DAGON : O Stuart Gordon λέει ‘ FUCK YOU ! ‘ στον Ντάγκον…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

‘ FUCK DAGON ! ‘

Παραδοσιακά οι ταινίες που στηρίζονται , είτε λίγο είτε πολύ, στις ιστορίες κοσμικού τρόμου του H.P.Lovecraft σπανίως κατορθώνουν να αιχμαλωτίσουν ολοκληρωτικά ή να εμπλουτίσουν με ουσία το ύφος και τις διδαχές του συγγραφέα γύρω από τους τρόμους που μας έρχονται μέσα από το απόλυτο άγνωστο. Τρόμοι που με μια φευγαλέα εμφάνιση τους, ή ακόμη και με την υποψία της ύπαρξης τους, μπορούν εύκολα να κλονίσουν ανεπανόρθωτα έναν θνητό νου και να κάνουν έναν άνθρωπο να αισθάνεται πραγματικά ‘ μικρός και ασήμαντος‘ όταν τολμά να σκεφτεί την θέση του μέσα στο σύμπαν…

Οι περισσότεροι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που θέλουν να προσδώσουν μια ‘Λοβκραφτιανή αισθητική’ στις ταινίες τους συνήθως απλά παρερμηνεύουν τις ιστορίες και το ύφος του και καταλήγουν μονάχα να κρατάνε τα τέρατα, τους σαλεμένους γήινους χαρακτήρες και τα γαμήσια ανάμεσα σε ανθρώπους και πλάσματα με αποκρουστικά πλοκάμια.

Ο Stuart Gordon μέσω του DAGON φιλμ του έδωσε στο ορκισμένο κοινό του , το 2001, και τέρατα, και απεγνωσμένους ήρωες που βρίσκονται στο χείλος της υπαρξιακής παράνοια, άφθονο Body Horror και Gore και ω ναι ανίερες διασταυρώσεις ανάμεσα σε θνητούς και πλάσματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν στον πλανήτη μας…

Και όμως ο Stuart Gordon ποτέ του δεν ξέχασε τις διδαχές του H.P. και κατόρθωσε έτσι να ντύσει την ταινία του με μπόλικο σασπένς και ανατριχίλα και να μας κάνει να σκιρτήσουμε λιγάκι βάζοντας μας να σκεφτούμε τον κοσμικό τρόμο που μπορεί να μας καραδοκεί εκεί έξω και το πόσο ασήμαντοι είμαστε μπροστά του…

To DAGON είναι βασισμένο στην νουβέλα του H.P. με τίτλο The Shadow Over Innsmouth και την ομώνυμη ‘μικρού μήκους’ ιστορία και αποτελεί τον ορισμό του B-Movie.

Το μπάτζετ είναι πενιχρό, οι ερμηνείες των ηθοποιών ακροβατούν ανάμεσα στο campy και το ερασιτεχνικό και το CGI της ταινίας σήμερα άντε το πολύ, πολύ να συναγωνιστεί τα γραφικά της παλιάς και ένδοξης κονσόλας SEGA SATURN.

Και όμως τίποτε από τα παραπάνω ΔΕΝ ζημιώνει την ταινία καθώς όλες αυτές οι ‘ αδυναμίες‘ παραδοσιακά τσοντάρουν στο να αποκτήσουν τα B-Movies μια δική τους ιδιαίτερη αισθητική και γοητεία. Αν φυσικά αξιοποιηθούν σωστά και εδώ ο Gordon μας θυμίζει ότι είναι ένα γνήσιο λαϊκό μαστόρι του είδους ! Τουλάχιστον μια αισθητική που θα μπορέσουν να την εκτιμήσουν οι φίλοι του είδους γιατί κακά τα ψέματα αν είσαι από εκείνους που συνεχώς δηλώνουν το πόσο ‘ σινεφίλ‘ είναι τότε πιθανότατα βλέποντας αυτή τη ταινία θα νιώσεις λες και σε βιάζει ένα τεράστιο χταπόδι…

Εκεί που όμως αδιαμφισβήτητα διαπρέπει ο Gordon είναι στα , υπέροχα φρικιαστικά, πρακτικά εφέ και το μακιγιάζ αλλά και στην απεικόνιση της βίας και του gore που συναντώνται σε αρκετά κομμάτια της ιστορίας του…

ΠΡΟΣΟΧΗ : Ακολουθεί Explicit περιεχόμενο !

Και όλα αυτά τα βλέπουμε σε μια ταινία που γυρίστηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ‘ με μια κάμερα στο χέρι’ !

Πέραν της φρίκης και του αίματος ο σκηνοθέτης τιμά τον Lovecraft χτίζοντας μια ατμόσφαιρα που αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό το έργο του.

Η ατμόσφαιρα του DAGON ζέχνει από μυστήριο, αγωνία και τρόμο αλλά και από έντονη …ψαρίλα !

Το Ισπανικό και απομονωμένο ψαροχώρι όπου εκτυλίσσεται η πλοκή από την μια αρχικά εκπέμπει μια γραφική ομορφιά και γαλήνη όμως όταν το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και αποκτούμε μια καλύτερη οπτική γύρω από την φύση και τις προθέσεις των κατοίκων του όλο το σκηνικό διαστρεβλώνεται σε κάτι το εξαιρετικά αγχωτικό και παρανοϊκό. Παρά την κάπως γραφική ερμηνεία του πρωταγωνιστή Ezra Godden ως θεατής θα συμπάσχεις μαζί του καθώς τον ακολουθείς σε ένα ταξίδι υπαρξιακής αλλά και μεταφυσικής Αβύσσου.

Το DAGON είναι μια ακόμη ‘ χαλαρή‘ μεταφορά που κάνει ο Stuart Gordon στην οθόνη σε μια ιστορία του Lovecraft. Αλλά σε αντίθεση με την , υπερ-cult και ευλαβικά λατρεμένη , τριλογία του RE-ANIMATOR εδώ έχουμε μια ταινία που αν και επίσης περιλαμβάνει άφθονη καφρίλα και χιούμορ παράλληλα διακατέχεται από μεγαλύτερη σοβαρότητα και οι ήρωες της φαντάζουν σαφώς πιο τραγικοί από τον παράφρονα επιστήμονα του τιτάνα Jeffrey Combs…

Η αλήθεια είναι ότι εδώ ο Godden , που έκανε και το ντεμπούτο του στην υποκριτική, πάσχισε κάπως να μπει στο πετσί και την χαρακτηριστική εκκεντρικότητα του Combs όμως δεν τα κατάφερε και τόσο καλά. Ναι παραδίδει μια τίμια ερμηνεία για τα κυβικά του Horror / B-Movie σινεμά όμως στο τέλος το DAGON δεν είναι μια ταινία που θα την θυμάσαι για τις ερμηνείες των ηθοποιών της.

Βέβαια για να αποδώσω τα Καίσαρος καίσαρι ο τύπος εδώ μου χάρισε μια από τις αγαπημένες ‘ ηρωικές αντιδράσεις’ που έχω δει σε ταινία !

(Macarena Gómez) “Before you came, there had been no sacrifices for a year. Dagon needs her.”

(Ezra Godden) “Fuck Dagon.”

(Macarena Gómez) “Yes, and their child will be immortal.”

(Ezra Godden) “Yeah, but there’s a catch. It has to live the rest of its life as some kind of half-ass fish of the sea.”

(Macarena Gómez) “In joy, with Dagon.”

O χαρακτήρας του Godden από την εισαγωγή κιόλας της ταινίας φαντάζει απίστευτα αντιπαθής. Ο γιάπης αυτός , ύστερα από έναν εφιάλτη, ξυπνάει επάνω σε ένα γιοτ δίπλα σε μια όμορφη ,πρόσχαρη και γυμνή γυναίκα. Εκείνη προσπαθεί να τον κάνει να χαλαρώσει και να απολαύσει την μίνι κρουαζιέρα τους αλλά εκείνος δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου. Τότε η γυναίκα αρχίζει να τον φιλάει και σταδιακά να κινείται προς τα κάτω όμως ο τυπάς αυτός αντί να κάτσει να το απολαύσει την διώχνει από επάνω του με την δικαιολογία :

‘I don’t find any of this enjoyable.’…

Και ναι ίσως αργότερα και με την εξέλιξη της ιστορίας και τις αποκαλύψεις που μας δίνονται στο φινάλε αυτό το απόλυτο κενό που εντοπίζεται στον ψυχισμό του γιάπη να αποδίδεται σε μια κρίση ταυτότητας, ένα υπαρξιακό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει για χρόνια όμως και πάλι παραμένει πάντοτε ένας ενοχλητικός Μαλάκας που όταν ναυαγεί σε ένα ψαροχώρι της Ισπανίας η απόπειρα του να μιλήσει στα ‘ Ισπανικά‘ μεταφράζεται σε εκφράσεις τύπου ‘Room-o? Please-o !‘ …

Και όμως μόλις ο Μαλάκας αυτός ξεκινήσει την χαοτική κατάβαση του στην απόλυτη τρέλα και τον κοσμικό τρόμο δεν γίνεται να μην τον λυπηθεί κανείς, έστω και λίγο, για όλα όσα βλέπει και τραβάει.

Πάντως στο DAGON ερμηνευτικά την παράσταση κλέβει η νεαρή Uxía Cambarro που αποκλειστικά με την απόκοσμη ερμηνεία της φαντάζει αλλόκοτη αλλά και σαγηνευτική ταυτόχρονα ενώ μέσω αυτής διαπιστώνουμε τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρξουν όταν συμβαίνουν διασταυρώσεις διαφορετικών ειδών…

Φυσικά εδώ οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα και στον παραγωγό και παλιό φίλο και συνεργάτη του σκηνοθέτη, τον Brian Yuzna που επιστρέφει και αναλαμβάνοντας χρέη παραγωγού φροντίζει το DAGON να αποκτήσει τα πρακτικά εφέ που άρμοζαν στο αποκρουστικά ‘ πανέμορφο‘ περιεχόμενο του !

Μάλιστα ο Yuzna αποτέλεσε και την έμπνευση για μια από τις πιο αστείες σκηνές του φιλμ και στην οποία ακούγεται η φράση ‘I’ve got to get a bigger cellphone !’ Την ίδια ακριβώς φράση είχε ξεστομίσει στο παρελθόν η γυναίκα του παραγωγού όταν μια μέρα και ενώ οδηγούσαν ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά τους ένας οπλισμένος άντρας με άγνωστες αλλά σίγουρα όχι και ιδιαίτερα καλές προθέσεις. Αντιδρώντας αστραπιαία ο Yuzna μπόρεσε να αρπάξει το περίστροφο του ενώ ταυτόχρονα η γυναίκα του κοπάναγε τον Μπάσταρδο με το…κινητό της ώστε να προστατέψει τον Yuzna ! Και κάπως έτι το ‘I’ve got to get a bigger cellphone !’ ακούγεται και στην ταινία του Gordon συμβολίζοντας έτσι, σύμφωνα πάντα με τον σκηνοθέτη, ‘ τον ηρωισμό των απλών και καθημερινών ανθρώπων ‘ !

Επίσης το DAGON αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του Ισπανού και βετεράνου ηθοποιού Francisco Rabal καθώς απεβίωσε λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν ένα Horror B-Movie όπως είναι το DAGON του Stuart Gordon θα λειτουργήσει σαν ένα ‘ αθάνατο παιδί’ για το σινεμά, όπως είναι εκείνα που προκύπτουν από τις ανίερες διασταυρώσεις της ομώνυμης θεότητας με διάφορα μέλη του είδους μας που είναι είτε εξαιρετικά άτυχα είτε έχουν μια διάθεση για…ακραίο πειραματισμό ,όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ έχουμε μια ακόμη απόδειξη του πόσο πολύ σέβεται, κατανοεί αλλά και τιμά ο σκηνοθέτης τον H.P.Lovecraft .

Πριν από λίγο καιρό ο Stuart Gordon μας άφησε καθώς ξεκίνησε το δικό του ταξίδι εκεί πέρα στο απόλυτο άγνωστο που βρίσκεται μακριά από την , φτωχότερη πλέον , Γη μας και ίσως και πέρα από τα αστέρια και τους γαλαξίες που γνωρίζει μέχρι στιγμής ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι θα τον θυμόμαστε μέσα από την πάντοτε αιματηρή και παρανοϊκή κληρονομιά του , μια σειρά από ταινίες που μας αποκαλύπτουν έναν σκηνοθέτη που έτρεφε απόλυτο σεβασμό απέναντι στους συγγραφείς που του έδιναν έμπνευση αλλά και που ο ίδιος μπορούσε να δημιουργήσει σπουδαίους κόσμους και σύμπαντα στα οποία κρύβονταν τρομερά και φριχτά πλάσματα αλλά και τραγικοί θνητοί που καλούνταν να κολυμπήσουν μέσα στην Άβυσσο της υπαρξιακής τρέλας και να παλέψουν ώστε να μην πνιγούν σε αυτή. Και όλα αυτά δίχως ποτέ το χιούμορ και η καφρίλα να λείψουν μέσα από αυτές τις ταινίες…

‘We shall dive down through black abysses — and in that lair of the Deep Ones we shall dwell amidst wonder and glory forever.’

H.P.Lovecraft