπεδα της τελειότητας με τα σαπισμένα ακροδάχτυλα του !

Παρά ορισμένα μικρά ψεγάδια με το κεφάλαιο αυτό η CAPCOM συνεχίζει να εξελίσσει τα Survival / Horror Video Games με σπουδαίο τρόπο . Τερματίζοντας αυτό το παιχνίδι θα καταλήξεις να έχεις περάσει μέσα από μια ‘κρεατομηχανή‘ έντονων συναισθημάτων, κάθε είδους .

Επίσης είναι υποδειγματικός ο τρόπος το πως τα λαϊκά μαστόρια που δημιούργησαν αυτό το Remake κατορθώνουν να διατηρήσουν την αισθητική του αυθεντικού υλικού αλλά ταυτόχρονα το φέρνουν στην νέα γενιά, το εμπλουτίζουν και το εξελίσσουν με απόλυτα στιβαρό και συναρπαστικό τρόπο.

Στο φινάλε το μόνο αρνητικό συναίσθημα που μου άφησε το RESIDENT EVIL #2 μονάχα γύρω από το ίδιο το game ΔΕΝ περιστρέφεται.

Βλέποντας με πόσο σεβασμό και αγάπη αντιμετώπισαν το παλιό RESIDENT EVIL #2 οι κατασκευαστές αυτού του παιχνιδιού πραγματικά θλίβομαι που στα , ένας διάολος ξέρει πόσα, κινηματογραφικά Remakes που θα ξεβράσει το Hollywood στο πανί τα επόμενα χρόνια κατά πάσα πιθανότητα ΔΕΝ θα διακρίνουμε μια παρόμοια αγάπη και κατανόηση…

Βαθμολογία : To RESIDENT EVIL #2 σε πείθει ότι το να τρέξεις ΔΕΝ είναι πράξη δειλίας αλλά μια απαραίτητη στρατηγική αν θες να τη σκαπουλάρεις από έναν φρικτό και επίπονο θάνατο.