CANDYMAN ‘ Day of The Dead ‘ : Αρκεί ο Θάνατος ώστε να επανέλθει η αξιοπρέπεια ?

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Το τρίτο CANDYMAN , με τον ψαγμένο και …πρωτότυπο υπότιτλο ‘ Day of The Dead ‘ ξεκινάει σαν μια μίξη Slasher με Softcore πορνό μόνο και μόνο ώστε να επιβεβαιώσει τις υποψίες που είχες ότι ο αστικός Θρύλος του τραγικού και καταραμένου ‘ μπαμπούλα‘ έπρεπε να είχε τελειώσει στο φινάλε εκείνης της υπέροχης και γεμάτης νοήματα πρώτης ταινίας του 1992..

To πόσο πολύ πίστευαν σε αυτό το τρίτο κεφάλαιο οι παραγωγοί και οι συντελεστές διακρίνεται από μια σωρεία επιλογών :

• Το Day of The Dead είναι το πρώτο φιλμ του franchise που ΔΕΝ βγήκε στις αίθουσες αλλά αντίθετα κυκλοφόρησε κατευθείαν σε VHS.
• Πέραν του εμβληματικού Tony Todd αυτή τη φορά ΔΕΝ επιστρέφει καν η υπέροχα ατμοσφαιρική μουσική του Phillip Glass.
• Αντίθετα επιστρέφουν πολλές από τις σήμα κατατεθέν ατάκες του Candyman μόνο που εδώ ΔΕΝ ξεστομίζονται από τον ίδιο τον Todd αλλά από κάτι άλλους άκυρους χαρακτήρες που τους ‘ υποδύονται’ κάτι ‘ ηθοποιοί ‘ επιπέδου Καλιφορνέζικης σαπουνόπερας.

• Η ταινία μας δείχνει ΞΑΝΑ το origin του Candyman μόνο που αυτή τη φορά η ‘ γέννηση’ ΔΕΝ αποδίδεται μέσω πατροπαράδοτου torture porn όπως συνέβη στην προηγούμενη ταινία.

• Η…πλοκή (χεχ !) εκτυλίσσεται στο 2020 ενώ η ταινία βγήκε το 1999. Με λίγα λόγια την λες και ‘sci-fi’ . Αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει όταν ένα Horror franchise το γυρνά στην επιστημονική φαντασία (βλέπε πχ HELLRAISER : Bloodline…) αυτή η ‘ εξέλιξη’ κατά κανόνα μας αποδεικνύει ότι η όλη φάση απλά ΔΕΝ τραβάει άλλο.
• Παρά το χρονικό άλμα εδώ ΔΕΝ διακρίνεται το παραμικρό φουτοριστικο στοιχείο ούτε και βλέπουμε τον Candyman να πηγαίνει στο διάστημα, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις...

• Η ταινία είναι φίσκα στα Jump Scares ενώ μέχρι και οι γαμημένες οι μέλισσες του Tony είναι φτιαγμένες από CGI.
• Η πρωταγωνίστρια αυτή τη φορά είναι ένα κουνελάκι του PLAYBOY που στο παρελθόν έπαιξε σε μερικές σεζόν του Baywatch και έκανε την σέξι γλάστρα σε ένα επεισόδιο του Married With Children.
• To Gore εδώ είναι παντελώς σαχλό.
• Το φιλμ αυτό κάνει μια τόσο κακόγουστη χρήση των μελισσών που ύστερα από την προβολή του θα επανεκτιμήσεις πλήρως τον Nicolas Cage και την ερμηνεία που παρέδωσε στο αλησμόνητο remake του THE WICKER MAN !

Α επίσης εδώ έχουμε και τον μούλο δεσμοφύλακα από το τηλεοπτικό PRISONBREAK να παίζει τον μπάτσο…

Όσον αφορά τον μεγάλο πρωταγωνιστή Tony Todd ακόμη και ο ίδιος δεν δίστασε , το 2008 σε ένα συνέδριο του περιοδικού Fangoria, να εξομολογηθεί στους οπαδούς του ότι ΔΕΝ έδινε την παραμικρή δεκάρα για αυτή την ταινία.

Αλλά οκ αν υπάρχει ένας ηθοποιός στο Hollywood που δικαιούται να κάνει και μερικά μεροκάματα / αρπαχτές τότε σίγουρα αυτός είναι ο Tony Todd !

Και πάλι ο Todd παραδίδει την μοναδική αξιοπρεπή ερμηνεία ολόκληρης της ταινίας. Ναι η ψυχή του πρωταγωνιστή αυτή τη φορά απουσιάζει φανερά από τον ρόλο του όμως τουλάχιστον αντίθετα με τους υπόλοιπους συναδέλφους του εδώ ο τύπος έχει ένα ταλέντο και μια επιβλητική παρουσία και φωνή.

Η συμπρωταγωνίστρια του πάλι το μόνο που έχει να κάνει είναι να περιφέρεται συνεχώς με τα εσώρουχα της ώστε να πάρουμε λίγο μάτι… Οι υπόλοιπες ‘ ερμηνείες’ είναι απλά ανάξιες σχολιασμού μιας και απλά βλέπουμε ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν στερεοτυπικές καρικατούρες.

Σκηνοθετικά το φιλμ είναι εξίσου άθλιο. Τα Jump Scares, τα οράματα και ο Candyman κάνουν συνεχώς την εμφάνιση τους όμως δεν θα ασκήσουν την παραμικρή επίδραση επάνω σου. Ειδικά ο ‘ θρύλος’ του Candyman ξεχειλώνεται πλήρως μιας και βλέπουμε ανά πέντε λεπτά τον ‘ μπαμπούλα’ να κάνει την εμφάνιση του, δίχως λόγο, στην οθόνη με αποτέλεσμα να απογυμνωθεί από το παραμικρό ίχνος μυστηρίου , επιβλητικότητας και τρόμου…

Όσον αφορά το ‘σενάριο’ ειλικρινά τι να σχολιάσει κανείς εδώ ?

Αρκεί να σας πω ότι εδώ ο θρύλος του Candyman μεταφέρεται στο , σαφώς πιο ηλιόλουστο και σέξι , Λος Άντζελες επειδή προφανώς ο σκηνοθέτης Turi Meyer θα μπορούσε να μας δείξει γυναίκες με μπικίνια , κάγκουρες και κάθε είδους κώλους με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με το αν η ιστορία συνεχίζονταν στο βιομηχανικό, μουντό και καταθλιπτικό Σικάγο…

Α και αυτή τη φορά το soundtrack αποτελείται από κάτι κακόηχα  90s DTV κομμάτια !

Στην τελική το μόνο θετικό που έχω να προσάψω σε αυτό το κλείσιμο μιας ‘ τριλογίας‘ , που υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε να ξεκινά και να τελειώνει σε εκείνη την πρώτη ταινία, είναι η προσπάθεια του Tony Todd να βγάλει την επαγγελματική του αγγαρεία με όση περισσότερη αφοσίωση μπορεί.

Όπως επισήμανε πολύ εύστοχα και ένα τζιμάνι στο site Bloody Disgusting στο CANDYMAN : Day of The Dead ο Todd περνάει την δική του  Christopher Lee φάση…

Από τα τέλη των 60s και ύστερα οι πολυάριθμες ταινίες του Δράκουλα στις οποίες έπαιζε ο τιτάνας Lee έμοιαζαν η μια χειρότερη από την άλλη. Κάθε νέο κεφάλαιο έκανε και μια σταδιακή αφαίμαξη στον θρύλο , την αισθητική και την δημοτικότητα του Κόμη του Bram Stoker.

Και όμως όσο άθλιες και φτηνιάρικες και αν ήταν η καθεμία από αυτές τις συνέχειες ο Christopher Lee φρόντιζε πάντα να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, τουλάχιστον όσο του επέτρεπε το υλικό που είχε στα χέρια δόντια του , και να γεμίζει με την επιβλητική του παρουσία την οθόνη.

Ακριβώς το ίδιο πράττει εδώ και ο Tony Todd και τουλάχιστον η αφοσίωση του ανταμείφθηκε με τον θάνατο του χαρακτήρα του.

‘ At Last I Will Have My Dignity…’

Τα ύστατα λόγια που ξεστομίζει εδώ ο Candyman δεν αποτελούν μονάχα το τέλος του δικού του μαρτυρίου αλλά συμβολίζουν και την λύτρωση του άντρα που τον ενσάρκωσε από τα δεσμά ενός franchise που δεν θα έπρεπε να είχε ξεπεράσει ποτέ του την πρώτη ταινία.