O Κίτρινος Μπάσταρδος παρουσίαζει #1… : Στο The Butterfly Effect οι πεταλούδες φτερουγιζουν ανεξέλεγκτα.

By Αντρέι Κοτσεργκίν

Βγες στο φως Κίτρινε Μπασταρδε, το ξέρω ότι παραμονεύεις!

ΓΤΚΜ, πως το ήξερες?

Την έχουμε ξανακάνει αυτή την συζήτηση στο παρελθόν και η αλήθεια είναι ότι με νίκησες. Αλλά ευτυχώς έχω την ικανότητα να “ταξιδεύω” σε παλαιότερες στιγμές της ζωής μου ώστε να αλλάζω πραγματάκια που με πληγωσαν ή που απλά δεν μου αρέσουν!

Και πως το κάνεις αυτό, αγόρασες DeLorean αμάξι?

Όχι, μέσα από κάτι παλιά μου ημερολόγια!

Αυτό είναι εντελώς χαζό…

Χμ θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως “παράδοξο “.

Το THE BUTTERFLY EFFECT, η ταινία που θα αναλύσουμε σήμερα, έχει στηρίξει όλο της το είναι επάνω στην παράδοξη και παλαβη θεωρία που έμεινε γνωστή ως “το φαινόμενο της πεταλούδας”. Εδώ ένας φοιτητής κολεγίου ανακαλύπτει μια μέρα ότι μπορεί να κάνει ολιγόλεπτα ” possessions” σε παλαιότερες εκδοχές του εαυτού του. Για να το επιτύχει αυτό χρειάζεται ένα μέσον που θα “τριγκαρει” την μνήμη του. Στην προκειμένη περίπτωση τον ρόλο αυτό αναλαμβάνουν κάτι ημερολόγια στα οποία κατέγραφε τα, ουκ ολίγα, εφηβικά τραύματα του.

Η επιθυμία του τύπου να “σβήσει” ή να “διορθώσει” αυτά τα τραύματα τον σπρώχνει στο να κάνει διάφορα “χρονοταξιδα “. Κανένα από αυτά όμως δεν πηγαίνει όπως θα επιθυμούσε διότι οι αλλαγές / παρεμβάσεις του μπορεί να μην προκαλούν τυφώνες στο παρόν / μέλλον αλλά σίγουρα γαμανε την προσωπική ζωή του!

Τι είναι πάλι τούτο το θεώρημα με τις πεταλούδες ?

Μία, ας το πούμε, “ποιητική” ερμηνεία της θεωρίας του χάους.

Κάποτε ο Edward Lorenz, ένας μαθηματικός και μετεωρολόγος, διατύπωσε την θεωρία ότι διάφορες μικρές αλλαγές οι οποίες εκτυλίσσονται σε μικρή κλίμακα μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες αλλαγές στο μέλλον. Ο Lorenz αναφέρονταν στις κλιματικές αλλαγές και στο δικό του παράδειγμα είχε χρησιμοποιήσει γλάρους και όχι πεταλούδες…

Και οι πεταλούδες πως εμφανίστηκαν?

Λογικά κάποιος τις θεωρούσε πιο “πιασαρικες“. Επίσης φρόντισε να κάνει πιο “πιασαρικη” την θεωρία του Lorezn. Η μετέπειτα εκδοχή της πήγαινε κάπως έτσι :

“Αν μια πεταλούδα φτερουγησει κάπου στον Αμαζόνιο μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Κίνα”…

Είναι μια pop ψευδοφιλοσοφια αντίστοιχη με εκείνες του Πάολο Κοελιο, απλά αντί για την θρησκεία στοχεύει προς την “επιστήμη”.

Για πες ένα δικό σου ποιητικό παράδειγμα!

Χμ… Μια μέρα αποφασίζω να ταξιδέψω μέσα στον 12 χρόνο εαυτό μου. Τον εμποδίζω από το να κλέψει το MARVEL vs DC crossover των 90s, από τα ράφια ενός βιβλιοπωλείο που ανήκει σε πατέρα τότε συμμαθητή μου. (εμ ένα καθαρά εμ… Μυθοπλαστικο παράδειγμα!) Επιστρεφοντας στο παρόν μου διαπιστώνω ότι εξαιτίας της παρέμβασης μου η ανθρωπότητα έχει μεταμορφωθεί σε “Cronenbergs” ή κάτι τέτοιο τεσπα!

Είναι δηλαδή κάτι σαν πρόγονος του Rick & Morty η ταινία?

Όχι ρε Μπασταρδε. Το Rick & Morty είναι μια σειρά έξυπνη, ευρηματική και με καλό χιούμορ. Το THE BUTTERFLY είναι απλά ένα ανόητο “παράδοξο“.

Δηλαδή είναι το παράδοξο της πλοκής που σε απωθεί?

Όχι βέβαια. Λατρεύω τα παράδοξα!

Η αγαπημένη μου σειρά μέχρι και σήμερα παραμένει το The X~Files. Το show αυτό στήριξε όλο του το είναι επάνω σε παραδοξες ιστορίες και μυθολογίες. Αλλά φρόντισε να σου παρουσιάσει όλα αυτά τα παράδοξα με ελκυστικούς και ευρηματικους τρόπους. Και το έκανε τόσο καλά που σε ανάγκαζε να “πιστέψεις” σε αυτά!

Δεν απαιτώ από μια ταινία να μου “εξηγεί” τα πάντα και να στηρίζεται σε νόμους της φυσικής ή επιστημονικές βάσεις. Δεν με νοιάζει αν ο Kutcher εδώ είναι μέντιουμ ή κάνας X~Man. Το αφήνω να αιωρείται στο μεταφυσικό μυστήριο της ιστορίας του. Το δεχομαι. Το σινεμά είναι τέχνη και έκφραση όχι κάνα εργαστήριο. Οκ αν ένα φιλμ θέλει να ναι επιστημονικά έγκυρο και να σου δίνει λογικές απαντήσεις το δέχομαι. Αλλά στην τελική λέγεται επιστημονική “φαντασία” και όχι επιστημονικό “γεγονός“. Αν όλες οι ταινίες χτιζόταν επάνω σε δεδομένα και ρεαλισμό τότε το σινεμά θα ήταν απίστευτα φτωχό και βαρετό. Υπάρχει επίσης πάντοτε το παράδειγμα ταινιών όπως πχ το INTERSTELAR. Ο Nolan ξεκάθαρα έχει μελετήσει την επιστήμη με την οποία καταπιάνεται στην ταινία αλλά στο φινάλε ζητάει από τον θεατή να πιστέψει και σε ένα παράδοξο. Εγώ ως θεατής είμαι πάντοτε πρόθυμος να πιστέψω σε ένα παράδοξο αρκεί ο δημιουργός του να μπορέσει να στήσει μια λειτουργική και προβοκατορικη μυθολογία γύρω του και να το αποδώσει μέσα από ωραία πλάνα. Το THE BUTTERFLY EFFECT όμως διακρίνεται από τεμπελιά και προχειρότητα. Και το χειρότερο είναι ότι οι δημιουργοί του θέλουν να σε πείσουν ότι όντως σου δίνουν κάτι το “ψαγμένο“, “προβοκατορικο” και το “ακραίο“….

Στην πραγματικότητα απλά σου σερβίρουν μελόδραμα, edgιλα, ερμηνείες “σαπούνι” και τεράστια σεναριακα κενά ή ακόμη και διευκόλυνσεις.

Για πες για τις ερμηνείες?

Στα μέσα των 90s o Kutcher, η μάλλον ο ατζέντης του, πήρε την απόφαση να κάνει μια μετάβαση σε “μεγάλες και σοβαρές” ταινίες. Μια “καλλιτεχνική αναγέννηση” σαν και αυτή που βίωσε ο Matthew McConaughey μερικά χρόνια αργότερα. Η διαφορά είναι ότι ο McConaughey έχει όντως ένα ταλέντο στην υποκριτική . Το είχε αποδείξει με την συνεργασία του με τον William Friedkin στο KILLER JOE. Στην συνέχεια ψαχτηκε με ρόλους και σκηνοθέτες όπως είναι οι Scorsese και Nolan. Το ρίσκο του δικαιώθηκε καθώς ξέφυγε από το στάτους του “Romcom ηθοποιός και σερφερ γκομενος”.

Ο Kutcher πάλι φρόντισε να πάρει ρόλους πιάνοντας γκομενα τότε την Demi Moore. Έκανε αυτό που λέγαμε ως “διγκολο” όταν παίζαμε επιτραπέζιο ποδοσφαιρακι. Ικανοποίησε την εφηβική του ονειρωξη και παράλληλα μπήκε πρωτοσέλιδο στα ταμπλόιντ. Αντίθετα με τον McConaughey δεν έχει το παραμικρο ταλέντο στο δράμα. Εδώ παίζει με τον ίδιο “goofy” τρόπο που έπαιζε και στις σαχλες κωμωδίες του. Αποδίδει όλες τις διαφορετικές εκδοχές του χαρακτήρα του σαν καρικατούρες. Αυτό δεν γίνεται σκόπιμα. Απλά έτσι ξέρει να παίζει. Σε μια σκηνή υποτίθεται ότι τρέχει φοβισμένος και γεμάτος ένταση στους διαδρόμους ενός ψυχιατρείου. Ενώ τρέχει κουνάει τα χέρια του λες και είναι κάνα πτηνό! Στο SCARY MOVIE η Anna Farris είχε υιοθετήσει ένα παρόμοιο “σπαστικό” τρέξιμο ώστε να σατιρίσει χαζές teen ταινίες και τους χαρακτήρες τους . Σε αυτή την κατηγορία ανήκει, για μένα τουλάχιστον,το THE BUTTERFLY EFFECT.

Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι πρόσφατα ο McConaughey την πάτησε παίζοντας στο SERENITY, ένα φιλμ που σεναριακα και σκηνοθετικά είναι εξίσου ανόητο με το THE BUTTERFLY!

Αν θες τσέκαρε το review μου εδώ.

Σιγά μην κάτσω να διαβάζω τα σεντόνια σου! Το υπόλοιπο cast τα πηγαίνει καλύτερα?

Πέραν του Kutcher εδώ έχουμε και “εκείνον τον τύπο” να παίζει τον κολλητό του. Αρκετά χρόνια αργότερα θα εξελιχθεί στον κολλητό του Daredevil!

Λες να έφταιξε το φαινόμενο της πεταλούδας για αυτό?

Δεν το αποκλείω. Το “φαινόμενο” αυτό έχει την δυνατότητα να δίνει σάρκα και οστά ακόμη και στα πιο παλαβά σενάρια!

Όπως πχ να πάρει αυτόν τον υποψήφιο Serial Killer…

… και να τον εξελίξει σε μαρτυρά του Ιεχωβά ή κάτι τέτοιο!

Ο τύπος αυτός παραδίδει την πιο Over The Top ερμηνεία της ταινίας, είτε παίζει την “φωτεινή” είτε την “σκοτεινή” εκδοχή του χαρακτήρα του. Μιλάμε για επικά τραγικό Overacting!

Και τέλος έχουμε την Amy Smart να υποδύεται την καψούρα του Kutcher. Μια ηθοποιός που το “Highlight” της καριέρας της είναι μια ολιγόλεπτη παρουσία στους STARSHIP TROOPERS του Paul Verhoeven.

Ακόμη χειρότεροι είναι οι teenagers ηθοποιοί. Είναι όλοι τους κακέκτυπα των εφήβων που συναντάμε στα βιβλία και τις ταινίες του Stephen King.

Κατάλαβα, έπεσε το σαπούνι εδώ. Από σκηνοθετικής άποψης τι λέει η ταινία?

Ένα κάκιστο editing σε συνδυασμό με εντελώς ευδιάκριτα τεχνικά λάθη και υπό την συνοδεία cheesy μουσικής των 90s. Αλλά ας τα αφήσουμε για αργότερα αυτά και ας περάσουμε στο πλέον ουσιώδες πρόβλημα αυτής της ταινίας.

Και αυτό είναι?

Οι ίδιοι οι δημιουργοί της σε πολλές περιπτώσεις ξεχνούν ή βολικά παραβλεπουν το πως ακριβώς λειτουργούν το “φαινόμενο” και οι “πεταλούδες” τους.

Δώσε μου ένα παράδειγμα.

Θα σε πάω κατευθείαν μέσα στην μεγαλύτερη σεναριακη τρύπα του THE BUTTERFLY EFFECT…ΜΗΝ προσπαθήσεις να κρατηθείς από κάπου είναι απλά ματαιος κόπος!

Ύστερα από ακόμη μια παρέμβαση ο Kutcher ξυπνάει σε ένα παρόν που επιτέλους φαντάζει ειδυλλιακό, καθώς έχει εξελιχθεί σε “Στιφλερ” Kutcher!

Ο Kutcher “ταξίδεψε” στην εφηβεία του ώστε να αποτρέψει ένα περιστατικό κακοποίησης που βίωσε από τον κύριο Miller, τον πατέρα της μετέπειτα γκομενας του και του αδελφού της. Ο κύριος Miller γούσταρε να περνάει τα ΣΚ του γυρνώντας πορνογραφικά βίντεο με πρωταγωνιστές τα ανήλικα παιδιά του. Με την παρέμβαση του ο Kutcher φρόντισε να δώσει ένα τέλος σε αυτή την φρίκη. Όμως αν και ο κύριος Miller έπαψε να κακοποιει τα παιδιά του τα χρόνια που ακολούθησαν φρόντισε να βγάλει όλη του την επιθετικοτητα επάνω στον γιο του.

Κάπου εδώ να σημειώσω ότι ο Erik Stoltz ως creepy ΠΑ~ΤΕΡΑΣ παραδίδει την μοναδική καλή ερμηνεία της ταινίας…

Η εξέλιξη αυτή μπορεί να έσωσε τον Kutcher και την αγαπημένη του όμως είχε αρνητική επίδραση απέναντι στον αδελφό. Ο τύπος εξελίχθηκε σε έναν επιθετικό stalker που θεωρεί τον Kutcher ως βασικό υπεύθυνο για το ξύλο που έτρωγε επί τόσα χρόνια. Η σκέψη ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί την αδελφή του τον τρελαίνει και μια νύχτα επιτίθεται στον Kutcher με σκοπό να τον σκοτώσει. Τελικά ο δεύτερος επάνω στην αυτοάμυνα του αντιστρέφει τους ρόλους ανάμεσα σε θύτη και θύμα …

Ο Kutcher καταλήγει στην φυλακή για ανθρωποκτονια. Το δικαστήριο δεν έχει γίνει καν ώστε να κριθεί “ένοχος” αλλά μάλλον σε αυτό το σύμπαν αρκεί απλά η υποψία της ενοχής σου ώστε να σε ρίξουν σε μια πτέρυγα για βαρυποινιτες. Με το που πατάει το πόδι του στην στενή ο Kutcher μπαίνει στο στόχαστρο ανωμαλων βιαστών. Για να προφυλάξει τον, λευκό και προνομιούχο, κωλαρινο του ζητά προστασία από τον, Μεξικανό και θρησκοληπτο, εγκληματία με τον οποίο μοιράζονται το ίδιο κελί…

Χμ, διακρίνω κάποια στερεότυπα εδώ.

Ολόκληρη η ταινία είναι στερεότυπα και κλισέ!

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από τις φυλακές?

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από την παιδική κακοποίηση?

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από τις αναπηρίες?

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από την συμπεριφορά των εφήβων?

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από την ψυχολογία και την κοινωνική συμπεριφορά?

Θες στερεότυπα και κλισέ γύρω από τις μόδες και τα μουσικά πρότυπα?

Βάλε “τσεκ” σε όλα αυτά!

Ο τρόπος που εξετάζει τις “σοβαρές” προεκτάσεις της θεματολογίας της αυτή η ταινία είναι από εντελώς ρηχός μέχρι και ανόητος σε κάποιες περιπτώσεις. Ακόμη και οι χαρακτήρες έχουν χτιστεί εξολοκλήρου επάνω σε στερεότυπα και κλισέ. Μάλιστα μερικοί λειτουργούν σαν ένα ” remix” τους!

Πάρε για παράδειγμα ΑΥΤΟΝ τον τύπο…

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ?!

Ο συγκατοίκος του Kutcher στο “αλτερνατιβ” timeline του. Ένα παράλογο κράμα γκοθα με χεβιμεταλα που βάφει με eyeliner τα ματάκια του και απειλεί κοσμάκη σε μπαρ ότι θα τους καρφώσει μια σπασμένη στέκα μπιλιάρδου στο λαρύγγι!

Ουσιαστικά είναι η αντίληψη που έχει ένας γιαπης παραγωγός σχετικά με το τι είναι το “Heavy Metal“. Από την άλλη έχουμε και τον Kutcher να έχει ένα δωμάτιο και μια γκαρνταρόμπα που πασχίζουν να τον κάνουν να φαίνεται όσο πιο ” grundge” γίνεται…

Ναι κατάλαβα τι θες να πεις. Αλλά ας επιστρέψουμε στο κελί.

Έχεις δίκαιο. Ξέφυγα πάλι από το θέμα μας…

Που λες ο χριστιανός / μπαντιτο αρνείται να προσφέρει αρχικά μια χείρα βοήθειας στον ανυπερασπιστο Kutcher. Τελικά καταστρώνει ένα πανούργο σχέδιο. Διαβάζει μια σημείωση σε ένα από τα ημερολόγια του η οποία τον μεταφέρει στην παιδική εκδοχή του, όταν ήταν ακόμη νήπιο ή κάτι τέτοιο. Καθώς κάνει μάθημα ζωγραφικής καρφώνει τις παλάμες του, με μανία, επάνω σε κάτι μολύβια ή παλούκια. Το αποτέλεσμα είναι να ξυπνήσει στο παρόν και πίσω στο κελί του έχοντας… “στίγματα” επάνω στις παλάμες του!

Κάπως έτσι πείθει τον Μεξικανό ότι φέρει τα σημάδια του του Ιησού και ότι είναι προορισμένος να τον βοηθήσει ώστε να γλιτώσει από την όλη διαδικασία Σοδομισμου!

ΤΖΙΖΟΥΣ ΦΑΚΙΝΓΚ ΚΡΑΙΣΤ!!!

Αχα.

Είναι εντελώς ηλιθιο και παράλογο όλο αυτό. Ακόμη και η “Wannabe twilight zone” μυθολογία της ταινίας δεν μπορεί να το υποστηρίξει αυτό το πράγμα . Πρώτων τα “στίγματα” του Kutcher δεν βγάζουν το παραμικρο νόημα. Τα απέκτησε όταν ήταν παιδάκι οπότε μπαίνοντας στην φυλακή τόσα χρόνια αργότερα θα έπρεπε να έχουν επουλώθει και να είχε απλά μερικά σημάδια. Δεύτερον εδώ οι σκηνοθέτες (που παράλληλα είναι και οι σεναριογράφοι της ταινίας) ξεχνούν ή βολικά παραβλεπουν το πως λειτουργεί το “φαινόμενο” το οποίο υποτίθεται εξετάζουν. Σε όλο το προηγούμενο κομμάτι της ταινίας μας έδειξαν απανωτές σκηνές που μας λένε όλες το ίδιο ακριβώς πράγμα :

Ακόμη και η πιο φαινομενικά “ασήμαντη” παρέμβαση / αλλαγή στο παρελθόν του Kutcher θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές στο παρόν / μέλλον του αλλά και στον κόσμο γύρω του.

Να όμως που εδώ ο Kutcher ενώ κάνει μια βίαιη και αιματηρή παρέμβαση στα παιδικά του χρόνια, μια πράξη που θα επέφερε τεράστιες αλλαγές στο πως θα εξελιχθεί η ζωή και η προσωπικότητα του, επιστρεφοντας στο παρόν το μοναδικό πράγμα που έχει αλλάξει επάνω του είναι ότι απέκτησε τα στίγματα της σεναριακης διευκόλυνσης.

Γενικότερα το THE BUTTERFLY EFFECT μπάζει τόσο από σεναριακες όσο και από σκηνοθετικες τρύπες. Είναι μια ταινία που διακρίνεται από τεμπελιά και έλλειψη ικανότητας σε κάθε της έκφανσή.

Για πες επιτέλους κάποιες από τις σκηνοθετικες!

Σε μια φάση ο ενήλικας Kutcher υποτίθεται ότι αιμορραγει από την μύτη του. Καθώς γυρνάει από την άλλη πλευρά μπορείς να διακρίνεις την προσθετικη μύτη που του έχουν βάλει! Σε μια άλλη σκηνή μπορείς να διακρίνεις την αντανάκλαση της κάμερας επάνω σε ένα τζάμι ενώ σε αρκετές περιπτώσεις οι σκηνοθέτες ξεχνάνε να σβήσουν ή να διατηρήσουν κάποιες λεπτομερειες που αφορούν τόσο τα σκηνικά και τους χαρακτήρες όσο και το story της ταινίας τους.

Πάντως οκ δεν τραβάω τόσο ζόρι με τα τεχνικά λαθάκια. Πχ στο BRAVEHEART μπορείς σε μια φάση να διακρίνεις ένα αμάξι να διασχίζει έναν λοφο, την ώρα που οι γενναίοι Σκωτσεζοι του Μελ σφάζονται με τους Βρετανούς! Στο EXCALIBUR του John Boorman σε μια φευγαλέα στιγμή διακρίνεις την αντανάκλαση του crew και της κάμερας επάνω στην πανοπλία ενός Ιππότη! Αλλά ποτέ μου δεν με “χάλασαν” αυτά τα λαθάκια διότι οι ταινίες αυτές είναι επικές, πανέμορφα σκηνοθετημενες και μας χάρισαν ελκυστικές και λειτουργικές ιστορίες και μυθολογίες. Το THE BUTTERFLY EFFECT πάλι είναι λες και γυρίστηκε και γράφτηκε από δύο manchild φιλαράκια που αφού κάπνισαν όλο τους το σταφ, είδαν μερικά βίντεο κλιπ στο MTV και διάβασαν μερικές θεωρίες στο ίντερνετ γύρω από το φαινόμενο της πεταλούδας είπαν “dude, let’s make a movie!…

Αν η ταινία αυτή αντιμετώπιζε την όλη φάση με χιούμορ, ένα stoner ύφος ή με μια The X~Files αισθητική θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα. Αλλά εδώ οι δημιουργοί της από την μία πάνε να το παίξουν φουλ “ψαγμένοι” και από την άλλη τερματίζουν το λεβελ όσον αφορά το μελόδραμα και την Edgiλα. Έχουν και το θράσος να αποδώσουν “φόρο τιμής” στο SE7EN και τον David Fincher σε μια σκηνή αλλά ακόμη και αυτό το κάνουν λάθος!

Χαρακτηριστικό δείγμα τόσο του μελοδραματος όσο και της Edgiλας αποτελούν τα τέσσερα εναλλακτικά φινάλε που γύρισαν οι σκηνοθέτες για λογαριασμό της ταινίας τους.

Τέσσερα ?!

Σου παραθέτω ένα βίντεο. Σε παρακαλώ δώσε βάση στο τελευταίο φινάλε!

ΩΝΣΓ, Σοβαρά τώρα?

Χεχ ναι!

Στο “απαγορευμένο φινάλε” του THE BUTTERFLY EFFECT o Kutcher αποφασίζει ότι εκείνος είναι η βασική αιτία πίσω από όλες τις δυστυχίες και τραγωδίες των φίλων και της οικογένειας του και έτσι παίρνει την απόφαση να “ταξιδέψει” πίσω στην στιγμή όπου ήταν ακόμη ένα έμβρυο με σκοπό να… στραγγαλίσει τον ίδιο του τον εαυτό με τον… ομφάλιο λώρο! Πιστεύει ότι σβήνοντας την ύπαρξη του θα “σβήσει” και τις μετέπειτα δυστυχίες των αγαπημένων του προσώπων…

Να φανταστώ αυτό το φινάλε δεν μπήκε στην τελική κοπια διότι κρίθηκε “ακραίο”?

Ίσως να κρίθηκε “ακραία γελοίο”!

Τεσπα τελικά οι σκηνοθέτες επέλεξαν το φινάλε της “θυσίας ” . Βλέπεις σε αυτό το σενάριο ο Kutcher διαπιστώνει ότι σε όσες παρεμβάσεις και αλλαγές και αν προβεί ποτέ του δεν θα είναι πραγματικά ευτυχισμένος και πότε του δεν θα μπορέσει να σώσει όλους τους φίλους του. Η μοναδική “λύση” είναι να “ταξιδέψει ” στην εφηβεία του ώστε να τρομοκρατησει την Amy Smart, αναγκάζοντας την έτσι να φύγει μακριά του για πάντα.

Δηλαδή η γκομενα του έφταιγε για όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια?

Τι να σου πω,μάλλον έτσι το αντιλαμβάνεται ο Kutcher στο τέλος. Ότι κανένα σενάριο το οποίο περιλαμβάνει την Amy στο πλευρό του δεν θα έχει μια ευτυχισμένη κατάληξη για εκείνον και τον περίγυρο του. Και έτσι αποφασίζει να την “σβήσει” από την ζωή και τις αναμνήσεις του. Παρόλα αυτά στο τέλος η “μοίρα” ρίχνει ξανά την Amy στον δρόμο του και τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα “βαρύ υπαρξιακό δίλημμα”, υπό την μουσική συνοδεία των OASIS!

Θα λεγα ότι εδώ έχουμε την αναστροφή εκείνης της εξίσου γελοίας “αν κάτι το επιθυμείς πάρα πολύ τότε ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτει ώστε να το αποκτήσεις…” ψευδοφιλοσοφιας του Κοελιο. Εδώ ο ήρωας ενώ επιθυμεί κάτι με όλο του το είναι το σύμπαν φροντίζει συνεχώς να του το καταστρέφει με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο.

Θα λεγες αυτό είναι το ” βαθυστόχαστο ” μήνυμα της ταινίας?

Μπα η ταινία αυτή δεν έχει να σου πει το παραμικρο.

Ίσως απλά ο χαρακτήρας του Kutcher είναι ένας άπληστος Μαλακας που έχει την ψυχαναγκαστικη επιθυμία να χτίσει μια “τέλεια” ζωή για εκείνον και την γκομενα του μέσα σε έναν κόσμο που συνεχώς κατακλύζεται από απρόοπτες και βίαιες αλλαγές και παρεμβάσεις. Ο τυπάς απλά γίνεται υπερβολικά άπληστος και λόγω της απληστίας του καταλήγει εγκλωβισμένος σε timelines που το ένα είναι χειρότερο από το άλλο. Ένα υπαρξιακό ντόμινο που σταδιακά γκρεμίζεται.

Αν αυτή η ταινία είχε σκηνοθέτες / σεναριογράφους και ηθοποιούς της προκοπής ίσως να κατόρθωνε να χτίσει κάτι το πραγματικά προβοκατορικο επάνω σε όλα αυτά.

Ναι αλλά γιατί αρκετός κοσμάκης την θεωρεί τόσο “ψαγμένη” ταινία?

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κάθε βιβλίο του Κοελιο γίνεται μπεστ σέλερ. Το mainstream κοινό, μια μεγάλη μερίδα του τουλάχιστον, γουστάρει ψευδοφιλοσοφια και δήθεν “ακραίες” καταστάσεις. Στην τελική δεν έχουν δει όλοι πχ το CANNIBAL HOLOCAUST ή το SALO ξέρω γω. Για αρκετούς το να βλέπουν έναν Kutcher (που έχει χάσει τα χέρια του σε ένα timeline) να προσπαθεί να πνιγεί μέσα στην μπανιέρα του είναι κάτι το “ακραίο“. Επίσης” ακραίες” και WTF?! θεωρίες σαν και αυτή με τις “πεταλούδες” παραδοσιακά έχουν απήχηση σε μεγάλη μερίδα του κόσμου. Άσε που αυτή η ταινία προωθήθηκε και στην 90s γενιά του MTV που κακά τα ψέματα έβλεπε ταινίες ενώ παράλληλα έκανε και κάνα μπρεικ ώστε να γεμίσει το μπονγκ ή για να ακούσει λίγο LIMP BIZKIT ή τεσπα δεν θυμάμαι τι ήταν “in” τότε , με αποτέλεσμα να μην δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις “λεπτομέρειες” μιας ταινίας. Συν ότι η ταινία ποτέ της δεν “ζοριζει” το μυαλουδακι του θεατή με σοβαρές θεματολογίες, ηθικά διλήμματα ή κάποιο σοβαρό φιλοσοφικό ερώτημα.

Ομολογώ ότι όταν είδα για πρώτη φορά το φιλμ ως πιτσιρικάς την πάτησα και εγώ νομίζοντας ότι βλέπω κάτι το “ψαγμένο“!

Πως το αντιλαμβάνεσαι σήμερα το THE BUTTERFLY EFFECT?!

Ως μια So Bad, it’s Good ταινία με ερμηνείες “σαπούνι “, ένα σωρό λάθη σε σενάριο και παραγωγή και με δύο σκηνοθέτες να πασχίζουν με όλο τους το είναι να το παίξουν “προβοκάτορες” ενώ είναι ξεκάθαρο ότι σε αρκετές σκηνές δεν κατανοούν ούτε και οι ίδιοι το πως ακριβώς “λειτουργούν” τόσο το φαινόμενο όσο και η μυθολογία που πάνε να χτίσουν γύρω του. Είναι μια ταινία που θα την ξαναδώ καθαρά για το “ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?! “ της όλης φάσης.

Που βρίσκεται σήμερα ο Ashton Kutcher?

Σίγουρα όχι στο ίδιο τραπέζι με τους Scorsese και Nolan. Νομίζω ότι η εξέλιξη του στον “Φερεντινο” του MTV, μέσω της εκπομπής PUNKED, είναι η πλέον ταιριαστή θέση για τα “ταλέντα” του.

Τι κρατάς από το THE BUTTERFLY EFFECT?

Την σκέψη ότι αν κατόρθωσω να γυρίσω στο παρελθόν ώστε να αποτρεψω τον εφηβικό εαυτό μου από το να κλέψει ένα comic από το βιβλιοπωλείο του πατέρα ενός συμμαθητή μου (ένα εμ… υποθετικό σενάριο όπως είπα…) μετά επιστρεφοντας στην τωρινή εκδοχή μου θα πιάσω τον εαυτό μου να απολαμβάνει το Φόρεστ Γκαμπ, να πίνει κοκτέιλ δίχως αλκοόλ και να φοράει εσπαντριγιες σε dusty pink απόχρωση.

Εν κατακλείδι μπορείς να κρατήσεις την ιστορία σου ανοιχτή αλλά το να κρατάς τα “στίγματα” σου ανοιχτά οπότε σε συμφέρει είναι απλά “φτηνό”.

Τι επιπτώσεις λες να έχει η παρέμβαση σου σε αυτή την παλαιότερη συζήτηση μας?

Λογικά θα φάμε κράξιμο από τους φανς της ταινίας.

The Horror… The Horror! Σιγά εδώ έχουμε επιβιώσει από Νολανικους και Σναιντερικους στο παρελθόν! Τεσπα ρίξε μια βαθμολογία και γύρνα στο σωστό timeline σου να ξεμπερδεύουμε.

Βαθμολογία : Κάποιος έπρεπε να είχε ποντάρει στους γλάρους!