‘And your dad had the worst teacher there ever was.’ : Το Cobra Kai μας θυμίζει ότι από κάποιες διδαχές που έλαβες δύσκολα θα ξεφύγεις…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Πριν ξεκινήσω (επιτέλους) να παρακολουθώ την πρώτη σεζόν του Cobra Kai, της σειράς που λειτουργεί ως ένα sequel αλλά και spin-off του πρώτου και θρυλικού πλέον KARATE KID φιλμ των 80s , ομολογώ ότι η μοναδική προσδοκία που είχα ήταν ότι η (αναπόφευκτη) νοσταλγία που θα μου πουλούσαν οι συντελεστές της σειράς να μην ήταν ‘φτηνή‘ και να μην δείχνει ‘ασέβεια‘ επάνω στην αισθητική και την κληρονομία μιας ταινίας που την αγάπησε εκατομμύρια κοσμάκης.

Πιστεύω ότι οι ενδοιασμοί μου ήταν αρκετά δικαιολογημένοι. Στην τελική έχουμε φρέσκα τα παραδείγματα ταινιών όπως είναι τα TERMINATOR : Dark Fate , ένα κάκιστο sequel που πήγε να μας πλασάρει το παραμύθι της ‘επιστροφής στις ρίζες‘ αλλά τελικά πάσχισε να κάνει ένα εντελώς ηλίθιο ‘Reset‘ στο franchise και εις βάρος της μυθολογίας που το κατέστησε τόσο επιτυχημένο και αγαπητό από το κοινό, ενώ προσωπικά βρίσκω και την πλειοψηφία των πρόσφατων τηλεοπτικών 80s ‘επιστροφών ή αναθεωρήσεων‘ (πχ την σειρά ‘LETHAL WEAPON‘) εξαιρετικά αδιάφορη μιας και αυτές ούτε προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερα συναρπαστικό και φρέσκο στις ιστορίες και τους χαρακτήρες με τους οποίους γαλουχήθηκα αλλά ούτε τους τιμούν και ιδιαίτερα.

Τεσπα εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ενώ ξεκίνησα να βλέπω διστακτικά το Cobra Kai η εξέλιξη τελικά ήταν ότι πολύ γρήγορα άφησα όλους μου τους δισταγμούς και την δυσπιστία που είχα απέναντι σε αυτή την σειρά και τις προθέσεις των κατασκευαστών της και πλέον δηλώνω με πάθος και στόμφο την απόλυτη αφοσίωση μου απέναντι στις διδαχές του Sensei Johnny Lawrence και του ντότζο του !

Το Cobra Kai ταξιδεύει με ‘αντίστροφο‘ τρόπο το κοινό και τους πρωταγωνιστές του.

Ως θεατές βλέποντας την σειρά θα αναπολήσουμε τόσο το αυθεντικό φιλμ του John Avildsen και τους ήρωες του όσο και εκείνη την εποχή που το απολαύσαμε για πρώτη φορά σε κάποια οθόνη. Στον αντίποδα οι ίδιοι ήρωες καλούνται να ξυπνήσουν στο ‘σήμερα‘ , δηλαδή τριάντα και βάλε χρόνια ύστερα από τα γεγονότα της ταινίας, και να βρεθούν αντιμέτωποι τόσο με τα λάθη του παρελθόντος όσο και με εκείνα τα πιο πρόσφατα.

Η επανασύνδεση μας με τον Johnny Lawrence μας το κάνει εξαρχής ξεκάθαρο ότι ο τύπος αυτός ποτέ του δεν ξεπέρασε τα 80s. Εξακολουθεί να οδηγεί το ‘κλασσικό‘ Firebird αμάξι του ενώ ακούει RATT και REO SPEEDWAGON στην διαπασών , φοράει μπλουζάκια METALLICA και μπαντάνα ενώ το ‘μέμο‘ της πολιτικής ορθότητας που διακρίνει την εποχή μας μάλλον δεν κατόρθωσε να φτάσει μέχρι το emai του…

Διάολε ο τυπάς δεν ξέρει καν τι είναι το Facebook !

Όμως αυτές οι ‘Vintage‘ συνήθειες και αντιλήψεις που διακρίνουν τον Johnny είναι τα στοιχεία που τον καθιστούν μια συμπαθέστατη μορφάρα και που θα σε κάνουν να ταυτιστείς σε μεγάλο βαθμό μαζί του σε περίπτωση που γεννήθηκες προ 90s.

Δυστυχώς για τον Johnny οι Glam Rock μουσικές και η macho συμπεριφορά δεν είναι τα μοναδικά κατάλοιπα που κουβαλά επάνω του από το παρελθόν. Ο Johnny Lawrence ανάμεσα σε όλα τα άλλα εξακολουθεί να κουβαλά και τρία πράγματα τα οποία ποτέ του δεν μπόρεσε να τα ξεχάσει ή να τα ξεπεράσει και που το καθένα με τον τρόπο του έχει βαρύτατες επιπτώσεις τόσο στον ψυχισμό του όσο και στην ζωή του.

Συγκεκριμένα ο πρώην ‘ροκ σταρ’ του καράτε δεν ξεπέρασε τα εξής :

• Την καψούρα του για την Ali Mills .
• Την απέχθεια του για τον Daniel LaRusso και την ήττα που υπέστη από αυτόν στο τουρνουά καράτε του 84.
• Τις σκληρές και απόλυτες διδαχές που έλαβε από έναν δάσκαλο που ήταν παράλληλα ότι πιο κοντινό γνώρισε σε ‘ πατέρα‘…

Ναι το Cobra Kai είναι μια εξαιρετικά ευχάριστη και στιβαρή σειρά πολεμικών τεχνών που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Όμως το μυστικό που κρύβεται πίσω από την επιτυχία της σειράς εντοπίζεται ακριβώς στην λέξη ‘ισορροπία‘.

Όπως ήταν αναμενόμενο η σειρά σε ποτίζει άφθονη νοσταλγία για τα 80s και το αυθεντικό KARATE KID είτε μέσα από αναφορές είτε ακόμη και από στιγμιότυπα που μας έρχονται κατευθείαν μέσα από την ταινία του Avildsen. Όμως όλες οι αναφορές και οι ‘φόροι τιμής’ εδώ έχουν νόημα. Τσοντάρουν τα μέγιστα στην εξέλιξη τόσο της πλοκής όσο και των χαρακτήρων. Παράλληλα οι δημιουργοί δεν διστάζουν να ‘παίξουν’ με την κληρονομιά και την μυθολογία της ταινίας με ευρηματικούς και γαμάτους τρόπους. Η σεκάνς όπου ο Daniel LaRusso το σκέφτεται , για μια στιγμή, να το παίξει ‘Μίστερ Μιγιάγκι‘ και να γιατρέψει τον τραυματισμένο μαθητή του με το περίφημο ‘μαγικό μασάζ‘ που είχε επιστρατεύσει ο Sensei του στο φινάλε της ταινίας αλλά τελικά απλά καταλήγει να φωνάξει μια νοσοκόμα είναι ναι μεν ξεκαρδιστική αλλά από την άλλη δείχνει και τις προθέσεις των συντελεστών του Cobra Kai :

Ναι είμαστε εδώ να τιμήσουμε το παρελθόν όμως παράλληλα χτίζουμε και μια σειρά απόλυτα εναρμονισμένη με τις τηλεοπτικές απαιτήσεις του σήμερα.

Το KARATE KID του 84 δεν ήταν και η πλέον ρεαλιστική ταινία. Που να πάρει ήταν μια ιστορία που σου έλεγε ότι θα μάθεις καράτε γυαλίζοντας αμάξια και πλένοντας τζάμια και ότι μπορείς να απαλλαγείς από τραυματισμούς με μαγικές μαλάξεις και πως ο αντίπαλος σου θα τρέξει σαν ηλίθιος κατευθείαν επάνω στο πόδι σου, με την μούρη του εκτεθειμένη, ενώ εσύ στέκεσαι σε μια περίεργη στάση ! Και όμως ήταν μια τόσο όμορφα γυρισμένη ταινία που σου περνούσε αυτή την μυθολογία της. Σε βύθιζε σε αυτήν και σε έκανε να πιστέψεις. Η σειρά το σέβεται απόλυτα αυτό όμως παράλληλα προσδίδει στην ιστορία και ένα πιο σοβαρό ύφος ώστε να μπορεί να την ακολουθήσει και ένας νεώτερος θεατής.

Σε μια άλλη φάση η σειρά σατιρίζει (με αγάπη) την εμβληματική κλωτσιά ‘γερανό‘ του KARATE KID και παράλληλα μας δίνει την δική της εμβληματική κλωτσιά χτίζοντας έτσι την δική της μοναδική μυθολογία.

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν και η σεκάνς όπου ο Johnny Lawrence αφηγείται στον πρώτο του μαθητή την ιστορία του πως ξέσπασε η αψιμαχία του με τον LaRusso…

H σεκάνς αυτή λειτουργεί από την μια ως ένα μικρό καλαμπούρι απέναντι σε ένα χιουμοριστικό βίντεο του YouTube με τίτλο The Karate Kid : Daniel Is The Real Bully το οποίο κάνει θραύση τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη όμως είναι και μια απόλυτα κρίσιμη και σοβαρή στιγμή που μας φανερώνει γιατί ο Johnny δείχνει ύστερα από τόσο καιρό να κρατά πεισματικά την αντιπαλότητα του με τον LaRusso ‘αναμμένη‘. Ο Johnny δεν πουλάει φούμαρα στον μαθητή του ώστε να τον πάρει με το μέρος του. Η εξιστόρηση αυτή είναι η γνήσια οπτική που έχει για τα γεγονότα του παρελθόντος. Στο μυαλό του ο Johnny Lawrence είναι ο ‘αδικημένος‘ της όλης υπόθεσης. Το αν αυτό ισχύει ή όχι εναπόκειται στην κρίση του εκάστοτε θεατή.

Η αφήγηση του Cobra Kai διακρίνεται επίσης από μια απόλυτη ισορροπία. Οι δυο ‘ήρωες’ μοιράζονται τον τηλεοπτικό χρόνο και έτσι μαθαίνουμε πολλά πράγματα γύρω από την εξέλιξη που είχαν μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια , την τωρινή τους κατάσταση αλλά και για τις σκέψεις που διατηρούν γύρω από το κοινό τους παρελθόν.

Η αποκάλυψη ότι ο ‘καθαρός‘ Daniel LaRusso εξελίχθηκε σε έναν επιτυχημένο γιάπη / πωλητή αμαξιών (και πιθανότατα βαψομαλλιά…) και σε καλό οικογενειάρχη ουδεμία έκπληξη μου προκάλεσε. Τα πάντα στην καριέρα και την ζωή αυτού του άντρα φαίνονται να πηγαίνουν ρολόι. Και όμως να που όσο περνάνε τα επεισόδια ένα ‘κενό‘ στην καρδιά και την ψυχή του Daniel ΄φαίνεται να κάνει την εμφάνιση του…

Στον αντίποδα το ‘κενό‘ του Johnny Lawrence μας είναι εξαρχής απόλυτα ευδιάκριτο μιας και είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ.

Ο Johnny ποτέ του δεν μπόρεσε να σηκωθεί και να συνέλθει από το καναβάτσο στο οποίο τον έριξε ο LaRusso με εκείνη την θρυλική κλωτσιά ‘γερανό‘ …

Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια όμως ο Johhny εξακολουθεί να σιχαίνεται τον LaRusso. Ναι παραδέχτηκε και σεβάστηκε την νίκη του στο μεταξύ τους τουρνουά όμως και πάλι ποτέ του δεν μπόρεσε να προχωρήσει μπροστά από αυτό το σημείο. Και κάπως έτσι ο Johnny Lawrence συνέχισε να πέφτει σε διάφορα ‘καναβάτσα’ τα χρόνια που ακολούθησαν. Απέτυχε στην επαγγελματική του σταδιοδρομία και ακόμη περισσότερο απέτυχε σαν σύζυγος και πατέρας. Το αποτέλεσμα είναι να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του μεθυσμένος , τσαντισμένος και πικρόχολος.

Τελικά ύστερα από μια εξαιρετικά κακή μέρα ο Johnny φτάνει στο σημείο της απόλυτης αγανάκτησης και αποφασίζει να ξαναπάρει την ζωή του στα χέρια του. Στο μυαλό του αυτό μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα από έναν τρόπο :

Την επιστροφή του στο ντότζο και τις διδαχές του Cobra Kai…

Όπως μας αποκαλύπτει η πρώτη σεζόν το καράτε και το Cobra Kai ήταν εκείνα που πριν από πολλά χρόνια έδωσαν στον νερό Johnny έναν ‘σκοπό‘ . Βοήθησαν ένα μοναχικό και εσωστρεφές παιδί να ενταχθεί σε ένα σύνολο και του χάρισαν ένα πατρικό πρότυπο.

Βέβαια στην πορεία αποδείχθηκε ότι αυτός ο ‘πατέρας‘ ήταν ένας αυταρχικός και απόλυτος Μπάσταρδος…

Και όμως παρά την απέχθεια που εξακολουθεί να αισθάνεται για τον LaRusso o Johhny δεν δείχνει να μετανιώνει για την απόφαση που πήρε το 84 να αψηφήσει τις βρώμικες και σκληρές διδαχές του Sensei του , John Kreese. Ήταν η πρώτη απόφαση που έλαβε βασισμένος στον δικό του ‘κώδικα τιμής‘ και παραμένει σίγουρος ότι ήταν η επιλογή που τον καθόρισε τότε ως άντρα. Από την άλλη όμως ο Johnny δεν δείχνει να έχει απαλλαγεί πλήρως από την επιρροή του πρώην δασκάλου του…

Ναι ο John Kreese αποτελεί παρελθόν όμως η παρουσία του εξακολουθεί συνεχώς να στοιχειώνει τον μαθητή. Ο Lawrence αποφασίζει να ανοίξει ξανά το Cobra Kai ντότζο έχοντας στόχο να βάλει ξανά την , επαγγελματική και προσωπική , ζωή του σε μια ‘ισορροπία‘ κάνοντας εκείνο το πράγμα που το αγαπά και που τον εκφράζει απόλυτα σαν άνθρωπο :

Διδάσκοντας καράτε.

Ο Johnny επιλέγει να διατηρήσει το μότο ‘Always Strike First’ του John Kreese και κάνει ότι περνάει από το χέρι τις γροθιές του ώστε να το αποτυπώσει στην συνείδηση των μαθητών του. Από την άλλη δείχνει να ακολουθεί μια διαφορετική προσέγγιση από τον Sensei του όσον αφορά την πελατεία του ντότζο. Βλέπεις εκεί που στα 80s οι μαθητές του Cobra Kai ήταν ένα τσούρμο από Badass νταήδες σήμερα η πλειοψηφία της τάξης αποτελείται από σπασίκλες και ‘αποτυχημένους‘. Ω , ναι ο πρώην ‘νταής‘ Johnny Lawrence καλείται πλέον να διδάξει σε θύματα ‘Bullying‘ πως να σαπίζουν στο ξύλο άτομα που δεν απέχουν και πολύ από την νεώτερη εκδοχή του !

Παρά το παράδοξο της όλης υπόθεσης ο Johnny αποδέχεται αυτό το ειρωνικό παιχνίδι της μοίρας κυρίως επειδή χρειάζεται τα χρήματα από τις εγγραφές. Αρχικά αντιμετωπίζει με απόλυτο χλευασμό και επιθετικότητα τους ‘φλώρους‘ μαθητές του όμως μέσα από την κοινή τους συνύπαρξη θα αρχίσει να ξεκλειδώνει κάποιες απρόσμενα ευαίσθητες πτυχές του. Θα αναπτύξει τις ικανότητες του για αποδοχή και κατανόηση ενώ θα αρχίσει να προσαρμόζεται , όσο μπορεί τουλάχιστον, στα ‘πρέπει’ του σήμερα. Παράλληλα θα μεταδώσει και άφθονη 80s γνώση , γύρω από τις μουσικές και τα ραντεβού, στους μαθητές του. Βέβαια αυτές οι τελευταίες διδαχές δεν είναι πάντοτε και τόσο επιτυχημένες…

Όμως η βασική και απαράβατη διδαχή του Johnny Lawrence παραμένει μονάχα μια :

‘ Always Strike First.’

Η τυφλή του αφοσίωση στο μότο του Kreese θα λειτουργεί πάντοτε ως το στοιχείο που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον σπρώξει πίσω στην ‘σκοτεινή πλευρά‘ και να μεταφέρει σε αυτήν και τους μαθητές του. Ναι ο Johnny Lawrence στο Cobra Kai είναι ένας συμπαθέστατος ‘αντιήρωας‘ που πάντοτε ελοχεύει ο κίνδυνος να εξελιχθεί / διαστρεβλωθεί στον ‘Κακό’ της υπόθεσης επειδή αδυνατεί να ξεφύγει τόσο από μια σειρά κακών συμπτώσεων και επιλογών όσο και από τα σκληρά ‘μαθήματα’ που του κληροδότησε ναι μεν ένας απόλυτος Μπάσταρδος αλλά παράλληλα και ο μοναδικός άντρας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη που τον ένιωθε σαν ‘πατέρα‘ του…

Εκείνος που δείχνει πάντως ακράδαντα πεπεισμένος ότι ο Johnny Lawrence δεν μπορεί να ‘σωθεί‘ από την επιρροή του Kreese είναι ο ‘παλιόφιλος‘ του Daniel LaRusso…

Στην πρώτη τους συνάντηση ύστερα από τριάντα και βάλε χρόνια ο LaRusso αντιμετωπίζει φιλικά τον Lawrence και δεν δείχνει να του κρατάει κακία. Φυσικά αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Ο Daniel ποτέ του δεν ξεπέρασε το Bullying και τους ξυλοδαρμούς που υπέστη από τον Johnny και την παρέα του. Οι ‘σκελετοί‘ εξακολουθούν κατά καιρούς να τον τρομάζουν καθώς εκείνος αδυνατεί να τους ‘θάψει’ για πάντα στο υποσυνείδητο του.

Σε αντίθεση με τον Lawrence πάντως η ζωή του Daniel φαίνεται να κύλησε μια χαρά σε όλα τα επίπεδα. Επιτυχημένος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης και αγαπητό μέλος της κοινότητας του. Πάντα ‘καθαρός‘ . Και όμως να που ο LaRusso βασανίζεται και εκείνος από τα δικά του προβλήματα. Το αναπάντεχο reunion του με τον Lawrence δεν ξυπνά μονάχα τους ‘σκελετούς‘ του παρελθόντος αλλά αναζωπυρώνει και μέσα του την ακράδαντη πεποίθηση που έχει ότι εκείνος είναι ο ‘ήρωας‘ της όλης υπόθεσης.

Ο Daniel LaRusso είναι ένας πραγματικά καλός τύπος όμως δεν μπόρεσε ποτέ του να αποτινάξει το γεγονός ότι είναι και ένας κάπως ψωνισμένος τσόγλανος που πάσχει από το σύνδρομο του ήρωα !

Ο LaRusso δεν μπαίνει ούτε για μια στιγμή στην διαδικασία να κάτσει να μιλήσει με τον Johnny ώστε να τον αποκρυπτογραφήσει σαν άνθρωπο. Για εκείνον θα παραμένει πάντοτε ένας ‘νταής‘ και ας δηλώνει ότι άφησε το παρελθόν να πεθάνει. Τελικά η αντιπαλότητα τους δείχνει να εξομαλύνεται κάπως όταν μια μέρα ο Lawrence τον σέρνει με το ζόρι σε μια τσάρκα με το αμάξι του. Κατά την διάρκεια της βρίσκουν επιτέλους κοινά πατήματα και ανακαλύπτουν πράγματα ο ένας για τον άλλον που δεν τα περίμεναν. Όμως μια ακόμη σειρά από κακές συμπτώσεις και επιλογές θα τους οδηγήσει πίσω στην έχθρα και στην αρένα ενός τουρνουά καράτε , μονάχα που αυτή τη φορά παίρνουν την θέση των δασκάλων τους. Δυο δασκάλων που μπορεί να μην είναι πια στο πλευρό τους όμως και πάλι αδυνατούν να τους ξεπεράσουν , ο καθένας για τους δικούς τους λόγους. Αυτή τη φορά οι Johnny Lawrence και Daniel LaRusso δείχνουν αποφασισμένοι να λύσουν τις διαφορές τους μια και καλή όμως μέσω των νεαρών μαθητών τους. Η δίψα τους για ‘νίκη‘ , είτε μια ηθική νίκη όπως στην περίπτωση του LaRusso είτε μια κυριολεκτική όπως στην περίπτωση του Lawrence, σε πολλές περιπτώσεις θα θολώσει το μυαλό και την καρδιά τους. Το τι τρομερές επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η εμμονή και η ‘θολούρα‘ απέναντι στους δικούς τους μαθητές μένει να το μάθουμε στην πορεία…

Στο Cobra Kai δυο άντρες ξαναγίνονται αντίπαλοι και θα λύσουν πάλι τις διαφορές τους μέσω του μοναδικού κοινού πράγματος που έχουν ανάμεσα τους :

Το καράτε.

Και οι δυο τους θα παλέψουν επιστρατεύοντας τις διδαχές των δασκάλων που τους γαλούχησαν και που στιγμάτισαν τόσο την εφηβεία τους όσο και την μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.

Ο ένας θα αφεθεί ξανά στην ωμή και άμεση δύναμη. Θα ‘χτυπήσει πρώτος‘ ελπίζοντας όμως ότι δεν θα υποκύψει πλήρως στον πειρασμό αυτής της δύναμης. Στο τέλος δεν θα τα καταφέρει. Οι διδαχές του John Kreese αποτυπώθηκαν τόσο έντονα μέσα στον Johnny Lawrence που εκείνος έφτασε στο σημείο να επιτρέψει να σακατέψουν τον ίδιο του τον γιο ώστε να κερδίσει το πολυπόθητο τρόπαιο και να ικανοποιήσει τον εγωισμό του , αδιαφορώντας ακόμη και για τις επιπτώσεις που θα έχει όλο αυτό επάνω σε ένα τσούρμο από νέα παιδιά…

O άλλος πάλι θα εφαρμόσει επίσης με απόλυτη προσήλωση τις διδαχές που έλαβε από έναν σαφώς πιο καλοκάγαθο και συνετό δάσκαλο.

Μέσα από την επιστροφή του στο καράτε ο Daniel San θα ξαναφέρει την ζυγαριά της ζωής του σε μια σχετική όχι όμως και απόλυτη ισορροπία. Ναι ο μαθητής διατηρεί τις αρχές περί ‘ άμυνας και ισορροπίας’ που του δίδαξε ο Sensei του όμως τις εφαρμόζει πλέον με αμφιλεγόμενους τρόπους. Τα περίφημα δεντράκια Μπονσάι που διαστρεβλώνονται σε διαφημιστικό κόλπο είναι μια ένδειξη ότι ο μαθητής κάπου στην πορεία έχει παραστρατήσει και δίχως καν να το πάρει χαμπάρι…

Βλέπεις ναι μεν ο Daniel εξακολουθεί να βλέπει τον εαυτό του ως τον ‘ήρωα‘ της ιστορίας και να συντηρεί την γνώση που έλαβε από τον μίστερ Μιγιάγκι όμως τελικά τίποτε από αυτά τα δυο δεν είναι ακριβώς όπως τα νομίζει.

Ο Daniel δεν είναι ούτε ο ‘ήρωας‘ αλλά ούτε και ο ‘κακός‘ του Cobra Kai. Είναι απλά ένας ενήλικας άντρας που καλείται να κάνει τις επιλογές του μέσα στον κόσμο των ενηλίκων. Επιλογές που μπορεί να είναι είτε σωστές είτε λανθασμένες και που η καθεμία θα έχει τις επιπτώσεις της. Στην ίδια ακριβώς θέση βρίσκεται και ο Johnny Lawrence, απλά οι δικές του επιλογές τείνουν περισσότερο στις λανθασμένες. Το γεγονός ότι ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τον άλλον ως τον ‘κακό‘ της υπόθεσης οφείλεται απλά στην προσωπική τους ματιά γύρω από τα γεγονότα τόσο του παρελθόντος και του παρόντος όσο και στην αδυναμία , ή την άρνηση τους, να ωριμάσουν.

Τόσο ο Johnny Lawrence όσο και ο Daniel San απλά αδυνατούν να επιτρέψουν στο κοινό τους παρελθόν να ‘πεθάνει‘ και αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι συντηρώντας την έχθρα τους δεν χρειάζεται να κάτσουν να ασχοληθούν με τα πραγματικά σημαντικά πράγματα και γεγονότα που συναντώνται στην καθημερινότητα τους. Καταστάσεις που είναι υπερβολικά πολύπλοκες και ευαίσθητες ώστε να λυθούν μέσα σε μια αρένα με γροθιές και κλωτσιές…

Το Cobra Kai είναι μια απόλυτα ισορροπημένη σειρά όσον αφορά την νοσταλγία και τις καινοτομίες που θα σου σερβίρει, την ανάπτυξη των χαρακτήρων της και τις αναλογίες ανάμεσα στο δράμα , την κωμωδία και το ξυλίκι.

Πολύ συμβολικά και οι πρωταγωνιστές της μοιάζουν εναρμονισμένοι με τους ρόλους τους. Ο Ralph Macchio εξαργύρωσε την 80s επιτυχία του KARATE KID και έχτισε μια αρκετά αξιόλογη καριέρα που του έφερε μια σχετική αναγνώριση και χρήμα. Αντίθετα ο William Zabka κατέληξε να παίζει σε κάτι B-Movies που δεν μπορείς καν να βρεις λίγες πληροφορίες γύρω από αυτά στο γαμημένο το Wikipedia…

Και όμως ο Zabka είναι εκείνος που ξεχωρίζει ερμηνευτικά στην σειρά. Μοιάζει να είναι τόσο ‘χαμένος‘ στα 80s όσο και ο χαρακτήρας του. Η πικρία του φαντάζει απόλυτα γνήσια όμως το ίδιο ισχύει και για την δίψα που επιδεικνύει να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο. Είναι σαφέστατα καλύτερος ηθοποιός από τον Macchio ενώ έχει και δημιουργικές ανησυχίες καθώς στο παρελθόν έγραψε το σενάριο και έκανε την παραγωγή μιας μικρού μήκους ταινίας , με τίτλο Most, που έφτασε μέχρι και τα Όσκαρ ! Το show αυτό είναι μια , μάλλον απρόσμενη, ευκαιρία για τον Zabka να επιστέψει σε μεγαλύτερες ‘αρένες’ και δείχνει αποφασισμένος να πιάσει την ευκαιρία που του δίνεται από τα μαλλιά και να ‘σπάσει αρκετά πόδια’ με την ερμηνεία του εδώ. Πάντως και ο Macchio κάνει απόλυτα στιβαρή δουλειά στην απόδοση του σήμα κατατεθέν χαρακτήρα του , αλλά κυρίως λόγω του παρουσιαστικού του.

Επίσης αυτή η σειρά παίζει να έχει ένα από τα πιο συμπαθητικά νεανικά cast που έχω πετύχει στην τηλεόραση. Κάθε πιτσιρικάς έχει το δικό του στόρι και ακόμη και αν παίζει τον ‘αντιπαθητικό τύπο‘ κρύβει μέσα του ένα βάθος και παίζει κρίσιμο ρόλο όχι μόνο στην εξέλιξη της δικής του ιστορίας αλλά και σε εκείνες των δασκάλων του.

‘Δάσκαλοι’.

Αυτή είναι η λέξη που περικλείει ολόκληρο το νόημα του Cobra Kai.

Στο φινάλε αυτή η ιστορία ανήκει κυρίως στον Johnny Lawrence. Ιδού ένας άντρας που καλείται να ξεπεράσει την κρίση μέσης ηλικίας , να αποδεχτεί τις επιταγές μιας νέας και ‘φλώρικης‘ εποχής χωρίς όμως να χάσει την προσωπική του ταυτότητα , να ωριμάσει ώστε να χτίσει μια γέφυρα επικοινωνίας τόσο με τον παλιό του ‘εχθρό‘ όσο και με τους μαθητές του αλλά και τον ίδιο του τον γιο και να βρει επιτέλους μέσα του τα λόγια που θα εκφράζουν την ‘ηθική‘ και την ‘τιμή‘ που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους μέσα του σε εκείνο το τουρνουά καράτε στην Καλιφόρνια του 1984.

Για έχει όμως μια ελπίδα να επιτύχει έστω και ένα από αυτά οφείλει πρώτα να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στο τι πρέπει να κρατήσει και τι όχι από τις διδαχές ενός υπέρμετρα σκληρού και εγωιστή ‘πατέρα’ …

Όσα χρόνια και αν περάσουν ο πειρασμός του Johnny Lawrence να υπακούσει στην ‘Sweep The Leg‘ προσταγή θα είναι πάντοτε εκεί στο πλευρό του.

Και ειλικρινά πόσο εφικτό είναι να πεις ‘Όχι‘ σε αυτό που σε στήριξε σε όλη την διάρκεια των παιδικών και εφηβικών σου χρόνων ? Τότε που ήσουν πιο ευάλωτος ,αδύναμος και μοναχικός από ποτέ ?

• STRIKE FIRST.
• STRIKE HARD.
• NO MERCY.

Αυτά τα τρία μονάχα είχε να διδάξει ο Kreese τον μαθητή του στα 80s και ο Johnny Lawrence τα αγκάλιασε και τους απέδωσε μια σαφώς μεγαλύτερη σημασία και αξία, μόνο και μόνο επειδή θα λειτουργούσαν ως το στήριγμα του.

Ακόμη και ένας ‘κακός δάσκαλος’ να είναι προτιμότερος από κανέναν δάσκαλο…