Hark! : 20 ταινίες που ταίριαξαν απόλυτα στο πνεύμα του 2020.

by Αντρέι Κοτσεργκιν

Δεν θα κάτσω να σας κάνω μια γενική ανασκόπηση του 2020 διότι κάτι τέτοιο μου φαίνεται παντελώς άστοχο και άκομψο φέτος. Ο καθένας μας πέρασε την προσωπική του “Καραντίνα” και στο τέλος το τι θα κρατήσουμε και το τι θα πετάξουμε από την όλη εμπειρία εναποκειται στον καθένα μας ξεχωριστά.

Όσον αφορά το σινεμά, ναι τόσο οι αίθουσες όσο και η βιομηχανία υπεφεραν από τις πληγές που έφερε η πανδημία. Ειδικά στην χώρα μας όπου η Κυβέρνηση έγραψε κανονικά στα αρχιδια της τους ιδιοκτήτες κινηματογραφων και τους ανθρώπους της τέχνης το τι θα ξημερώσει παραμένει ένα απόλυτο άγνωστο. Ναι τα multiplex θα πάρουν το “ριμπάουντ” και θα επανέλθουν όμως το αν θα συμβεί το ίδιο και με εκατοντάδες τοπικούς σινεμαδες είναι ένα σενάριο εξαιρετικά αμφίβολο, ειδικά αν προσθέσουμε στην εξίσωση και το ρουσφέτι που εντοπίζεται πλέον ανάμεσα στα μεγάλα στούντιο με τις συνδρομητικες πλατφόρμες. Όπως γίνεται διαχρονικά και σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνίας μας για ακόμη μια φορά οι “μικροί” θα ναι εκείνοι που θα ταλαιπωρηθουν και θα πεινάσουν.

Όμως πάρα τις οποίες πληγές θα διαφωνήσω κάθετα με την καταστροφολογια ορισμένων που δηλώνουν με στόμφο “ΤΡΑΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ” μόνο και μόνο επειδή ο Νολαν δεν κατάφερε να… “σώσει” την κινηματογραφικη χρόνια, όπως αρκετοί το περίμεναν. Η κινηματογραφικη τέχνη δεν περιμένει κανέναν “Μεσσία” να την “σώσει“. Αντίθετα είχε και εξακολουθεί να έχει πολλούς τολμηρούς και οραματιστες, ή και απλά τρελαμενους μερακλήδες, δημιουργούς που δεν χαμπαριαζουν από πανδημιες.

Και κάπως έτσι και το έτος 2020 μας χάρισε ταινίες για όλα τα γούστα. Εντελώς συμβολικά οι περισσότερες από τις φετινές αγαπημένες μου περιστρεφονται θεματολογικά και οπτικά γύρω από την απομόνωση, την τρέλα και την απελπισία ενώ είναι πραγματικά μια τρομαχτική σύμπτωση (?!) ότι φέτος την τιμητική του, είτε στην μικρή είτε στην μεγάλη οθόνη, την είχε ο Λοβκραφτιανος τρόμος!

Σας παρουσιάζω τις ταινίες που κατεστησαν την δική μου “Καραντίνα”, έστω και για μερικές ώρες, μια σαφώς πιο ευχάριστη υπόθεση.

20. UNHINGED….

Έχω αρκετές ενστάσεις τόσο γύρω από την σκηνοθεσία όσο και για κάτι απότομες στροφές που κάνει το σενάριο αυτού του θρίλερ που θεματολογικά περιστρεφεται γύρω από το Road Rage. Όμως από την άλλη εδώ έχουμε έναν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τεράστιο Russell Crowe να “ζεχνει” όχι μόνο από ιδρώτα και παραίτηση αλλά από ασβέστη οργή και τρέλα. Ο Russell γκαζώνει το UNHINGED ακόμη και στα σημεία όπου σενάριο και σκηνοθεσία ξεχνάνε να κατεβάσουν το χειρόφρενο.

19.THE LODGE…

Οι σκηνοθέτες του The Lodge πατάνε ίσως πιο αιρετικά επάνω στις διδαχές του Hereditary φιλμ και του δημιουργού του Ari Aster από όσο θα έπρεπε. Θα προτιμούσα να τολμούσαν να κάνουν περισσότερα δικά τους βήματα επάνω στο “χιόνι” της ταινίας τους. Όπως και να χει πρόκειται για δυο αξιόλογους και εξαιρετικά ικανούς σκηνοθέτες που με αυτή την ταινία κατορθώνουν να σε γραπώσουν από το σβέρκο και να σε πετάξουν μέσα στο απόλυτο κρύο, όχι τόσο της Μασαχουσέτης, αλλά σε εκείνο μιας ανθρώπινης ψυχής που υποφέρει από το πιο σκληρό είδος ‘τραύματος’.

18. BLACK BOX…

Αξιολογο sci~fi / Horror φιλμ που δίνει έμφαση στο ψυχολογικό κομμάτι. Σκηνοθετικά σαν να βγήκαν για καφέ οι David Cronenberg και Jordan Peele σε χαλαρό mood Κυριακής. Έχει επιρροές από Get Out όμως βγάζει και μια αυθεντικοτητα. Περισσότερο πάντως με κέρδισε ο πρωταγωνιστής που καλείται να περάσει μέσα από μια φριχτή και απότομη ψυχολογική “μεταμόρφωση” και τα κατορθώνει περίφημα. Πολύ καλή και η πιτσιρικά που παίζει την κόρη του!Θα ήθελα ίσως περισσότερη παράνοια ή ψυχεδέλεια στο τέλος όμως και αυτή η μινιμαλ προσέγγιση δεν με χάλασε.

17. RELIC….

Το RELIC ενώ ξεκινά ως ένα ‘Haunted House Movie‘ εξελίσσεται σταδιακά σε ένα ‘δράμα τρόμου‘ που θα τρομάξει τον θεατή όχι τόσο με την εικόνα όσο με τις αισθήσεις και τις σκέψεις που σου έρχονται στο μυαλό καθώς βλέπεις τόσο το σώμα όσο και το μυαλό μιας γυναίκας να μεταμορφώνεται σε ‘ερείπια‘.

16. VFW…

Τι είδους ‘ στέκι’ είναι όμως τελικά το VFW, του Joe Begos, και αξίζει άραγε να ξοδέψεις τα λεφτά που έβγαλες με τόσο κόπο και ιδρώτα σε αυτό το μπαρ ?

Φαντάσου τον μάστορα John Carpenter να ανοίγει ξανά τον σταθμό 13 του και να τον ανακαινίζει σε μπαρ. Ο συνάδελφος του Panos Cosmatos αναλαμβάνει τους φωτισμούς ενω παράλληλα φέρνει και λίγο από το δαιμονικό LSD του MANDY. Κάπου στο βάθος παίζουν οι αγαπημένες τους Synth μουσικές ενώ πίσω από την μπάρα τα ποτά και τις μπύρες τα σερβίρει ο βετεράνος Stephen Lang. Α και ένας από τους θαμώνες παλιά σύχναζε στο κωλομπαρο με την ονομασία Titty Twister. Και ναι η αλήθεια είναι ότι στο στήσιμο υπάρχουν μερικές ευδιάκριτες ‘ κακοτεχνίες‘ που οφείλονται κυρίως στην έλλειψη ρευστού αλλά και στην προχωρημένη ηλικία ορισμένων εκ των θαμώνων όμως στο τέλος της βραδιάς, ή μάλλον πιο σωστά ‘ με το ξημέρωμα της νέας ημέρας‘, θα πιάσεις τον εαυτό σου να βγαίνει μέσα από αυτό το στέκι με μια ελαφριά θολούρα αλλά και με ένα αρκετά ξεκάθαρο χαμόγελο να βρίσκεται χαραγμένο (ίσως και μόνιμα…) στο πρόσωπο σου. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα το σκεφτείς να επιστρέψεις για παραπάνω από δυο ή τρεις φορές στο VFW αλλά στην τελική καμιά φορά ορισμένα από τα καλύτερα μας γλέντια συνέβησαν σε μέρη στα οποία ήμασταν ‘ περαστικοί‘ !

15. SUPERMAN RED SON…

Σκληρό αλλά ταυτόχρονα και ρομαντικό το SUPERMAN : RED SON είναι η ιστορία ενός γνήσιου ιδεαλιστή που ακόμη και όταν οι ίδιες του οι πολιτικές πεποιθήσεις τον οδηγήσουν στο απόλυτο σκοτάδι εκείνος θα αρνηθεί πεισματικά να επιτρέψει στην καρδιά του να λυγίσει από αυτές.

14.THE HUNT….

Το THE HUNT είναι ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό και βίαιο φιλμ. Και ναι μπορεί η σάτιρα του να μην πετυχαίνει πάντα διάνα αλλά και πάλι κατορθώνει να τραυματίσει τους στόχους της μια χαρά.

Στην τελική το γεγονός ότι το φιλμ αυτό ξεσήκωσε εν έτει 2020 μια ακόμη αντιπαράθεση, ένα ‘ σινεφίλ σχίσμα’ ανάμεσα σε ηλίθιους που αδυνατούν να κάνουν έναν διαχωρισμό ανάμεσα στο σινεμά και τα αληθινά ζητήματα της καθημερινότητας και της κοινωνίας μας αποτελεί το πιο αμείλικτο Headshot για τους κάφρους δημιουργούς του !

13. THE BEACH HOUSE…

Το Λοβκραφτιανο “χρώμα” αυτή τη φορά δεν μας έρχεται μέσα από το άγνωστο του διαστήματος αλλά αναδύεται από την Άβυσσο του ωκεανού και μεταμφιεζεται σε Καρπεντερικη ομίχλη μέσα από ένα αρκετά στιβαρό φιλμ επιδημίας, τρόμου και επιβίωσης (?)….

Α και προφανώς συνοδεύεται από το Body Horror που του αρμόζει!

Και αφού πιάσαμε τα χρώματα….

12.COLOR OUT OF SPACE…

Με τα ελαττώματα αλλά και τα προτερήματα του το Color out of Space κρίνεται ως μια τίμια και ενδιαφέρουσα μεταφορά της τόσο επιδραστικής και διαχρονικής μυθολογίας του H.P.Lovecraft, έστω και αν ο σκηνοθέτης καμιά φορά αδυνατεί να ακολουθήσει αποτελεσματικά τις διδαχές του συγγραφέα σχετικά με το πως πρέπει να στήνεται και να αποδίδεται ο Κοσμικός Τρόμος.

Οπτικά το φιλμ θα σε γοητεύσει αλλά και θα σε ψυχαγωγήσει, καμιά φορά ηθελημένα και άλλες φορές άθελα του. Παρά το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης παρουσιάζεται αρκετά ‘σκουριασμένος‘ όσον αφορά την χρήση της σύγχρονης ψηφιακής τεχνολογίας οπτικά η ταινία του δεν είναι καθόλου άσχημη. Φυσικά η παρουσία του Nic Cage για ακόμη μια φορά θα λειτουργήσει είτε ως πόλος έλξης είτε σαν αποτρεπτικός παράγοντας για τους θεατές. Για μένα προσωπικά η παρουσία του εδώ απλά πιστοποιεί το γεγονός ότι ο Νικόλας βρίσκεται σε ανοδική πορεία ύστερα από την ερμηνεία του στο MANDY του Panos Cosmatos. Αυτό το σινεμά τρόμου, ψυχεδέλειας και παράνοιας δείχνει να του ταιριάζει απόλυτα !

11.DRUK

Νταξει παίζει να είδα πέντε ή έξι χρόνια της ζωής μου μέσα σε κάτι λιγότερο από ένα δίωρο.Οι Vinterberg και Mikkelsen στήνουν ένα “πείραμα” αλκοολισμού το οποίο έχει μια ξεκάθαρη αφετηρία όμως στον αντίποδα ποτέ του δεν φαίνεται να έχει μια εξίσου ξεκάθαρη ημερομηνία λήξης. Το μοναδικό δεδομένο είναι ότι θα τελειώσει είτε μέσα από απίστευτες δυσκολίες ή ακόμη και με ένα ύψιστο τίμημα.Αν μια μέρα είπες “ας πιω μια μπύρα να την παλέψω σήμερα στην δουλειά” και έναν χρόνο αργότερα αυτή η “μια μπύρα” έγινε πολλές και η κατανάλωση τους εξαπλώθηκε και στην διάρκεια της δουλειάς και ύστερα από αυτήν και αργότερα κάθε μέρα της ζωής σου εξελίχθηκε σε “μια μέρα στην δουλειά ” τότε ετοιμάσου να δεις ορισμένες σκληρές αλλά και σταρατες αλήθειες εδώ . Μέσα από μια μόνιμη μέθη σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής αντιμετωπίζουν με κλινική νηφαλιοτητα τις επιπτώσεις του αλκοολισμού. Όμως σε αυτό το πείραμα όσους υπολογισμούς και αν κάνεις, όσο και αν αισθάνεσαι σίγουρος ότι οι “μετρήσεις” σου είναι σωστές και υπό τον έλεγχο σου τίποτα δεν είναι δεδομένο. Στο φινάλε το “πείραμα” θα ξεφύγει από τα πλαίσια που νόμιζες ότι του έχεις ορίσει. Το φιλμ αυτό είναι ένας “χορός “ξεφρενος . Τον αισθάνεσαι ως μια “απελευθέρωση” όμως αυτό δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι οι φιγούρες σου από ένα σημείο και ύστερα σταματούν να είναι συγχρονισμενες και όμορφες και ότι κάθε στροφή που κάνεις στην διάρκεια του μπορεί να είναι αυτή η μοιραία που θα σε ρίξει με τα μούτρα στο πάτωμα…

10. SWALLOW…

Στο SWALLOW o ‘πρωτάρης‘ Carlo Mirabella-Davis αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά ικανός και πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης. Τα πλάνα, οι φωτισμοί και οι χαρακτήρες του κρύβουν μέσα τους μια σαγηνευτική ‘αποστροφή‘ . Εδώ έχουμε τον ορισμό του ψυχολογικού θρίλερ, ένα φιλμ που θα σε ‘μασήσει και θα σε φτύσει‘ όχι επιστρατεύοντας αιματηρά φονικά και Jump Scares αλλά μέσα από την θεματολογία , τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα του. Επίσης είναι και ένα εξαιρετικά τολμηρό φιλμ που λειτουργεί σαν μια προβοκατόρικη μελέτη της γυναικείας φύσης, με ένα φινάλε που θα σηκώσει πολλά φρύδια, τόσο αντρών όσο και γυναικών.

Μιας και μιλάμε περί θεματολογίας αυτή η υπέροχα ‘αμήχανη‘ ταινία μας θυμίζει μια αλήθεια τόσο σκληρή που ακόμη και σήμερα δύσκολα μπορούμε να την καταπιούμε :

Ναι ο κόσμος μας έχει ‘εξελιχθεί’ και έχει αλλάξει. Όμως σε πολλές περιπτώσεις , ακόμη και μέσα στις πιο πολιτισμένες και ανεπτυγμένες κοινωνίες, η αντιμετώπιση των γυναικών, τόσο από τους άντρες όσο και από άλλες γυναίκες, παραμένει υπέρμετρα προβληματική και τραυματική υπόθεση.

Καταπίεση, έκφραση και κατάθλιψη.

Αυτά τα τρία είναι το SWALLOW του Carlo Mirabella-Davis.

9.BACURAU…

Αν στις αρχές του 20 μου λεγες ότι μια από τις αγαπημενες μου ταινίες της χρονιάς θα ήταν ένα βραζιλιάνικο νέο-γουέστερν με τζούρες επιστημονικής φαντασίας μάλλον θα σου λεγα ότι το παράκανες με τα καιπιρινια.

Ο Σαμ Πεκινπα πραγματικά θα ήταν υπερήφανος για αυτούς τους μαχητικους βραζιλιάνους σκηνοθέτες που από την μία μας δίνουν ανοιχτά και πανέμορφα πλάνα της φύσης, ρομαντικές εικόνες από φτωχές και ταλαιπωρες κοινοτητες και από την άλλη όταν έρχεται η αναπόφευκτη στιγμή του πιστολιδιου και της σφαγής τα πράγματα φαντάζουν εξαιρετικά ωμά και σκατοψυχα.

Ένα μερακληδικο πάντρεμα βίας και ρομαντισμού που συμβολικά αποτυπώνει την ιστορία μιας χώρας που ακόμη και στις πιο σκληρές εποχές της ποτέ της δεν έχασε το κουράγιο αλλά και την “τσογλανια” της.

8. SEA FEVER…

Tο Sea Fever, ένα χαμηλού μπάτζετ indie φιλμ, “απορροφά” τις διδαχές κολοσσων όπως είναι τα ALIEN και THE THING και μέσα από μια περιορισμένη εικόνα σε φέρνει αντιμέτωπο με έναν απύθμενο τρόμο. Παράλληλα βάζει αντιμέτωπο τον επιστημονικό κυνισμο και την κλινική λογική με τους φόβους και τις προλήψεις των πιο λαϊκών ανθρώπων.

“Ποια είσαι εσύ που θα κρίνεις ότι πρέπει να πεθάνει ένας ώστε να μην ρισκάρουμε τις ζωές των πολλών?”.

Το SEA FEVER είναι μια ταινία που “μολύνθηκε” από το πρωτο κρούσμα της πανδημίας, αποσύρθηκε από τις κινηματογραφικες αίθουσες, και εντελώς ειρωνικά είναι η πιο ταιριαστή ταινία για την εποχή που ζούμε.

7.THE INVISIBLE MAN…

Επιστρατεύοντας έναν ‘ αόρατο Creeper ‘ o Leigh Whannell κατορθώνει να θίξει και να μελετήσει ορισμένα εξαιρετικά φανερά ζητήματα της κοινωνίας μας που ως πολίτες έχουμε την τάση να παριστάνουμε ότι ‘ δεν τα βλέπουμε ‘.

Η κακοποίηση , τόσο των γυναικών όσο και των αντρών, είναι κάτι το οποίο το συναντάμε συνέχεια στην καθημερινότητα μας μέσα από διάφορες μορφές και εκφάνσεις. Είτε βλέπουμε αυτή την βία, είτε την αισθανόμαστε οι φριχτές συνέπειες της είναι απόλυτα ευδιάκριτες επάνω στα θύματα της.

Στο THE INVISIBLE MAN o Leigh Whannell με υπέρμετρα σκληρό και σαδιστικό αλλά και στιλάτο τρόπο μας λέει ότι για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί αυτή η βία θα πρέπει πρώτα εμείς να αποδεχτούμε την πηγή της, να παλέψουμε ξεπεράσουμε τα τραύματα της και στο φινάλε να βρούμε μέσα μας την τόλμη αλλά και την θέληση να την αντικρίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο και να της δώσουμε την απάντηση που της αξίζει…

6. POSSESSOR….

To Cyberpunk και το Body Horror καιρό είχαν να δείξουν τόσο επικίνδυνα αλλά και σαγηνευτικά στην οθόνη. Το Possessor του Brandon Cronenberg αισθητικά και θεματολογικά θυμίζει σε σημεία VIDEODROME και EXISTENZ να όμως που ο σκηνοθέτης σε καμία περίπτωση δεν βολεύεται στην σκιά του, τόσο σπουδαίου, πατέρα του.

O γιος Cronenberg κληρονόμησε από τον πατέρα ταλέντο και μαστορια τόσο στον σωματικό τρόμο όσο και στον ψυχολογικό ενώ έχει και μια τριπαρισμενη αισθητική που συναγωνιζεται εκείνη του Cosmatos του Junior.

5.HUNTER HUNTER….

Κυνηγοί, αρπακτικά και θηράματα.

Αυτή η ταινία είναι πιο σφιχτή, ανελέητη και επίπονη και από κυνηγετική παγίδα που κατατρώει, αργά αργά, το ποδαρι σου…

Στιβαροτατη σκηνοθεσία, με ερμηνείες έκπληξη από δύο αρκετά ξεχασμένους ηθοποιούς της εφηβείας μας και την Camille Sullivan να δίνει την πιο Badass αλλά ταυτόχρονα και σπαραχτικη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς. Α και ως κερασάκι έχεις και το πιο “στα μούτρα σου” φινάλε του 2020!

4. SPUTNIK…

Σε μια εξαιρετικά ζόρικη και λιτή κινηματογραφική χρονιά το SPUTNIK του Egor Abramenko ‘προσγειώνεται‘ στις οθόνες μας ώστε να διασώσει τις θετικές εντυπώσεις.

Κάτω από την επιφάνεια, τα όποια ψεγάδια και τις ευδιάκριτες επιρροές του, το φιλμ αυτό λειτουργεί και ως ένα εξαιρετικά στιβαρό ψυχολογικό δράμα όπου οι ανθρώπινοι χαρακτήρες του φαντάζουν εξίσου μυστήριοι και επικίνδυνοι με το ‘τέρας‘ που τους καραδοκεί στα σκοτάδια…

Το SPUTNIK μέσα σε όλα τα υπόλοιπα είναι και μια δριμεία κριτική απέναντι στην ψύχωση που είχε το Σοβιετικό Καθεστώς με τον Ψυχρό Πόλεμο. Μια ψύχωση που δεν λογάριαζε ανθρώπινες ζωές και που πιθανότατα δεν θα λογάριαζε ούτε εκείνες τις ζωές που θα μπορούσαν να μας έρθουν μέσα από το απόλυτο άγνωστο του διαστήματος. Πραγματικά τα εταιρικά Καθάρματα της Weyland-Yutani φαντάζουν ως “ερασιτέχνες” μπροστά σε ορισμένα αποφασισμένα γρανάζια του Σοβιετιου καθεστώτος.

Εδώ έχουμε μια γνήσια ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που θα σε τρομάξει και θα σε συναρπάσει με την εξωγήινη απειλή της αλλά στο ενδιάμεσο δεν θα διστάσει και να σε προβληματίσει με ορισμένα εξαιρετικά γήινα θέματα που ρίχνει στο τραπέζι.

Να που τελικά αυτά τα ‘Ρώσικα‘ λειτουργούν και μάλιστα μια χαρά…

3. UNCUT GEMS…

Στο UNCUT GEMS οι Safdie’s εγκλωβίζουν τον πρωταγωνιστή τους Adam Sandler στο μάτι ενός αστικού κυκλώνα και μέσα από το τόσο ιδιαίτερο πρίσμα τους σου επιτρέπουν να κάτσεις και να παρακολουθήσεις την αναπόφευκτη καταδίκη ενός άντρα που σταδιακά ξεμένει από τύχη, νηφαλιότητα και καλές επιλογές.

Και είτε τζογάρεις, είτε υποφέρεις από τα δικά σου πάθη και τις αδυναμίες στο τέλος δεν γίνεται παρά να μην συμμεριστείς το άγχος που συνεχώς βιώνει ο προβληματικός ‘ ήρωας’ …

2. SOUND OF METAL…

Το The Sound of Metal είναι πιο “βαρίδι” ταινία και από συναυλία της πιο σκληρής μεταλ μπάντας.

Ο καθένας μας στην διάρκεια της ζωής του θα βιώσει απώλειες. Κάποιες είναι μικρές και άλλες πιο μεγάλες. Όμως εύκολα ή δύσκολα μπορούν να ξεπεραστούν. Θέλουν απλά χρόνο και τρόπο. Να όμως που υπάρχουν και εκείνες οι απώλειες που φαντάζουν ως απροσπέλαστο εμπόδιο και ασήκωτο φορτίο. Τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν με εκείνο το πράγμα ή πρόσωπο ή το χάρισμα που μας δίνει κουράγιο και κίνητρο να προχωράμε στην ζωή νιώθοντας ότι κάνουμε κάτι που έχει έναν απώτερο σκοπό ή αξία. Αυτό το κάτι που μας κάνει ολοκληρωμενους και ευτυχισμενους ακόμη και στα μεγαλύτερα ζόρια. Και άμα το χάσεις αυτό το κάτι ο δρόμος που καλούμαστε να διανύσουμε αρχίζει να φαντάζει εξαιρετικά δύσβατος έως και φραγμενος…

Το, σπουδαιο, αυτό φιλμ μελετά μια τέτοια απώλεια. Όμως η πιο ζόρικη στιγμή του είναι όταν μας θυμίζει ότι το πραγματικά δύσκολο κομμάτι είναι να μοιραστουμε αυτή την απώλεια με το πρόσωπο που αγαπαμε. Δεν είναι τόσο η στιγμή της αποκάλυψης που σου πνίγει τα σωθικά αλλά κυρίως η σκέψη ότι είσαι έτοιμος να ρίξεις ένα μέρος από το βάρος σου στο άτομο που αγαπάς. Νιώθεις ότι είναι “άδικο” να φορτώσεις κομμάτια του πόνου, του άγχους και της απόγνωσης σου επάνω του. Και μετά είναι η σκέψη “για πόσο καιρό ακόμη θα αντέχει αυτός ο άνθρωπος να μοιράζεται το βάρος μου…”.

Μαζί με αυτά έχεις τον Riz Ahmed να σολαρει ερμηνευτικά και έναν σκηνοθέτη που θα μπορούσε να μάθει μερικά πραγματάκια στον Nolan για το πως χρησιμοποιείς τις συνθέσεις και τους ήχους πραγματικά ως προς όφελος της ταινίας σου.

1.THE LIGHTHOUSE…

Με το THE LIGHTHOUSE o Robert Eggers μπορεί να μας εγκλωβίζει σε ένα στενό και περιορισμένο σκηνικό όμως τα μηνύματα και οι συμβολισμοί που συναντάμε σε αυτό είναι πολλά, σύνθετα και βαρύτατης σημασίας. Εδώ ακόμη και ένας απλός και καθημερινός …αυνανισμός μπορεί να ερμηνευτεί σαν ‘πράξη αυτοκαταστροφής‘ και το τρύπιο στρώμα ενός κρεβατιού να αποκτήσει αποκρουστικές και θλιβερές διαστάσεις. Και φυσικά οι γλάροι…αυτοί οι γαμημένοι οι γλάροι…

Διάολε ίσως ο ‘Φάρος‘ να είναι απλά μια ταινία γύρω από έναν διαταραγμένο τυπά που συνεχώς μπεκρουλιάζει, ρίχνει μπουκέτα σε γλάρους και φαντασιώνεται ότι γαμάει γοργόνες…

Ασχέτως με το πως θα ερμηνεύσεις όλα όσα βλέπεις αλλά και ακούς σε αυτό το φιλμ στο φινάλε δεν θα μπορέσεις να μείνεις ανεπηρέαστος μπροστά στην εκτυφλωτική δύναμη τόσο της εικόνας και των ήχων του όσο και της θεματολογίας του. Όπως και να χει στο τέλος το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να κλειστείς κάπου έχοντας ως μοναδική συντροφιά ένα μπουκάλι , τις τύψεις και τους εφιάλτες σου και να ευχαριστείς τους Θεούς της θάλασσας, ή σε ότι ‘θεούς’ πιστεύεις τέλος πάντων , που δεν νιώθεις την ανάγκη να πας να μοιραστείς τα ένοχα μυστικά και τις θνητές σου αδυναμίες και επιθυμίες με έναν άλλο άνθρωπο.

Αυτά ήταν, μερικά, από τα φιλμ που απηλαυσα την χρονιά που μας πέρασε όμως θα παραθέσω και ως bonus τρεις ταινίες που επίσης άφησαν το στίγμα τους επάνω μου, η καθεμία για διαφορετικούς λόγους..

Η πρώτη είναι το…

TENET…

Εκτιμώ ως σκηνοθέτη τον Nolan και απολαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφιας του όμως το TENET πάσχει από υπερβολική δόση Nolan για τα γούστα μου. Δεν θα πω ότι “έχασα τον χρόνο μου” με την ταινία όμως δεν με βλέπω κιόλας στο άμεσο μέλλον να βρίσκω χρόνο ώστε να την ξαναδώ. Αυτό που όμως πραγματικά με εξουθενωσε είναι όλα αυτά τα ανόητα ντιμπειτ που στήθηκαν γύρω από την σκέψη ότι “το TENET θα σώσει την χρονιά” και για το αν” ο Νολαν είναι ο νέος Κιούμπρικ”. Ειλικρινά παίζει να ταν το χειρότερο part της πανδημίας…

Η δεύτερη bonus ταινία αποτελεί την “ένοχη απόλαυση” μου για φέτος, έστω και αν δεν υπάρχει τίποτε το “ένοχο” στα σινεβιτσια του εκάστοτε θεατή, και προφανώς αυτή η ταινία δεν θα μπορούσε να είναι άλλη πέρα από το…

CATS…

Και όμως κάτι το αμείλικτο ‘τσαλάκωμα‘ γνωστών, βετεράνων και λατρεμένων ηθοποιών το οποίο διαδραματίζεται εδώ, κάτι η όλη παράνοια που διακρίνει το CATS ως ιδέα και σύνολο λειτούργησαν ως οι παράγοντες που με βοήθησαν να περάσω αρκετά ευχάριστα κατά την διάρκεια της προβολής αυτής της χιλιοκραγμένης ταινίας.

Ναι απήλαυσα το CATS του Tom Hooper και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω στην χρήση ‘Catnip‘ όπως έκαναν αρκετοί από τους υποστηρικτές αυτής της ταινίας !

Και κλείνοντας σας αποχαιρετώ με την μικρή μου απογοήτευση για το 2020 που είναι το φιλμ του Δημήτρη Λογοθέτη με τον, παραπλανητικό τίτλο…

JIU JITSU…

Πείτε με τρελό αλλά περίμενα περισσότερα από ένα B~Movie που μπασταρδευει τα Predator και Mortal Kombat και που έχει στις τάξεις του έναν Nic Cage που φοράει χάρτινα καπελάκια. Ο Λογοθέτης είχε το υλικό αλλά κάπου απέτυχε να το αξιοποιήσει στο έπακρο.

Υ. Γ. Εύχομαι σε όλους μια καλύτερη χρονιά από αυτή που πέρασε.