HARD TARGET #2 : Κάποιος να επιστρέψει στον John Woo τα λευκά του περιστέρια…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Το αυθεντικό HARD TARGET , του 1993, πέρα από εξαιρετικά στιβαρό και στιλάτο Action φιλμ αποτέλεσε και το ντεμπούτο του John Woo στο Hollywood και κατά συνέπεια και μια ενδεικτική παρουσίαση των , περίφημων πλέον , trademarks του σκηνοθέτη στο ανυποψίαστο κοινό της Αμερικής :

Macho αντιήρωες, εκκεντρικοί κακοί , μεξικάνικες μονομαχίες, slow motion , ασημένιες καραμπίνες και γαμάτα περίστροφα , περιστέρια και πάει λέγοντας…

Και να που εν έτει 2016 ένας σκηνοθέτης ονόματι Roel Reiné είπε να γυρίσει μια ταινία που ενώ έχει τον τίτλο HARD TARGET #2 τελικά περισσότερο με remake φαντάζει παρά να λειτουργεί όντως σαν ένα sequel της αυθεντικής ταινίας των Woo και JCVD.

Από όλα τα trademarks του Woo εκείνο που φαίνεται να γουστάρει περισσότερο ο Reine είναι τα γαμημένα τα περιστέρια που κάνουν συνεχώς την εμφάνιση τους στα πιο άκυρα σημεία της ταινίας του…

Στο ορίτζιναλ HARD TARGET o Villain Lance Henriksen αποκάλυψε στον ‘δύσκολο στόχο‘ του JCVD ότι ανήκει σε μια οργάνωση η οποία διοργανώνει ανθρωποκυνηγητά σε διάφορες μεριές του πλανήτη με σκοπό να ψυχαγωγήσει τους πλούσιους / καπιταλιστές πελάτες της που διψούν για αίμα και θάνατο ή που απλά επιθυμούν να τεστάρουν τα όρια της απανθρωπιάς τους κυνηγώντας αστέγους και βετεράνους.

Η πλοκή του αυθεντικού φιλμ μας τοποθετούσε στην Νέα Ορλεάνη όπου ο Lance χρημάτιζε τοπικούς αξιωματούχους και καθάρματα ώστε να κάνουν τα στραβά μάτια αλλά και για να του φέρνουν υποψήφια ‘θηράματα‘. Το HARD TARGET #2 αντικαθιστά το αστικό αλλά και βαλτώδες σκηνικό της Νέας Ορλεάνης με τις αρχέγονες ζούγκλες της εξωτικής Ταϊλάνδης.

Αυτή τη φορά ήρωας της ιστορίας δεν είναι ένας άστεγος / κοτσίδας / σκουλαρικάς και πρώην πεζοναύτης Βαν Νταμ αλλά ο σαφώς πιο μίνιμαλ , αλλά και εξίσου μάχιμος, Scott Adkins.

O Adkins υποδύεται τον Wes Baylor.

Ένας πρώην παλαιστής του MMA που κατά την διάρκεια ενός αγώνα καταλήγει να σκοτώσει (κυριολεκτικά) στο ξύλο τον αντίπαλο του που τυγχάνει να είναι και ο καλύτερος του φίλος…

Μην αντέχοντας να ζει υπό το βάρος της ενοχής αλλά και στην σκέψη ότι το παραπάνω περιστατικό του κόστισε την καριέρα του ο Wes καταφεύγει στην μακρινή Ταϊλάνδη. Εκεί σπαταλά τις μέρες του σε αρένες παράνομων τουρνουά ξύλου , πίνοντας κακής ποιότητας ουίσκι, καταπίνοντας χούφτες από χάπια αλλά και παρέα με κάτι λευκά περιστέρια που συνεχώς κόβουν βόλτες μέσα στην παράγκα του…

Μια μέρα ένας μυστηριώδης άντρας ονόματι Aldrich θα προσεγγίσει τον έκπτωτο παλαιστή και θα του προσφέρει ένα εκατομμύριο δολάρια ώστε να λάβει συμμετοχή σε έναν αγώνα που θα διεξαχθεί σε μια μυστική τοποθεσία.Εξαρχής μας γίνεται ξεκάθαρο ότι ο τυπάς είναι ένας προδοτικός Μπάσταρδος και μούλος καθώς τον παίζει εκείνη η βλαχο-εκφυλόφατσα από το τηλεοπτικό PRISON-BREAK.

Ο Wes Baylor βλέποντας ότι πάει να πιάσει πάτο αποδέχεται την πρόταση όμως στην συνέχεια διαπιστώνει έντρομος ότι ο Aldrich πραγματικά κυριολεκτούσε όταν του έλεγε ότι θα συμμετάσχει σε έναν αγώνα ‘ζωής και θανάτου’…

Το HARD TARGEET #2 είναι ένα τυπικότατο B-Movie δράσης που ξεκάθαρα στοχεύει την 90s νοσταλγία μας.

Το ξεπατίκωμα των trademarks του Woo δίνει και παίρνει όμως παράλληλα ο σκηνοθέτης αποτυγχάνει να στήσει δικές του σκηνές δράσης που θα ασκούν μια macho γοητεία στους θιασώτες του 90s Action σινεμά. Η παραγωγή είναι κάπως ‘φτηνή‘ αλλά και αρκετά καλογυαλισμένη. Υπάρχουν καλές προθέσεις αλλά ελάχιστες πρωτότυπες ιδέες.

Ο Reine μπορεί να έχει στην διάθεση του κοτζάμ ζούγκλα Ταϊλάνδης (ολογράφως : Το δάσος καμιάς Ρουμανίας ή Βουλγαρίας…) αλλά η ταινία του φαντάζει πολύ πιο ‘μικρή‘ σε όλες τις πτυχές της όταν έρχεται η σύγκριση με τον προκάτοχο της.

Το HARD TARGET #2 προσπαθεί να τιμήσει τις ρίζες του επιστρατεύοντας ορισμένες σεκάνς machismo και υπερβολής όμως ζορίζεται να πιάσει το κατάλληλο συναίσθημα που θα βοηθήσει στο να αναδειχθούν τέτοιες σκηνές. Πέραν της άνευρης και δίχως στιλ σκηνοθεσίας σε αυτό συμβάλλουν και οι ερμηνείες και οι επιλογές των ηθοποιών που απαρτίζουν τους Villains της πλοκής.

Ο Robert Knepper παρά την υπέροχη σκατόφατσα του δεν κατορθώνει να μας χαρίσει έναν αξιομνημόνευτο κεντρικό Villain. Πάντως το σενάριο ίσως και να δημιουργεί μια σύνδεση ανάμεσα στον χαρακτήρα του και εκείνον του Lance Henriksen μιας και κουβαλά το ίδιο , υπέροχο, Thompson Center Contender περίστροφο που είχε και ο Lance στην πρώτη ταινία.

Το φιλμ δεν εξακριβώνει ποτέ του αν υπάρχει κάποια συγγένεια ή σύνδεση ανάμεσα στους δυο χαρακτήρες ή αν απλά το γκάνι αυτό είναι ένας ακόμη ‘φόρος τιμής‘ του σκηνοθέτη.

Όπως και να χει ελάχιστη σημασία έχει μιας και ο Knepper είναι ένας εντελώς αδιάφορος ανταγωνιστής. Σε ακόμη χειρότερη μοίρα βρίσκονται τα τσιράκια και οι πελάτες του καθώς όλοι τους αποτελούν εξαιρετικά μονοδιάστατους και αδιάφορους χαρακτήρες. Ο χειρότερος είναι ένας σπανιόλος …ταυρομάχος που σκάει στο κυνήγι οπλισμένος με ένα sniper τουφέκι αλλά και με μια…ισπανική σπάθα ! Εδώ σαφέστατα έχουμε μια απόπειρα του σκηνοθέτη να μιμηθεί την γραφικότητα των 90s αλλά δεν το κάνει με τον σωστό τρόπο. Α και για ακόμη μια φορά σε ταινία όπου τυπάδες κυνηγούν για σπορ άλλους τυπάδες έχουμε το απόλυτο κλισέ που θέλει έναν αιμοδιψή μπαμπά να παίρνει τον μπουνταλά γιο του στο πρώτο του ανθρωποκυνηγητό με στόχο να τον ‘κάνει άντρα’ και προφανώς το σχέδιο εκπυρσοκροτεί στα ηλίθια μούτρα του.

Ο μοναδικός από τους Κακούς του HARD TARGET του δυο που διασώζεται από τον σωρό της αδιαφορίας είναι γένους θηλυκού και αποτελεί ίσως ότι πιο Badass και 90s έχει να μας παρουσιάσει αυτή η ταινία…

Η θεάρα Rhona Mitra μπαίνει στα δερμάτινα και παίζει μια πλούσια και σαδίστρια ‘κυνηγό‘ που καταδιώκει φτωχομπινέδες μέσα στις ζούγκλες μόνο και μόνο για να ξεχάσει για λίγες στιγμές τα κόμπλεξ που τις βγάζει στην επιφάνεια ο γιάπικος τρόπος ζωής !

Η τύπισσα έχει χάρισμα και παρουσία που αρμόζει σε μια γυναίκα του σινεμά δράσης. Το κρίμας της όλης υπόθεσης είναι ότι ο σκηνοθέτης την χαραμίζει σε μια ολιγόλεπτη παρουσία ενώ σπαταλά και τον χαρακτήρα της καθώς αντί να την βάλει σε ρόλο κεντρικού ανταγωνιστή απέναντι στον ήρωα Scott Adkins επιλέγει τελικά να την βάλει να πλακώνεται με μια παντελώς αδιάφορη τύπισσα την οποία συναντά σε μια φάση ο Adkins…

Πραγματικά αν ο Reine εστίαζε την ιστορία του στην αναμέτρηση ανάμεσα σε Mitra και Adkins το HARD TARGET το δυο θα φάνταζε μια σαφώς πιο ελκυστική ταινία. Το μεταξύ τους ξυλίκι είναι μακράν η πιο ψυχαγωγική σεκάνς ολόκληρης της ταινίας.

Όσον αφορά των ήρωα και πρωταγωνιστή εδώ πετυχαίνουμε έναν τυπικά καλό Scott Adkins. Ο τυπάς προφανώς λόγω σωματότυπου , εμπειρίας αλλά και ικανοτήτων το έχει στις σκηνές ξύλου και στο πιστολίδι ενώ σαν φυσιογνωμία σου βγάζει συμπάθεια απέναντι στον χαρακτήρα του. Το θέμα είναι ότι ο Adkins ποτέ του δεν είχε αυτό το σταριλίκι που είχε ο Βαν Νταμ με αποτέλεσμα να μην σε κερδίζει απόλυτα σαν Action Hero. Και πάλι όμως την δουλειά του την κάνει μια χαρά.

Α και στο αυθεντικό φιλμ ο χαρακτήρας του JCVD ήταν ένας πρώην πεζοναύτης που μεγάλωσε στους βάλτους της Νέας Ορλεάνης οπότε λογικό ήταν να μπορέσει να τα βάλει με μια στρατιά ένοπλων μισθοφόρων και καπιταλιστών. Εδώ πάλι ο Adkins από μαχητής του MMA ξαφνικά μας εξελίσσεται σε Τζον Ράμπο που ξέρει να χειρίζεται περίστροφα και εκρηκτικά με ανεξήγητη άνεση…

To HARD TARGET το δύο είναι ένα τυπικό B-Movie δράσης που αποδίδει φόρο τιμής ή ‘ξεπατικώνει‘ μια άλλη και σαφέστατα καλύτερη ταινία η οποία όχι μόνο αγαπήθηκε από παλαιότερες γενιές αλλά έφερε και κάνα δυο καινοτομίες στο αμερικάνικο Action σινεμά δράσης των 90s.

Δεν μπορώ να πω, η ώρα πέρασε κάπως ευχάριστα χάρη στην προβολή αυτής της ταινίας αλλά και πάλι δεν βρίσκω κάποιο νόημα για την ύπαρξη της , πέρα ίσως από δυο πραγματάκια :

Το πρώτο είναι ότι ο Scott Adkins φαντάζει ως ένας από τους τελευταίους Μοϊκανούς του είδους. Ένας ηθοποιός που κατέχει τα stunts , τις πολεμικές τέχνες, που ξέρει πως να στήνει χορογραφίες ξύλου αλλά και που θα που διακρίνεται από ένα γοητευτικό machismo. Μια εικόνα που πλέον σπάνια συναντάται στο σύγχρονο σινεμά δράσης.

Το δεύτερο πάλι είναι η υπενθύμιση του πόσο ‘λάθος‘ υιοθέτησαν οι μετέπειτα σκηνοθέτες του Hollywood πολλά από τα trademarks του John Woo.

Αλλά διάολε εδώ θα μου πεις ότι στην πορεία ο ίδιος ο John Woo ξεκίνησε να ξεπατικώνει με αποτυχία τον …John Woo…

Βαθμολογία : Το HARD TARGET #2 πάσχει από υπερβολική δόση περιστεριών.