Quantum of Solace : Ο 007 παίρνει την άδεια να… γράφει σενάρια…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Ύστερα από το ριψοκίνδυνο αλλά κερδισμένο στοίχημα του Casino Royale το μέλλον του σύγχρονου JAMES BOND ήταν ανοιχτό σε ένα σωρό συναρπαστικές πιθανότητες και προοπτικές.

Βέβαια καμιά φορά όταν έχεις ρέντα καλό είναι να ρίχνεις λίγο τους ρυθμούς του παιχνιδιού , αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο μιας μεγάλης χασούρας.

Το sequel του Casino Royale, με τίτλο Quantum of Solace , αποδείχθηκε ακριβώς μια τέτοια ‘ χασούρα‘…

Το φιλμ αυτό έχει μια διάρκεια γύρω στα μόλις 106 λεπτά και λειτουργεί ως το άμεσο sequel του Casino.

Εδώ ο πληγωμένος James Bond αποφασίζει να ξεσκεπάσει την μυστική οργάνωση γνωστή ως Quantum (που ουσιαστικά είναι παρακλάδι της διαβόητης SPECTRE…) και καλείται να εμποδίσει ένα πραξικόπημα το οποίο χρηματοδοτείται και καθοδηγείται από αυτή.

Όμως το πραγματικό κίνητρο που ωθεί τον 007 στα χνάρια της Quantum είναι ο θάνατος της Vesper Lynd, δηλαδή της γυναίκας που αγάπησε και που τον πρόδωσε κατά την διάρκεια των γεγονότων του Casino Royale…

Βλέποντας για πρώτη φορά το Quantum of Solace, το 2008, πραγματικά εξεπλάγην δυσάρεστα από το πόσο αδιάφορο και βαρετό μου φάνηκε ένα φιλμ που όχι μόνο είναι μικρής διάρκειας αλλά και που ανήκει σε ένα από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά σύμπαντα.

Ναι σε καμία περίπτωση δεν είναι όλες οι ταινίες του JAMES BOND καλές, μάλιστα αρκετές μπορούν να κριθούν και ως ‘ κακές‘ και ‘ γραφικές‘ όμως ειλικρινά σε αυτό το franchise είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να βρεις μια βαρετή ταινία. Οι μοναδικές ταινίες πέραν του Quantum που θυμάμαι να με κούρασαν κάπως είναι τα Tomorrow Never Dies και Die Another Day από εποχής Pierce Brosnan όμως ακόμη και αυτές είχαν μερικούς παράγοντες εξιλέωσης μιας και η πρώτη είχε ορισμένες εξαιρετικά στιβαρές Action σεκάνς ενώ η δεύτερη ήταν τόσο campy και ηλίθια που κάπως κατέληγε να σε ψυχαγωγήσει, έστω και σε ορισμένα σημεία της…

Το Quantum είναι το πιο μουντό και ‘κενό‘ φιλμ ολόκληρης της ιστορίας του κινηματογραφικού JAMES BOND. Και υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος και αιτία για αυτή την εξέλιξη :

Η δημιουργία της ταινίας συνέπεσε με την , περίφημη πλέον, απεργία των σεναριογράφων του Hollywood την χρονιά 2007-2008 και η οποία είτε έβαλε ‘φρένο’ είτε έπληξε αρκετές από τις τότε παραγωγές του Hollywood.

Η ιστορία του Quantum… είχε αρχίσει να ξετυλίγεται στο μυαλό του παραγωγού Michael Wilson αμέσως μετά την κυκλοφορία του Casino Royale. Το ‘όραμα‘ ήταν σχετικά απλό, αν το πρώτο φιλμ θεματολογικά περιστρέφονταν γύρω από την τρομοκρατία τότε το δεύτερο θα επικεντρώνονταν στον περιβαλλοντισμό. Όμως ότι ιδέες και αν είχε αρχικά ο παραγωγός καμία από αυτές δεν αναπτύχθηκε με ουσιώδη, διάολε ούτε καν με στοιχειώδη, τρόπο ενώ δεν αποδόθηκαν και καθόλου καλά επάνω στο πανί.

Η ξαφνική απεργία των σεναριογράφων ενώ κανονικά θα έπρεπε να καθυστερήσει την παραγωγή τελικά δεν πτόησε και ιδιαίτερα την παραγωγό Barbara Broccoli και το στούντιο της Sony. Ναι οι παραγωγοί είχαν στα χέρια τους απλά ένα ‘λειψό‘ προσχέδιο όμως η ταινία ‘ έπρεπε‘ να βγει όσο πιο γρήγορα γινόταν στις αίθουσες ώστε να καρπωθεί την επιτυχία του προκατόχου της Casino Royale.

Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε ένα παράδοξο σκηνικό :

Ένας πρωταγωνιστής και ο σκηνοθέτης του να κάθονται στα διαλείμματα των γυρισμάτων και να πασχίζουν να ολοκληρώσουν το σενάριο της ταινίας που ήδη ξεκίνησαν να γυρίζουν…

Ο Daniel Craig αν και το πάλεψε στην τελική δεν ήταν σεναριογράφος και κατά συνέπεια απέτυχε να διασώσει κάπως την ιστορία της ταινίας του.

Γεγονός μάλιστα που προς τιμήν του το παραδέχτηκε και ο ίδιος :

‘We had the bare bones of a script and then there was a writers’ strike and there was nothing we could do. We couldn’t employ a writer to finish it. I say to myself, ‘Never again’, but who knows? There was me trying to rewrite scenes—and a writer I am not.’

Με βάση αυτές τις συνθήκες και σε σύγκριση με το σύνθετο και ευρηματικό Casino Royale η ‘ ιστορία‘ του Quantum…κρίνεται απλά ως ‘λίγη‘ και παντελώς ανίσχυρη.

Όσον αφορά την ερμηνεία του Craig ο πρωταγωνιστής κάνει ότι μπορεί αλλά στην τελική πόσα να κάνεις όταν στα χέρια σου έχεις το απόλυτο τίποτα ? Το Casino Royale δεν αναθεώρησε μονάχα τον χαρακτήρα του James Bond αλλά επανέφερε σε εκείνον στρώσεις συναισθηματικής πολυπλοκότητας και τραγικότητας που είχαν να εξερευνηθούν από εποχής Timothy Dalton ενώ παράλληλα άνοιγαν για εκείνον και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον arc που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με ενδιαφέροντες και συναρπαστικούς τρόπους.

Τελικά το μόνο που βλέπουμε εδώ σε όλη την ταινία είναι ένα βλοσυρό και τσαντίλα James να κόβει βόλτες σε διάφορες εξωτικές τοποθεσίες του πλανήτη και να ξεκληρίζει με μανία συνωμότες και Καθάρματα ελπίζοντας ότι μέσω της εκδίκησης θα ξεπεράσει ξεχάσει την απώλεια της Vesper…

Στο Quantum of Solace έχουμε τον πιο μονοδιάστατο James Bond σε ολόκληρη την ιστορία του franchise. Δεν εντοπίζουμε μέσα του κανένα στοιχείο που θα μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του, καμία αρετή ώστε να τον θαυμάσουμε αλλά και κανένα συναίσθημα ώστε να νιώσουμε έστω και λίγη συμπόνοια για εκείνον και το τραύμα που κουβαλά μέσα του.

Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας επιτρέψτε μου να μην γράψω κάτι επειδή για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ήταν όλοι τους τόσο αδιάφοροι που δεν θυμάμαι το παραμικρό για εκείνους και τις πράξεις τους.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έχουμε την Olga Kurylenko σε ρόλο αδιάφορου ‘Bond Girl‘. Λογικό αν υποθέσουμε ότι ύστερα από έναν γνήσιο έρωτα με μια γυναίκα που ήταν ισάξια αν όχι και καλύτερη από εκείνον, τόσο σε σκέψη όσο και σε ικανότητες και που αντίθετα με εκείνον δεν φοβόταν τα συναισθήματα της , ο James χρειάζονταν μια γκόμενα ‘ γλάστρα‘ ώστε να ξεχαστεί κάπως…

Η ‘ κενή‘ και βαρετή ιστορία του Quantum of Solace τουλάχιστον δικαιολογείται από την απεργία των σεναριογράφων και οι ευθύνες μπορούν να αποδοθούν στην απληστία των παραγωγών που δεν μπορούσαν να κάνουν μερικούς μήνες υπομονή για χατίρι της ταινίας τους.

Εκεί όμως που ΔΕΝ δικαιολογείται το φιλμ σε καμία περίπτωση είναι ως προς την σκηνοθεσία του Marc Forster.

Λόγω έλλειψης πλοκής ο σκηνοθέτης ρίχνει το βάρος στο Action κομμάτι όμως αποτυγχάνει να στήσει καλές και αξιομνημόνευτες σεκάνς δράσης. Τα Jump Cuts και το γενικότερο μοντάζ είναι τόσο γρήγορα, απότομα και άκομψα που οι Action σκηνές της ταινίας μου προκάλεσαν …ζαλάδα. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες μάχης είναι τόσο άναρχες που σε κάποια σημεία απλά δεν θα μπορείς να διακρίνεις ποίος ρίχνει ξύλο και ποιος τρώει καμιά σφαίρα και γιατί τέλος πάντων γίνονται όλα όσα γίνονται…

Ο Forster ξεκάθαρα πασχίζει να μιμηθεί το ύφος των ταινιών του Jason Bourne αλλά ΔΕΝ το κατέχει το αντικείμενο. Συν ότι δεν υπήρχε και ποτέ κάποια ανάγκη να συμβεί κάτι τέτοιο.

O  Marc Forster δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας κακός σκηνοθέτης αλλά είναι ξεκάθαρο ότι εδώ βρέθηκε έξω από τα νερά του μιας και δεν μπορεί να κατανοήσει πως στήνεται μια στιβαρή ταινία δράσης και κατασκοπίας.

Που να πάρει η οργή δεν κατανοεί ούτε καν πως λειτουργεί ο χαρακτήρας του James Bond !

O Forster ποτέ του δεν γούσταρε τον James Bond και τις ταινίες του όμως δέχτηκε να σκηνοθετήσει μια από αυτές επειδή το Casino Royale του προσέδωσε επιτέλους μια ‘ανθρωπιά‘ και ο σκηνοθέτης το θεώρησε ως μια συναρπαστική πρόκληση το να αναπτύξει περαιτέρω τον συναισθηματία Bond της νέας εποχής.

Τώρα πως καταλήξαμε να έχουμε τον πιο ‘ νεκρό’ 007 σε τόσα χρόνια ιστορίας είναι ένα εύλογο ερώτημα…

Στο Quantum of Solace οι Craig και Forster μπήκαν σε ένα καζίνο όμως αφού είδαν ότι ο έμπειρος και ικανός μπάρμαν απεργεί αντί να πάνε αλλού πήραν την απόφαση να χωθούν στην μπάρα και να το παίξουν …mixologists. Τίγκαραν με βότκα το λάθος ποτήρι , έβαλαν υπερβολικά λίγο μαρτίνι, ξέχασαν παντελώς την ελιά και όταν ήρθε η ώρα να στο σερβίρουν το χέρι τους ήταν τόσο ασταθές που το μισό ‘κοκτέιλ‘ κατέληξε να χυθεί άδοξα στο πάτωμα…

Και φυσικά στο τέλος ο λογαριασμός μας ήρθε κανονικά και δίχως την παραμικρή έκπτωση.

Ευτυχώς για όλους μας μετά από αυτό το ατυχές περιστατικό το μαγαζί έκλεισε για μερικά χρονάκια ώστε οι Sam Mendes και Roger Deakins να του κάνουν μια απόλυτα επιτυχημένη ανακαίνιση.