SWALLOW : Δύσκολα θα καταπιείς την πρώτη ταινία του Carlo Mirabella-Davis.

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Στο SWALLOW η  Haley Bennett  υποδύεται μια γυναίκα που αφού παντρευτεί έναν πλούσιο Μαλάκα στην συνέχεια συνειδητοποιεί το πόσο μεγάλο λάθος έκανε.

Όταν η Hunter μένει έγκυος τότε είναι πλέον που διακρίνει απόλυτα το γεγονός ότι δεν έχει την παραμικρή ‘κουβέντα‘ επάνω στην νέα της καθημερινότητα. Και κάπως έτσι η γυναίκα αυτή καταλήγει να …καταπίνει, κάθε λογής, αντικείμενα έχοντας την φριχτή ψευδαίσθηση ότι αυτό το κρυφό ‘συνήθειο‘ της δίνει έναν ‘έλεγχο‘ επάνω στην νέα της ζωή.

Από την πλευρά του ο Carlo Mirabella-Davis, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο , μας θυμίζει ότι ορισμένα ψυχολογικά τραύματα και κάποιες αγχωτικές καταστάσεις απλά δεν γίνεται να τις ‘καταπιεί’ κανείς.

Η Hunter δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται αυτό και έτσι συνεχίζει να καταπίνει βόλους , πινέζες, κλειδιά ακόμη και μπαταρίες…

Όσο παράλογο και αν ακούγεται η πλοκή του SWALLOW είναι βασισμένη σε μια αληθινή ψυχολογική διαταραχή, γνωστή ως ‘Pica‘.

Ένας άνθρωπος που πάσχει από Pica ουσιαστικά καταλήγει να ορέγεται διάφορα , μη βρώσιμα , αντικείμενα όπως για παράδειγμα κομμάτια χαρτί , πάγο, τρίχες , άμμο ακόμη και μεταλλικά αντικείμενα. Προφανώς αυτή η πάθηση έχει σοβαρές επιπτώσεις τόσο επάνω στον ψυχισμό ενός ατόμου όσο και στην σωματική του ακεραιότητα. Η ηρωίδα του SWALLOW νιώθοντας να πνίγεται μέσα σε έναν γάμο, που αρχικά της φαινόταν ειδυλλιακός, ξαφνικά βρίσκει τον εαυτό της να κάνει μικρές ‘αποδράσεις‘ καταπίνοντας διάφορα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα στο πολυτελέστατο σπίτι της.

Για την Hunter η ‘Pica’ δεν είναι μια ‘ασθένεια‘ αλλά το μικρό και εξαιρετικά πολύτιμο ‘μυστικό‘ που της παρέχει την λανθασμένη αίσθηση ότι διατηρεί έναν ‘έλεγχο‘ σε κάποιες πτυχές της έγγαμης ζωής της. Η Hunter κάποτε ερωτεύτηκε έναν άντρα που φάνταζε ως ‘λευκός ιππότης‘ αν ο ‘λευκός ιππότης’ ήταν ένας γαμημένος γιάπης . Ο τύπος αυτός της πρόσφερε έρωτα, αγάπη αλλά και πλούτη. Να όμως που μετά τον γάμο η Hunter με πόνο ανακαλύπτει όχι μόνο ότι η νέα της οικογένεια έχει από εκείνη την απαίτηση να περιοριστεί σε αυτά τα τρία αλλά και ότι ο άντρας της πλέον δεν φαίνεται να δίνει και τόση σημασία στα δυο πρώτα καθώς έχει ριχτεί με τα μούτρα στην οικογενειακή επιχείρηση. Μάλιστα τα πεθερικά της Hunter όχι μόνο σιγοντάρουν τον κανακάρη τους αλλά έχουν και την απαίτηση από την γυναίκα να παίζει συνεχώς τον ρόλο της σέξι και υπάκουης συζύγου / γλάστρας. Για εκείνους η Hunter οφείλει να κάνει τα χατίρια του γιου της μιας και αυτός είναι εκείνος που της προσφέρει ‘απλόχερα’ ένα άνετο και πλουσιοπάροχο Lifestyle…

Για την φαμίλια των Conrads η Hunter κατά βάθος είναι ένα ‘λευκό σκουπίδι’ που ο γιος τους την περιμάζεψε από μια ζωή φτώχειας και στην συνέχεια της ‘χάρισε‘ το απόλυτο δώρο :

Την ένταξη της στο προνομιούχο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας…

Η Haley Bennett στο SWALLOW είναι μια πραγματική ανακάλυψη !

Μέσα από μια θλιμμένη και ‘σιωπηλή‘ ερμηνεία μας δίνει μια γυναίκα διαταραγμένη, συγχυσμένη και μονίμως πονεμένη. Η Hunter εκεί που πίστευε ότι ζει ‘το όνειρο‘ μια μέρα ξαφνικά διαπιστώνει ότι κατέληξε σε ένα ψυχολογικό Καθαρτήριο. Ανακαλύπτει ότι δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει στο νέο της σπιτικό και την ‘οικογένεια‘ της. Και το τρομερό της υπόθεσης είναι ότι η φαμίλια των Conrad’s αυτό ακριβώς απαιτεί από εκείνη :

Να μην παίρνει πρωτοβουλίες και να κάνει ότι της ζητηθεί.

Το ψυχολογικό στρες είναι τόσο μεγάλο που η γυναίκα καταλήγει να καταπίνει επικίνδυνα αντικείμενα ώστε να μπορέσει να ‘εκφραστεί‘ όμως οι ρίζες αυτής της πάθησης φαίνεται να βρίσκονται στην παιδική ηλικία της Hunter και σε ένα σκληρό περιστατικό κακοποίησης. Όταν ο άντρας της Hunter ανακαλύπτει το παρανοϊκό μυστικό της γυναίκας του την στέλνει κατευθείαν στην ψυχολόγο. Όλη η φαμίλια επαγρυπνεί επάνω από το κεφάλι της Hunter όμως η εντύπωση που σου δίνεται είναι ότι όλο αυτό γίνεται μόνο και μόνο επειδή αυτοί οι γιάπηδες θέλουν πάση θυσία η Hunter να γεννήσει τον κληρονόμο τους. Από κει και ύστερα το τι θα συμβεί στην ίδια την γυναίκα δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία…

Για να ‘προστατεύσουν‘ την Hunter οι Conrad’s αναθέτουν σε έναν Σύριο πρόσφυγα, τον οποίο της τον παρουσιάζουν σαν ‘μπάτλερ‘, να την φυλάει μέρα και νύχτα. Δουλειά του ουσιαστικά είναι να βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό της Hunter και να φροντίζει ώστε εκείνη να μην καταπιεί κάτι που θα θέσει σε κίνδυνο την υγεία της και κατά συνέπεια του παιδιού της.

Ο Σύριος αυτός σωματοφύλακας είναι ένας αξιοθαύμαστα ευθύς και ειλικρινής τύπος και μέσα από τα, λακωνικά , λόγια του θέτει στο τραπέζι και μια άλλη αιτία πίσω από την πάθηση της λευκής και νεόπλουτης γυναίκας…

Ω ναι, ο τίμιος αυτός πρόσφυγας κατευθείαν αντιλαμβάνεται ότι πλέον καλείται να ζήσει σε μια ‘ανεπτυγμένη‘ χώρα που οι προνομιούχοι κάτοικοι της υποφέρουν από εντελώς διαφορετικά ‘δεινά‘. Δεινά που δεν οφείλονται σε έναν σκληρό και βίαιο πόλεμο αλλά οφείλονται στην αδράνεια εκείνων που ‘έχουν λύσει τα προβλήματα τους‘.

Όμως ο σκηνοθέτης κατανοεί απόλυτα ότι ψυχολογικές παθήσεις όπως αυτή της ηρωίδας του δεν οφείλονται μονάχα στον εκφυλισμό μιας προνομιούχας τάξης που έχει βγάλει τόσα λεφτά που πλέον ‘ψάχνεται‘ για προβλήματα και ταλαιπωρίες από ‘βαρεμάρα‘ ή ‘βίτσιο‘. Τέτοιες παθήσεις πηγάζουν και μέσα από βαθιά ψυχολογικά τραύματα αλλά και έντονη και καθημερινή καταπίεση. Αυτό δείχνει να το αντιλαμβάνεται μέχρι και ο απλοϊκός και σκληρός Καργιόλης πρόσφυγας / σωματοφύλακας , από ένα σημείο και ύστερα, και όσο περισσότερο παρατηρεί την γυναίκα που έχει αναλάβει να φυλάει άλλο τόσο αρχίζει να συμπάσχει μαζί της.

Στην τελική η ‘φυλακισμένη’ μέσα στην βίλα και τον γάμο της Hunter ίσως να μην διαφέρει και τόσο πολύ από έναν άντρα που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια εμπόλεμη ζώνη στο ‘πουθενά’ του πλανήτη μας…

Η Haley Bennett είναι απλά εξαιρετική εδώ. Χωρίς πολλά λόγια μας αποκαλύπτει μια γυναίκα που περνάει από πολλά φριχτά στάδια, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Η τύπισσα είναι κάτι σαν μια Jennifer Lawrence εμφανισιακά αλλά με σαφώς μεγαλύτερο υποκριτικό ταλέντο.

Εξαιρετικό είναι και το υπόλοιπο cast. Οι ηθοποιοί που υποδύονται τα πεθερικά είναι δυο εξαιρετικοί ‘Μπάσταρδοι‘ ! O Austin Stowell μας χαρίζει έναν ακόμη πειστικό και αντιπαθή άντρα / μαλάκα στο Hollywood της τελευταίας πενταετίας. Η αναζωπύρωση των φεμινιστικών κινημάτων μπορεί να ευθύνεται για την εμφάνιση αρκετών ηλίθιων στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης όμως να που φαίνεται να επηρεάζει πολύ θετικά το σινεμά και τους νέους σκηνοθέτες , καθώς ταινίες όπως τα πρόσφατα Midsommar, The Invisible Man και τούτη όχι μόνο περνάνε στο κοινό ορισμένα γνήσια , δυνατά και ουσιώδη μηνύματα γύρω από την φύση της γυναίκας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες μέσα στην κοινωνία μας αλλά παράλληλα είναι και εξαιρετικά ψυχαγωγικές και καλοσκηνοθετημένες εργάρες !

Το εντυπωσιακό είναι ότι και οι τρεις αυτές ταινίες έχουν γυριστεί από άντρες σκηνοθέτες , κάτι που αποδεικνύει ότι ένας δημιουργός δεν πρέπει σώνει και καλά να έχει το τάδε χρώμα , το τάδε φύλο ή σεξουαλικό προσανατολισμό ώστε να έχει ‘το δικαίωμα‘ ή ‘την ικανότητα‘ να διηγηθεί επάνω στο πανί ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

Στο SWALLOW o ‘πρωτάρης‘ Carlo Mirabella-Davis αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά ικανός και πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης. Τα πλάνα, οι φωτισμοί και οι χαρακτήρες του κρύβουν μέσα τους μια σαγηνευτική ‘αποστροφή‘ . Εδώ έχουμε τον ορισμό του ψυχολογικού θρίλερ, ένα φιλμ που θα σε ‘μασήσει και θα σε φτύσει‘ όχι επιστρατεύοντας αιματηρά φονικά και Jump Scares αλλά μέσα από την θεματολογία , τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα του. Επίσης είναι και ένα εξαιρετικά τολμηρό φιλμ που λειτουργεί σαν μια προβοκατόρικη μελέτη της γυναικείας φύσης, με ένα φινάλε που θα σηκώσει πολλά φρύδια, τόσο αντρών όσο και γυναικών.

Μιας και μιλάμε περί θεματολογίας αυτή η υπέροχα ‘αμήχανη‘ ταινία μας θυμίζει μια αλήθεια τόσο σκληρή που ακόμη και σήμερα δύσκολα μπορούμε να την καταπιούμε :

Ναι ο κόσμος μας έχει ‘εξελιχθεί’ και έχει αλλάξει. Όμως σε πολλές περιπτώσεις , ακόμη και μέσα στις πιο πολιτισμένες και ανεπτυγμένες κοινωνίες, η αντιμετώπιση των γυναικών, τόσο από τους άντρες όσο και από άλλες γυναίκες, παραμένει υπέρμετρα προβληματική και τραυματική υπόθεση.

Καταπίεση, έκφραση και κατάθλιψη.

Αυτά τα τρία είναι το SWALLOW του Carlo Mirabella-Davis.

Βαθμολογία : O Roman Polanski δίνει Thumbs Up στην ‘αποστροφή’ που σου βγάζει αυτή η ταινία.