The Dead Pool : Το ‘Στοίχημα Θανάτου’ δεν επέφερε το επιθυμητό κέρδος…

by Αντρέι Κοτσεργκίν

‘Well, opinions are like assholes. Everybody has one.’

Μπορεί στο The Dead Pool του 1988 ο επιθεωρητής Harry Callahan να πετάει μια από τις πιο περίφημες ατάκες / αποφθέγματα της μακροχρόνιας ιστορίας του όμως να που απόψε λέμε να γράψουμε την γνώμη μας για την ταινία που έμελλε να είναι και η τελευταία του ‘βρώμικου‘ μπάτσου που τόσο ευλαβικά θαυμάσαμε και αγαπήσαμε πίσω στα 70s και 80s.

Στην πέμπτη ταινία του ο Harry Callahan βιώνει το αναπόφευκτο :

Καταλήγει να κοσμεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων του Σαν Φρανσίσκο όντας ο μπάτσος που κατόρθωσε να χώσει στην στενή τον πιο διαβόητο Μαφιόζο της πόλης.

Η εξέλιξη αυτή προκαλεί έντονη αντιπαράθεση τόσο στο σώμα της αστυνομίας όσο και στα μίντια και την τοπική κοινωνία γύρω από τις πρακτικές του ‘βρώμικου‘ Harry. Πάντως το αυτί του επιθεωρητή δεν ‘ιδρώνει‘ με κάτι τέτοιες καταστάσεις και κάπως έτσι ο Harry Callahan μπλέκει ξανά σε ένα αιματοκύλισμα απέναντι σε τέσσερα Καθάρματα τα οποία είχαν την φαεινή ιδέα να του στήσουν ενέδρα…

Ύστερα από το νέο ΜΑΚΕΛΕΙΟ που προκαλεί ο Callahan ο διοικητής του αποφασίζει να του φορτώσει (ξανά…) έναν νέο συνεργάτη μπας και τον συνετίσει. Αυτομάτως ο επιθεωρητής μας τον προτρέπει να προμηθευτεί ένα καλό αλεξίσφαιρο γιλέκο καθώς οι εκάστοτε συνεργάτες του έχουν την τάση να καταλήγουν στο νεκροτομείο…

O νέος συνάδελφος του Harry αυτή τη φορά είναι Ασιατικής καταγωγής γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο από το άγρυπνο μάτι του επιθεωρητή. Για την ακρίβεια με το που συναντά τον Al Quan ο Callahan φροντίζει να του ξεκαθαρίσει την ακριβή φύση της συνεργασίας τους :

Ω ναι το The Dead Pool , του σκηνοθέτη Buddy Van Horn , είναι ένα φιλμ meta μέχρι και την τελευταία του σφαίρα !

Από την πρεμιέρα εκείνης της σπουδαίας πρώτης ταινίας το 1971 και μέχρι τα τέλη των 80s τόσο ο χαρακτήρας του Harry Callahan όσο και ο ηθοποιός που τον ενσάρκωνε, ο τιτάνας Clint Eastwood, είχαν μπει στο στόχαστρο της πολιτικής ορθότητας και γενικότερα διάφορων ‘ευαίσθητων‘ οργανώσεων παντός τύπου.

Οι ‘φεμινίστριες‘ ΔΕΝ τον γούσταραν επειδή ο Clint αποτελούσε το απόλυτο πρότυπο του macho ‘τοξικού‘ άντρα, οι ‘αντιρατσιστές‘ τον στιγμάτισαν γιατί σε κάθε του ταινία πυροβολούσε Αφροαμερικανούς, οι ‘αναρχικοί‘ τον μισούσαν γιατί ο χαρακτήρας λειτουργούσε ως το αρχέτυπο του μπάτσου που έκανε κατάχρηση βίας και εξουσίας και πάει λέγοντας…

Οι ταινίες που διαδέχτηκαν το DIRTY HARRY είτε λίγο , είτε πολύ προσπάθησαν να αποτινάξουν από επάνω τους τις όποιες κατηγορίες και η προσπάθεια αυτή εκδηλωνόταν κυρίως μέσα από τους διάφορους συνεργάτες που βλέπαμε να παίρνουν την θέση τους στο πλευρό του επιθεωρητή. Στο, δυνατό, THE ENFORCER ο Harry απέκτησε για πρώτη φορά μια γυναίκα συνεργάτη ώστε να αποδείξει στους επικριτές του ότι οι κατηγορίες εναντίον του περί ‘μισογυνισμού‘ σε καμία περίπτωση δεν ευσταθούσαν ενώ στο SUDDEN IMPACT τον αντίστοιχο ρόλο ανέλαβε ο Αφροαμερικανός ηθοποιός Albert Popwell που στις προηγούμενες ταινίες του franchise έπαιζε είτε τον ληστή είτε τον νταβατζή ! Το casting αυτό λειτουργούσε ως μια προσπάθεια των παραγωγών, αλλά και του ίδιου του Clint, να αποδείξουν ότι ο Harry Callahan ΔΕΝ έριχνε τις σφαίρες του έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του ρατσιστικά κίνητρα…

Και να που τώρα το The Dead Pool ερχόταν να παίξει το χαρτί της συνεργασίας με έναν ‘Κινεζο-Αμερικάνό’ όχι όμως για να προωθήσει την ‘καλή‘ εικόνα του franchise στους επικριτές του αλλά για να σατιρίσει όλη την ηλιθιότητα και την υποκρισία που διακρίνει όλους εκείνους που κάθονται να λιθοβολούν μια ταινία, ή οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης, προβάροντας το χαρτί της πολιτικής ορθότητας. Ένα ‘χαρτί‘ το οποίο συνήθως μεταφράζεται σε μια ατάκα ή κάποια σκηνή στην οποία κολλάνε εμμονικά οι επικριτές ενώ παράλληλα δείχνουν να προσπερνάνε , πολύ βολικά, τα υπόλοιπα σημεία που διακρίνουν την θεματολογία ή τα μηνύματα μιας ταινίας και τα οποία πολλές φορές ανατρέπουν τις όποιες κατηγορίες τους.

Όμως πέραν της διάθεσης για καυστική σάτιρα απέναντι στους δήθεν εδώ ο σκηνοθέτης έδειξε να έχει όρεξη και για άφθονο …αυτοσαρκασμό !

Στο The Dead Pool o Harry Callahan φαντάζει πιο macho και τσαμπουκαλεμένος από ποτέ. Είναι τόσο macho που σε αρκετές σκηνές καταλήγει να φαντάζει υπέρμετρα γραφικός και να λειτουργεί ως μια καρικατούρα του στιβαρού χαρακτήρα που γνωρίσαμε μέσα από τις προηγούμενες ταινίες.

Εξίσου γραφική είναι και η υπόθεση που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο επιθεωρητής μας.

Το φιλμ ξεκινάει με την ύπουλη δολοφονία ενός ροκ σταρ , ονόματι Johnny Squares, ο οποίος έκανε το βήμα που κάθε ροκάς των 80s είχε την τάση να κάνει :

Έκανε την μετάβαση του στην βιομηχανία του Hollywood πασχίζοντας να μας πείσει ότι μπορεί να καταξιωθεί και σαν ηθοποιός !

Από την αρχή μέχρι το φινάλε αυτής της σεκάνς τα πάντα, μέχρι και η πιο μικρή λεπτομέρεια , ουρλιάζουν στο κοινό μια πολύ συγκεκριμένη λέξη :

Meta !

Ένας, ακόμη άγνωστος και άγουρος τότε, Jim Carrey να ενσαρκώνει, έχοντας μπει σε φουλ camp mode, τον γκλαμά / ροκ σταρ / πρεζάκια που ξαφνικά την είδε ηθοποιός και είπε να παίξει σε ένα σκατένιο Horror B-Movie το οποίο σκηνοθετεί ένας σνομπ και εμμονικός Βρετανός τον οποίο υποδύεται ο Liam Neeson (με μια άκρως αστεία ‘Αγγλική προφορά’) που επίσης εκείνη την εποχή έκανε τα πρώτα του βήματα στο Hollywood …

Μια ταινία μέσα σε μια άλλη ταινία που ενώ ξεκάθαρα είναι ένα φτηνιάρικο Rip-off του Εξορκιστή ο σκηνοθέτης της επιμένει πεισματικά να την χαρακτηρίζει ως ‘φόρο τιμής‘…

Το Welcome to The Jungle να παίζει στο βάθος ενώ ο Jim κάνει μια μίμηση που κάνει μέχρι και τον Axl Rose να φαντάζει ως ‘το παιδί της διπλανής σου πόρτας‘…

Μια σκηνή με το Overdose ενός ροκ σταρ που την γραφικότητα της ΔΕΝ θα μπορούσε να αποτυπώσει ούτε καν ο Φώσκολος στις χρυσές εποχές του Καλημέρα Ζωή…

Πρόσθεσε σε όλα αυτά και έναν γερασμένο Harry Callahan να εκτοξεύει την μια ατάκα πίσω από την άλλη , να γίνεται αντικείμενο λατρείας , διχασμού και εκμετάλλευσης από τα μίντια και τους παπαράτσι, να προσπαθεί να ξεφύγει από τηλεκατευθυνόμενα αμαξάκια / βόμβες αλλά και ένα Hollywood που την βρίσκει με το να στοιχηματίζει γύρω από το ποίος θα είναι ο επόμενος σελέμπριτι που θα πεθάνει (με το όνομα του Harry Callahan να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της λίστας !) , και κάπως έτσι έχεις μπροστά σου ολοκληρωμένο το παζλ μιας ταινίας που παρωδεί όχι μονάχα την βιομηχανία που την έχτισε αλλά ακόμη και την ίδια της την ύπαρξη και τον κεντρικό της αντιήρωα !

Για ποιόν λόγο ένας σκηνοθέτης να πάρει ένα καθαρό και σταράτο Action franchise όπως υπήρξε το DIRTY HARRY και να το εξελίξει / διαστρεβλώσει σε μια παρωδία ?

H απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι εξαιρετικά απλή :

Το franchise αυτό δεν ‘τσούλαγε’ άλλο.

Το πρώτο DIRTY HARRY πέρα από ένα υπέροχο νεο-νουάρ Action θρίλερ διακρίνονταν και από μια εξαιρετικά βαριά και σύνθετη θεματολογία η οποία περιστρέφονταν γύρω από ζητήματα όπως η αυτοδικία, την αστική παράνοια και την κατάχρηση της αστυνομικής βίας. Το sequel με τίτλο MAGNUM FORCE έστειλε αυτή την ‘βρώμικη‘ θεματολογία στο…’καθαριστήριο‘ με αποτέλεσμα να έχουμε μια πιο καθαρή αλλά και εξίσου γαμάτη ταινία δράσης ενώ οι συνέχειες με τους τίτλους THE ENFORCER και SUDDEN IMPACT έστειλαν τον Harry Callahan στις λεωφόρους του Exploitation σινεμά των 70s και 80s.

Όμως οι τρόποι με τους οποίους προσέγγισαν το franchise οι εκάστοτε συντελεστές του, συμπεριλαμβανομένου και του Clint Eastwood, κατέληξαν αντί να το ‘εξελίσσουν‘ να το εκφυλίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό που από ένα σημείο και ύστερα το DIRTY HARRY θύμιζε περισσότερο ταινίες τύπου RAPE WISH #2 DEATH WISH #2 …

Και ναι με το να διαστρεβλώσεις το franchise σου σε έναν Exploitation / Shoot em-up οργασμό σίγουρα εκείνη την εποχή εξασφάλιζες μάχιμες εισπράξεις στο Box Office όμως παραδοσιακά η συνταγή αυτή δεν είχε την ίδια επιτυχία αφού την επαναλάμβανες μερικές φορές. Το SUDDEN IMPACT του 1983 παρά την μεγάλη επιτυχία του σε εισπρακτικό επίπεδο μας έδειξε ότι πλέον είχε επέλθει ο αναπόφευκτος κορεσμός τόσο επάνω στο franchise όσο και στον εμβληματικό αντιήρωα του.

Ο Clint , οι συνεργάτες και οι παραγωγοί του είχαν συνειδητοποιήσει ότι το DIRTY HARRY ξέμεινε από θεματολογία όχι όμως και από ‘σφαίρες‘ . Μην θέλοντας να τερματίσουν ένα franchise το οποίο ήταν ακόμη εξαιρετικά επικερδές αποφάσισαν να στήσουν μια ακόμη ταινία. Όμως μιας και το περίφημο Magnum περίστροφο του επιθεωρητή είχε ξεμείνει από ιδέες , θεματολογίες και μηνύματα η στροφή του Harry Callahan στην σάτιρα και τον αυτοσαρκασμό ήταν μάλλον ένα αναπόφευκτο γεγονός…

Το χιουμοριστικό κλίμα ήταν εξαρχής ξεκάθαρο πολύ πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα της ταινίας.

Ο Jim Carrey στην οντισιόν του αντί να παίξει τον ρόλο που ήθελε να κερδίσει προτίμησε να κάνει κάτι μιμήσεις του…Έλβις οι οποίες έκαναν τον Clint και τους συνεργάτες του από το τμήμα casting να ξεκαρδιστούν από τα γέλια με αποτέλεσμα να του δώσουν τελικά τον ρόλο του Johnny Squares. Ο ίδιος ο Clint είχε δηλώσει ότι επέστρεψε στο φτηνιάρικο κοστούμι του σήμα κατατεθέν χαρακτήρα του μόνο και μόνο επειδή τότε πίστευε ότι θα είχε πλάκα να ξαναπαίξει τον χαρακτήρα. Και ακριβώς έτσι αντιμετωπίζει εδώ ο πρωταγωνιστής τον ρόλο του :

Ως μια κινούμενη , βλοσυρή και macho παρωδία.

Βέβαια η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Clint τότε εκμεταλλεύτηκε την ταμπέλα του DIRTY HARRY ώστε να πείσει το στούντιο της Warner Bros να χρηματοδοτήσει το Passion Project του με τίτλο BIRD, ένα βιογραφικό φιλμ που θα μας έδειχνε τον βίο και την πολιτεία του σαξοφωνίστα Θρύλου της Jazz μουσικής Charlie ‘Bird‘ Parker , σε σκηνοθεσία Clint Eastwood. Ένα φιλμ που τελικά φλόπαρε άσχημα. Όπως και να χει ο Clint ‘χρωστούσε‘ στην Warner μια εμπορική επιτυχία και ένα νέο DIRTY HARRY φιλμ τότε φάνταζε ως η πιο εύκολη και σίγουρη λύση…

Με την σειρά του ο Liam Neeson εδώ παρωδεί τους Βρετανούς σκηνοθέτες που στα μάτια των ανθρώπων του Hollywood ανέκαθεν φάνταζαν ως αυτάρεσκοι ‘τύραννοι’ / ΄Μπάσταρδοι που θα έκαναν τα πάντα ώστε η ταινία τους να βγει ακριβώς όπως εκείνοι την οραματίζονταν…

Ενώ στο φινάλε ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να σατιρίσει και να κριτικάρει τον fanboyσμό αποκαλύπτοντας μας ότι ο δολοφόνος του στην πραγματικότητα είναι απλά ένας διαταραγμένος Stalker που τρέφει μια επικίνδυνη εμμονή γύρω από τον ‘σκηνοθέτη‘ Liam Neeson και τα άθλια Slasher / B-Movies που ο τελευταίος γυρνά με το κιλό !

Πάντως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μας γίνεται ξεκάθαρο αν όντως ο Buddy Van Horn τα επιτυγχάνει όλα αυτά ηθελημένα ή αν αυτά απλά προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν είναι και τόσο καλός σκηνοθέτης…

Ανάμεσα σε όλα τα καλαμπούρια και την meta παράνοια ο Buddy δείχνει να επιθυμεί να δημιουργήσει όντως και ένα στιβαρό και ανατρεπτικό Action θρίλερ που μέσα του θα διακρίνονται και μερικές σοβαρές θεματολογίες που θα προβληματίσουν το κοινό γύρω από την ματαιοδοξία και τα φετίχ των ανθρώπων της Βιομηχανίας του θεάματος, την φρενίτιδα των μίντια που από την μια στήνουν ‘ήρωες‘ και στην συνέχεια τους ‘δικάζουν‘ με την ίδια άνεση στα πλαίσια του κέρδους και της δημιουργίας εντυπώσεων απέναντι στην κοινή γνώμη και φυσικά καταπιάνονται και με τον αιώνιο διχασμό του franchise σχετικά με την κατάχρηση της αστυνομικής βίας.

Το πρόβλημα είναι ότι τίποτε από όλα αυτά ποτέ δεν μελετάται με κάποιο βάθος και ουσία εδώ. Αντίθετα ο σκηνοθέτης ενώ ξεκινά να μας ‘πει‘ κάτι στην συνέχεια καταλήγει να μεταπηδά από το ένα θέμα στο άλλο με τρόπο άκομψο , άτεχνο και σχεδόν αστείο.

Στην τελική ο Buddy Van Horn ως σκηνοθέτης δεν δείχνει να διαφέρει πολύ και από εκείνον τον μυθοπλαστικό σκηνοθέτη του Liam Neeson που ενώ γυρνά ένα γελοίο B-Movie , κάτι που πιθανότατα το αντιλαμβάνεται πολύ καλά και ο ίδιος, ο τύπος επιμένει σχεδόν εμμονικά να υποστηρίζει ότι είτε ‘αποδίδει έναν φόρο τιμής’ , είτε ότι κάνει κάτι το ‘τολμηρό‘ και το ‘πειραματικό‘ δίχως φυσικά να συμβαίνει όντως κάτι από αυτά.

Αν μη τι άλλο αυτή η ταύτιση φαντάζει ως μια υπέροχη ειρωνεία !

Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι ο Buddy κάνει και μερικά πολύ αξιόλογα πραγματάκια εδώ τόσο στο κομμάτι της δράσης όσο και στην απεικόνιση του χαρακτήρα του Harry Callahan.

Η σκηνή όπου ο επιθεωρητής βρίσκεται στην Chinatown και αποτρέπει ακόμη μια ληστεία κερδίζει επάξια την θέση της σε όλες εκείνες τις γαμάτες και αντίστοιχου περιεχομένου σκηνές τις οποίες είχαμε απολαύσει στα προηγούμενα κεφάλαια του DIRTY HARRY…

‘You’re shit outta luck !’

Πραγματικά εδώ διακρίνουμε ξεκάθαρα το πόσο πολύ διασκεδάζει ο Clint την επιστροφή του στον ρόλο του Harry Callahan ! Δυστυχώς όμως ελάχιστες τέτοιες σκηνές μας δίνει και η υπόλοιπη ταινία.

Η σκηνοθετική απειρία του Buddy είναι ευδιάκριτη στο σύνολο του φιλμ και μεταφράζεται σε άκομψα μοντάζ και σε μια απόλυτη έλλειψη συνοχής. Το γεγονός ότι έχει να δουλέψει έχοντας στα χέρια του ένα σενάριο που πετά σκόρπιες ιδέες από δω και κει και στην συνέχεια τις ‘σκουπίζει βιαστικά κάτω από το χαλί’ σίγουρα δεν βοηθά την όλη φάση.

Ακόμη και η επιλογή του συγκεκριμένου σκηνοθέτη μαρτυρά την προχειρότητα με την οποία στήθηκε το The Dead Pool. Ουσιαστικά ο Buddy ,που εργάζονταν κυρίως ως stuntman, ήταν ένας φίλος και συνεργάτης του Clint που ο ηθοποιός τον επέλεξε κυρίως επειδή αρέσκονταν στο να γυρνά πολύ γρήγορα τις ταινίες του. Επίσης δεν είναι διόλου τυχαίο το γεγονός ότι η ταινία αυτή διαρκεί μόλις γύρω στα 90 λεπτά…

Ο Clint όμως δεν σταμάτησε εκεί καθώς για να κάνει τον χαβαλέ του (αλλά προφανώς και για εμπορικούς λόγους…) έμπασε στην ταινία και τους Guns N’Roses σε δυο σκηνές της ταινίας. Στην μια τους έβαλε να παρευρίσκονται στην κηδεία του ‘ροκ σταρ‘ Jim Carrey ενώ τους βλέπουμε και στο φινάλε ντυμένους ως…πειρατές στα πλαίσια του γυρίσματος κάποιου B-Movie. Σε μια άλλη σκηνή πάλι βλέπουμε τον Harry Callahan μέσα σε ένα νοσοκομείο να μιλάει με έναν γιατρό ονόματι Harry Demopoulos τον οποίο υποδύεται ο προσωπικός γιατρός του Clint Eastwood o…Harry Demopoulos …

Ω ναι είχαμε και ελληνική εκπροσώπηση σε μια ταινία του DIRTY HARRY !

Παρά την προχειρότητα και την έλλειψη σοβαρότητας το The Dead Pool παραδόξως απέσπασε και ορισμένες καλές κριτικές τον Ιούλη του 88 όταν και βγήκε στις αίθουσες. Μάλιστα το διαβόητο δίδυμο κριτικών Ebert & Siskel δεν δίστασε να το συγκρίνει με το πρώτο DIRTY HARRY ! Συγκεκριμένα ο Ebert το βάφτισε ‘ισάξιο‘ του ενώ ο Siskel το κατέταξε ως το ‘δεύτερο καλύτερο της σειράς‘…

Βλέποντας την ταινία σήμερα το αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα ότι σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ισχύει κάτι από τα παραπάνω.

Και όμως ενώ το The Dead Pool τις περισσότερες φορές θυμίζει κάποιο φτηνιάρικο B-Movie στην πραγματικότητα εδώ έχουμε την πιο πολυέξοδη ταινία του franchise μιας και το μπάτζετ κυμαίνονταν γύρω στα 30 εκατομμύρια δολάρια ! Είμαι πεπεισμένος ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κατέληξε στις τσέπες του Clint…

Αν αναλογιστούμε ότι το φιλμ έβγαλε με το ζόρι μόλις 37 και κάτι ψιλά εκατομμύρια σε εισπράξεις ήταν αναπόφευκτο να έχουμε εδώ τους τίτλους τέλους για το franchise του ‘βρώμικου‘ μπάτσου που αγαπήσαμε επί δυο δεκαετίες. Το ‘Στοίχημα Θανάτου‘ που δόθηκε εδώ δεν επέφερε το επιθυμητό κέρδος.

Ο επιθεωρητής Harry Callahan ξέμεινε εντελώς από ‘σφαίρες‘ κάτι που το κατάλαβε και ο ίδιος ο Clint καθώς στην συνέχεια ανακοίνωσε ότι αποσύρεται οριστικά από τον ρόλο…

Οι meta πινελιές του The Dead Pool πάντως εκτιμήθηκαν από μετέπειτα δημιουργούς όπως είναι ο διαβόητος συγγραφέας και σχεδιαστής Rob Liefeld.

Συγκεκριμένα ο Liefeld άντλησε έμπνευση από τον τίτλο της τελευταίας ταινίας του DIRTY HARRY ώστε να βαφτίσει στα 90s τον δικό του μυθοπλαστικό και χάρτινο χαρακτήρα που θα λειτουργούσε ως μια meta φωνή σε μια άλλη βιομηχανία , όπως είναι εκείνη των comics…

Στα μέσα των 00s όταν ο Clint ανακοίνωσε ότι ξεκινούσε τα γυρίσματα της νέας του ταινίας με τίτλο GRAN TORINO τα μίντια έβγαλαν την φήμη ότι αυτό το πρότζεκτ στην πραγματικότητα θα λειτουργούσε ως μια νέα συνέχεια του DIRTY HARRY. Προφανώς οι φήμες αυτές διαψεύστηκαν και κάπως έτσι ο πρωταγωνιστής δήλωσε ότι πλέον είχε τελειώσει μια και καλή με τον ρόλο του ‘βρώμικου‘ επιθεωρητή που με την επιτυχία του στα τέλη των 70s τον βοήθησε να εξελιχθεί στον ανυπέρβλητο αστέρα που είναι σήμερα.

‘ Dirty Harry VI! Harry is retired. He’s standing in a stream, fly-fishing. He gets tired of using the pole— and BA-BOOM! Or Harry is retired, and he catches bad guys with his walker ?’

Επιστρατεύοντας την παραπάνω δήλωση / χλευασμό ο Clint Eastwood ουσιαστικά αφόπλιζε κάθε προοπτική να δούμε ένα νέο DIRTY HARRY φιλμ.

Βέβαια βλέποντας σήμερα το Hollywood να κατακλύζεται από μια εμμονική προσήλωση στο ένδοξο παρελθόν αλλά και να πασχίζει μανιωδώς να καπηλευθεί την δική μας νοσταλγία για το ίδιο παρελθόν το ενδεχόμενο να δούμε μια τέτοια ταινία, όσο γελοίο και αν ακούγεται, δεν φαντάζει διόλου ως κάτι το απίθανο…

Αν συμβεί κάτι τέτοιο ίσως τελικά το The Dead Pool να αναθεωρηθεί και να αποκτήσει ένα παντελώς διαφορετικό νόημα και αξία. Όμως μέχρι να συμβεί αυτό η ταινία αυτή θα λειτουργεί απλά ως το άδοξο φινάλε ενός franchise που ίσως θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί από την πρώτη του κιόλας ταινία.

Ιδού ένας μοναχικός άντρας που κουράστηκε να καθαρίζει την αδιανόητη ‘βρώμα‘ της ολότελα προβληματικής κοινωνίας μας. Και που αφού ‘καθάρισε‘ ότι μπορούσε αποφάσισε να δώσει ένα τέλος μπας και κάνει ο ίδιος μια νέα αρχή στην ζωή του.

Από κει και ύστερα οι συνέχειες που ακολούθησαν ήταν είτε απλά άκρως ψυχαγωγικές είτε παντελώς περιττές. Όπως και να χει κανένα από τα επόμενα κεφάλαια δεν κατόρθωσε να μας δώσει κάτι το πιο ουσιώδες , κάτι που θα μας προβληματίσει ή θα μας συναρπάσει εξίσου.

Βέβαια μιας και όντως οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες και μιας και όλοι μας έχουμε από μια ίσως αυτή μου η άποψη να μην έχει την παραμικρή σημασία για εσάς.

Όπως και να χει σας ευχαριστώ που κάναμε μαζί αυτή την αναδρομή μέσα σε ένα πραγματικά ‘βρώμικο’ franchise !