CASTLE FREAK : O Stuart Gordon και τα Φρικιά του παραμορφώνουν μια ιστορία του H.P.Lovecraft…

‘There’s somebody else here there’s somebody in the castle!’

Στο CASTLE FREAK του 1995 ο σκηνοθέτης Stuart Gordon πέρα από μια ακόμη αιματηρή , ανώμαλη και υπέροχη διαστρέβλωση της μυθολογίας του συγγραφέα H.P.Lovecraft μας έδωσε μια ταινία που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι φέρει έναν από τους πιο σταράτους και τίμιους τίτλους.

Το φιλμ του Gordon εκτυλίσσεται μέσα σε ένα κάστρο του 12ου αιώνα και στα άδυτα αυτού του κάστρου καραδοκεί ένα Φρικιό που δεν παίζει να έχει δει ποτέ στην ζωή του το φως του ήλιου.

Όμως να που ο σκηνοθέτης ‘γκρεμίζει‘ τα θεμέλια του κάστρου κατευθείαν επάνω στα κεφάλια μας καθώς μας αποκαλύπτει ότι τα θλιμμένα και ανισόρροπα Φρικιά που στοιχειώνουν τους αχανείς διαδρόμους του οικοδομήματος του είναι παραπάνω από ένα.

Το πρώτο προφανώς είναι το κυριολεκτικό Φρικιό της υπόθεσης. Ένα πλάσμα παραμορφωμένο, κακοποιημένο επί χρόνια και εμφανώς συγχυσμένο γύρω από την ταυτότητα του και την θέση που έχει, αν δικαιούται να έχει μια θέση τεσπα, στον έξω κόσμο. Το δεύτερο πάλι ενώ φαντάζει σαφώς πιο ανθρώπινο και οικείο άνετα θα μπορούσε να υιοθετήσει την περιγραφή του άλλου φρικιού…

Στο CASTLE FREAK ο Jeffrey Combs συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με τον Stuart Gordon και ενσαρκώνει έναν πατέρα που αν και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να φαντάζει υπέρμετρα τραγικός εδώ καταλήγει να μοιάζει εντελώς αναίσχυντος.

Ο άντρας αυτός πριν από χρόνια ενώ οδηγούσε μεθυσμένος μπλέχτηκε σε ένα τροχαίο δυστύχημα το οποίο του κόστισε την ζωή του γιου του και οδήγησε την κόρη του σε μόνιμη τύφλωση. Ο John Reilly ποτέ του δεν ξεπέρασε αυτή την τραγωδία κυρίως επειδή η ίδια του η γυναίκα δεν τον αφήνει να το κάνει. Μια μέρα ο John παίρνει την οικογένεια που του απέμεινε και ταξιδεύουν μαζί μέχρι την Ιταλία καθώς έμαθε ότι κληρονόμησε ένα κάστρο από κάποια γρια Δούκισσα με την οποία μοιράζονταν κάποια συγγένεια.

Όμως ο John μαζί με το πανάρχαιο και αχανές κάστρο κληρονόμησε και τα ένοχα και καλά κρυμμένα μυστικά του…

Πίσω στα 90s μια μέρα ο Stuart Gordon έτυχε να βρεθεί στο γραφείο του παραγωγού και φίλου του Charles Band. Τον τοίχο του δεύτερου κοσμούσε ένα πόστερ το οποίο απεικόνιζε έναν άντρα ‘Κουασιμόδο‘ ο οποίος βρισκόταν αλυσοδεμένος σε έναν τοίχο και τον μαστίγωνε με μένος μια γυναίκα. Γοητευμένος από το πόστερ ο σκηνοθέτης ρώτησε τον παραγωγό σχετικά με το τι απεικόνιζε αυτό και ο δεύτερος του έδωσε την εξής λακωνική απάντηση :

‘Λοιπόν αυτό είναι ένα κάστρο, και αυτό είναι ένα Φρικιό.’

Συνεπαρμένος από την δύναμη της παραπάνω περιγραφής ο Gordon ζήτησε την άδεια να γυρίσει ένα φιλμ βασισμένο επάνω στο πόστερ. Ο Band παρά το γεγονός ότι δεν είχε κάποιο ανάλογο σενάριο στα χέρια του έδωσε το πράσινο φως στον σκηνοθέτη με μοναδική προϋπόθεση να διατηρήσει στην ιστορία του την ιδέα του κάστρου και του φρικιού. Ο Gordon αποδέχτηκε την πρόταση και μαζί καπάρωσε και ένα μπάτζετ γύρω στα 500 χιλιάρικα δολάρια , το οποίο αποτελούσε και το χαμηλότερο ποσό που θα είχε σε ολόκληρη την καριέρα του ώστε να γυρίσει μια ταινία !

Πιστός στην παράδοση του RE-ANIMATOR φιλμ του ο Gordon άντλησε μια σχετική έμπνευση από την μικρή ιστορία με τίτλο ‘The Outsider’ του συγγραφέα H.P.Lovecraft ώστε να στήσει το σενάριο της νέας του ταινίας. Στην ιστορία του συγγραφέα διαβάζουμε την εξιστόρηση ενός μοναχικού και θλιμμένου αφηγητή ο οποίος είχε την ατυχία να μην έχει ποτέ του την παραμικρή επαφή με οποιοδήποτε άλλο ζωντανό πλάσμα. Ο αφηγητής διακατέχεται από μια θολούρα όσον αφορά την ταυτότητα και την καταγωγή του και πασχίζει μανιωδώς να αποδράσει από το κάστρο / ‘φυλακή‘ του ώστε να νιώσει για πρώτη φορά στην ζωή του το φως του ήλιου να ζεσταίνει το χλωμό πετσί του αλλά και για να δει τι γίνεται εκεί στον έξω κόσμο…

Όταν τελικά ο μυστηριώδης αφηγητής κατορθώνει να αποδράσει καταλήγει στην εξοχή και ύστερα από μια περιπλάνηση εντοπίζει ένα γειτονικό κάστρο. Εκεί εκτυλίσσεται κάποια μάζωξη και ενθουσιασμένος ο αφηγητής σκαρφαλώνει το παράθυρο έτοιμος για την πρώτη του επαφή με έναν άλλο άνθρωπο. Να όμως που μπροστά στην θέα του οι κάτοικοι του κάστρου τρομοκρατούνται και το βάζουν στα πόδια ουρλιάζοντας. Στην συνέχεια ο αφηγητής , έχοντας εγκλωβιστεί ξανά στην μοναξιά του και στεκούμενος στην μέση του δωματίου, αρχίζει να νιώθει μια φιγούρα να τον ‘καραδοκεί‘. Καθώς διασχίζει το δωμάτιο από άκρη σε άκρη ο αφηγητής έντρομος εντοπίζει την φιγούρα.

Η περιγραφή και μόνο αυτής της παρουσίας μπορεί να γεμίσει με γνήσιο τρόμο τον αναγνώστη :

‘I cannot even hint what it was like, for it was a compound of all that is unclean, uncanny, unwelcome, abnormal, and detestable. It was the ghoulish shade of decay, antiquity, and dissolution; the putrid dripping eidolon of unwholesome revelation, the awful baring of that which the merciful earth should always hide. God knows it was not of this world—or no longer of this world—yet to my horror I saw in its eaten-away and bone-revealing outlines a leering, abhorrent travesty of the human shape; and in its mouldy, disintegrating apparel an unspeakable quality that chilled me even more.’

Αντικρίζοντας το πλάσμα ο αφηγητής χάνει πρώτα την ψυχραιμία του και στην συνέχεια την ισορροπία του και καταλήγει άθελα του να το αγγίξει. Στο φινάλε ο τρομοκρατημένος αφηγητής το βάζει και αυτός στα πόδια μην αντέχοντας να αντικρίσει ξανά την ακατανόμαστη οντότητα που λίγες στιγμές πριν βρισκόταν μπροστά στα μάτια του.

Τα τελευταία λόγια του αφηγητή μας αποκαλύπτουν ακριβώς το τι ένιωσε την στιγμή που τα δάχτυλα του ακουμπούσαν αυτό το φριχτό τέρας :

‘ Την ψυχρή και άκαμπτη επιφάνεια ενός καθρέφτη…’

Στην ιστορία του ο Lovecraft μελετά την μοναξιά και την αποξένωση που βιώνει κάποιος εξαιτίας της δυσμορφίας ή της διαφορετικότητας του από την ανθρώπινη και φυσιολογική κοινωνία επιστρατεύοντας το μυστήριο, την εξερεύνηση και την θλίψη. Στο CASTLE FREAK πάλι ο Gordon ενώ διατήρησε την θεματολογία της μοναξιάς και της αποξένωσης τελικά προτίμησε να αποδώσει την ιστορία του με ένα ύφος που μας παραπέμπει στις Slasher και Splatter επιταγές του κινηματογράφου τρόμου των 80s.

O Gordon ενώ διατηρεί το ‘Φρικιό‘ και το κάστρο του συγγραφέα τελικά καταλήγει να διαστρεβλώσει και τα δυο σε μια παρανοϊκή απειλή. Εδώ το Φρικιό αποκτά ένα τραγικό και βασανιστικό Origin ενώ από εξερευνητής της ίδιας του της ταυτότητας εξελίσσεται σε έναν βιαστή και φονιά που αφού σε ολόκληρη την μέχρι τώρα ζωή του συσσώρευε τον πόνο που , τόσο απλόχερα, του πρόσφερε μια εκδικητική Δούκισσα πλέον είναι έτοιμος να επιφέρει τον ίδιο πόνο στους πρώτους ανθρώπους, πέραν της Δούκισσας, που τυγχάνει να βρεθούν στο διάβα του.

Στο CASTLE FREAK το Φρικιό δεν είναι ένα ακόμη πλάσμα του Lovecraft που μας έρχεται σαν ένας απόκοσμος τρόμος μέσα από το απόλυτο άγνωστο. Αντίθετα εδώ είναι ένας κοινός θνητός που όμως είχε την ατυχία να γεννηθεί μέσα σε μια αδιανόητη κατάσταση και να γνωρίσει την εκδικητική και άδικη μανία μιας τρελής και πικραμένης γυναίκας…

Παρά το πενιχρό μπάτζετ που είχε στην διάθεση του ο Gordon για ακόμη μια φορά διέπρεψε σκηνοθετικά μέσω του CASTLE FREAK. Το Φρικιό του χάρη στο make-up και τα προσθετικά εφέ εξακολουθεί να γράφει με τρομερό τρόπο στην οθόνη μέχρι και σήμερα. Τα σκισμένα χείλη, τα κιτρινισμένα δόντια, τα (μάλλον) κίτρινα μάτια , η ζαρωμένη και χλωμή επιδερμίδα αλλά και ένας κομμένος …παργαλάτσος είναι εκείνα τα στοιχεία που μας αποκαλύπτουν το αδιανόητο μέγεθος μιας ανείπωτης φρίκης και βασανιστηρίων που διήρκεσαν για χρόνια ολόκληρα μέσα σε μια κατάσταση απόλυτης απομόνωσης .

Το Φρικιό του Gordon αρχικά φαντάζει θλιμμένο και τραγικό και σε ικετεύει να το λυπηθείς. Όμως ακόμη και το παραμικρό συναίσθημα κατανόησης ή λύπης πετιέται στον βρόντο όταν το Φρικιό ξεδιπλώνει όχι μονάχα την εκδικητική του μανία, η οποία οφείλεται κυρίως στο τραύμα που βίωνε επί χρόνια ολόκληρα, αλλά και την ακόρεστη ‘σεξουαλική‘ του επιθυμία. Ναι εδώ το ‘τέρας’ μπορεί να μην έχει έναν παργαλάτσο ανάμεσα στα σκέλια του όμως και πάλι αδυνατεί να κατευνάσει εκείνες τις σαρκικές παρορμήσεις που για χρόνια η Δούκισσα του τις είχε στερήσει με τον πιο σκληρό και σκατόψυχο τρόπο. Το Φρικιό μπορεί να μην έχει ιδέα το τι είναι ο έρωτας και το πως πρέπει να γίνεται η σεξουαλική συνεύρεση ανάμεσα σε δυο ανθρώπους όμως τέτοιες ‘λεπτομέρειες‘ δεν του στέκονται εμπόδιο όταν θα συναντήσει μπροστά του για πρώτη φορά στην ζωή του μια σαγηνευτική γυναίκα…

Στο CASTLE FREAK o Gordon μας δίνει έναν από τους πιο στυγερούς και αποτρόπαιους βιασμούς στην ιστορία του σινεμά και ας μην υπάρχει το παραμικρό ίχνος ‘διείσδυσης‘ κατά την διάρκεια του.

Εδώ ο βιασμός μιας γυναίκας μεταφράζεται σε ανελέητες δαγκωνιές και σε μια γενική συμπεριφορά που λέξεις όπως ‘κτηνώδης‘ και ‘πρωτόγονη‘ δεν αρκούν ώστε να την περιγράψουν.

Η επίθεση του Φρικιού στην πόρνη μας παραπέμπει κατευθείαν στις διδαχές του Exploitation σινεμά παλαιότερων δεκαετιών και ο σκηνοθέτης , πολύ σοφά, ‘αμέλησε‘ να ενημερώσει τους τότε παραγωγούς του σχετικά με την ύπαρξη της στην ταινία του. To CASTLE FREAK αποτέλεσε την πρώτη ταινία της εταιρείας παραγωγής FULL MOON FEATURES η οποία θα έπαιρνε διανομή δίχως την αιγίδα της ‘μαμάς‘ PARAMOUNT. O παραγωγός Charles Band ίδρυσε την FULL MOON στις αρχές των 80s ώστε να μπορεί να δημιουργεί ταινίες οι οποίες θα κινούνταν στα πλαίσια του Horror, του Fantasy και του Sci-Fi και που αν και στην κυριολεξία θα ήταν B-Movies θα διατηρούσαν κάπως την ψευδαίσθηση μιας ταινίας με ‘μεγάλο μπάτζετ‘. Το CASTLE FREAK αν και σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε την πρώτη ταινία τρόμου του στούντιο κατέληξε σίγουρα να λειτουργεί ως η πιο ακραία που είχε ξεβραστεί μέχρι τότε μέσα από τις τάξεις της.

Μέχρι την ανίερη δημιουργία του CASTLE FREAK η FULL MOON συνήθιζε να γυρνά ταινίες που παρέπεμπαν το κοινό της σε κλασσικές ταινίες τρόμου τις οποίες έβλεπαν με το κιλό εκείνη την εποχή. Η Paramount μέχρι τότε δεν έδινε την παραμικρή δεκάρα για τις ταινίες της θυγατρικής της και το μόνο που την ένοιαζε είναι να καρπώνεται το ποσοστό της από τις πωλήσεις των βιντεοκασετών. Αυτή η επαγγελματική σχέση ανάμεσα στις δυο εταιρείες κλονίστηκε και ανατράπηκε ανεπανόρθωτα όταν μια μέρα τα στελέχη της Paramount είχαν την άτυχη έμπνευση να επισκεφτούν τα στούντιο της FULL MOON ώστε να δουν τι σόι νέους τρόμους και φρίκες ‘έψηναν‘ αυτή τη φορά οι συνεργάτες τους…

Να όμως που τελικά ο τρόμος και η φρίκη του CASTLE FREAK ‘έζεχναν‘ τόσο έντονα που ανάγκασε τα , αηδιασμένα, στελέχη της PARAMOUNT αρχικά να αποχωρήσουν βεβιασμένα από τον ‘τόπο του εγκλήματος’ και στην συνέχεια να λήξουν την συνεργασία ανάμεσα στις δυο εταιρείες μια για πάντα…

Προφανώς και το CASTLE FREAK δεν αποτέλεσε και τον μοναδικό λόγο για την διάλυση μιας μακροχρόνιας συνεργασίας ανάμεσα στα δυο στούντιο. Ναι υπήρχαν και άλλες αιτίες και αφορμές όμως η ταινία που ετοίμαζε ο Gordon λειτούργησε ως το ‘τελειωτικό χτύπημα’ για αυτόν τον ‘γάμο‘.

Η αποχώρηση της PARAMOUNT κόστισε στην FULL MOON τόσο σε χρήμα και διανομή όσο και σε κύρος. Και όμως παρά τις μεγάλες απώλειες το ίδιο το CASTLE FREAK δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα μιας και η ταινία του Gordon όχι μόνο σημείωσε μάχιμες εισπράξεις από τις ενοικιάσεις βιντεοκασετών αλλά παράλληλα απέσπασε και κάποιες θετικές κριτικές από τα μίντια της εποχής, γεγονός πρωτόγνωρο μέχρι τότε για τα δεδομένα των κυκλοφοριών της FULL MOON !

Μέχρι και σήμερα το CASTLE FREAK αποτελεί την πιο εμπορική κυκλοφορία της FULL MOON , ένα κατόρθωμα που πιστώνεται σε τεράστιο βαθμό στον σκηνοθέτη. Ο Gordon εδώ παίρνει ένα Μεσαιωνικό κάστρο και αφού το γδύσει από το παραμικρό ψήγμα ρομαντισμού στην συνέχεια το εξελίσσει σε μια αρένα πρωτόγονου Gore, γνήσιου μυστηρίου αλλά και γοτθικού μελοδράματος. Παρά το πενιχρό μπάτζετ και τα περιορισμένα μέσα ο σκηνοθέτης μας δίνει την ψευδαίσθηση ενός αχανούς σκηνικού που διακρίνεται από στενούς και σκονισμένους διαδρόμους και θεοσκότεινα μπουντρούμια που σε αιχμαλωτίζουν σε μια κατάσταση μόνιμης αγωνίας και κλειστοφοβίας. Ταυτόχρονα ο Gordon αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ένα γνήσιο λαϊκό μαστόρι όσον αφορά το μακιγιάζ και τα προσθετικά εφέ. Όμως στην δυναμική όλων των παραπάνω τσοντάρει τα μέγιστα το σενάριο του Dennis Paoli που αν και απλοϊκό καταλήγει να λειτουργεί ιδανικά και προς όφελος της ταινίας.

Το Φρικιό του CASTLE FREAK εξαιτίας της αποκρουστικής εξωτερικής του εμφάνισης φαντάζει ως μια αδιανόητη και απόκοσμη απειλή στα μάτια μας. Στον αντίποδα όμως η θνητή φύση και η καταγωγή του μας δίνουν και μια θλιβερή αίσθηση οικειότητας με αυτό το ‘τέρας‘. Το Φρικιό εδώ ουσιαστικά είναι ένας πονεμένος και βασανισμένος άνθρωπος που αναγκάζεται να αποχωριστεί βίαια την όποια αθωότητα του και στην συνέχεια καταλήγει να κινείται και να αντιδρά βασιζόμενο αποκλειστικά στις κτηνώδεις και πρωτόγονες παρορμήσεις της ανθρώπινης φύσης του μιας και ποτέ του δεν έμαθε πως να συμπεριφέρεται με έναν πολιτισμένο τρόπο. Το πλάσμα αυτό κινείται έχοντας ως αποκλειστική βάση τα ένστικτα του και στην τελική ίσως να μην είναι και τόσο μοχθηρό.

Ναι, ναι εδώ το ‘τέρας‘ βασανίζει και σκοτώνει μια γυναίκα όμως αυτή του η ενέργεια ίσως να είναι απλά η απόπειρα του να μιμηθεί μια σεξουαλική πράξη που είδε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του λίγες στιγμές πιο πριν ανάμεσα σε δυο ‘φυσιολογικούς‘ ανθρώπους. Μόνο που το Φρικιό αδυνατεί να επαναλάβει αυτή την πράξη μιας και δεν την γνωρίζει ούτε και την κατανοεί ποτέ του με τα τελικά αποτελέσματα να κρίνονται ως κάτι παραπάνω από αποτρόπαια.

Και πάλι όμως ο σαδιστής σκηνοθέτης ποτέ του δεν θα σου επιτρέψει να νιώσεις μια απόλυτη συμπόνοια για το Φρικιό του. Όσες δικαιολογίες και αν μπορούμε να προσάψουμε στην βίαιη συμπεριφορά του ποτέ μας δεν θα μπορέσουμε να συγχωρέσουμε το βασανισμένο και απολίτιστο Φρικιό καθώς πέραν του σκληρού βιασμού στις αρχές της ταινίας τον βλέπουμε να σκοτώνει και να χλαπακιάζει έναν χαριτωμένο, και εξαιρετικά γκαντέμη, γατούλη…

Στο CASTLE FREAK o Stuart Gordon αρνείται πεισματικά να μας δώσει ένα ακόμη ‘Τέρας του Φρανκενστάιν’ το οποίο παρά όλα του τα εγκλήματα θα μπορέσει κάπως να διατηρήσει την , όποια , ανθρωπιά του και θα κατορθώσει να κερδίσει την συμπόνοια μας. Και ναι σε αυτή την ιστορία συναντάμε ένα ακόμη ‘τέρας‘ που οφείλει την ύπαρξη του αποκλειστικά στις δικές μας θνητές και ποταπές παρορμήσεις , παρορμήσεις που φαντάζουν και λειτουργούν ως ένα σαφώς χειρότερο ‘τέρας‘ όμως και πάλι το Φρικιό μέχρι και το φινάλε θα φαντάζει ως ασυγχώρητο για τον θεατή.

Αυτή η ‘δύναμη‘ του Φρικιού δεν οφείλεται μονάχα στην στιβαρή σκηνοθεσία του Gordon και τα γκροτεσκικά εφέ του μακαρίτη John Vulich. Εδώ οφείλουμε πραγματικά να δώσουμε τα εύσημα και στον ηθοποιό Jonathan Fuller που με τις σπασμωδικές κινήσεις του κορμιού του, αλλά και με τα κλαψουρίσματα / γρυλίσματα του, έδωσε ‘ζωή‘ σε ένα κτήνος που υπό φυσιολογικές συνθήκες ποτέ του δεν θα έπρεπε να κυκλοφορεί εκεί έξω στον πολιτισμένο και όμορφο κόσμο μας…

‘He who makes a beast of himself gets rid of the pain of being a man.’ είχε γράψει κάποτε ο συγγραφέας Hunter S. Thompson όμως εδώ το Φρικιό του Gordon καταρρίπτει πλήρως τις διδαχές του . Σε αυτή την ιστορία το Κτήνος δεν εξελίχθηκε από μόνο του σε Κτήνος αλλά αποτελεί το θλιβερό και επικίνδυνο προϊόν ενός άλλου ανθρώπου και ποτέ του δεν κατορθώνει να ξεφορτωθεί τον θνητό πόνο που κουβαλάμε μέσα όλοι μας. Αντίθετα μοιάζει να τον κουβαλά συνεχώς μαζί του και είναι αποφασισμένο να τον μοιραστεί με τα θύματα του.

Όμως στην εισαγωγή μας κάναμε αναφορά και σε ένα δεύτερο ‘Φρικιό‘ το οποίο διακρίνεται από σαφώς πιο ανθρώπινα και γνώριμα χαρακτηριστικά. Και στο CASTLE FREAK το ‘Φρικιό‘ αυτό δεν είναι άλλος πέραν του πρωταγωνιστή Jeffrey Combs…

Με το τόσο εκκεντρικό αλλά και μοναδικό χάρισμα που τον διακρίνει ως ηθοποιό ο Combs εδώ κατορθώνει να διαστρεβλώσει έναν φαινομενικά τραγικό πατέρα σε μια θλιβερή και αποκρουστική αντανάκλαση των περισσότερων εκ των θνητών μας αδυναμιών. Εδώ ο Combs κάνει ένα ακόμη team-up τόσο με τον Gordon όσο και με την συμπρωταγωνίστρια του Barbara Crampton όμως αυτή τη φορά η χημεία ανάμεσα στους δυο ηθοποιούς διακρίνεται από μια εντελώς διαφορετική ουσία.

Ενώ στις προηγούμενες συνεργασίες τους το δίδυμο ακροβατούσε μαεστρικά ανάμεσα στον τρόμο και την κωμωδία εδώ η σχέση τους φαντάζει πολύ πιο ρεαλιστική και ωμή. Η Crampton λειτουργεί ουσιαστικά ως η πληγωμένη συνείδηση του Combs που δεν θα τον αφήσει να ξεπεράσει ποτέ του τους εφιάλτες του παρελθόντος και κατά συνέπεια να βρει την πολυπόθητη εξιλέωση και γαλήνη.

Ο άντρας αυτός στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας διακρίνεται από ποταπές αδυναμίες. Αφού μάθουμε ότι επέφερε μια ύψιστη τραγωδία απέναντι στην ίδια του την οικογένεια, λόγω των αδυναμιών του, στην συνέχεια τον παρατηρούμε να προβαίνει σε νέα λάθη τα οποία οφείλονται επίσης στις αδυναμίες του αλλά και στην αμέλεια του. Παρά τα όσα βιώνει ο τύπος αυτός απλά αδυνατεί να απεξαρτηθεί από το αλκοόλ και το μουνί και ποτέ του δεν τολμά να κοιτάξει στα ίσα την γυναίκα και την κόρη του και να παραδεχθεί / αποδεχθεί τις ευθύνες του. Σαν να μην έφταναν αυτά ο χαρακτήρας του λειτουργεί και , άθελα του, ως ένας ‘σφετεριστής‘ της κληρονομιάς του Φυλακισμένου Φρικιού και τόσο με τις πράξεις όσο και με τις επιλογές του σχεδόν σε αναγκάζει να αναρωτηθείς τι θα συνέβαινε αν η μοίρα έριχνε το νόμισμα από την άλλη πλευρά και έβαζε το Φρικιό στην θέση αυτού του ‘φυσιολογικού‘ άντρα και το αντίστροφο.

Η σκέψη και μόνο ότι το Φρικιό, αν του δινόταν ποτέ η ευκαιρία, ίσως να τα είχε καταφέρει καλύτερα από τον John εκεί έξω στον πολιτισμένο κόσμο αρκεί για να σε προβληματίσει και να σε κλονίσει…

Παραδοσιακά στις ιστορίες όπου συναντάμε δυο τέρατα, το ένα γνήσιο και το άλλο θνητό, εκείνο που στο τέλος φαντάζει ως το πιο μοχθηρό τέρας είναι το δεύτερο καθώς κρύβεται σε κοινή θέα και μπορεί να κινεί τα νήματα ανενόχλητο. Να όμως που στο CASTLE FREAK , έστω και στο φινάλε , ο σκηνοθέτης ανατρέπει αυτή την άτυπη παράδοση.

Στο τέλος ο χαρακτήρας του Combs βρίσκει επιτέλους μέσα του το κουράγιο να αντιμετωπίσει στα ίσα τόσο την φρίκη που εκτυλίσσεται εκείνη την στιγμή μπροστά στα μάτια του, και που απειλεί άμεσα την οικογένεια του, όσο και εκείνη την φρίκη που προκάλεσε ο ίδιος στο παρελθόν. Μέσα από μια πράξη απόλυτης αυτοθυσίας ο πατέρας κατορθώνει να κερδίσει την πολυπόθητη κάθαρση του.

Αλλά ακόμη και όταν ο Stuart Gordon υποκύπτει τελικά στον ρομαντισμό του και πάλι ποτέ του δεν είναι διατεθειμένος να αποτινάξει από επάνω του την ‘σκατοψυχιά‘ και την καφρίλα που τον διακρίνει ως δημιουργό. Στην τελική το CASTLE FREAK ποτέ του δεν παύει να είναι ένα γνήσιο Horror φιλμ που επιθυμεί να αηδιάσει και να συνταράξει τους θεατές του επικαλούμενο τις πιο αρχέγονες, σκοτεινές και βίαιες παρορμήσεις της ίδιας μας της φύσης.

Βέβαια κάπου ανάμεσα στους βιασμούς και τους ακρωτηριασμούς ο σκηνοθέτης περνά και το δικό του κοινωνικό μήνυμα :

‘Πιστεύω ότι είναι ένα δυσάρεστο φιλμ. Και όμως έχει ένα μήνυμα σχετικά με το πόσο σημαντικό είναι να νοιάζεσαι για τα παιδιά σου και να τα μεγαλώνεις σωστά. Το να είσαι γονιός είναι προνόμιο και όχι δικαίωμα…’

Μονάχα το δίδυμο των Stuart Gordon και Jeffrey Combs θα μπορούσε να μας περάσει ένα τόσο όμορφο μήνυμα με έναν τόσο αποκρουστικό τρόπο !