THE PUNISHER : O Dolph Lundgren ‘τιμωρεί’ την Γιακούζα.

by Αντρέι Κοτσεργκίν

Jake : What the fuck do you call 125 murders in 5 years?

The Punisher : Work in progress.

Στο THE PUNISHER , του 1989 , ο Dolph Lundgren είναι ο Frank Castle.

Ο άντρας αυτός στο παρελθόν υπήρξε ένας Undercover μπάτσος όμως όταν η οικογένεια του δολοφονήθηκε από την Μαφία , μέσω μιας βόμβας που προορίζονταν για εκείνον , ο Frank εξελίχθηκε σε βιτζιλάντη και σύντομα έγινε ευρύτερα γνωστός ως ‘Τιμωρός‘.

Σε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία ο ‘Τιμωρός’ δολοφόνησε πάνω από εκατό Μαφιόζους (δίχως να λογαριάζουμε τα τσιράκια τους) και ως αρχηγείο του χρησιμοποιεί το, δαιδαλώδες , αποχετευτικό σύστημα της Νέας Υόρκης. Η δράση του Frank Castle κατέληξε να ενώσει τον υπόκοσμο της πόλης. Οι αρχηγοί του αναγκάζονται να βγάλουν από την ‘σύνταξη‘ τον Gianni Franco, έναν ευρηματικό και αδίστακτο άντρα που κάποτε υπήρξε ο ‘Kingpin‘ του υποκόσμου.

Ο Franco σχεδιάζει να ενώσει ξανά την Μαφία όμως τα σχέδια του τραβούν την προσοχή της Γιακούζα. Οι Γιαπωνέζοι εγκληματίες, που δρουν υπό τις εντολές της Λαίδης Tanaka, επιθυμούν να αρπάξουν στα χέρια τους το ‘μεγάλο μήλο‘ και έτσι αποφασίζουν να απαγάγουν τα παιδιά της τοπικής Μαφίας ώστε να τα επιστρατεύσουν ως τον μοχλό πίεσης που θα τους επιτρέψει να ελέγξουν το οργανωμένο έγκλημα της Νέας Υόρκης. Ο Shake, ο μοναδικός ζωντανός συνεργάτης του Frank , πείθει τον βιτζιλάντη να προσπαθήσει να διασώσει τα παιδιά , πριν αυτά καταλήξουν να πωληθούν σε τίποτε Άραβες δουλεμπόρους.

Και κάπως έτσι ο ‘Τιμωρός‘ βάζει στο στόχαστρο του την Γιακούζα , καθώς στα μάτια του ακόμη και τα παιδιά των χειρότερων Καθαρμάτων είναι ‘αθώα‘. Ο Frank Castle ξεκινά να χτυπά την Γιαπωνέζικη Μαφία με κάθε μέσο που έχει στα χέρια του όμως η Λαίδη Tanaka έχει στην διάθεση της μια μικρή στρατιά από νίντζα φονιάδες…

Πέραν του origin του κεντρικού βιτζιλάντη / αντιήρωα και την ιστορία που θέλει έναν πληγωμένο άντρα να τα βάζει ολομόναχος με την Μαφία το THE PUNISHER, του σκηνοθέτη Mark Goldblatt , παίρνει αρκετές ‘δημιουργικές ελευθερίες’ με το υλικό που έχει από τα διαχρονικά και αγαπημένα comics της MARVEL.

Παρά το γεγονός ότι ποτέ μας ΔΕΝ τον βλέπουμε να φοράει την εμβληματική νεκροκεφαλή / σήμα του χαρακτήρα ο Dolph Lundgren κατόρθωσε να μας δώσει έναν εξαιρετικά Badass και αξιομνημόνευτο ‘Τιμωρό‘.

Το θηριώδες και βλοσυρό παρουσιαστικό του πρωταγωνιστή ταιριάζει γάντι με τα μέτρα του χαρακτήρα του. Ο Frank του Dolph Lundgren είναι ντυμένος στα δερμάτινα από την κορυφή μέχρι τα νύχια και φαντάζει σαν ένας μηχανόβιος που έχει ως λημέρι του τους υπονόμους της Νέας Υόρκης. Στην μάχη και το φονικό αποδεικνύεται γνήσιο λαϊκό μαστόρι.

Φημολογείται ότι κατά την διάρκεια των γυρισμάτων ο ηθοποιός έμενε επίτηδες άυπνος ώστε να αποδώσει πειστικά τον κενό και βίαιο ψυχισμό του χαρακτήρα του και ότι αντιλαμβανόταν τον χαρακτήρα του κάτι σαν ‘όταν ο Batman συναντά τον Terminator‘ ! Όπως και να χει εδώ ο Lundgren βρίσκεται στα καλύτερα του τόσο σωματικά όσο και ερμηνευτικά.

Η μεθοδικότητα και η αποτελεσματικότητα αυτού του ‘Τιμωρού’ μας γίνεται απόλυτα ευδιάκριτη από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας…

Η εικόνα ενός μαυροντυμένου Dolph να ξεκληρίζει ένα τσούρμο από Μαφιόζους μέσα σε μια έπαυλη , επιστρατεύοντας πολυβόλα, τεράστια μαχαίρια και χειροβομβίδες αρκεί από μόνη της ώστε να επενδύσεις συναισθηματικά σε αυτή την ταινία.

Το THE PUNISHER είναι ένα γνήσιο και Action ‘παιδί‘ των 80s. Εδώ έχουμε μια ολντσκουλ ταινία δράσης και φονικού που είναι πέρα για πέρα R-rated. Γεγονός που μας γίνεται ξεκάθαρο από την πρώτη κιόλας πράξη όπου βλέπουμε τον Frank Castle να την αράζει ολόγυμνος μέσα στους υπονόμους της Νέας Υόρκης. Το μόνο εξίσου μεγάλο με τον παργαλάτσο αυτού του άντρα είναι το οπλοστάσιο του και η επιθυμία του για εκδίκηση και ‘τιμωρία‘.

Το Kill Count αυτής της ταινίας ξεπερνά τα εκατό άτομα ενώ και οι σεκάνς δράσης , φονικού και ΜΑΚΕΛΕΙΟΥ είναι υπερβολικά μάχιμες. Ο Dolph εδώ βρίσκεται στα ντουζένια του. Για τις ανάγκες του ρόλου έχασε αρκετά κιλά και έβαψε τα μαλλιά του μαύρα. Σε μια φάση όπου η Γιακούζα τον αιχμαλωτίζει και τον βασανίζει τους πετάει την ατακάρα :

‘Hava a nice day‘

Υπέρμετρα λιτός αλλά και εξαιρετικά αποτελεσματικός ο Dolph Lundgren κατορθώνει να αιχμαλωτίσει ένα μεγάλο μέρος από τον ψυχισμό του χάρτινου The Punisher.

Σε εξίσου καλό επίπεδο κυμαίνονται και οι κακοί της ταινίας…

Οι Αμερικανοί Μαφιόζοι φαντάζουν όλοι τους σαν καρικατούρες όμως από μια παραγωγή των 80s δεν θα περίμενες κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Εκείνοι που κλέβουν την παράσταση είναι οι Ιάπωνες ανταγωνιστές τους που εδώ μοιάζουν πραγματικά αμείλικτοι και επικίνδυνοι.

Η Kim Miyiori ως Λαίδη Tanaka πραγματικά δίνει τα ρέστα της. Είναι ραδιούργα και τολμά να κοιτάξει κατάμουτρα έναν θηριώδη ‘Τιμωρό‘ που η πλειοψηφία των αντρών του υποκόσμου τρέμει μονάχα στο άκουσμα του ονόματος του. Η γυναίκα αυτή είναι τόσο αμείλικτη που σε ορισμένες στιγμές φαντάζει λες και είναι κάποιο ‘σατανικό πνεύμα‘ από Γιαπωνέζικη ταινία τρόμου τύπου ONIBABA !

Η Λαίδη Tanaka είναι αποφασισμένη να εξαλείψει την πατριαρχία που παραδοσιακά διαφεντεύει το οργανωμένο έγκλημα και θα κάνει ότι χρειαστεί ώστε να ενώσει τις Μαφίες της Νέας Υόρκης και να τις θέσει υπό τον έλεγχο της. Στο πλευρό της έχει μια στρατιά από σαμουράι εγκληματίες και νίντζα φονιάδες που κατά ένα μεγάλο ποσοστό αποτελείται από γυναίκες.

Οι τύπισσες αυτές είναι τόσο Badass που κατορθώνουν να σαπίσουν στο ξύλο μέχρι και τον θρυλικό ‘Τιμωρό’ …

Ω ναι , θα μπορούσαμε να πούμε ότι το THE PUNISHER υπήρξε κατά μέρος και μια ‘φεμινιστική‘ ταινία σε εποχές όπου ο φεμινισμός δεν ήταν και τόσο σύνηθες φαινόμενο στο σινεμά δράσης !

Στον αντίποδα ο Frank λειτουργεί ως πρότυπο του 80s Ριγκανισμου. Ιδού ένας γνήσιος πατριώτης βιτζιλαντης που προτιμά να συμμαχήσει με την Αμερικανική μαφία ώστε να μην επιτρέψει στους Γιαπωνεζους να “χωσουν το κατάνα τους” στην μαμά Αμερική!

Στο φινάλε ο Frank Castle τα βρίσκει τόσο σκούρα με την Γιακούζα που αναγκάζεται να παραμερίσει τον εγωισμό του , να σπάσει τους ‘κώδικες τιμής’ του και να συμμαχήσει με τον Gianni Franco ώστε να μπορέσει να επιβιώσει από την συμμορία και να νικήσει την ανταγωνίστρια του.

Βέβαια σε αυτό το απρόσμενο team-up υπάρχει και ένα ‘αγκάθι’ καθώς ο Gianni Franco είναι το Κάθαρμα που ευθύνεται για την σφαγή της φαμίλιας του Frank Castle πριν από χρόνια…

Στο φινάλε ήταν απλά αναπόφευκτο για τον Frank Castle να μην ‘τιμωρήσει‘ τον άντρα που όχι μόνο τον πρόδωσε αλλά και που ευθύνεται για την ‘γέννηση‘ του The Punisher.

Φεύγοντας από το σκηνικό μιας απόλυτης ΣΦΑΓΗΣ ο Frank αφήνει πίσω του ένα παιδί που μόλις αποχαιρέτησε την αθωότητα του. Ένα παιδί που μόλις έγινε με την σειρά του μάρτυρας του σκληρού θανάτου που επέφερε ένας βίαιος άντρας επάνω στον πατέρα του…

Στο THE PUNISHER ο κύκλος της βίας που άνοιξε πριν από σχεδόν μια δεκαετία με την δολοφονία της οικογένειας του Frank Castle δεν μας γίνεται ξεκάθαρο αν θα μπορέσει να ‘κλείσει‘ ποτέ του.

‘ You’re a good boy, Tommy. Grow up to be a good man. Because if you don’t… I’ll be waiting.’

Εδώ τα τελευταία λόγια ενός ‘Τιμωρού‘ μας αποκαλύπτουν έναν άντρα που δεν θα σταματήσει ποτέ του να μοιράζει την ‘τιμωρία‘ του επάνω στα Καθάρματα μιας πόλης. Ναι ο Frank Castle βρήκε και σκότωσε επιτέλους τον άντρα που δολοφόνησε την οικογένεια και κατά συνέπεια την ανθρωπιά του όμως το κενό που υπάρχει μέσα του από τότε δεν θα καλυφτεί ποτέ του.

Διάολε ίσως αν ο μικρός Tommy είχε υποκύψει με την σειρά του στις βίαιες παρορμήσεις του και πήγαινε να πατήσει την σκανδάλη , τότε ίσως να μετρούσαμε ένα ακόμη θύμα μέσα σε αυτό το λουτρό αίματος.

Μονάχα που πιθανότατα αυτό το ‘θύμα‘ δεν θα ήταν ο Frank Castle…

Υπέρμετρα βίαιο και αιματηρό , με έναν ανελέητο και βλοσυρό πρωταγωνιστή , γεμάτο μηδενισμό στο μεγαλύτερο μέρος του αλλά στο τέλος και με ένα ψήγμα ανθρωπιάς και ελπίδας , στα χαρτιά το THE PUNISHER των Goldblatt και Lundgren θα μπορούσε να αποτελεί το ιδανικό φιλμ βασισμένο στις χάρτινες ιστορίες της MARVEL.

Να όμως που το φιλμ ‘αιμορραγεί‘ σε αρκετές εκφάνσεις του.

Ναι από την μια πλευρά η ταινία αυτή είναι μια καταιγιστική Action ταινία φίσκα στην δράση και το φονικό. Που να πάρει η οργή αν η διαβόητη CANNON GROUP προλάβαινε να γυρίσει μια ταινία βασισμένη στον The Punisher το τελικό αποτέλεσμα δεν θα απείχε και πολύ από το φιλμ που μας παρουσίασε τελικά η New World Pictures το 1989. Σεκάνς όπως αυτή όπου ο Frank θυμάται τις δυο κόρες του να είναι ευτυχισμένες μαζί του , και ενώ φοράνε πιτζάμες ‘Spider-Man’ , δεν γίνεται να σε αφήσουν ασυγκίνητο. Να όμως που τα προτερήματα της ταινίας βρίσκουν επάνω σε τοίχο αλεξίσφαιρο κέβλαρ όταν έρχονται και τα , αρκετά, αρνητικά της στοιχεία.

Ο Mark Goldblatt είχε τίμιες ιδέες και προθέσεις. Οι χορογραφίες μάχες ανάμεσα στον βιτζιλάντη και τους σαμουράι / νίντζα / γκάνγκστερ είναι στιβαρές και γεμάτες αδρεναλίνη ενώ ο σκηνοθέτης πασχίζει να τους προσδώσει και μια αισθητική από Γιαπωνέζικη Kabuki τραγωδία. Το θέμα είναι ότι δεν είναι αρκετά καλός σκηνοθέτης ώστε να μας παρουσιάσει ένα πραγματικά καλό αποτέλεσμα. Ενώ και το σενάριο του Boaz Yakin καταλήγει να ‘αστοχεί‘ σε αρκετά σημεία.

Σε ολόκληρη την διάρκεια της ταινίας ο ‘Τιμωρός‘ σκοτώνει τα θύματα του με διαφορετικά όπλα τα οποία στην συνέχεια απλά τα παρατάει στον τόπο του εγκλήματος, δίχως κάποιον πραγματικό λόγο. Τέτοιες ‘λεπτομέρειες‘ καταλήγουν να ζημιώσουν την εικόνα που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε για τον χαρακτήρα του. Εδώ ένας εκδικητής που στα comics αποτελούσε τον ορισμό της οργάνωσης και μεθοδικότητας φαντάζει εγκληματικά ανεύθυνος. Επίσης ο σκηνοθέτης θυσιάζει το χτίσιμο του χαρακτήρα του επάνω στην προσπάθεια του να μας δώσει έναν καταιγισμό μαχών και φονικών κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να σου δώσει την αίσθηση της επανάληψης σκηνών και ιδεών.

Οι τεχνικές και σεναριακές αδυναμίες του THE PUNISHER αλλά και η έλλειψη της σήμα κατατεθέν νεκροκεφαλής του αντιήρωα κόστισαν στην ταινία την δυνατότητα να λάβει διανομή στις αίθουσες. Το φιλμ βγήκε κατευθείαν σε VHS και απέσπασε διόλου θετικές κριτικές.

Η αποτυχία της ταινίας , τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο, κόστισε στο THE PUNISHER και ένα προγραμματισμένο sequel αλλά και την πρώτη ταινία SHE – HULK , την οποία μάλιστα θα ενσάρκωνε η  Brigitte Nielsen !

Πάντως η επιλογή του σκηνοθέτη να κινηθεί σε , σχεδόν, Exploitation μονοπάτια καθιστά την ταινία του ένα υπερβίαιο ‘χάρμα οθφαλμών’ για τους μερακλήδες λάτρεις του συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους και για όλους εκείνους που γαλουχήθηκαν με την υπερβολή της δεκαετίας του 80.

Μάλιστα ο Stan Lee όταν είδε για πρώτη φορά το φιλμ το έκρινε ‘υπερβολικά βίαιο‘. Υπερασπιζόμενος το πόνημα του ο Goldblatt δήλωσε ότι ‘έτσι πρέπει να είναι μια ταινία βασισμένη στα comics του The Punisher’ και εδώ που τα λέμε δεν είχε και άδικο.

Και όμως παρά όλες του τις ‘αστοχίες‘ με τα χρόνια το THE PUNISHER κέρδισε το δικό του ένθερμο κοινό και σήμερα φέρει επάνω του την σφραγίδα / παράσημο του CULT.

Παρά την τροπή που πήραν τα πράγματα εδώ έχουμε μια από τις πιο αιματηρές και ανελέητες Action ταινίες των 80s.

Το THE PUNISHER είναι ένα ψυχωμένο φιλμ δράσης όπου αληθινοί Γιαπωνέζοι καρατέκα ‘σκοτώνονται’ στο ξύλο με έναν από τους πιο επιβλητικούς και γνήσιους αστέρες του είδους.

‘Come on god, answer me. for years I’m asking why, why are the innocent dead and the guilty alive? Where is justice? Where is punishment? Or have you already answered, have you already said to the world here is justice, here is punishment, here, in me.’

Στην τελική καθώς ακούς έναν επιβλητικό και βλοσυρό Dolph Lundgren να ‘απαγγέλλει‘ τα παραπάνω λόγια η απουσία της νεκροκεφαλής ελάχιστη σημασία θα έχει για τον θεατή.